Το «The Last of Us» θυμίζει την πανδημία του Covid 19 (σε πολύ χειρότερη version)
Το The Last of Us το γνωρίσαμε πρώτη φορά σε video game το 2013. 10 χρόνια μετά, το 2023 το βλέπουμε και σε σειρά της HBO. Η υπόθεση: Σε έναν μετα- αποκαλυπτικό κόσμο ο Joel (Pedro Pascal) προσπαθεί να φυγαδεύσει την έφηβη Ellie (Bella Ramsey) με εντολή της Αντίστασης («Λαμπυρίδες») και να την μεταφέρει σε ένα συγκεκριμένο μέρος για να φτιάξουν εμβόλιο κατά του ιού-μύκητα Cordyseps.
Η σειρά μας θυμίζει πολύ την πολύ πρόσφατη εγκλεισμένη ζωή μας χάρις την πανδημία του κορωνοïού, αφού κι εκεί έχουν να κάνουν με μία πανδημία. Όμως, εκείνη εκκινεί το 2003 με τον ιό Cordyseps και επίσης δεν προκαλεί απλά ξηρό βήχα και πυρετό, αλλά μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε «εξωγήινα ζόμπι» (που όμως κινούνται πολύ γρήγορα). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μορφή που παίρνουν οι άνθρωποι όταν μολυνθούν από τον μύκητα Cordyseps θυμίζει το τέρας Demogorgon του «Stranger Things».
Παράλληλα, η υπόθεση με τους μολυσμένους και ο τρόπος που ενεργούν θυμίζει την σειρά, σε σενάριο Guillermo del Toro, «The Strain»(2014-2017). Και στις δύο σειρές υπάρχουν μεταλλαγμένα «βαμπίρια» που με την μεγάλη γλώσσα τους καταπίνουν το αίμα των ανθρώπων.
Όσο αναφορά το ταξίδι επιβίωσης των πρωταγωνιστών, παραπέμπει στο Walking Dead, αλλά χωρίς αυτή την μακρόσυρτη διαδρομή των κύκλων επεισοδίων του τελευταίου. Το «The Last of Us» έχει «υπόθεση» και το πιο σημαντικό, εξισορροπεί την δράση με το δράμα. Αν και πολλοί ήταν εκείνοι που τους έλειψε η δράση, μάλλον λόγω του ομώνυμου videogame του 2013. Όπως όμως είπε ο δημιουργός της σειράς, Graig Mazin:
«Μέσα στα επεισόδια στα οποία επικεντρωθήκαμε, νομίζω ότι τελικά γενικά τονίσαμε τη δύναμη των σχέσεων αυτών και την προσπάθεια να βρούμε τη σημασία μέσα σε στιγμές δράσης. Και έτσι, μπορεί να υπήρχε λιγότερη δράση από ό,τι ήθελαν μερικοί, αλλά επειδή δεν μπορούσαμε απαραίτητα να βρούμε κάποια σημασία για ένα μεγάλο μέρος της, ανησυχούσαμε ότι αυτή θα μπορούσε να καταντήσει επαναλαμβανόμενη. Άλλωστε δεν παίζεις εδώ, απλά παρακολουθείς. Αν και σε πολλούς ανθρώπους αρέσει να παρακολουθούν gameplay, πρέπει, νομίζω, να είναι λίγο πιο συγκεντρωμένο και σκόπιμο όταν το μεταφέρουμε στην τηλεόραση».
Ένα επίσης ενδιαφέρον κομμάτι της σειράς, είναι η μουσική που επιλέγεται, κυρίως στους τίτλους τέλους. Έχει σημασία τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Το πιο έντονο παράδειγμα είναι εκείνο στο τρίτο επεισόδιο με το τραγούδι της Linda Ronstadt, «Long, Long Time». Σε αυτό το επεισόδιο βλέπουμε την ιστορία του Bill, ενός άντρα που έχει ξεφύγει από την δίωξη του στρατού και ζει μόνος του στην κωμόπολη για πολλά χρόνια. Μέχρι που συναντά τον Frank. Μαζί θα ερωτευτούν και θα είναι ο ένας ο σύντροφος του άλλου. (Κάποιοι, για κάποιον λόγο ξίνισαν με αυτό το επεισόδιο. Ίσως δεν είναι ακόμη «εξοικειωμένοι» με τις επιλογές κάποιον ανθρώπων). Το τραγούδι λέει: Love will abide, take things in stride / Sounds like good advice but there’s no one at my side (η αγάπη θα επικρατήσει, πηγαίνοντας ένα βήμα την φορά. Ακούγεται καλή συμβουλή, αλλά δεν υπάρχει κανείς στο πλευρό μου)». Και ύστερα ο Bill και ο Frank δίνουν το πρώτο τους φιλί.
Μετά την προβολή του επεισοδίου, οι ακροάσεις του τραγουδιού στο Spotify αυξήθηκαν κατά 4900%.
Ένα άλλο κομμάτι που παρουσιάζεται στην σειρά, είναι το πόσο ίδια μπορούν να συμπεριφερθούν τα δύο άκρα. Από την μία έχουμε την επικράτηση του στρατού της ομοσπονδιακής ομάδας Fedra και από την άλλη την αντιστασιακή ομάδα «Fireflies», που στην ουσία κάνουν ότι κάνει και η Fedra: κακοποιήσεις, βιασμοί, απαγχονισμοί κτλ., αλλά με την πλευρά του «καλού». Στην ουσία είναι κάτι σαν φασισμός στον φασισμό, μια λέξη που ακούγεται αρκετά στην σειρά. Σε κάποιο επεισόδιο κάνει την εμφάνισή της η λέξη κομμουνισμός. Αν και από την αρχή οι άνθρωποι μετά την πανδημία, το 2023 εργάζονται και αμείβονται με κουπόνια για τρόφιμα ή ό,τι άλλο, κάτω όμως από τα «φασιστικό» στρατιωτικό καθεστώς. Παίζει ένα ωραίο εγκεφαλικό παιχνίδι με έννοιες και ορισμούς. Τροφή για σκέψη.
Η πιο, προσωπικά, ενδιαφέρουσα σκηνή είναι η πρώτη των πρώτων. Επεισόδιο 1 σκηνή 1. Όπου μεταφερόμαστε στο 1968 σε ένα στούντιο που γυρίζεται μία τηλεοπτική εκπομπή και έχει καλεσμένους δύο επιστήμονες. Μιλούν για τον ιό-μύκητα και για το πώς εμείς μπορούμε να χάσουμε την μάχη από μία ενδεχόμενη πανδημία. Αυτό, 35 χρόνια πριν την εμφάνιση του ιού.
Κάποιο άλλο, επίσης, κοινό χαρακτηριστικό με την δική μας πανδημία του Covid-19, είναι ότι προέρχεται από χώρα της Ασίας και συγκεκριμένα, όχι από την Κίνα, αλλά από την Τζακάρτα της Ινδονησίας.
Το «The Last of Us» είναι μια εξαιρετικά επίκαιρη και συνάμα διαχρονική σειρά, με ισορροπημένη ροή μεταξύ δράσης και δράματος, που δεν κουράζει και σε κρατάει στο να θες να δεις το επόμενο επεισόδιο. Δυστυχώς, η δεύτερη σεζόν θα αργήσει να «έρθει» στις οθόνες μας (σε δύο χρόνια περίπου), ωστόσο η πρώτη σεζόν κλείνει την υπόθεσή της πολύ όμορφα και σίγουρα θα μπορούσαμε να την ξαναδούμε από την αρχή.
