Το ερώτημα που μας απασχολεί εδώ και χρόνια παραμένει το ίδιο, υπάρχει σωτηρία για τη χώρα;
Με τη λογική σίγουρα ναι, αργά ή γρήγορα ότι και να συμβεί κάποτε θα βρει η Ελλάδα ξανά το δρόμο της, όχι με την έννοια του 'Και ξανά προς τη δόξα τραβά', αλλά με τη σκέψη ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ακόμα και ο πλανήτης μας.
Όμως αυτή η ολική επαναφορά, όποτε και αν συμβεί θα περάσει από πολλά στάδια και θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη, να παρακαλάμε μάλιστα να μην έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα, όπως αυτό της εθνικής μας κυριαρχίας που όλοι θεωρούμε δεδομένη, όπως ο κλάδος που συζητείται σήμερα το μέλλον του με τις αδειοδοτήσεις και οι εργαζόμενοι απαιτούν, όσοι πάρουν τις άδειες να δεσμευθούν στο νομοσχέδιο ότι θα έχουν συγκεκριμένο αριθμό απασχολούμενων που προφανώς δεν θα μπορεί να μειωθεί, δηλαδή κάτι σαν δημόσιοι υπάλληλοι, προς το καλύτερο όμως.
Έβλεπα χθες βράδυ τον Αβραμόπουλο να δεινοπαθεί απέναντι από έναν έμπειρο, σκληρό, Βρετανό μάλλον δημοσιογράφο απαντώντας για το προσφυγικό πρόβλημα με την γνωστή Ελληνική τακτική των πολιτικών πετώντας διάφορα τσιτάτα συνθήματα για ενότητα της Ευρώπης και άλλα ανάλογα προσπαθώντας να ξεφύγει από τις δύσκολες ερωτήσεις.
Ο Αβραμόπουλος είναι βέβαια ένας ιδιαίτερα έμπειρος πολιτικός, αν ήταν άλλος στην θέση του, ίσως σήμερα να ήταν τελειωμένος από επίτροπος, ή ότι άλλο είναι, κατάφερε και επέζησε, αλλά δεν έπεισε τους Ευρωπαίους που είναι ιδιαίτερα κουρασμένοι μαζί μας μετά από τόσα χρόνια ελάχιστης προόδου σ' αυτά που μας ζητάνε να κάνουμε.
Αυτό όμως ξεπερνιέται, είδαμε ακόμα και τον Τσίπρα και την παρέα του να βάζουν συχνά την ουρά στα σκέλια συνειδητοποιώντας ότι άλλο τα παραμύθια για εγχώρια κατανάλωση και άλλο οι Ευρωπαίοι που έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια ότι είναι πιο ξύπνιοι και ενημερωμένοι από τους δικούς μας σε κάθε τομέα.
Υπάρχουν βέβαια μερικοί ακόμα που επιμένουν να συνεχίσουμε τις μαγκιές, να μην πληρώνουμε τις δόσεις, να αποχωρήσουμε από την Ευρώπη πηγαίνοντας σε τοπικό νόμισμα, κάτι που ίσως θα είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα αν είχε γίνει το 2010. Τώρα απλά θα δικαιωθούν οριστικά τα αφεντικά τους αξιοποιώντας τα δις που απέκτησαν με διάφορους τρόπους, όχι απαραίτητα παράνομους, πριν, και κατά τη διάρκεια της κρίσης εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις των εταιριών τους στη χώρα.
Όλα αυτά καλά και μπορεί να ξεπερασθούν. Αυτό όμως που με βάζει σε μαύρες σκέψεις είναι το αβυσσαλέο μίσος που έχει ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων εναντίον αυτών που πιστεύουν ότι τους στέρησαν την μόνιμη καραμέλα της τροφοδότησης με χρήματα, παροχές, χαλαρή φορολόγηση, απαλλαγές.
Κατηγορούν αυτούς που τους κορόιδευαν λέει 40 χρόνια, υπονοώντας ίσως ότι πέρναγαν ιδιαίτερα άσχημα στην περίοδο της μεταπολίτευσης μέχρι την αρχή της κρίσης πέφτοντας θύματα της εγκληματικής πολιτικής αυτών που μας κυβέρνησαν στην περίοδο 1975-2009.
Μικροί και μεγάλοι που ανήκουν σε όσους έδωσαν τη ψήφο τους στην κυβέρνηση, ζητούν εκδίκηση με κάθε τρόπο από τους Γερμανοτσολιάδες, όπως τους αποκαλούν αντιπάλους τους.
Στόχος τους όλοι, όσοι ανήκουν στην αντιπολίτευση, δεν εκφράζουν την αντίθεση τους μόνο εναντίον του ΚΚΕ γιατί προφανώς ξέρουν ότι μια σύγκρουση μαζί του θα είχε πολύ οδυνηρές επιπτώσεις γι' αυτούς.
Κάθε απόφαση που θα παίρνει η τωρινή κυβέρνηση, όσα μνημόνια κι αν υπογράψει, αυτό θα χρεώνεται στους Γερμανοτσολιάδες του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. της ΔΗ.ΜΑΡ, του Ποταμιού, ανεξάρτητα του αν έχει κυβερνήσει ποτέ.
Αν δεν υπάρξει μια εθνική συμφιλίωση και συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο, δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα.
Οι σχέσεις μας με τους περισσότερους γειτόνους είναι ιδιαίτερα εύθραυστες, Ελλάδα και Έλληνες δεν είναι μόνο οι τωρινοί όψιμοι φίλοι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑ.ΣΟΚ ή άλλο κόμμα, είναι το σύνολο των Ελλήνων και σε όλους αυτούς είναι Πρωθυπουργός ο Κύριος Τσίπρας, δεν είναι μόνο στους οπαδούς του κόμματος του.
Κώστας Ζουγρής
