Όταν πρωτοπήγα στην Νέα Υόρκη, πριν από 40 περίπου χρόνια, ήταν σαν να βρέθηκα στο Emerald City για να συναντήσω τον Μάγο του Οζ.
40 χρόνια μετά και μιλάω μόνο για την Νέα Υόρκη, αυτή τη μοναδική Μητρόπολη του πλανήτη που ακόμα και σήμερα όταν την είδα την περασμένη εβδομάδα αργά τη νύχτα από τη γέφυρα του Μπρούκλιν, με συγκλόνισε, δεν αισθάνθηκα πια τα ίδια συναισθήματα των προηγούμενων δεκαετιών.
Αυτή βέβαια είναι μία προσωπική αίσθηση και έχει να κάνει με τα πράγματα που ικανοποιούν τον καθένα.
Να 5 λόγοι της απογοήτευσης μου:
1 Δεν υπάρχουν πια δισκάδικα, αυτά που έμειναν είναι μίζερα και έχω την εντύπωση ότι γίνεται μια οργανωμένη προώθηση των νέων κυκλοφοριών του βινυλίου, μια και αποφέρουν περισσότερα κέρδη από τα streaming.
Είναι μόδα και προβάλλεται με δυναμικό τρόπο από παντού. Δεν είναι πραγματικότητα, το Rough Trade στο Μπρούκλιν μου άρεσε και από εκεί έκανα τις λίγες αγορές μου φέτος.
2 Εξαφανίσθηκαν σχεδόν τα βιβλιοπωλεία. Από εκεί που περνούσα ώρες αμέτρητες ψάχνοντας και πίνοντας τον καφέ μου σ' αυτά, τώρα πρέπει να τρέχεις στην Union Square ή στην 5η Λεωφόρο για να βρεις βιβλιοπωλείο.
Έζησα την άνθηση αυτού του είδους των Bookstores από τη δεκαετία του '80, όμως φαίνεται ότι πήραν την εκδίκηση τους όλα εκείνα τα μικρά οικογενειακά βιβλιοπωλεία που είναι σκορπισμένα σε όλη την πόλη, που τα μεγαθήρια τότε, άνοιγαν και τα εξαφάνιζαν.
3 Oταν πρωτοπήγα στην Νέα Υόρκη είχα πάθει πλάκα με την εφημερίδα Village Voice διαβάζοντας την, ιδιαίτερα στη δεκαετία του '80 βελτίωσα τις γνώσεις και τις απόψεις μου για πολλά θέματα πολιτισμού.
Ήταν τέτοια η τρέλα μου που για χρόνια ήμουν συνδρομητής για να βλέπω τι συμβαίνει σ'αυτή τη μοναδική πόλη.. Τώρα είναι σαν να μην υπάρχει, δεν έχει καμία σχέση με ΕΚΕΙΝΗ την Village Voice. Λίγες σελίδες και διανέμεται δωρεάν στην περιοχή κυρίως του Greenwich Village. Βέβαια υπάρχει στο διαδίκτυο.
4 Δεν με γοητεύουν πια τα κλαμπ της πόλης, γιατί βέβαια και η σημερινή μουσική δεν είναι τόσο ελκυστική σε σύγκριση με αυτά που έζησα στις προηγούμενες δεκαετίες. Δηλαδή ποιον να δω σήμερα; υπάρχει σύγκριση με τα ονόματα που είδα στο GBGB; όταν το '81 είδα τον James Brown σε ένα μικρό κλαμπ του Village που μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι 200 άτομα, αισθάνθηκα τη δυναμική του να με ηλεκτρίζει με ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα.
Άλλο να βλέπω τους New Order σε ένα από αυτά τα κλαμπ της πόλης και άλλο όπως τους είδα την περασμένη εβδομάδα στο Ράδιο Σίτυ Χωλ.
5 Κάποτε μπαινόβγαινα από την μία αίθουσα στην άλλη βλέποντας καμιά φορά και 6 ταινίες την ημέρα, τώρα με δυσκολία είδα δύο (για το Song To Song του Malick θα γράψω στις επόμενες μέρες). Βέβαια ένα από τα καλά της νέας εποχής είναι ότι δεν χρειάζονται να περιμένουμε μήνες για να δούμε τις νέες ταινίες, τις περισσότερες φορές παίζονται την ίδια εβδομάδα με τις ΗΠΑ.
Οι σημερινές ταινίες βέβαια σε ένα μεγάλο ποσοστό κινούνται στο χώρο των blockbusters με όλους τους χάρτινους ήρωες που προσελκύουν τη νεότερη γενιά. Μπορεί να σπάνε τα ρεκόρ εισιτηρίων, αλλά σαν ταινίες 'μίκρυναν', όπως είχε πει για τους stars η πρωταγωνίστρια του Sunset Boulevard. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα στην Νέα Υόρκη οι κινηματογράφοι τέχνης που προσελκύουν το εναλλακτικό κοινό, εκεί είδα την ταινία του Terrence Malick μια και δεν θα μπορούσε να προβληθεί στα πολυσινεμά.
Βέβαια η Νέα Υόρκη δεν είναι μόνο αυτά, είναι χιλιάδες άλλα που την κάνουν μοναδική, το Broadway και εκατοντάδες άλλα φανερά και κρυφά μυστικά.
Που αλλού θα έβλεπα σε τρεις μέρες έργα με πρωταγωνιστές την Sally Field, την Bette Midler και τον Jake Gillenhaal.
Α.... είδα και τον Kevin Spacey να τραγουδά με τον Billy Joel τον ύμνο της πόλης, στο Μάντισον Σκουαίρ Γκάρντεν, New York State Of Mind.
Γιάννης Πετρίδης
