του Χρήστου Γκούβελου
Αγαπημένη συνήθεια όταν επιστρέφω από τη δουλειά (αφού κοιμηθεί η κόρη μου): Περιήγηση στο Spotify. Προσπαθώντας ν’ ακολουθήσω τις τάσεις της δισκογραφίας (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή), σπάζοντας παράλληλα τα μυστήρια και τους φραγμούς του αλγόριθμου. Πριν από λίγους μήνες έκλεισα τα 40 και από τότε έχω αναπτύξει μια έμφυτη τάση να επαναφέρω στη μνήμη μου την εποχή που ήμουν μαθητής. Μουσικά κυρίως. «Κρίση μέσης ηλικίας» είναι η διάγνωση της συζύγου. Υπεραπλουστευμένη ανάλυση, κατά την εκτίμησή μου.
Αίσθημα αναπόλησης; Αίσθημα ανεκπλήρωτου; Αίσθημα ανεπανάληπτου; Μάλλον επιστρέφω στα 90s για να βρω αυτό που δεν έχω σήμερα: Πληθώρα albums που θα χαρακτηρίζονταν κλασικά. Την «οδυνηρή» ανάμνηση να μπαίνω σ’ ένα δισκοπωλείο και να συνειδητοποιώ πως το χαρτζιλίκι μου δε θα φτάσει για ν΄ αγοράσω ούτε τα 20 καλύτερα albums της χρονιάς. Με κάποια από αυτά να βάζουν σταθερά υποψηφιότητα για καλύτερα όλων των εποχών. Πλέον, δε διακατέχομαι από αυτό το άγχος. Είναι οικονομικά ανεξάρτητος και με μια συνδρομή έχω πρόσβαση στα πάντα (αν και εξακολουθώ ν’ αγοράσω cd). Μοιραία, θα κάνω την αναδρομή στο παρελθόν για να θυμηθώ τη χρυσή μουσική ιστορία εκείνης της δεκαετίας, την οποία έχω συνδυάσει με μια ρομαντική περίοδο της ζωής μου.
Πριν μερικές μέρες, αποφάσισα να μπω στη σελίδα των Guns N’ Roses στο Spotify. Μοναδικοί, αγαπημένοι, ανεπανάληπτοι για εμένα. Καθαρόαιμο hard rock, αυθεντικό. Συγκρότημα που με 3 albums άφησε το στίγμα του. Την άποψή μου σίγουρα συμμερίζονται συνομήλικοι και μεγαλύτεροι. Αν κρίνω από αυτό που είδα σε νούμερα, δεν είναι ένα group που πέρασε και ξεχάστηκε. Τους έχουν μάθει και οι νεότεροι. Για κάποιο λόγο, έχουν streams που αντιστοιχούν σε υπερπετυχημένο σημερινό καλλιτέχνη με μαζική προώθηση από τις μουσικές πλατφόρμες. Από τη στιγμή που δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης από το Spotify, οι επιδόσεις τους θεωρούνται εξωπραγματικές (No 152 σε συνολικά streams τραγουδιών, νο 37 στη λίστα των καλλιτεχνών με τους περισσότερους followers στην πλατφόρμα, 10 τραγούδια πάνω από 100 εκατομμύρια streams):
- Sweet Child O’ Mine: 1.122.933.017 streams
- November Rain: 606.201.551 streams
- Paradise City: 697.244.075 streams
- Welcome to the Jungle: 729.149.015 streams
- Knockin’ on Heaven’s Door: 438.912.629 streams
- Don’t Cry: 307.158.658 streams
Αυτά τα νούμερα δεν αποτυπώνουν ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά μια τάση. Ο ήχος τους παραμένει επίκαιρος, παρόλο που απέχουν ουσιαστικά από τη δισκογραφία από το 1993. Ποιο μπορεί να είναι το έρεισμα της μεγάλης δημοτικότητας και της διαχρονικότητάς τους;
Guns N’ Roses – “Sweet Child of Mine” (1988 - 1989)
https://www.youtube.com/watch?v=1w7OgIMMRc4
Στις 6 Ιουνίου 1985 οι κιθαρίστες Saul "Slash" Hudson και Jeffrey Isbell (γνωστός και ως Izzy Stradlin), ο μπασίστας Michael "Duff" McKagan, ο ντράμερ Steven Adler και ο τραγουδιστής Axl Rose πραγματοποίησαν την πρώτη ζωντανή εμφάνισή τους στο γνωστό club του δυτικού Hollywood ονόματι «Troubadour». 2 ημέρες αργότερα ξεκίνησαν την πρώτη περιοδεία τους στη Δυτική Ακτή (γνωστή ως Hell Tour), από το Sacramento μέχρι τη γενέτειρα του McKagan, το Seattle. Πριν το Fresno, το ένα όχημά τους παρουσίασε μηχανική βλάβη και αναγκάστηκαν να κάνουν auto stop κουβαλώντας μόνο τις κιθάρες τους για να φτάσουν στο Seattle. Ακύρωσαν κάποια live, ενώ στα υπόλοιπα αναγκάστηκαν να παίξουν με δανεικούς ενισχυτές. Στην επιστροφή προς το Los Angeles, το αυτοκίνητο του Duff ενεπλάκη σε ατύχημα, με τον Steven Adler να σπάει τον αστράγαλό του. Παρά τη δαιμονισμένη ατυχία τους στην παρθενική περιοδεία τους, κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή μεγάλων δισκογραφικών και το Μάρτιο του 1986 υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Geffen, για να κυκλοφορήσουν το Δεκέμβρη το πρώτο τους EP «Live ?!*@ Like a Suicide».
Στις 21 Ιουλίου του 1987 κυκλοφορεί το ντεμπούτο album «Appetite for Destruction» και σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία στα μουσικά τεκταινόμενα. Σε μια εποχή που κυριαρχούσε η χορευτική μουσική και το pop-metal, οι Guns N’ Roses εδραιώθηκαν στα charts επειδή για χρόνια δεν είχε κάνει την εμφάνισή της μια ταλαντούχα ροκ μπάντα με τόσο ακατέργαστο ήχο. Η μουσική τους ήταν σκληρό rock N’ roll, με σαφή επιρροή από κλασικούς τιτάνες όπως Led Zeppelin, AC/DC, Aerosmith και Queen, μια σταθερή βάση από blues, metal ξεσπάσματα και εμπεριείχε την απαξιωτική αποστροφή του punk για την εξουσία. Η αρχέγονη οργή των μπερδεμένων και απογοητευμένων κακών παιδιών εκφραζόταν μέσα από ένα σκοτεινό, βρώμικο και βίαιο μοτίβο, πάντα ειλικρινές, το οποίο περιστασιακά γινόταν αστείο, ευάλωτο και ταυτόχρονα συναισθηματικό, όπως είναι εμφανές από τις μνημειώδεις μπαλάντες τους. Το mainstream hard rock δεν ήταν ποτέ το ίδιο μετά την είσοδό τους στη δισκογραφία. Το δρόμο για την τεράστια εμπορική επιτυχία τους άνοιξε το 2ο single «Sweet Child O’ Mine» όταν το MTV άρχισε να παίζει το video clip του, 1 χρόνο μετά το λανσάρισμα του album, με τραγούδι και album να εκτοξεύονται στο Νο1. Λόγω της τεράστιας επιτυχίας του «Sweet Child O’ Mine», επανακυκλοφόρησε το 1ο τους single στις ΗΠΑ «Welcome to the Jungle», ενώ ακολούθησε ως κυκλοφορία το «Paradise City». Το «Appetite for Destruction» πούλησε παγκοσμίως πάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα. Στις ΗΠΑ, έχει φτάσει τα 21,9 εκατομμύρια αντίτυπα, κατατάσσοντάς το ως πιο το εμπορικό ντεμπούτο και 15ο album σε πωλήσεις όλων των εποχών. Ως προς την αναγνώρισή της καλλιτεχνικής αξίας του, σταθερά φιγουράρει στην πρώτη 70αδα των Rolling Stone 500 Greatest Albums of All Time και στα καλύτερα albums όλων των εποχών του Kerrang, του Pitchfork, του Q, του VH1, ενώ Kerrang και NME συγκαταλέγουν τα 3 singles επίσης στα καλύτερα όλων των εποχών.
Guns N’ Roses – “Welcome to the Jungle” (1987)
https://www.youtube.com/watch?v=o1tj2zJ2Wvg
Στα τέλη του 1988 κυκλοφόρησε το «G N’ R Lies», το οποίο περιλαμβάνει το πρώτο EP τους και 4 νέα ακουστικά τραγούδια, με πιο δημοφιλές το «Patience», ενώ το κομμάτι «One in a Million» δέχθηκε επικριτικά σχόλια για το περιεχόμενο των στίχων του, λόγω ρατσιστικού, ομοφοβικού και ξενοφοβικού περιεχομένου. Την ίδια περίοδο ξεκίνησαν τα πρώτα προβλήματα με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Axl Rose κατά τη διάρκεια της μεγάλης περιοδείας που πραγματοποιούσαν, ο οποίος συνελήφθη μέχρι και για επίθεση σε άνδρες security σε συναυλία στην Ατλάντα, ενώ ο ίδιος κάποια στιγμή στηλίτευσε την εξάρτηση κάποιων μελών του συγκροτήματος από την ηρωίνη, λέγοντας πως αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στη διάλυση του συγκροτήματος.
Guns N’ Roses – “Patience” (1989)
https://www.youtube.com/watch?v=ErvgV4P6Fzc
Το 1990 οι Guns N’ Roses επέστρεψαν στο στούντιο και λίγο αργότερα ο ντράμερ Steven Adler απολύθηκε, καθώς λόγω της εξάρτησής του από τα ναρκωτικά δεν ήταν πλέον ικανός να ολοκληρώσει ούτε ένα session ηχογράφησης. Αντικαταστάθηκε από τον Matt Sorum, πρώην μέλος των The Cult, ενώ στη σύνθεσή τους προστέθηκε και ο Dizzy Reed στα keyboards. Η συγκεκριμένη σειρά ηχογραφήσεων οδήγησε στη δημιουργία 2 πολύ καλών albums, των «Use Your Illusion I» και «Use Your Illusion II», τα οποία κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα στις 17 Σεπτεμβρίου 1991, καταλαμβάνοντας τις 2 πρώτες θέσεις στο chart του Αμερικανικού Billboard. Και τα 2 μαζί πούλησαν 35 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ενώ θεωρούνται από τους εξαιρετικούς δίσκους της δεκαετίας του ’90. Οι δυναμικές μπαλάντες με τα μακροσκελή κιθαριστικά riffs που συμπορεύονταν με τις εναλλαγές έντεχνης rock, τη χρήση πιάνου, εγχόρδων, γυναικείων φωνητικών, εσωστρεφών στίχων που άγγιξαν την ψυχή του ακροατή, καθώς και οι διασκευές του «KnockiN’ on HeaveN’s Door» και του «Live and Let Die», άφησαν έντονο το στίγμα τους, συνοδευόμενες από καλογυρισμένα και κοστοβόρα video clips που θύμιζαν ταινίες μικρού μήκους. To «Use Your Illusion Tour» διήρκησε 28 μήνες και θεωρείται η μεγαλύτερη σε διάρκεια περιοδεία στην ιστορία του rock. Όμως, παρά τις εξαιρετικές εμφανίσεις, ήρθαν στην επιφάνεια ακόμα περισσότερα προβλήματα στις σχέσεις των μελών, τα οποία προδιέγραφαν την αρχή του τέλους λίαν συντόμως. Έλαβαν χώρα ακρότητες όπως επιθέσεις του Axl σε οπαδούς, σε φωτογράφους, που ενίοτε είχαν ξεκινήσει μέχρι και ταραχές όπως στο St. Louis και στο Montreal (στο παρελθόν είχαν σκοτωθεί οπαδοί του συγκροτήματος εξαιτίας αυτών). Το Νοέμβριο του 1991 παραιτήθηκε ο κιθαρίστας Izzy Stradlin, ο οποίος βοηθούσε σημαντικά και στο κομμάτι της σύνθεσης. Αργότερα απέδωσε την αποχώρησή του στην απαράδεκτη συμπεριφορά του Axl, την κακή διαχείριση του συγκροτήματος και τη δυσκολία του να βρίσκεται κοντά στους Slash, Sorum, και McKagan λόγω της εξάρτησής τους από τα ναρκωτικά, καθώς ο Stradlin είχε απεξαρτηθεί. Αντικαταστάθηκε από τον Gilby Clarke, πρώην μέλος των Kills for Thrills.
Guns N’ Roses – “November Rain” (1992)
https://www.youtube.com/watch?v=8SbUC-UaAxE
Το Νοέμβριο του 1993 κυκλοφόρησε το τελευταίο album της 1ης και αξιομνημόνευτης περιόδου του συγκροτήματος, μια συλλογή από διασκευές σε punk και glam rock τραγούδια με τίτλο «The Spaghetti Incident?». Παρά τις καλές κριτικές, πούλησε μόλις 1 εκατομμύρια αντίτυπα. Το σχίσμα μεταξύ των μελών της μπάντας ήταν προ των πυλών. Ενώ αυτά ανέφεραν σε συνεντεύξεις τους πως υπήρχε διαθέσιμο νέο υλικό, στα μέσα του 1994 άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες περί διάλυσης της μπάντας. Κατά την ηχογράφηση της διασκευής του «Sympathy for the Devil» στα τέλη του 1994, η συμμετοχή του παιδικού φίλου του Axl, Paul Tobias, έφερε περαιτέρω ένταση στη σχέση του τραγουδιστή με τον Slash, ενώ ακολούθησε η απόλυση του Gilby Clarke. Ο Slash σε βιβλίο του τη χαρακτήρισε μονομερή ενέργεια και πρωτοβουλία του Axl, για την οποία δε ρωτήθηκε κανένα από τα υπόλοιπα μέλη.
Η δεσποτική συμπεριφορά του τραγουδιστή, σε συνδυασμό με τα εξωφρενικά ξεσπάσματά του τόσο στις συναυλίες όσο και εκτός σκηνής είχε δημιουργήσει μια έκρυθμη κατάσταση, προφανώς μη αναστρέψιμη (σε πρώην σύζυγό του, την οποία είχε κακοποιήσει, είχε εκμυστηρευτεί μέχρι και πως τον είχε καταλάβει το πνεύμα του αποθανόντα drummer των Led Zeppelin John Bonham). Μάλιστα, εκβιάζοντας τα υπόλοιπα μέλη πως δε θ’ ανέβει στη σκηνή το 1992 (αγαπημένη συνήθεια του Axl να μην εμφανίζεται στα live ή να τερματίζει νωρίς το set επικαλούμενος κάθε λογής κώλυμα), είχε κατορθώσει ν’ αποσπάσει τις υπογραφές τους ώστε να είναι ο μοναδικός διαχειριστής της επωνυμίας των Guns N’ Roses (γεγονός που αρνείται ο Axl, λέγοντας πως αγόρασε τα δικαιώματα το 1997). Νομικά έκανε χρήση αυτού του δικαιώματος το 1995, τη χρονιά που ανάγκασε τον Slash να κυκλοφορήσει το «It's Five O'Clock Somewhere» με τη μπάντα του Slash’s Snakepit, καθώς ο τραγουδιστής δε θεωρούσε το υλικό του κιθαρίστα αρκετά καλό ώστε να αποτελέσει album του συγκροτήματος. Πέραν των προβλημάτων συμπεριφοράς, υπήρχε μεγάλη διαφωνία μεταξύ Axl και Slash για τη μουσική κατεύθυνση που έπρεπε ν’ ακολουθήσουν στο μέλλον, με τον Slash να είναι υπέρμαχος του στυλ που ακολουθείτο και τον Axl να θέλει να γίνει στροφή στον industrial ήχο. Εν τέλει, ο Slash ανακοίνωσε την αποχώρησή του τον Οκτώβριο του 1996.
Guns N' Roses – “Since I Don't Have You” (1994, διασκευή τραγουδιού των Skyliners)
https://www.youtube.com/watch?v=IYOYlqOitDA
To 1997, έφυγαν από το συγκρότημα ο Duff McKagan και ο Matt Sorum. Συνεπώς, το μόνο μόνο ιδρυτικό μέλος που είχε μείνει στη μπάντα ήταν ο Axl Rose, συνοδευόμενος από τον Dizzy Reed, που είχε ενταχθεί στις τάξεις της την περίοδο των «Use Your Illusion». Οι αποχωρήσαντες ασχολήθηκαν με διάφορα προσωπικά projects (πέραν των Slashs’ Snakepit, o Slash κυκλοφόρησε και προσωπικά albums με φιλοξενία πρώην μελών, ενώ μέχρι και σήμερα συνεργάζεται δισκογραφικά με τον Myles Kennedy και τους Conspirators). To project που θύμισε κάτι από τους Guns N’ Roses των καλών εποχών ήταν οι Velvet Revolver (οι Slash, Sorum και McKagan ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Scott Weiland των Stone temple Pilots και κυκλοφόρησαν 2 αξιόλογα albums). Πάντως, το 1999 η Geffen ζήτησε από τα μέλη της μπάντας να επιλέξουν τις καλύτερες ζωντανές εκτελέσεις τους για την κυκλοφορία του «Live Era '87–'93». Το project χαρακτηρίστηκε από τον Slash ως εξαιρετικά εύκολο και αποτέλεσμα «αμοιβαίας προσπάθειας». Με τον Axl ήρθαν σε επικοινωνία στο πλαίσιο της τελικής επιλογής των κομματιών του ζωντανού δίσκου αλλά δε συναντήθηκαν ποτέ.
Velvet Revolver – “Fall To Pieces” (2004)
https://www.youtube.com/watch?v=9JhsUFuqbCM
Οι Guns N’ Roses του Axl Rose ήταν Guns N’ Roses μόνο στα χαρτιά, συνεπικουρούμενοι από πλειάδα μουσικών τους οποίους άλλαζε σαν τα πουκάμισα, προσπαθώντας να στήσει τον ήχο που οραματιζόταν. Για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, στη θέση του θ’ ανησυχούσα περισσότερο για την πρώτη ύλη που θα είχα να διαχειριστώ, καθώς θα έπρεπε ν΄ ανταγωνιστώ μια πολύ βαριά κληρονομιά, η οποία δεν αποτελούσε προϊόν όχι προσωπικής αλλά ομαδικής έμπνευσης, συνιστώντας παράγωγο της συνεργατικότητας με άλλους καλούς συνθέτες. Σταδιακά, ο τραγουδιστής μετατράπηκε σε φάντασμα για τα εγκόσμια και την καλλιτεχνική δημιουργία, κλεισμένος σε ένα στούντιο, αφιερώνοντας όλες τις εμμονές του από το 1994 σε ένα μόνο project ονόματι «Chinese Democracy». Οι ηχογραφήσεις επίσημα ξεκίνησαν το 1998. Κι ενώ τα χρόνια περνούσαν και διέρρεαν κάποιες session ηχογραφήσεις στο ίντερνετ, album δε διαφαινόταν στον ορίζοντα. To 1999 το κομμάτι «Oh My God» συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας «End of Days», το πρώτο του συγκροτήματος μετά από μετά από 8 χρόνια, αλλά δεν υπήρξε καμία περαιτέρω πληροφορία για πιθανή ημερομηνία κυκλοφορίας.
Το 2000 οι Guns N’ Roses πραγματοποίησαν κάποιες ζωντανές εμφανίσεις με την τότε σύνθεσή τους μετά από 7 χρόνια απόλυτης αδράνειας. Πάλι, καμία πληροφορία δε δόθηκε για το νέο υλικό. Το 2004, όταν η Geffen αποφάσισε να κυκλοφορήσει το «Greatest Hits», ο Axl Rose κινήθηκε νομικά εναντίον της δισκογραφικής με σκοπό να μπλοκάρει την κυκλοφορία του, προβάλλοντας ως αιτιολογία τον αποπροσανατολισμό που του προκαλούσε από την συγκέντρωση του στο πολυετές ανολοκλήρωτο project του. Παρόλο που δε μίλησαν ποτέ μεταξύ τους, ο Slash και ο McKagan τον βοήθησαν στην αγωγή κατά της εταιρείας, η οποία εν τέλει απορρίφθηκε. Με μηδενική προώθηση, η συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια τους σημείωσε ανέλπιστη εμπορική επιτυχία. Έγινε ένα από τα μακροβιότερα albums στο chart του αμερικανικού Billboard 200, με παραμονή πάνω από 400 εβδομάδες, ενώ πούλησε πάνω από 6 εκατομμύρια αντίτυπα στις ΗΠΑ και περίπου 12 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Guns N' Roses – “Don't Cry” (1991)
https://www.youtube.com/watch?v=zRIbf6JqkNc
Σε άρθρο των New York Times το 2005, o αρθρογράφος Jeff Leeds αποκάλυψε πως το «Chinese Democracy» ήταν πλέον το πιο ακριβό album που δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ, καθώς το κόστος παραγωγής του είχε ήδη αγγίξει τα 13 εκατομμύρια δολάρια. Τελικά, μετά κόπων και βασάνων και συνοδεία κάποιων αναβολών, κυκλοφόρησε στις 23 Νοεμβρίου 2008. Απέσπασε διφορούμενες κριτικές, πούλησε 2,3 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως αλλά αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων και καλλιτεχνικά και εμπορικά, αν αναλογιστούμε την αναμονή που υπερέβη τη δεκαετία και τις μεγάλες προσδοκίες οπαδών και μουσικοκριτικών. Τα ονόματα όλων όσων ενεπλάκησαν, σε συνδυασμό με την πολυετή παραγωγή του, το μετέτρεψαν στο ακριβότερο album που ηχογραφήθηκε ποτέ (σε 15 διαφορετικά studios): Axl Rose, Dizzy Reed, Robin Finck, Paul Tobias, Tommy Stinson, Josh Freese Chris Pitman, Buckethead, Richard Fortus, Ron "Bumblefoot" Thal, Brain, Frank Ferrer, Brian May, Dave Navarro, Sebastian Bach, Marco Beltrami, Paul Buckmaster, Mike Clink, Youth, Sean Beavan, Eric Caudieux , Roy Thomas Baker. Ακολούθησε παγκόσμια περιοδεία του συγκροτήματος για μεγάλο χρονικό διάστημα με νέες αλλαγές στη σύνθεσή του.
Guns N' Roses – “Better” (2008)
https://www.youtube.com/watch?v=tVKtLfFD8Po
Το Δεκέμβρη του 2011 υπήρξε αναθέρμανση της κόντρας των παλαιών μελών με τον Axl Rose, έπειτα από ανακοίνωση πως η κλασική σύνθεση των Guns N’ Roses (Axl Rose, Slash Duff McKagan, Dizzy Reed, Matt Sorum, Steven Adler, Izzy Stradlin) θα γίνει δεκτή στο Rock N’ Roll Hall of Fame. Ενώ στο Twitter o Axl Rose εξέφρασε τη χαρά του, με ανοιχτή επιστολή του στις 11 Απριλίου 2012 αρνήθηκε να εισαχθεί ως μέλος του συγκροτήματος, επιβεβαιώνοντας τον αρχικό σκεπτικισμό του Slash για το αν αυτή η συνάντηση θα είχε ευτυχή κατάληξη. Τελικά, όλα τα υπόλοιπα μέλη έδωσαν το παρόν στη μεγάλη γιορτή της rock και στο καθιερωμένο live ο Axl αντικαταστάθηκε στα φωνητικά από τον Myles Kennedy, με τα «μέλη των Guns N’ Roses» (έτσι αναγράφονταν από τους διοργανωτές της εκδήλωσης) να εκτελούν ζωντανά τραγούδια από την περίοδο του «Appetite for Destruction». Επρόκειτο για ένα ακόμα κεφάλαιο στη μακρά συλλογή με τα δεκάδες ευτράπελα-τραγικά περιστατικά που συνοδεύουν την καριέρα της μπάντας (το περιοδικό Rolling Stone είχε συγκεντρώσει 50 εξ αυτών στο άρθρο του 2015 «50 Wildest Guns N’ Roses Moments»)
Members of Guns N' Roses – “Paradise City” Live at 2012 Rock Hall Induction
http://www.youtube.com/watch?v=OUiEvA631TU
Το πολυετές σχίσμα των ιδρυτικών μελών έλαβε τέλος όταν το 2016, στο πλαίσιο της «Not In This Lifetime... Tour», ο Slash και ο Duff McKagan ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Axl Rose και τον Dizzy Reed, συνεπικουρούμενοι από τα νεότερα μέλη Richard Fortus, Frank ferrer και Melissa Reese. Ήταν τόσο μεγάλη η δίψα του κοινού να δει πάλι μαζί τα 3 αρχικά μέλη της μπάντας, που η περιοδεία στέφθηκε με τεράστια εμπορική επιτυχία. Οι εισπράξεις άγγιξαν τα 584,2 εκατομμύρια δολάρια, κάνοντάς την την 3η πιο επιτυχημένη tour όλων των εποχών.
Το 2018 κυκλοφόρησε η επανέκδοση του ανεπανάληπτου «Appetite for Destruction», η οποία περιελάμβανε 73 τραγούδια, 49 εξ αυτών ακυκλοφόρητα, με την επανεκτέλεση του B-side του 1987 «Shadow of Your Love» να ξεχωρίζει και να κυκλοφορεί ως single, με τον τετραπλό δίσκο να τυγχάνει θερμής υποδοχής από οπαδούς και μουσικά περιοδικά. Μέσα στο 2021, είχαμε 2 νέα singles, τα «Absurd» και «Hard Skool», για πρώτη φορά από το 2008, ενώ ο Slash αποκάλυψε πως δουλεύουν πάνω σε νέο υλικό, που θ’ αποτελέσει το νέο δίσκο τους.
Guns N’ Roses – “Shadow Of Your Love” (2018 σε νέα μίξη, αρχικά ηχογραφημένο το 1986)
https://www.youtube.com/watch?v=0RizLhYFpac
Εν κατακλείδι, γιατί οι Guns N’ Roses εξακολουθούν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον ακόμα και του νεώτερου κοινού, που δεν έζησε τις μεγάλες ημέρες της εποποιίας τους; Κατά την ταπεινή άποψή μου, διαθέτουν σπάνια αυθεντικότητα και ορμητικότητα, 3 εξαιρετικά albums (το ένα εξ αυτών ασυναγώνιστο), κάποια τραγούδια-ύμνους που δεν ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου και υπάρχει πάντα η ελπίδα πως θα κυκλοφορήσουν ένα καλό νέο δίσκο. Κατά κοινή παραδοχή, δύσκολα θα ξαναδούμε στο μέλλον συγκροτήματα ανάλογου βεληνεκούς να αναδύονται.
