Υπέροχες Μέρες
Με τα γυμνά του χέρια μαζεύει γόπες και χαρτιά υγείας, όταν όμως βρίσκει έναν μίσχο δίπλα σε ένα δέντρο, με παρατηρητικότητα και προσοχή μικροβιολόγου, μεταφέρει το βλαστάρι σε ένα μικρό χάρτινο σακουλάκι για να το πάει σπίτι του και να το μεταφυτέψει. Ο λιγομίλητος ασιάτης καθαριστής δημοσίων τουαλετών, φωτογραφίζει κάθε μέρα ένα δέντρο, διαβάζει δυσνόητα βιβλία από δεύτερο χέρι που στοιχίζουν μόνο ελάχιστα γεν, ακούει στις διαδρομές του κασέτες με τραγούδια της Πάτυ Σμιθ, των Velvet Underground, του Λου Ριντ και άλλων ροκάδων που μεσουράνησαν στη δύση το ‘70 και το ‘80. Λίγα τα λόγια του (στη μισή ταινία θεωρείς πως είναι άλαλος), ευαίσθητες και ουσιαστικές οι πράξεις του: ένα χαμένο -και κλαμένο- παιδί στην τουαλέτα που θα οδηγηθεί προσεκτικά στη μητέρα του, καρτερική αναμονή μέχρι να ολοκληρώσουν την επίσκεψη τους για να καθαρίσει τις τουαλέτες, χαιρετά καθημερινά τη σιωπηλή γυναίκα δίπλα του που τρώει άψητο τοστ, ακολουθεί τις ρουτίνες στα δημόσια λουτρά με σεβασμό στους διπλανούς του. Αυτή τη μαγική ποίηση παρατηρεί και αποτυπώνει ο Βιμ Βέντερς στο βερολινοποιημένο σιωπηλό Τόκιο του που ακόμα και το «House of the rising sun», ιαπωνοποιημένο, κεραυνοβολεί το συναίσθημα ανεξαρτήτου καταγωγής.
Με τη ρετρό του Olympus φωτογραφίζει τα δέντρα (περιμένοντας το σωστό κλικ για να αξίζουν όλα τα καρέ στο φιλμ του). Στη συνέχεια εκτυπώνει σε fuji (φιλμ στο οποίο επικρατεί το πράσινο) και αγοράζει το επόμενο φιλμ του με την εκτύπωση του προηγούμενου.
Φόρος τιμής στη μνήμη, το ρετρό, το ανυπεράσπιστο, χωρίς το υπόκωφο «Πού πάει η κοινωνία μας»· και λίγος πόνος γιατί πια «οι άνθρωποι δεν μπορούν να ερωτευτούν χωρίς λεφτά». Και υπόκωφα στο μυαλό μας να παίζει ένας σκρατσαρισμένος δίσκος με το «perfect day».
Εμπόλεμη ζώνη
Ένας αρχάριος ελεγκτής με προϋπηρεσία σε άλλους στρατιωτικούς τομείς, χαρακτηρισμένος ως παρορμητικός, θα πρέπει να καθοδηγήσει στη διάσωση έναν έμπειρο πιλότο drone από μια ομάδα της Delta Force.
Σύντομη και περιεκτική κριτική: Η «εμπόλεμη ζώνη» είναι ένα μιλιταριστικό υβρίδιο ταινιών με κοινή θεματική που απευθύνεται αποκλειστικά στις redneck πολιτείες και σε στρατολάτρεις πολίτες του κόσμου. Καλλιτεχνικά, σκηνοθετικά και αφηγηματικά δεν προσφέρει τίποτα ούτε στο είδος, ούτε στην κινηματογραφική τέχνη.
Ένα Τέλος και Μια Αρχή
Βλέπει τον άντρα της να χάνει τη ζωή του ενώ ο κόσμος καταστρέφεται διπλά. Με το μωρό της στην αγκαλιά προσπαθεί να επιβιώσει. Μπορεί το τέλος του κόσμου να οδηγήσει σε μια νέα αρχή;
Με τη μητρότητα ως κεντρικό άξονα αλλά και ως κινητήριο δύναμη, στο σημείο εκκίνησης μιας τεράστιας οικολογικής κρίσης που πλήττει το Λονδίνο του παρόντος, το δράμα επιβίωσης μας φέρνει αντιμέτωπους με την ελαστικότητα των ορίων εμπιστοσύνης μας προς αλλήλους. Εκ παραλλήλου, το γυναικείο ζήτημα -ως εναλλακτική λύση- σε μια εκκολαπτόμενη μητριαρχική κοινωνία, μετέωρο μεν, παρόν δε, εγείρει ερωτήματα για τη σημερινή κοινωνία· Με την αξία της ζωής να ανακαθορίζεται μέσα από ελάχιστες σκηνές καταστροφής ή βίαιων επιθέσεων με στόχο την επιβίωση-, το «Ένα Τέλος και μια Αρχή» είναι εν τέλη μια στοχαστική ταινία που μένει ανεξίτηλη αποκλειστικά για την ερμηνεία της Jodie Comer [αλλά την απλότητα της].
Το Χέρι της Θείας Δίκης
Ο Κας προσπαθώντας να διαφυλάξει τη ζωή της ανιψιάς του συνθηκολογεί με συμβόλαιο για 3 «δουλειές» με την παλιά συνεργάτιδα του, γνωστή και ως τίγρη, με την ολοκλήρωση όμως της συμφωνίας θα βρεθεί μπλεγμένος σε έναν εφιάλτη.
Εκκλησιαστικά κηρύγματα, ναρκωτικά, μαφία εντάσσουν αυτή την κακή στο σύνολό της ταινία σε μια ειδική κατηγορία ταινίας, αυτή «που παίζει στη δίπλα αίθουσα όταν δεν υπάρχουν εισιτήρια για την ταινία που θέλετε να δείτε». Προκάλυμμα ανοχής στο παράπηγμα με ομοβροντία κατακλυσμού από κλισέ, η Άντι Μακ Ντάουελ, που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποδώσει ρεαλιστικά μια ματρώνα αποφασιστική, σκληρή και όχι καρικατούρα. Δυστυχώς είναι η μόνη που προσπαθεί.
Εκεί που το Κακό Παραμονεύει
Μια λάθος επιλογή για να «πάει το κακό από εκεί που ήρθε», θα οδηγήσει ένα ολόκληρο χωριό σε σκηνικό μακάβριου μακελειού. «Η Πόλη των Καταραμένων» συναντά το «Καταραμένο Άσμα» στο «Εκεί που το Κακό Παραμονεύει». Πολλά ξαφνιάσματα, jump scare στιγμές, ανατροπές, ματαιώσεις και βίαιες αφηγηματικές μετακινήσεις μοιάζουν να εντυπωσιάζουν το διεθνές κοινό. Όντως τα σκηνικά είναι ιδιαιτέρως βίαια και ικανοποιούν το κοινό του σπλάτερ (ιδιαίτερα η σκηνή με την επίθεση σκύλου, κοψοχολιάζει και τον μεγαλύτερο μύστη). Δυστυχώς, όσο προσεγμένο και αν είναι στα επιμέρους σημεία, το σενάριο που βασίζεται εξολοκλήρου στην ακολουθία ανατροπών δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από «ψυχαγωγία του πόνου».
Ολοκληρώνουμε με δύο ελληνικές παραγωγές, για τις οποίες δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή:
Ladies in Waiting
Το «Ladies in Waiting» περιγράφει τη ζωή στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Η σκηνοθέτρια Ιωάννα Τσουκαλά κινηματογραφεί την καθημερινότητα, τις αναμνήσεις και τις εξιστορήσεις των νοσηλευτριών και των περιθαλπόμενων του νοσοκομείου, σε μια απόπειρα να αποδομηθεί και να επαναπροσδιοριστεί η σχέση μας με τη ψυχική υγεία.
Η Μητέρα του Σταθμού
Στο ντοκιμαντέρ της Κωστούλας Τωμαδάκη «Η Μητέρα του Σταθμού», αναλύεται το βίωμα των Ελληνίδων μεταναστριών της δεκαετίας του ’60, οι οποίες έφτιαξαν τη ζωή τους από την αρχή στη Γερμανία, όπου υπήρξαν τριπλά αόρατες όντας αγράμματες, ξένες και γυναίκες.
ERTNews.gr Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
