Απέναντι απ'το Χίλτον, έξω στο πεζοδρόμιο, οι φεμινίστριες διαμαρτύρονταν για τα καλλιστεία που γίνονταν μέσ'στο ξενοδοχείο και που εμείς, ως τμήμα ψυχαγωγικών εκπομπών, μεταδίδαμε για άλλη μια φορά, ζωντανά από την τηλεόραση. Εμένα, πάντα αυτή η ιστορία των καλλιστείων με διασκέδαζε πολύ και ήμουν πανευτυχής που τώρα, χάρη στην τηλεόραση, τη ζούσα και από τα παρασκήνια.
Η σχέση μου με όλα τα κορίτσια ήτανε μια χαρά. Είχαμε βλέπετε να μοιραστούμε και εξωτερικά ολοήμερα γυρίσματα. Υπεύθυνος για την οργάνωση, ο Γιώργος Πρεβελάκης, άνθρωπος με πολύ χιούμορ, αδελφός του συγγραφέα Παντελή Πρεβελάκη, που είχε γράψει «Το χρονικό μιας Πολιτείας» των παιδικών μου χρόνων. Μη φανταστείτε ωστόσο ότι, όταν ήμουνα παιδί, διάβαζα μόνο σοβαρά βιβλία μαζί με τα μαθήματα. Ήθελα να ξέρω τι γίνεται στον κόσμο και ξεκοκάλιζα εφημερίδες και περιοδικά. Δύο εφημερίδες κάθε μέρα, Καθημερινή και Νέα, αφού στο σπίτι υπήρχε αυτή η πολυτέλεια.
Το 1952 ζήτησα απ'τους γονείς μου που με εμπιστεύονταν και δεν μού χάλαγαν χατίρι, να αγοράζουμε και τρίτη εφημερίδα, το Έθνος. Και όχι μόνο το Σάββατο που είχε τη θεατρική σελίδα του ο Αχιλλέας Μαμάκης, αλλά και τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας. Για να παρακολουθώ τα καλλιστεία, τα πρώτα που θα γίνονταν στην Ελλάδα οκτώ χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Ήδη είχα ακούσει την μητέρα μου να μού μιλά για τα προπολεμικά καλλιστεία και για την Αλίκη Διπλαράκου, που με την υποστήριξη της Κοντέσας ντε Νοάιγ είχε βγει το 1930 Μις Ευρώπη. Τώρα τα καλλιστεία θα έδιναν ξανά την ευκαιρία στα κορίτσια να φτιάξουν τη ζωή τους με όπλο την ομορφιά. Φωτογραφίες, βιογραφικά των καλλονών, γέμισε ο τόπος. Η Χαρούλα Γεωργαντζά απ'το Βόλο είχε ήδη αποκτήσει θαυμαστές.
Στον τελευταίο γύρο ήρθε δεύτερη ισοψηφώντας με την Ίρμα Ρωμαίου. Αυτό το ωραίο ψευδώνυμο είχε διαλέξει η Πειραιώτισσα Βιργινία Πετιμεζάκη, που πήρε τελικά τον τίτλο Μις Ελλάς. Ισοψηφία και στην τρίτη θέση. Ρένα Κωνσταντινίδου ή Κωνστάνς από τη μια, πλουσιοκόριτσο που άρεσε ιδιαίτερα στο μέλος της επιτροπής Μαρίκα Κοτοπούλη, και η Ρεγγίνα Μπέρτου από την άλλη, κόρη του τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης, που μετά δούλεψε σαν εκφωνήτρια στο κρατικό ραδιόφωνο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η Ρεγγίνα ζει στην Κέρκυρα και από τους Οθωνούς έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο κάμποσες φορές. Όμως η τυχερή που κέρδισε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς εκείνη την χρονιά ήταν η Χανιωτοπούλα με το ωραίο χαμόγελο και το ψευδώνυμο Ακρωτήρι. Η Νταίζη Μαυράκη, δηλαδή.
Καμιά φορά τη βλέπω και τώρα στο Κολωνάκι, στην πλατεία. Πώς πέρασαν τα χρόνια! Στο Λονγκ Μπήτς στον τελικό διαγωνισμό για την εκλογή της Μις Υφήλιος 1952 η Νταίζη είχε έρθει τρίτη, με πρώτη την Φινλαδέζα Άμι Κουιζέλα. Αλλά τρίτη ήρθε και η Βιργινία Πετιμεζάκη στον διαγωνισμό για την Μις Ευρώπη 1952. Πρώτη είχε βγει η Μις Τουρκία Γκιουζελίν Μπαγιάρ. Η Ιταλίδα Ελοΐζα Τσάνι έγινε Μις Ευρώπη την επόμενη χρονιά και θυμάμαι ακόμα την Γεωργία Βασιλειάδου να λέει σε κάποιο νουμεράκι της «πώς ήθελα να ήμουνα η Ελοΐζα Τσάνι να την περνώ κοτσάνι».
Πάντως και η Βιργινία δεν πέρασε απαρατήρητη. Από την Ιταλία τής πρότειναν να παίξει σε μια ταινία του Μάριο Μπονάρ την αρχαία εταίρα Φρύνη. Ήταν η εποχή που ο Ιταλικός κινηματογράφος ενδιαφερόταν πολύ για την αρχαία Ελλάδα. Λίγο πριν φύγει και εγκατασταθεί στην Ρώμη, πρόλαβα να δω από κοντά την Βιργινία σε μία Αθηναϊκή επίδειξη μόδας στην οδό Όθωνος, στο Σύνταγμα. Καθώς την κοιτούσα, νόμιζα πως είχα μπροστά μου ένα παγερό, ωραίο άγαλμα. Εγώ ήμουν τότε 11 χρονών. Κι όπως ξέρετε σ'αυτή την ηλικία το μυαλό είναι στυπόχαρτο. Θα μπορούσα λοιπόν και τώρα ακόμα να σάς πω απέξω κι ανακατωτά ολόκληρη την τελική ενδεκάδα εκείνων των πρώτων μεταπολεμικών καλλιστείων της εφημερίδας Έθνος. Προτιμώ όμως να σταθούμε στην Βιργινία Πετιμεζάκη.
Έχω καιρό να μάθω νέα της, ξέρω ότι ζούσε παντρεμένη στην Βενεζουέλα. Εμείς τώρα θα την δούμε όπως ήταν στα νιάτα της, όταν με το όνομα Έλενα Κλέους έπαιζε στην Τσινετσιτά την Φρύνη. Στον ρόλο του ερωτευμένου ρήτορα Υπερείδη, που την υποστηρίζει μπροστά στους Αθηναίους δικαστές, ο Γάλλος ηθοποιός Πιέρ Κρεσουά. Έτος 1953. Η Βιργινία εδώ στα εικοσιένα της.
