Ακουμπισμένο με χάρη στον λόφο του Αρδηττού, είναι σίγουρα απ'τα στολίδια της Αθήνας. Και σαν παλιός Αθηναίος που είμαι, είναι αδύνατον να περάσω απ'έξω χωρίς να το συνδέσω με γεγονότα και εικόνες. Και φαντάζομαι τις άδειες κερκίδες να γεμίζουν και ξαναγίνομαι για λίγο το αγόρι με το κοντό παντελονάκι στις γυμναστικές επιδείξεις που κάναμε με το σχολείο στο Καλλιμάρμαρο κι άλλοτε πάλι ξαναζώ σαν θεατής στιγμές από καλλιτεχνικά γεγονότα, που είχα παρακολουθήσει εκεί, αφού πάντα προτιμούσα τα καλλιτεχνικά απ'τα αθλητικά. Και να μπροστά μου ο Boy George και η Nina Hagen ή ο Placido Domingo και η Amalia Rodrigues, μέχρι και η Τουρκάλα Άζντα Πεκάν και ο Τόνυ Νταλάρα, που λένε πως είχαν και φλερτάκι.
Όμως στο Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν πολύ και το ελληνικό τραγούδι στις διαφορετικές μορφές του. Γυρνώντας μάλιστα στο 1953, θυμάμαι εξήντα χιλιάδες κόσμο, τόσους τους είχαν τότε υπολογίσει, να τραγουδά μαζί με τον Νίκο Γούναρη «Ένα βράδυ πού'βρεχε, πού'βρεχε μονότονα». Εκείνο το καλοκαίρι μάς είχαν όλους συγκλονίσει οι σεισμοί του Ιονίου. Η Κεφαλλονιά, η Ζάκυνθος, η Ιθάκη γεμίσανε ερείπια. Κι ήταν πολλοί οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι. Δεν υπήρχε τότε τηλεόραση και μαθαίναμε τα νέα απ'το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Ή και από κάποιο γράμμα, όπως του συμμαθητή μου, του Σπύρου Ταβουλάρη, που μού έκανε ζωντανή περιγραφή απ'την Λευκάδα.
Εγώ βρισκόμουνα στη Ρόδο για τις καλοκαιρινές μου διακοπές και θυμάμαι πόση εντύπωση μού είχε κάνει η είδηση ότι στη Ζάκυνθο, που την καταστροφή της είχαν συμπληρώσει οι πυρκαγιές, είχε πέσει απ'το σεισμό ακόμη και ο Κόκκινος Βράχος, που είχα αγαπήσει απ'το βιβλίο του Ξενόπουλου. Για την ενίσχυση των σεισμοπαθών ο Αχιλλέας Μαμάκης είχε σκεφθεί τότε να οργανώσει μια μεγάλη εκδήλωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο, που θα περιείχε τα πάντα ή σχεδόν. Από Μαρίκα Κοτοπούλη, που τη θυμάμαι με στόμφο τραγωδού να απαγγέλλει ένα ποίημα μέχρι τον Νίκο Γούναρη και το αρχοντορεμπέτικο που λέγαμε.
Όχι κανονικό ρεμπέτικο δεν είχε, υπήρχε όμως οπερέτα με Ζαχαράτου-Επιτροπάκη και πολλά-πολλά ακόμη. Ήταν μια εντυπωσιακή παρέλαση αστεριών, μαζί και πράξη αλληλεγγύης, εκείνη η παλιά. Ε, το ίδιο θα είναι και η αυριανή στον ίδιο πάντα χώρο. Τότε, η τραγωδία είχε το όνομα «σεισμοί». Το πρόβλημα το λέμε τώρα κρίση. Οικονομική, αλλά και κοινωνική και ηθική και το αίτημα, Θεέ μου πού φτάσαμε, λίγο φαγητό για όσους έχουν άδειο το τραπέζι. «Όλοι μαζί μπορούμε» λέει το σύνθημα και ο Διονύσης Σαββόπουλος, συμμετέχοντας σ'αυτή την συγκινητική προσπάθεια συμπαράστασης, μάζεψε φίλους γύρω του και μάς καλεί σε μια μουσική βραδιά στο Στάδιο, που θα αποδεικνύει ότι δεν ζει μόνο το ελληνικό τραγούδι, αλλά και η ανθρωπιά. Σαββόπουλο θα σάς προτείνω κι εγώ τώρα.
Και ένα Ταγκό βουβό, που πρωτακούσαμε το 1994 σε εκείνη την ωραία συλλογή του Διονύση που έλεγε «Μην πετάξεις τίποτα». Η δική μας μαγνητοσκόπηση για την εκπομπή Διαδρομές έγινε τρία χρόνια αργότερα, Δεκέμβρη του 1997, στη μουσική σκηνή Μετρό, όπου εμφανιζόταν εκείνο τον χειμώνα ο Διονύσης. Σκηνοθεσία Στέλιου Ράλλη.
