Είδα σήμερα την ταινία La Grande Bellezza που σάρωσε όλα τα Ευρωπαϊκά βραβεία, μια πολύ καλή ταινία που μας θύμισε τον καλό Ιταλικό κινηματογράφο.
Η ταινία δίνει μια εξαιρετική εικόνα της σύγχρονης Ρώμης που όσον αφορά τους ανθρώπους δεν διαφέρει και πολύ από αυτά που συμβαίνουν σε ορισμένους Αθηναϊκούς κύκλους που εμείς δεν μπορούμε και ποτέ βέβαια δεν θέλαμε να τους πλησιάσουμε.
Αυτό που προκαλεί όμως θλίψη σε σύγκριση με την Αθήνα, είναι η αιώνια ομορφιά αυτής της πόλης, τουλάχιστον όσον αφορά τα σημεία που την χαρακτηρίζουν στο πέρασμα του χρόνου και που δεν είναι απαραίτητα μόνο τα αρχαία της.
Μια πόλη που δεν υπέφερε ποτέ από τις ανίατες αρρώστιες που βιώνει εδώ και δεκαετίες η Αθήνα, αρρώστιες που δεν την οδήγησαν ακόμα στον οριστικό θάνατο, αλλά εγώ προσωπικά δεν πιστεύω να ξεπερνιούνται όσο θα ζώ.
Γεννήθηκα ακριβώς κάτω απ' την ακρόπολη, στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μεγάλωσα και έζησα σε αρκετές συνοικίες της, όμως οι εικόνες που έχω μέσα μου από κάθε δρομάκι, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε σήμερα.
Πήγα χθες στην κεντρική αγορά και είχε μία πορεία το ΚΚΕ, πάλι κλείσανε την Αθηνάς 200-300 άτομα που θα μπορούσαν άνετα να πουν και να κάνουν ότι θέλουν στα πεζοδρόμια της Αθηνάς που είναι αρκετά πλατιά κι' όμως αυτά τα αθώα πρόσωπα νεαρών που έπαιρναν μέρος σ'αυτήν την εκδήλωση διαμαρτυρίας ακολούθησαν τις εντολές αυτών που έλεγχαν την πορεία και έκλεισαν για 2 ώρες έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, εμποδίζοντας παράλληλα την ομαλή διεξαγωγή αρκετών λεωφοριακών γραμμών.
Μισούν άραγε οι Ρωμαίοι έτσι την πόλη τους, όπως δείχνουν να μισούν οι σημερινοί κάτοικοι μία από τις πιο ιστορικές πόλεις στον πλανήτη;
Θα είδατε ίσως το ντοκιμαντέρ με την ιστορία της κιθάρας του Bob Dylan που πουλήθηκε 965.000 δολάρια. Μια ηλεκτρική κιθάρα που άλλαξε τα πάντα στη μουσική και έβαλε για πρώτη φορά τον Dylan σε τροχιά που παρέσυρε αμέσως όλο το ροκ στον υπόλοιπο πλανήτη.
Όσοι είδαν το φιλμ θα διαπίστωσαν την αγάπη με την οποία περιβάλλουν οι Αμερικανοί τον μεγαλύτερο ίσως σύγχρονο συνθέτη τους.
Ήξεραν κάθε στίχο από κάθε τραγούδι του και όλη την πορεία του με τις πιο μικρές λεπτομέρειες.
Όσο και να μην αρέσει σε μερικούς και εδώ η σύγκριση είναι σε βάρος μας. Ο αντίστοιχος Dylan για μας είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, που όπως όλοι μας, όπως και ο Dylan δεν είναι τέλειος και έχει τις αδυναμίες του.
Είναι όμως η κορυφή και τραγούδησε για πολλά χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας.
Η μπερδεμένη όμως για πολλούς πολιτική θέση του και η απομάκρυνσή του από το κόμμα το οποίο τον είχε υιοθετήσει για τους δικούς του λόγους, έκανε αυτούς που ουσιαστικά εκμεταλλεύτηκαν το ταλέντο του, γιατί ο Διονύσης δεν είχε την ανάγκη κανενός κόμματος, αφού μετά το 1960 και τους Μίκη και Μάνο, είναι ότι μεγαλύτερο έβγαλε η χώρα μας στην μουσική και ο μόνος που έγραφε μουσική και στίχο, και ερμήνευε ο ίδιος τα τραγούδια του.
Κρίνουν δηλαδή τον κορυφαίο μουσικό της χώρας με πολιτικά κριτήρια, λες και η τέχνη πρέπει να κρίνεται από το αν είναι ο εκπρόσωπός της αριστερός, δεξιός, ή οτιδήποτε άλλο.
Για κάποιο λόγο μας αρέσει σταθερά να σκοτώνουμε ότι αγαπάμε, την Ελλάδα, την πόλη μας, τον Σαββόπουλο, τον Νταλάρα, τις/τους πρώην συντρόφους μας, τους ποδοσφαιριστές της ομάδας μας που παίρνουν μεταγραφή για τον μεγάλο αντίπαλο αρνούμενοι να υπογράψουν με τα μισά λεφτά στην αγαπημένη μας ομάδα, λες και εμείς θα υπογράφαμε, τους πρωθυπουργούς μας, μίσος για Σημίτη, Μητσοτάκη, Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου που αν δεχθούμε τα αποτελέσματα των εκλογών, η πλειοψηφία τους ψήφισε
Ξέρω ότι γίνομαι κακός, γι'αυτό κλείνοντας, Ζήτω η ποδοσφαιρική ομάδα και το κόμμα που υποστηρίζεται και κάτω η ιστορία μας και αυτά που αγαπήσαμε από παιδιά.
Κώστας Ζουγρής
