Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που το παιδικό μου όνειρο και χόμπυ για την μουσική μου χάρισε μια υπέροχη ζωή που ξεπέρασε τα όρια της φαντασίας.

Εύχομαι πολλοί από εσάς να έζησαν στην ζωή τους αυτά που επιθυμούσαν από μικροί και έτσι θα μπορούν να με καταλάβουν.

Έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες συναυλίες. Ελάχιστες φορές πήγα κάπου μόνο για τον χαβαλέ ή για να περάσω απλά την ώρα μου πίνοντας ένα ποτό.

Το θεωρούσα χαμένο χρόνο που θα μπορούσα να τον αξιοποιήσω με κάτι πιο ενδιαφέρον. Παρ' όλα αυτά έχω δει πολλές συναυλίες που θα μπορούσα να αποφύγω.

Οι συναυλίες που ακολουθούν δεν σημαίνει ότι είναι οι καλύτερες που έχω δει στην ζωή μου, κάποιες είναι, αλλά την κάθε μία την θυμάμαι για διαφορετικό λόγο.

Σ'αυτές τις συναυλίες δεν αναφέρω καλλιτέχνες του ύφους Sinatra, Streisand, ή μαύρων μουσικών, James Brown, Stevie Wonder, ή νεότερων όπως η Amy Winehouse.

Επίσης σε ένα επόμενο σημείωμα, αφού ψάξω στο αρχείο μου, θα αναφερθώ και σε φεστιβάλ, όπως Reading, American Music Festival και Woodstock, όχι το πρώτο, αλλά το επετειακό της δεκαετίας του '90.

Το Λονδίνο καίγεται εκείνα τα χρόνια από την νέα γενιά των συγκροτημάτων. Χωρίς να θέλω να στεναχωρήσω τους φίλους των Pink Floyd γιατί και για μένα είναι ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα, είχα δει σε διάστημα μερικών ημερών τις συναυλίες των Pink Floyd για το Wall στο Wembley νομίζω και μετά των Gang Of Four σε ένα μικρό κλαμπ στο Camden Town.

Μια αγαπημένη μου περιοχή τότε και για τα δισκοπωλεία και για τις συναυλίες, εκεί είχα δει αργότερα τους Madness και τον Ian Dury.

Σε εκείνο το κλαμπ λοιπόν, βλέποντας τους Gang Of Four, σε ένα κοινό γεμάτο ενέργεια που με παρέσυρε μαζί του, αισθάνθηκα ότι πέρασα πολύ καλύτερα από ότι πριν μερικά βράδια με τους Pink Floyd.

Είμαι τυχερός που είδα τους Gang Of Four εκείνη την στιγμή.

Γιάννης Πετρίδης

Ελάτε στη παρέα μας