Από τον Θεόδωρο Φαχουρίδη
Με αφορμή την ανακοίνωση για την νέα του δισκογραφική δουλειά την άνοιξη του ’17, και το The Ballad Of Jimmy McCabe, ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά σε μια εκπληκτική δισκογραφία της μετά Jam και Style Council καριέρας του, των 12 προσωπικών του δίσκων. Κάνεις άλλος ήρωας της πανκ γενιάς και δη βρετανός δεν έχει καταφέρει να διατηρηθεί μουσικά, παραγωγικά, με επιτυχία και σίγουρα με τόσο στυλ, για τόσο πολύ. Ένας μουσικός ήρωας για τους σημερινούς 50άρηδες αλλά και για τους σαραντάρηδες που τον γνώρισαν λίγο αργότερα.
1992 – Paul Weller
Με ένα μούδιασμα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, λίγο καιρό αποχής, δειλά δειλά ζωντανές εμφανίσεις, και το «πείραμα» του Paul Weller Movement, κυκλοφορεί το ομώνυμο δίσκο του. Μίγμα ροκ, φανκ, σόουλ και acid jazz ήχων με συμμετοχές των Dr. Roberts των Blow Monkeys, την τότε σύντροφό του και υπέροχη σόουλ τραγουδίστρια Dee C. Lee και την Carleen Anderson, των ξεχασμένων πλέον Young Disciples.
Strange museum
1993 – Wild Wood
Το να παίζεις μια ντουζίνα όργανα εκτός από να τραγουδάς μπορεί κάποιος να το συναντήσει σε δημιουργούς του βεληνεκούς του και πάλι όμως σπάνια. Μια υπέροχη συνέχεια με μια ακουστική φολκ νοσταλγική πινελιά, σε μια εποχή που ακουγόταν, εν μέσω grunge από τη μία και του ευρωπαϊκού techno, από την άλλη, εκτός εποχής. Σημείο αναφοράς για τις επόμενες δουλειές του, ένας δίσκος με πλήρη κριτική αποδοχή που γνώρισε και εμπορική επιτυχία στην Αγγλία και που ο χρόνος τον έχει δικαιώσει πλήρως.
5th Season
1995 – Stanley Road
Ο σήμερα 58 Μαΐων βρετανός γεννήθηκε στην οδό Stanley του Woking, στα ευρύτερα περίχωρα του Λονδίνου. Ο δίσκος καταδεικνύει από την αρχή του λοιπόν, την επιστροφή στις ρίζες του και στους ροκ ήχους της δεκαετίας του 60, των Kings, των Beatles, των Small Faces και άλλων. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του στην Αγγλία, αφού έγινε 4 φορές πλατινένιος και έβγαλε δύο top-10 επιτυχίες, τις πρώτες τις προσωπικής του πορείας. Ο δίσκος βρίθει από συμμετοχές, Steve Winwood, Noel Gallagher, ενώνοντας έτσι τον βρετανικό ήχο τριών γενεών, Mick Talbot (από τα χρόνια των Style Council) εκτός των συνήθων συνεργατών του.
Broken Stones (το 4ο σινγκλ από το άλμπουμ, με τον Paul Weller να στοιχειώνει το τραγούδι με το παίξιμο του στο όργανο και στο Hammond και τον παραγωγό του δίσκου, για μια ακόμη φορά, Brendan Lynch στο αέρινο ήχο του ακορντεόν. Με το φάντασμα του μεγάλου Van Morrison να πλανιέται πάνω από την σύνθεση…)
1997 – Heavy Soul
Μια πιο κιθαριστική συνέχεια από το προ δύο ετών πόνημά του. Το artwork του εξώφυλλου σοφά επιλεγμένο παραπέμπει στις ψυχεδελικές νότες των προεφηβικών και εφηβικών χρόνων του. Και σε αυτόν τον δίσκο φαίνεται σχεδόν αδύνατον να μην σκαρφιστεί ριφς που προσελκύουν σαγηνευτικά τον ακροατή, σε μια δουλειά που το ύφος ηγείται ελαφριά του περιεχομένου. Η Αμερική θα συνεχίσει να τον αγνοεί επιδεικτικά, κάτι που τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια έως τις ημέρες μας…
Mermaids
2000 – Heliocentric
Η συνταγή της μετά Wild Wood εποχής παραμένει η ίδια και η ποιότητα των συνθέσεων αναμφισβήτητη. Ακόμη και αν ο Weller απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από κλασσικές ποπ φόρμες το αποτέλεσμα παραμένει ενδιαφέρον και καθόλου φλύαρο. Όταν αποφασίζει να γίνει λίγο πιο άμεσος όπως στο τραγούδι που έγραψε για την κόρη του, Sweet Pea, My Sweet Pea αλλά και σε μπαλάντες του δίσκου, όπως το Dust and Rocks, τότε εύκολα υποκλίνεσαι στη γοητεία του. Το ηλιοκεντρικό του πόνημα όμως είναι ένας δίσκος που σχεδόν απαιτεί να του δώσεις το χρόνο του και επαναλαμβανόμενες ακροάσεις για να σου αποκαλύψει όλη τη μουσική απόλαυση που κρύβει, το ότι χρειάστηκε 2 μήνες για το final mix του δεν είναι τυχαίο άλλωστε…
With Time & Temperance
2002 – Illumination
Κλείνοντας 25 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας ο τότε 44χρονος Paul, κυκλοφορεί ένα ακόμη στολίδι για την προσωπική του καριέρα. Πιστός στο διετές ραντεβού του, εξαίροντας το πλατινένειο ακουστικό live-συλλογή «Days of speed» του 2001, ο τίτλος στίχος του That’s entertainment, με νέα δισκογραφική εταιρεία και νέο συμπαραγωγό, τον Simon Dine, dj μέλος των Noonday Underground, βγάζει έναν δίσκο που ηχητικά πατάει στις κλασσικές φόρμες που μας συνήθισε την δεκαετία που έχει περάσει. Αλλά μια η στιχουργική αισιοδοξία που διαφαίνεται στις συνθέσεις του, μια το μικρό προβάδισμα στην αγαπημένη του σόουλ, η εφαρμογή του sampling για θεματική βάση στο σινγκλ του it’s written in the stars που τον βάζει στο βρετανικό τσαρτ για πρώτη φορά από το 1996, από την άλλη, δείχνουν για κάποιο πιστό θαυμαστή του ότι μια προσωπική αλλαγή υποβόσκει και οδηγεί την καλλιτεχνική του πορεία να εξελιχθεί, ήπια αλλά σταθερά όπως και η καριέρα του.
It’s written in the stars
2004 – Studio 150
Ένα χρόνο μετά το τριπλό Fly on the Wall: B Sides & Rarities κυκλοφόρησε το ηχογραφημένο στο Amsterndam 7ο άλμπουμ του, η πρώτη επίσημη προσπάθειά του για έναν δίσκο με διασκευές. Η επιλογή των τραγουδιών σκιαγραφεί και τους ηχητικούς δρόμους που αγαπάει ο καλλιτέχνης με καλύτερες στιγμές τις διασκευές στις Sister Sledge και Rose Royce. Δεν πρόσθεσε κάτι στην καριέρα του αλλά ούτε αφαίρεσε…
Wishing On A Star
2005 – As is now
Η καλλιτεχνική ωριμότητα συμβαδίζει με την ηλικιακή και ο όγδοος δίσκος του Weller αν και δεν περιέχει κάτι καινούργιο, είναι απολαυστικός. Γεμάτος ενέργεια σε ένα σημείο χωρίς να γίνεται πουθενά επιτηδευμένος θόρυβος, και γεμάτος ευαισθησία κάπου αλλού, χωρίς να γίνεται μελό και φτηνιάρικος. Μερικές από τις καλύτερες μελωδίες που έχει γράψει βρίσκονται εδώ, Paper Smile, To the Start of Forever, All on a Misty Morning. Οι Jam «κάνουν» ένα δυναμικό πέρασμα με τα σινγκλς Come on/ Let’s Go, From the Floorboards Up, η τζαζ περισσότερο από ποτέ, από το 1992 έχει την τιμητική της στο Roll Along Summer, ενώ ο James Brown κάνει μια cameo εμφάνιση στο χορταστικό 7λεπτο Bring Back the Funk (pt 1 and 2). Όσο για το ιδιοφυές Pan, απλά θέλεις και άλλο… Η εντύπωση που σου δίνει το άλμπουμ καθώς ξεδιπλώνει τις χάρες του στον προσηλωμένο ακροατή, είναι ότι ο δημιουργός του βρίσκεται σε μια φοβερή φόρμα και ότι είναι σχεδόν αδύνατο να γράψει έστω και ένα αδιάφορο κομμάτι. Προσωπικά το θεωρώ την καλύτερη στιγμή του από την εποχή του Wild Wood, δίσκος σταθμός για τη δεύτερη σόλο δισκογραφική δεκαετία του.
All on a Misty Morning
2008 – 22 Dreams
Τρία χρόνια αργότερα, με δύο ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους να μεσολαβούν, Catch-Flame! (2006) και Live at the Royal Albert Hall (νωρίτερα την ίδια χρονιά), κυκλοφόρησαν τα όνειρά του. Πρώτη δεκαετία των ήντα και μέσα σε 21 τραγούδια δημιουργείται ένα υπέροχο κολάζ ήχων, ο πρώτος διπλός δίσκος του, που ξεδιπλώνει απολαυστικά όλη την ηχητική παλέτα που διαθέτει ο Paul. Ξεπερνώντας τον συνήθη κίνδυνο μιας τόσο μεγάλης δισκογραφικής προσπάθειας, να γεμίσει δηλαδή με πολλές δεύτερες επιλογές, και με την καθοριστική για μια ακόμη φορά συμβολή του παραγωγού, μουσικού και συνθέτη Simone Dine, θα φτάσει μέχρι το Νο1 στην Αγγλία με πλατινένιες πωλήσεις. Αρωγοί στην προσπάθεια του το νέο του δισκογραφικό σπίτι, η island, οι Noel Gallagher και Gem Archer από τους Oasis, μεταξύ άλλων και μια σχεδόν ολοκαίνουργια μπάντα να τον συνοδεύει σε μια δουλειά-δήλωση μιας νέας αρχής.
Ψάχνοντας να βρω κάποιον που ξεκίνησε δισκογραφικά την ίδια περίοδο με τον Weller και να έχει κάνει το ίδιο απίστευτο μουσικό ταξίδι με μια πορεία που τον καθιστά κατεστημένο και ηχητικά να τον έχει φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα, κατέληξα σε ένα μόνο όνομα. Δεν είναι ούτε η Debbie harry, που συνεχίζει αλλά δεν έχει δείξει ούτε την ίδια συνέπεια ούτε το ίδιο βάθος καλλιτεχνικά, o Joe Strummer, έχει φύγει εδώ και 15 χρόνια, ακριβώς στην ηλικία του Weller που κυκλοφόρησε το 22 Dreams, οι μεγάλοι Peter Gabriel και ο Steve Winwood, ο οποίος είναι και επιρροή του, είχαν το 1977 ήδη πλούσιο παρελθόν. Δεν είναι ούτε ο Elvis Costello αν και πλησιάζει. Αυτός που μόνο έμεινε, είναι μια μουσική ιδιοφυία … ο David Byrne…
Song For Alice (αφιερωμένο στην Turiya Alice Coltrane)
Push It Along
2010 – Wake up the Nation
Σαν ένας άλλος Bowie, στην αρχή της νέας δεκαετίας κυκλοφορεί την απόδειξη ότι μπορεί ακόμη να ροκάρει. Με μια εισαγωγή απευθείας από την καρδιά του πάνκ σιγουρεύει ότι έχει την προσοχή σου για να σε καθηλώνει στην συνέχεια με το ομότιτλο του δίσκου σινγκλ μόνο και μόνο για να αναλάβει η αύρα του Spector στο εθιστικό No Tears to Cry, επίσης σινγκλ, για να παραδοθείς ξανά στον Modfather. Τα διαμάντια συνεχίζονται με έναν από τους καλύτερους λευκούς βρετανούς μαθητές της φανκ με την αλά Mayfield φαλτσέτο φωνή στο Aim High. Όλα τα παραπάνω σαν να ξεχνιούνται με το Trees που δεν ξέρεις αν άλλαξες δίσκο και δε το θυμάσαι ή βρίσκεσαι ακόμη στον ίδιο…και όλα αυτά μέχρι τη μέση ενός από τα πιο περίεργα τραγούδια που έχει ηχογραφήσει ποτέ. Ο δίσκος κλίνει ως κύκλος εκεί που άρχισε με τους ήχους του Two Fat Ladies. Αναρωτιέμαι πόσοι νέοι καλλιτέχνες μπορούν με την νεανική φρεσκάδα τους έστω και να πλησιάσουν κάτι τέτοιο…
No Tears To Cry
2012 – Sonik Kicks
Όταν έχεις 7 παιδιά και το κοντέρ δείχνει 54 τότε καταλαβαίνεις ότι οι ταχύτητες πρέπει να μειωθούν και να μπαίνουν σιγά-σιγά άλλες προτεραιότητες, σωστά;…. Λάθος, τουλάχιστον αν ακούς στο όνομα Paul Weller. Η μόνη περίοδος που έκανε κάτι τέτοιο ήταν όταν η δισκογραφική εταιρεία των Style Council αρνήθηκε να κυκλοφορήσει την δουλειά τους στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, Modernism: A New Decade, με αποτέλεσμα την διάλυση του γκρουπ και τη λήξη της συνεργασίας τους με την Polydor. Η οικογένεια τότε είχε μπει σε προτεραιότητα και η δουλειά σταμάτησε για λίγο… Ο πάντα υπερδραστήριος βρετανός πιστός στο διετές ραντεβού του στο κλείσιμο 20 χρόνων προσωπικής καριέρας, κυκλοφορεί ξανά μια ενδιαφέρουσα δουλειά. Από τους απόηχους της φολκ, στην ρέγγε έως το ροκ και το πάνκ, ο δίσκος κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο στα 45 λεπτά του, κάτι στο οποίο ο Paul είναι μάστορας πραγματικός. Μαζί του και οι Graham Coxon (Blur), Noel Gallaher, Steve Cradock (Ocean Colour Scene) και Aziz Ibrahim (Stone Roses), ξανά, Sean O'Hagan (The High Llamas και Stereolab). Ίσως κάποιος διακρίνει ότι η γωνίες στη μουσική του έχουν λειανθεί, και δε θα έχει άδικο, αλλά είναι κάτι που οι φίλοι της μουσικής μπορούν να του το συγχωρέσουμε. Άλλωστε πόσοι δίσκοι μπορούν να υπερηφανευτούν ότι διαθέτουν μια ντουζίνα καλά τραγούδια…
Devotion (από την Deluxe έκδοση του άλμπουμ. Το τραγούδι είχε γραφτεί για την ταινία παραγωγής 2011 του BBC2, United, την συγκινητική ιστορία των Μπέμπηδων πριν ονομαστούν Mπέμπηδες μετά την αεροπορική τραγωδία του 1958 στο Μόναχο, όπου έχασαν τη ζωή τους οκτώ παίχτες της Manchester United. Η εκτέλεση στη σειρά ήταν η ακουστική εκτέλεση του τραγουδιού)
2015 – Saturn Pattern
Ως αποτέλεσμα οικονομικών διαφορών με τον σε τέσσερις δίσκους συνεργάτη του, Simon Dine, ο Weller λήγει τη συνεργασία τους και ψάχνει νέους τρόπους να ανανεωθεί. Αυτή τη φορά την κονσόλα την μοιράζεται μαζί ξανά με με τον Jan "Stan" Kybert (150 και As is Now). Το ενδιαφέρον opening track είναι συνεργασία με τους Garry Cobain και Brian Dougans κάτω από το όνομα Amorphous Androgynous, ένα από τα 31 ψευδώνυμα που έχουν χρησιμοποιήσει εδώ και 29 χρόνια, οι Future Sound Of London. Κρίμα που τα υπόλοιπα τραγούδια που έγραψαν δεν βρήκαν τον δισκογραφικό τους δρόμο… Κατά τα άλλα οι φολκ ηχητικές καταβολές του φλερτάρουν με τους ηλεκτρονικούς ήχους ενώ αλλού στιβαροί ρυθμοί και δυνατά ριφ φτιάχνουν ένα συμπαγές ηχητικό αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια ο «βασιλιάς» στον δωδέκατο δίσκο του είναι ο ρυθμός. Η καθαρή παραγωγή που ίσως αντικατοπτρίζει και την πενταετή απουσία του από το αλκοόλ, ποιος ξέρει.
White Sky
ας μου επιτραπεί και η υπερβολή ενός δεύτερου τραγουδιού από την πιο πρόσφατη ολοκληρωμένη δουλειά του, τα μεθυστικά φωνητικά του βλέπετε σχεδόν το καθιστούν αδύνατο να του αντισταθεί ένας φαν του Modfather. Εις το επανιδείν κύριε Weller…
Phoenix
