ΤΡΙΑΝΤΑ ΛΕΠΤΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ κο RΟBERT SMITH
ΑΓΡΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΩΝ ΕΦΗΒΙΚΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
‘’ Ήταν μια εμπειρία καινούρια γι' αυτόν, σαν εφηβικός έρωτας, είχε την τυφλή, παθιασμένη αθωότητα ενός αγοριού, σαν παιδί παρασυρόταν αμείλικτα στους μοιραίους πόνους, στην απώλεια, στην απελπισία και αυτό το όνομαζε ευτυχία’’
(«ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ» - ΓΚΡΑΧΑΜ ΓΚΡΗΝ)
Το πρόσφατο μουσικό υπερ-γεγονός του ροκ φεστιβάλ στην Αθήνα, στο Παναθηναϊκό στάδιο, δεν ήταν παρά μια συρραφή εντυπώσεων, ήχων, ενθουσιασμών και απογοητεύσεων. Ήταν η ευκαιρία για την εικονοκλαστική αντιμετώπιση θρύλων, για την αυτο-επιβεβαίωση ότι είμαστε μέρος ενός συνόλου ατόμων που δεν πολυσυμπαθάμε (ίσως εγωιστικό αλλά όχι ελιτίστικο). Ήταν το φεστιβάλ των αντιθέσεων ( που από τη μια μας γέμιζε αγωνιώδη ερωτήματα - τι στο καλό θέλω εγώ ανάμεσα σ' αυτό το ηλίθιο, ανώριμο, επιτηδευμένο, ημιμαθή κόσμο που καταναλώνει «εικόνες», ή μήπως απαριθμώ τις ιδιότητες του ροκ; - και από την άλλη μας ταρακουνούσε χορεύοντας έξαλλα μαζί με τα πρόσωπα της κατανάλωσης και των θρησκειών. Ακούγοντας το ‘’One Hundred Years’’ των Cure...
Οταν βγήκανε να παίξουνε τη δεύτερη μέρα οι Cure, βρισκόμουν όχι τόσο μακριά αλλά τα κύματα από τα κεφάλια με εμποδίζανε να έχω μια ολοκληρωμένη αντίληψη για τα δρώμενα επί σκηνής..
Όμως δεν με πείραζε, μου έφτανε η μουσική αγριάδα, παγερά παθιασμένη και ντροπαλά έκθεση της live αισθητικής του Robert Smith και των Cure. Εξάλλου λίγό πριν μιλούσα μαζί του σε από-σταση εκατοστών...
Έτσι ο αγαπητός σας Νίκος Μποζινάκης κάτι χρόνια πριν φαν των Cure, εκστατικός ακροατής του «17 Secοnds», χορευτής του «Τhree lmaginary Boys» και μοναχικός αισθηματίας του «Pοrnοgraphy» μετά από καιρό αγωνιζόμενος δημοσιογράφος/κριτικός. Βρίσκεται κλεισμένος με ένα ραντεβού-συνέντευξη με τον νεαρό κύριο Robert Smith, ηγέτη, αποκρυφιστή, τραυματισμένο χερουβίμ των ανεξάρτητων καταλόγων και τώρα δημόσια εικόνα μέσα από τα ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά μέσα.
Πριν μπούμε στη μικρή μας συνέντευξη θα σας πω για το χρονικό της υπόθεσης έτσι για να σας αφήσω σε ανυπομονησία. Εάν γνω-ρίζατε τις σαδιστικές τάσεις τον Ζουγρή θα τρομάζατε. Παρασκευή πρωί 9.00 ώρα και γω έχω πέσει για ύπνο στις 5.30 τα χαράματα μόλις μετά από 13 ώρες ταξίδι. Η άθυμη φωνή του Κώστα σίγουρα δεν είναι ένα ευχάριστο ξύπνημα. Τέλος πάντων, κανονίζουμε τα της συναυλίας και νάσου που μου ξεπετάει με τον αδιάφορο, ψυχρό τρόπο του ότι πρέπει να πάρω συνέντευξη από τον Robert Smίth των Cure!! Κόκκαλο εγώ. Η πρώτη μου συνέντευξη με ένα ξένο καλλιτέχνη και όχι μόνο αυτά αλλά και από ένα καλλιτέχνη που εκτιμώ και αγαπώ. Σύνδεσμος σ' αυτή την προσπάθεια η Ελίνα από την Polygram (σ' ευχαριστώ για τη γλυκειά και ευγενική φωνή σου). Μετά από ένα μαραθώνιο τηλεφωνημάτων επιτέλούς βρίσκονται οι Cure και κλείνουμε για το Σάββατο στις 5.00 ώρα πριν από τη συναυλία, στο ξενοδοχείο «Χίλτον» (χμμ!!). Ακριβώς στις 5.00 ώρα εγώ βρισκόμουν στο «Χίλτον» χωρίς ίχνος τρακ — αυτό δα έλειπε — και αμέσως στο βάθος του σαλονιού σ' ένα άκρο το μάτι μου παίρνει τη γνώριμη φυσιογνωμία του Robert Smith να συνομιλεί με συναδέλφούς από άλλο περιοδικό. Περιμένοντας, σκέφτομαι ότι μάλλον θα έχουμε να κάνουμε τυπική συνέντευξη, η μια πάνω στην άλλη για τον Smith, καθώς και βλέπω και άλλους να περιμένούν για λίγα λόγια.
Κυκλοφορούσαν φήμες ότι ο Smith είναι παράξενος, εκκεντρικός. 'Ομως όλα ψέμματα. Ο Smίth δεν είναι ο τύπος του star, δεν είναι εξάλλου σταρ, έχει εμπιστοσύνη στα γκρούπ τον — εγώ δεν είχα όμως, η lίνe εμφάνισή τους με έκανε να σκύψω το κεφάλι ντροπιασμένος — ξεκίνησα να αντιμετωπίσω σκληρά έναν άνθρωπο σε παρακμή και γνώρισα ένα απλό, ευαίσθητο παιδί με εξυπνάδα, που απαντούσε με σιγουριά στις ανόητες προχειροφτιαγμένες ερωτήσεις μου. Ήταν αυτός που είχε το πάνω χέρι και όχι εγώ (καλά να λέμε την αλήθεια). Χωρίς make-υρ, με το γνωστό χτένισμά του, φορούσε απλά άνετα ρούχα (αυτά που φορούσε και στη συναυλία), ντροπαλό χαμόγελο, λίγο αφηρημένη ματιά, κόμπιασμα στην ομιλία του (αυτό με δυσκόλεψε αφάνταστα στην απομαγνητοφώνιση), τρώει τα νύχια του (δεν είναι και ο μόνος) και μιλάει με τυπική ευγένεια.
Δεν ξέρω αλλά το πίεσμα του χρόνου, ο χώρος σε αποδιώχνει από μια φιλική κουβέντα. Και γι' αυτό δεν έφταιγε φυσικά ο Smith αλλά το σύστημα που ήθελε αυτή τη διαδικασία. Αρκετά όμως σας κούρασα και νά μαστε στο θέμα μας:
— Οι Cure ξεκίνησαν σαν ένα άγνωστο ανεξάρτητο γκρουπ, τώρα είναι διάσημο γκρουπ με επιτυχία. Πιστεύεις ότι αυτό το γεγονός είναι αποτέλεσμα της προόδου σας σαν γκρουπ ή ένα πλησίασμα στον μέσο αγοραστή;
«Δεν κατάλαβα».
— Παίζετε μουσική που είναι εύκολο να ακούσει ο μέσος αγοραστής.
«Νομίζω ότι κατάλαβα. Νομίζω ότι είμαστε επιτυχημένοι για πολλούς λόγους και φανερά το πράγμα είναι ότι όσο περισσότερο συνεχίζεις δεν γίνεσαι περισσότερο επιτυχημένος, πρέπει να είσαι επιτυχημένος για να συνεχίσεις κάθε λεπτό του χρόνου και ό,τι κάνουμε, δεν το κάνουμε ειδικά για να πουλήσουμε δίσκους και από καιρό σε καιρό ακουγόμαστε πιο πολύ στο ραδιόφωνα και οι άνθρωποι αγοράζουν αυτούς τούς δίσκους περισσότερο από τους άλλους μας, αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι πραγματικά σπουδαίο, η επιτυχία δεν είναι σπουδαία, μόνο πρέπει να έχεις επιτυχία αλλιώς αναγκάζεσαι να σταματήσεις επειδή δεν έχεις λεφτά να συνεχίσεις, αυτό πραγματικά είναι. 'Οσο καιρό παραμένουμε επιτυχημένοι το πρώτο που θα κάνουμε είναι να κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς και τότε θα είμαι ευτυχισμένος, δεν θέλω να είμαι πολύ πετυχημένος. Νομίζω ότι γίνεται βαρετά».
— 'Οταν ξεκινήσατε μπορούσες να φανταστείς του εαυτό σου σαν ένα ροκ ήρωα για πολλούς ανθρώπους ή σαν σεξ σύμβολο (γέλια) ή επίσης σαν επιρροή;
«'Οχι! όχι! όχι! (γέλια). Το πρόβλημα είναι πολύ δύσκολο, εάν ξεκινάς θέλοντας να προσπαθήσεις να αλλάξεις τόσο τις απόψεις του να είσαι σε ένα συγκρότημα όσο και να μειώσεις την αξία του μύθου του να είσαι σε ένα συγκρότημα, και μετά από καιρό κατα-λαβαίνεις ότι οι άνθρωποι ψάχνουν για ήρωες, θέλουν σταρς και εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι σκέφτονται έτσι για μένα, δεν μπορώ να το φανταστώ».
— Πες μου ποια είναι η γνώμη σου για την dark-age μουσική. Εσείς και άλλα γκρουπ όπως οι Joy Division δημιουργήσατε την πεσσιμιστική άποψη του νέου-ροκ;
«Ναι, αλλά είναι μόνο μια ιδιαίτερη όψη του τι κάνούμε. Αυτή η dark-age μουσική αρχικά εμείς καλούσαμε dark-wave music. Είναι η πρώτη φορά που το ακούω αυτό, πράγματι, ποτέ δεν είμαστε αναμεμιγμένοι σε κάποιο κίνημα, αυτό είναι όλο... το γράψιμο είναι διαφορετικό, μερικό από αυτό είναι σκοτεινό, μερικό από αυτό είναι φωτεινό, δεν ακούω κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Μπορεί να ακούω μουσική που με κινεί».
— Είσαι νάρκισσος;
«Αναρχικός;» (!!).
—'Οχι αναρχικός, νάρκισσος. Οι άνθρωποι που θαυμάζουν...
«Ναι! ναι! Νάρκισσος. Αυτός που κοιτάει στον καθρέφτη νομίζω. 'Οχι δεν κοιτάω. Σχεδόν το αντίθετο. Δεν μου αρέσει καθόλου».
— Στις φωτογραφίες σου είσαι ψυχρός ή κυνικός. Ο κυνισμός είναι βασικό στοιχείο στη μουσική σας. Τι σκέφτεσαι γι' αυτό; Είχατε ένα τραγούδι το «Killing Αn Arab» επηρεασμένο από τον Καμύ. Ο Καμύ ήταν κυνικός.
«Κυνισμός; Είναι δύσκολο, τι εννοείς μ' αυτό, εννοείς ότι ο Καμύ είναι υπαρξιστής; Δεν ξέρω τι είναι ο κυνικός. 'Ενας υπαρξιστής. 'Ενας τύπος φιλόσοφου;».
— Ναι, ένα είδος, τρόπος συμπεριφοράς.
«Η φιλοσοφία είναι ένα στοιχείο της ζωής που δεν μπορείς ούτε να απορροφήσεις ολοκληρωτικά ούτε να αδιαφορήσεις ή να την μαντρώσεις. Επειδή περνάς όλη τη γαμημένη ζωή σου αναρωτώμενος τι κάνεις, και αυτό είναι χάσιμο χρόνου... εννοώ ότι καθένας γοητεύεται από τον θάνατο και πράγματα αυτής της φύσης, μερικοί άνθρωποι διαβάζουν γι' αυτή τη γοητεία».
— Οι στίχοι σου και η μουσική των Cure είναι αφηρημένη. Αυτός είναι ένας τρόπος δημιουργίας ή μπορώ να υποθέσω ότι το μυαλό σου λειτουργεί αφηρημένα;
(Γέλια). «Μπορείς να υποθέσεις ότι το μυαλό μου λειτουργεί αφηρημένα. Αλλά μερικές φορές είναι πολύ οργανωμένο».
—'Οταν μιλάμε για τους Cure, πρέπει να μιλάμε για τον Robert Smith;
«Είναι δύσκολο να μη μιλήσεις. Μπορείς όμως να μιλήσεις για τους Cure με διαφορετικούς τρόπους. Εννοώ είμαι ο παλιότερος στο συγκρότημα, αλλά είμαστε μια ομάδα από άτομα στο γκρουπ. Αλλά πραγματικά αν και δύσκολο, προσπαθώ να το αποφύγω».
— Ο τελευταίος στούντιο δίσκος σας, το «The Top» ήταν ένας παρανοϊκός δίσκος. Η μουσική ήταν μια τρομερή σφαγή από κακά όνειρα και ψυχεδελικά οράματα. Μερικοί είπαν ότι χρησιμοποίησες ναρκωτικά για να τον δημιουργήσεις. Είναι αλήθεια αυτό;
«Τελείως, τελείως ψέμα. Πραγματικά παίρναμε πολλά ναρκωτικά κάποιον καιρό, πολύ συχνά. Δεν χρειάζεσαι ναρκωτικά για να κάνεις μουσική ονείρου ή ψυχεδελική. Εννοώ είναι κάτι που έρχεται φυσικά σε μένα, είναι μια κατάσταση μετα-ψυχεδελικής βροχής. Αρκετές φορές γοητεύομαι από αφηρημένα χρώματα, το οποίο αυτό επικοινωνεί με τη μουσική αλλά ποτέ συνειδητά, θέλω να πω ότι το περισσότερο από αυτό που κάνουμε γίνεται χωρίς εμείς να ξέρούμε τι κάνουμε. 'Ετσι το «Τhe Τοp» μου άρεσε αρκετά αλλά είναι πολύ αργό (!!)».
— Το νέο σας υλικό θα είναι ακολουθία της προηγούμενης κατεύθυνσης;
«Νομίζω ότι κανένας από τους δίσκους μας είναι συνειδητά συνέχεια κανενός προηγούμενου. Δεν εργαζόμαστε έτσι. Νομίζω είναι περισσότερο ότι υπάρχει το κεντρικό σημείο που είναι το γκρουπ και όλοι οι δίσκοι είναι γύρω απ' αυτό. Βέβαια μπορεί να υπάρχουν βασικά στοιχεία από το «17 Seconds» . Βασικά στοιχεία από το «The Τοp», έτσι είναι πολύ δύσκολο να αποφύγεις ό,τι έκανες πριν».
— Τα τραγούδiα σου μοιάζουν σαν εφηβικά όνειρα, τραύματα. Είναι προσωπικές εμπειρίες ή φανταστικές εικόνες;
«Μερικά είναι αληθινά, μερικά δεν είναι, εξαρτάται».
— Ποιο είναι το μέλλον των Cure; Πολλοί κριτικοί είπαν ότι είστε σε παρακμή, σε σύγκριση με τους πρώτους δίσκους σας.
«Παρακμή μουσικά ή φυσικά; ή στην επιτυχία;».
—Μουσικά, στη δημιουργία.
«Ναι, εξαρτάται, δεν είναι απόλυτα αλήθεια. Μερικά από τα τραγούδια του «17 Seconds» είναι καλά και μερικά από το νέο άλμπουμ είναι πραγματικά καλά. Δεν βλέπω γιατί μπορεί να είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι. Πιστεύω ότι είμαι καλύτερος τραγουδιστής τώρα».
— Ο Simon Gallup, παλιό μέλος του γκρουπ, επέστρεψε μετά από πολύ καιρό. Πώς αυτό;
«Είμαστε φίλοι πάλι. Μια φορά Cure, πάντοτε Cure. Δεν υπάρχει απόδραση. Είναι αρρώστια. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε λιγάκι αίγλη πίσω, πάλι στο γκρουπ».
Τον ρώτησα για το νέο δίσκο τους, δεν μου είπε πολλά. Φάνηκε να το αποφεύγει. Τον ρώτησα για τη συναυλία, την πρώτη μέρα και πώς του φάνηκε. Μου είπε ότι είδε λίγο τους Depeche Mode και τους Stranglers και πως ο ήχος ήταν κακός. Ακόμη είπε ότι κάνει πολύ ζέστη στην ΑΘήνα και όλα έτσι είναι πολύ δύσκολα, σε εμποδίζει να σκεφτείς.
— «Rοbert πολλοί περιμένουν να πεθάνεις, να γίνεις ένας ήρωας σαν τον Ian Curtis».
«Δεν σκοπεύω — γέλια — να γίνω ήρωας κανενός σαν τον Ian Curtis. Δεν θέλω να πεθάνω για κανένα άλλο. Κανένα βαμπίρ δεν πεθαίνει».
–Ευχαριστώ, δεν έχω άλλες ερωτήσεις.
«Το ευχαριστήθηκες».
— Ναι!
Νίκος Mποζινάκης
