Τα χρόνια κυλούνε σαν νεράκι. Μετράω λοιπόν και λέω: απ'τις 16 Αυγούστου του 1977 πέρασαν ακριβώς 40 χρόνια. Τότε ο Έλβις ήταν μόνο σαράντα δύο ετών. Πολύ νέος για να φύγει. Γι'αυτό κι ο ξαφνικός του θάνατος βύθισε σε βαρύ πένθος τα εκατομμύρια των θαυμαστών, που είχε σ'όλο τον κόσμο.
Τότε η Μουσική βραδιά στην τηλεόραση της ΕΡΤ ήταν ακόμα φρέσκια υπόθεση. Αμέσως λοιπόν σκέφθηκα ν'αφιερώσουμε κι εμείς μια εκπομπή στον Έλβις και τη γενιά του ροκ εν ρολ. Όταν το πρότεινα στην Δάφνη Τζαφέρη ενθουσιάστηκε. Το ίδιο και η Κατερίνα Κατωτάκη.
Όμως κανείς από τους τρεις μας δεν φαντάστηκε πόσο δύσκολο θα ήταν να συγκεντρώσουμε το απαραίτητο υλικό. Τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο, ούτε και dvd. Καλά-καλά δεν είχαμε ούτε βίντεο στο σπίτι. Όμως είχαμε φίλους. Ο Βασίλης Μάρος μάς δάνεισε το ωραίο φιλμάκι του για τη νεοαφιχθείσα στα μέσα της δεκαετίας του '50 «τρέλλα» που λεγόταν ροκ εν ρολ κι από κινηματογραφικές αντιπροσωπείες βρήκαμε κάποια μικρά αποσπάσματα από φιλμ, μαζί και κάποια τρέιλερ. Το αποτέλεσμα εμείς τουλάχιστον το εγκρίναμε.
Μόνο ο διευθυντής Τηλεόρασης Φώτης Μεσθεναίος μού έκανε δριμεία παρατήρηση γιατί φορούσα ξεκούμπωτο πουκάμισο. Ο Έλβις ήταν για το τραγούδι ό,τι για το σινεμά ο Τζέημς Ντην κι ο Μάρλον Μπράντο. Ένας επαναστάτης με ή χωρίς αιτία στη συντηρητική Αμερική του Άιζενχάουερ. Ένα ατίθασο αγρίμι, που σκόρπιζε με την φωνή και την κιθάρα του ηλεκτρισμό άπειρων βολτ στους συνομήλικούς του, που ήθελαν να ξεφύγουν επιτέλους απ'την κηδεμονία του μπαμπά και της μαμάς.
Ο τρόπος που κουνούσε το κορμί του στους ήχους μιας άγριας μουσικής, ήταν προκλητικός. Έτσι τον βλέπανε οι μεγάλοι. Κάποιοι ιερείς τον θεώρησαν προσωποποίηση της αμαρτίας. Κάποιοι γονείς ζήτησαν να τού απαγορεύουν να κουνιέται.
Όμως οι αντιδράσεις το μόνο που πετυχαίνανε ήταν να μεγαλώνουνε το θρύλο. Ήδη απ'το 1956, με τα πρώτα του δισκάκια, ο Έλβις και το ροκ εν ρολ είχανε γίνει ένα. Κι ας μην ήταν αυτός που το ξεκίνησε. Η αρχή είχε γίνει με τον Μπιλ Χάλεϋ και το Rock around the clock στην ταινία «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα». Ούτε ήταν μόνος στο θρόνο του ο Έλβις. Υπήρχαν κι οι ανταγωνιστές. Ο Λιτλ Ρίτσαρντ, ο Τζέρυ Λη Λούις, ο Τσακ Μπέρι, ο Φατς Ντόμινο. Ακόμη κι ο νερόβραστος Πατ Μπουν, που τό'παιζε καλό και φρόνιμο παιδί.
Για τον Έλβις είχαν πει πως ήταν μια νέγρικη φωνή σ'ένα λευκό κορμί. Σίγουρα είχε επηρεαστεί και από τη μαύρη μουσική και από την κάντρυ. Και βέβαια, δεν άργησε να δείξει και την άλλη του πλευρά, την τρυφερή και ευάλωτη, με σλόου ροκ και με μπαλάντες, ακόμη και ρομαντικά τραγούδια του στυλ O sole mio, Torna a Surriento ή Paloma. Ο κινηματογράφος ήταν κι αυτός μια πρόκληση.
Γύρισε συνολικά 31 φιλμ. Κι όσο για δίσκους, πούλησε ο Έλβις πάνω από 600.000.000 αντίτυπα. Και βέβαια, υπήρξε πρότυπο. Ήταν φυσικό λοιπόν να βγούνε και τα αντίγραφα. Ο Κλιφ Ρίτσαρντ στην Αγγλία, ο Τζόνυ Χάλινταιη στην Γαλλία, στην Ιταλία ο Μπόμπυ Σόλο και ο Αντριάνο Τσελεντάνο. Η καριέρα του Έλβις Πρίσλεϋ πέρασε αρκετά σκαμπανεβάσματα, αλλά ο ίδιος δεν έφυγε ποτέ απ'το προσκήνιο και κάθε τόσο, με μια απίστευτη ικανότητα προσαρμογής, ξαναγύριζε στους καταλόγους των επιτυχιών, σχεδόν μέχρι το τέλος.
Μόνο η εικόνα του, λίγο-λίγο είχε αρχίσει να αλλάζει. Το ζωηρό αγόρι της δεκαετίας του '50 με το πουκαμισάκι, το τσουλούφι, το τζάκετ και το τζην, είχε τώρα παχύνει και ντυνόταν παρδαλά, με αισθητική Λας Βέγκας. Όμως, η φωνή παρέμενε στεντόρεια. Στον πρόλογο από τη Μουσική βραδιά του 1977 που θα σάς δείξουμε τώρα εδώ, θα ξαναδείτε τον βασιλιά Έλβις όπως ήταν στα 22 του, σε ένα στιγμιότυπο από την ταινία του 1957 Loving you, ελληνικός τίτλος «Στον ίλιγγο της δόξας».
Ήταν η δεύτερη ταινία του, μετά το Love me tender. Το τραγούδι έχει τίτλο Mean woman blues.
