Άλλο ένα τραγούδι που θυμάμαι ότι όταν το παίζαμε, την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν διαδίκτυα και ραδιόφωνα, όπως αργότερα, δημιουργούσε μεγάλες αντιδράσεις στους φίλους του ροκ που δεν μπορούσαν να αποδεχθούν τον ήχο του Moroder και της Donna Summer.
Η ίδια εντυπωσιακή αντίδραση από αρκετούς ακροατές μας, αλλά και από διάφορους που έγραφαν εδώ κι εκεί, υπήρχε για τους Bee Gees που o Barry Gibb εντυπωσίασε την περασμένη εβδομάδα στο ροκ φεστιβάλ του Glastonbury, Chic για τους οποίους δεν χρειάζεται να αναφερθούμε τώρα πια στο τεράστιο ταλέντο του Nile Rodgers κα.
Για μας όμως στην εκπομπή ήταν μία από τις εκατοντάδες μικρές επαληθεύσεις που ζήσαμε γι' αυτά που προτείναμε στα επόμενα χρόνια, όταν οι νεότεροι
αποθέωσαν και τοποθέτησαν την μουσική του Moroder και της Donna Summer εκεί που της άξιζε, στην κορυφή.
O Moroder μερικούς μήνες μετά έπαιρνε το όσκαρ για την απίθανη μουσική του στο Midnight Express και η Donna Summer μπήκε στο Rock and Roll Hall Of Fame το 2012.
Τον Moroder τον προσκύνησαν οι Daft Punk και θυμάμαι μόνο έναν από τους φίλους της 'αντίπαλης' μουσικής τότε που άκουγε μόνο Van Der Graaf και Peter Hammill να παραδέχεται την σπουδαία Donna Summer που μαζί με την Debbie Harry επηρέασαν δεκάδες τραγουδίστριες στις επόμενες δεκαετίες.
Ήταν ο αείμνηστος φίλος μας Θανάσης Μάνθος που τον βοηθήσαμε να ξεκινήσει το πρωτοποριακό για την εποχή του περιοδικό 'Αγκάθι'.
Δυστυχώς όμως 40 χρόνια μετά στην χώρα μας δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Αρκετοί του νέου εναλλακτικού που δεν είναι πια πιτσιρικάδες, σκίζουν τα ιμάτια τους γιατί δεν ακούγονται στα ραδιόφωνα οι άγνωστες σχεδόν επιλογές τους, παραβλέποντας ότι αυτοί που έπρεπε να ακούγονται στα Ελληνικά ραδιόφωνα είναι οι σύγχρονοι μαύροι καλλιτέχνες.
Γιάννης Πετρίδης
