Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Έψαχνα στον δαιδαλώδη κόσμο του ιντερνέτ τις μικρές πληροφορίες που σίγουρα μου είχαν ξεφύγει από την δισκογραφική ζωή ενός από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα των τελευταίων 32 χρόνων. Τους αδελφούς Κατσιμίχα τους μύρισα σιγά σιγά σαν ένα απαλό άρωμα που σου προκαλεί την ίδια ευφορία κάθε φορά που το χρησιμοποιείς. Από τους κράχτες τραγούδια που χαϊδεύουν το αυτί του ακροατή χωρίς επ’ ουδενί να είναι εύκολα, μέχρι τους σχεδόν αμέτρητους θησαυρούς στο τέλος των δίσκων τους. Σε μια τόσο μακρόχρονη καριέρα, απίστευτα σοφών και σημαντικών συνεργασιών και τεράστιων μουσικών συγκινήσεων κάτι θα έχω χάσει, όπως και έτσι είναι από ότι αποδείχτηκε από την τσάρκα μου στον ηλεκτρονικό λαβύρινθο.
Θα σταθώ όμως σε μια σύμπτωση. Επισκεπτόμενος τη σελίδα της αξιόλογης δουλειάς της Lifo, για ένα άρθρο του Φώντα Τρούσα για τους αγαπημένους δίδυμους, γραμμένο στις 11/3/2016, «ξεφυλίζοντάς», το λίγο πιο κάτω από τον επίλογό του, έπεσε το μάτι μου στο άρθρο του Άρη Δημοκίδη «Η τελείως ξεχωριστή ζωή της Μαντόνα πριν γίνει διάσημη, μέσα από 20 εικόνες» με αφορμή την επέτειο των γενεθλίων της. Ξέρετε πως είναι τα πράγματα: πιασάρικος τίτλος, σίγουρα επίκαιρο το άρθρο, ξεστράτισα… Η μαντόνα πέρασε πολλά, είναι μια μαχήτρια, εξού και είναι η αγαπημένη των απανταχού δυναμικών γυναικών. Το ότι έχει καταφέρει και πολλά στα 40 χρόνια καριέρας είναι ηλίου φαεινότερον και δικαίως το ότι η επιτυχία έχει στο λεξικό, δίπλα στην εννοιολογική σημασία της, λήμμα με το όνομά της είναι αξιοζήλευτό και δύσκολο να το πλησιάσει κάποιος που τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.
Τι μένει όμως από τη μουσική της; Στα εφηβικά χρόνια μου ήταν σίγουρα από τα ακούσματά μου και ναι οι λίστες με τους αγαπημένους μου δίσκους της χρονιάς είχαν και δικές της δουλειές…
Κοιτάζοντας όμως πίσω το χρόνο κανένας δίσκος της, και το καμία μου πήρε ώρα να το γράψω, δε μου χάρισε την ίδια ευχαρίστηση όπως το απαλό διακριτικό «άρωμα» των δίσκων των αδελφών Κατσιμίχα. Η εκτεταμένη μουσική έως και εγκυκλοπαιδική ανάλυση είναι ενδιαφέρουσα και εγώ υποστηρικτής της αλλά τώρα είναι η ώρα για το συναίσθημα που δύσκολα καταγράφεται με λέξεις.
Συγγνώμη λοιπόν αλλά τώρα που έχουν φύγει τα φώτα και οι εκκωφαντικές φωνές θαυμασμού πάνω από τους 16 στούντιο δίσκους της, τα πνευματικά παιδιά του Χάρη και του Πάνου είναι υπεράνω σύγκρισης. Όχι ότι χρειαζόταν η δική μου φωνή για να το επιβεβαιώσει αλλά γιατί η εσωτερική ανάγκη να το πω είναι σχεδόν ανυπέρβλητη…
Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα
Εχεμύθεια
Μάρκος Και Άννα
Θεσσαλονίκη
Το ωραίο καλοκαίρι
Ανθρωπάκι
Τα Λόγια Τα Μεγάλα Που ΄χω Πει
επίλογος
Εγώ Ήθελα Να Γίνω Δέντρο
Τα παράξενα πουλιά του Σαν Φραντσίσκο
