Δύο χρόνια πέρασαν από τον θάνατο του Glenn Frey στις 18 Ιανουαρίου του 2016...
Η αλήθεια είναι ότι στην Ευρώπη οι Eagles δεν είχαν την ίδια απήχηση με την Αμερική και αυτό γιατί ο ήχος τους ήταν αρκετά μακριά από αυτό που συνηθίζουν να ακούν οι Ευρωπαίοι.
Ακόμα μικρότερη ήταν η απήχηση που είχαν σε χώρες όπως η Ελλάδα όπου αρκετοί είναι αυτοί που ενδεχομένως θα πιστεύουν ότι ήταν ένα συγκρότημα της μιας επιτυχίας.
Σχεδόν αδιάφορα πέρασε ακόμα και στην Βρετανία ο θάνατος του αρχηγού τους Glenn Frey, αφού το συγκρότημα είχε σχετικά μικρή επιτυχία εκεί και κυρίως μετά το 1980 άλμπουμ με επιτυχίες τους κατάφεραν να έχουν κάποια αξιοπρεπή παρουσία στα τσαρτς.
Η σχέση τους με την κάντρυ, ένα μουσικό είδος που εκτός Αμερικής δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση, έκανε την πρόσβαση τους στο Ευρωπαϊκό κοινό σχετικά δύσκολη, με μεγαλύτερη απήχηση μόνο στην Γερμανία.
Θα πρέπει να είναι κανείς αρκετά εξοικειωμένος με τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής για να εκτιμήσει την μουσική και τους στίχους τους.
Δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Glenn Frey, τον γνώρισα όπως και αρκετοί από εσάς, μέσα από τα τραγούδια του στα οποία υπάρχει η αδιόρατη πίκρα κάποιου που έχει εγκαταλείψει το σπίτι του και ζει αλλού, γιατί δεν υπάρχει καμία σχέση της ζωής της Καλιφόρνια με αυτή τοy Detroit.
Έχω περάσει, υπολογίζω 5-6 μήνες της ζωής μου συνολικά στην Αμερική από της γύρω στις 10 επισκέψεις μου και σίγουρα δεν μπορώ να περιγράψω με τον τρόπο που περιγράφουν οι Eagles την Αμερική στα τραγούδια τους.
Μια χώρα που μπορεί να μην είναι παράδεισος, όμως έχει αυτό το διαφορετικό από την Ευρώπη και άλλες ηπείρους, που καταφέρνουν να μας περνάνε μέσα από τις ταινίες τους και να μας γοητεύουν.
Αυτό έκαναν και οι Eagles με τα τραγούδια τους, αν έχεις πάρει μαι γεύση για αυτά που λένε, τους καταλαβαίνεις περισσότερο.
Παραθέτω ένα χθεσινό άρθρο του Rolling Stone για τον Glenn Frey, είναι σίγουρα πιο ειδικοί από μένα να γράψουν γι' αυτόν που έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 67 ετών και από τα πρώτα του συγκροτήματα ήταν οι Heavy Metal kids, γιατί ήταν αυτό που αποκαλούμε εμείς εδώ, ροκάς.
Ήταν ένας από αυτούς που είδαν σε ηλικία 16 ετών το 1964 στο Olympia Stadium στο Detroit και αυτό άλλαξε την ζωή τους.
Αμέσως αγόρασε ένα πιάνο και στην συνέχεια μια κιθάρα και έφτιαξε το πρώτο του συγκρότημα με συμμαθητές του, δίνοντας του τελικά το όνομα Subterraneans επηρεασμένο από τον αγαπημένο του συγγραφέα Jack Kerouac
Το 1966 έφτιαξε τους Four Of Us που κυκλοφόρησαν δύο μικρά δισκάκια στα οποία αντέγραφαν τους Byrds.
Στο τέλος του 1967 είχε γνωρίσει τον Bob Seger που ηχογραφούσε στην ίδια εταιρία και μετά από αρκετά ονόματα φτιάχνει, το 1967! τους Heavy Metal Kids.
Επηρεασμένος από δημοσίευμα του περιοδικού Life για την ζωή στην Καλιφόρνια, εγκαταλείπει το Detroit και στις πρώτες εβδομάδες της παραμονής του εκεί γνωρίζει τον επίσης από το detroit, JD Southern με τον οποίο φτιάχνουν αυτό που θα ονομάζαμε με τα μετέπειτα κριτήρια το συγκρότημα Longbranch Pennywhistle, στα υπόλοιπα μέλη ο ry Cooder και επίσης καταπληκτικός κιθαρίστας James Burton.
Το άλμπουμ που κυκλοφορούν πάει άπατο, το 1971 συναντάει την Linda Ronstadt που ήταν στην αρχή μιας λαμπρής προσωπικής καριέρας και αυτή τον παίρνει στο συγκρότημα της.
Ο Frey της παρουσιάζει τον ντράμερ Don Henley και τους Randy Meisner, Bernie Leadon και μετά την επιστροφή από την τότε περιοδεία της Linda Ronstadt υπογράφουν στην εταιρία asylum σαν Eagles, τα υπόλοιπα, όπως συνηθίζουν να λένε, ανήκουν στην ιστορία.
Μια πιο ροκ άποψη του κάντρυ ροκ που είχαν καθιερώσει ονόματα όπως οι The Byrds, the Flying Burrito Brothers, Rick Nelson and The Stone Canyon Band, και Poco με τις ιστορίες της Αμερικάνικης δύσης, ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους.
Η εμπορική σε παγκόσμιο επίπεδο επιτυχία του Hotel California, τους χάρισε την αντιπάθεια των μουσικοκριτικών, αλλά την διαχρονική αγάπη του κοινού.
Κώστας Ζουγρής
