Με αφορμή τις υποψηφιότητες των Mercury για ένα διαφορετικού ραπ δίσκο: Loyle Carner – Yesterday's Gone

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Σε μια χρονιά που ο σπουδαίος Lamar βγάζει κατά τους περισσότερους τον καλύτερο δίσκο της για το πρώτο μισό τουλάχιστον, από το νότιο Λονδίνο έρχεται ένας άκρως ενδιαφέρον ραπ δίσκος, το ντεμπούτο του Benjamin Gerard Coyle-Larner. Σε μια χρονιά που μας έδωσε υπέροχους εναλλακτικούς δίσκους του είδους (Residente, Speech Debelle) έρχεται ένας ακόμη για να φτιαχτεί μια τριάδα άξιας αναφοράς για τους καλύτερους του 2017. Παρότι τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν στα πολύ σημαντικά που έκανε φέτος μια άλλη τριάδα, από την Καλιφόρνια αυτή τη φορά (Lamar, Staples & Tayler the Creator), θα προτιμήσω τον πολυβραβευμένο πορτορικανό, την βραβευμένη το 2009 με Mercury ερμηνεύτρια και τον rookie της παρέας.

Σε ένα ηχητικό χαλί με φολκ, τζαζ, γκόσπελ και σόουλ ακούσματα, όπως δηλαδή των αγαπημένων του A Tribe Called Quest, ο Loyle φτιάχνει ένα αμείωτου ενδιαφέροντος δίσκο. Μια αφοπλιστικά εκφρασμένη απογοήτευση με backround την θετικότητα των spirituals στο opening track, η ευαίσθητη εγκατάλειψη λίγο παρακάτω, η ανθρώπινη φαντασία σε μια περιγραφή οικογενειακής αγάπης προς μια φανταστική αδελφή του…. Θέματα καθημερινά, μελαγχολικά δοσμένα με σοφά επιλεγμένους ήχους. Ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του δίσκου οι στίχοι του The Seamstress «…Had me sober for the feeling, uh / Holding out hope / There's hoping to believe in / I was holding out for you / But you were nowhere to be seen and / Uh, I was on my jacks / Uh, tidying the flat / Just me and my cat / Reminiscing on the times I was single and haps…». Ξέρω ότι η μεγάλη επιτυχία βρίσκεται μακριά για τον μόλις 22χρονο καλλιτέχνη αν συνεχίσει να ακολουθεί αυτόν τον πολύ προσωπικό δρόμο και ειδικά τον συγκεκριμένο τρόπο γραφής τόσο μακριά από σεξιστικές, βίαιες και γεμάτες εγωιστικές street wise ρίμες (εκτός και αν κερδίσει τα παρελκόμενα ενός βραβείου Mercury για το οποίο είναι υποψήφιος). Είναι όμως ένας δρόμος γεμάτος διαχρονικούς θαυμαστές όχι μόνο από τα boys in the hood, αλλά από όλα τα μήκη και πλάτη της γης…

Ακούστε τα : The Isle of Arran, Mean it in the morning, Damnselfie (feat. Tom Misch), Florence (feat. Kwes), The Seamstress (Feat. Tooting Masala), Mrs C, Ain’t Nothing Changed, Yesterday’s Gone.

Ain't Nothing Changed

Florence [Ft. Kwes]

Damnselfie (feat. Tom Misch),

The Seamstress (Tooting Masala)

The Isle of Arran (το οποίο το είχε αναφέρει το site έγκαιρα, από τον Φεβρουάριο του 2017)

Με αφορμή την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων πριν από λίγες ημέρες, τα συνεχή σχόλια του Γιάννη αλλά και των ακροατών της εκπομπής και του site (θετικά και αρνητικά) για το ραπ ως καλλιτεχνικό μουσικό κίνημα.

ΥΓ Ελπίζω η κατά το ήμισυ ελληνικής καταγωγής και αγαπημένη του Prince Lianne La Havas, στην κριτική επιτροπή φέτος, να τον υποστηρίξει.