Στην εποχή των single και των EP …

Στην εποχή των single και των EP …

Από το Θοδωρή Φαχουρίδη

David Kitt – Yous

Από την Ιρλανδία φολκ ή καλύτερα ένα neo folk, αν μου επιτρέπεται ο αυθαίρετος χαρακτηρισμός, με ρεφραίν που σου μένουν στο μυαλό, διακριτικά ηλεκτρονικά layers και μια σχεδόν ντροπαλή ερμηνεία που αρμόζει σε rookie και όχι σε έναν καλλιτέχνη με δεκαοχτώ χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, έρχεται ο όγδοος δίσκος του David Kitt. Έχουν περάσει εννιά χρόνια από την τελευταία δισκογραφική του δουλειά το The Nightsaver, ενώ μεσολάβησαν οι δουλειές του με τους New Jackson κυρίως με διάφορα maxi single και EP. Τ’ ότι το συγκεκριμένο project/εγχείρημα έδωσε μουσικές χορευτικές τραβάει σίγουρα την προσοχή σε αυτή την επιστροφή. Όπως έκανε παλιότερα ο Ben Watt με το Hendra το 2014, αφού βάδισε σε πιο ανάλαφρα μονοπάτια, ο Kitt γυρίζει στην αφετηρία του για να μας δώσει έναν υπέροχο δίσκο, έχοντας λίγη ξεχασμένη χρυσόσκονη από το περσινό From Night To Night στους ώμους του. Η αυστραλή βιολίστρια Margie Lewis συμπληρώνει με διακριτικές πινελιές όσο και με του ίδιου feeling φωνητικά της, τις συνθέσεις του δημιουργού προσθέτοντας επίπεδα στην ακρόαση του δίσκου.

Ακούστε τα: There Will Always Be This Love, Still Don’t Know, Made It Mine, Like Lighting, The Taste Of Without, Cling Film

There Will Always Be This Love (το πέρασμα από την εκτέλεση του δικού του ηλεκτρικού παιδιού του, τους New Jackson, σε αυτή την ακουστική αυτή εκτέλεση είναι εκπληκτικό)

Still Don’t Know

Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp – Sauvage Formes

Πολυσυλλεκτικότητα ξανά και ξανά επαναλαμβανόμενη καθ’ όλη τη διάρκεια του νέου άλμπουμ της κολεκτίβας από την Ελβετία. Το ροκ, η τζαζ, οι αφρικάνικοι ρυθμοί, μπόζα νόβα, στιγμές-στιγμές μέχρι και μια πανκ αισθητική, μπερδεύονται με αγγλικούς και γαλλικούς στίχους και επιτίθενται στο βολεμένο μουσικό κόσμο του ακροατή θολώνοντας τα σύνορα σχεδόν σε κάθε νότα. Όσο και να προσπαθείς να κατηγοριοποιήσεις τον ήχο που γεμίζει τα ηχεία καταλαβαίνεις μετά από λίγο ότι είναι μάταιο οπότε και παραδίνεσαι στο ταξίδι που σου προτείνεται με άγνωστο προορισμό. Σε αυτό το μουσικό καλειδοσκόπιο θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιο από τα μέρη του παζλ, μια που τα φωνητικά της βιολίστριας Liz Moscarola χρειάζονται το χαλί που απλώνουν τα πνευστά του George Murray, το μπάσο του «ηγέτη» Vincent Bertholet, ή η μαρίμπα της Aïda Diop, ακόμα και την υποδειγματική παραγωγή του John Parish (PJ Harvey, Eels) που βρίσκεται ξανά πίσω από την κονσόλα όπως και στο προ τεσσάρων χρόνων Rotorotor. Ο δίσκος των έξη μουσικών, που στα live ξεπερνούν τη μια ντουζίνα μέλη, είναι μια απόδειξη του πόσο αποστειρωμένη είναι η σημερινή πραγματικότητα και ειδικότερα αυτή που προτείνεται από τη δήθεν υπερ-πλουραλιστική μουσική βιομηχανία η οποία στοιβάζει περισσότερο από ποτέ και με εμμονή ψυχοπαθή, κλώνους πετυχημένων ονομάτων. Είναι η μόνη εξήγηση που μπορεί να βρει κάποιος όταν ολοκληρωθεί το τέταρτο παιδί των OTPMD στο γιατί νιώθει, εν έτη 2018, ότι μόλις άκουσε έναν εξωγήινο δίσκο...

Ακούστε τα: Blow, Lost and Found, Way Free (Featuring Syl Dubenion), Bêtes Féroces, So We All

Blow

Lost And Found

So We All

Steffen Morrison – Movin’ On

Μια ζεστή φωνή στα χνάρια του Otis, των Temptations, του Marvin, βάλτε και λίγο από τη βραχνάδα του Seal, έρχεται από την Ολλανδία με το ντεμπούτου της δίσκο. Όσο περνάει ο καιρός νομίζω ότι η μικρή χώρα της κεντρικής Ευρώπης αναδεικνύεται σε έναν από τους καλύτερους μαθητές της αμερικάνικης παράδοσης της μαύρης μουσικής, παγκοσμίως. Γεννημένος ο Morrison στο Σουρινάμ, μετοίκησε στο Λος Άντζελες για να καταλήξει εδώ και κάποια χρόνια στο Άμστερνταμ. To 2013 ήταν ένας από τους 64 τραγουδιστές που συμμετείχαν στην τέταρτη σεζόν του ολλανδικού voice. Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει διάφορα single και ένα Ep το 2016. Όλες αυτές οι στιγμές μαζί με νέες συνθέσεις μαζεύτηκαν τώρα για να αποτελέσουν την πρώτη του μεγάλη δουλειά. Ο ήχος αναδεικνύει τις μουσικές καταβολές του, θυμίζοντας έντονα ήχο της Stax που ήταν και το θέμα της περσινής θεατρικής παράστασης I’m A Soulman στην οποία πρωταγωνιστούσε με θέμα την ίδρυση και την εξέλιξη της θρυλικής εταιρείας του Μέμφις στο δεύτερο μισό της έντονα ρατσιστικής δεκαετίας του ‘50. Ο δίσκος του θα σας θυμίσει στιγμές το πιο πρόσφατο πόνημα του Curtis Harding, https://www.apotis4stis5.com/news-f/27662-2017-11-08-16-27-46, ενώ το μέλλον του Morrison διαγράφεται λαμπρό και θα είναι ακόμα πιο πετυχημένο κατά την ταπεινή μου γνώμη αν η μαγιά της παράδοσης της μαύρης μουσικής που είναι βουτηγμένο το DNA του, τον οδηγήσει παράλληλα και σε πιο σύγχρονους ήχους.

Ακούστε τα: Movin’ On, Old Enough To Know Better, All For You, A Little Bit Longer, Takin’ Me Higher)

Movin' On

Old Enough To Know Better

Sly & Robbie, Nils Petter Molvaer, Eivind Aarset & Vladislav Delay – Nordub

Η Σκανδιναβία μέσω του Νορβηγού τρομπετίστα, εκπροσώπου της λεγόμενης future Jazz, Nils Petter Molvaer και του ομοεθνή και συχνού συνεργάτη του, κιθαρίστα Eivind Aarset καθώς και του Φιλανδού παραγωγού – μηχανικό ήχου Vladislav Delay το 2015 συνάντησε την Καραϊβική και δη την ηλιόλουστη Τζαμάικα με τους εκπροσώπους της τον ντράμερ Sly Dunbar και τον μπασίστα Robbie Shakespeare. Οι ζωντανές εμφανίσεις τους αποτέλεσαν την αφορμή για να καταγραφεί αυτό το τζαζ, dub, ρέγγε ηλεκτρονικό υβρίδιο και σε δίσκο, τρία χρόνια μετά. Γίνεται άμεσα αντιληπτό, από τις πρώτες κιόλας νότες που ξεπηδούν από τα ηχεία, ότι αυτό το ιδιαίτερο fusion θέλει ανοιχτά μυαλά για να γίνει αποδεχτό το υπέροχο και πρωτοποριακό περιεχόμενό του. Τόσο οι οπαδοί της τζαζ όσο και οι φανατικοί του μπάσου και του delay θα πρέπει να παραχωρήσουν λίγο χώρο που κρατούν παθιασμένα οι προκαταλήψεις τους για να αναπνεύσει το Nordub και να τους χαρίσει το ιδιαίτερο άρωμά του. Πρόκειται για έναν δίσκο που κάνει το 2018 να αξίζει δισκογραφικά να αναφέρεται τα χρόνια που θα έρθουν. Δύο πράγματα για επίλογο, πιστεύω ότι ο δάσκαλος της πρωτοπορίας Miles Davis θα ήταν ένας από τους πρώτους που θα αγόραζε το δίσκο αν ζούσε και ότι η λατρεμένη ECM πρέπει ν’ ξανασκέφτεται πως άφησε το συνεργάτη της Molvaer να φύγει από το δυναμικό της χρόνια πριν.

Ακούστε τα: Politically Kkkorrrekkkttt, Strange Bright Crowd, If I Gave You My Love, How Long, European Express, Rock-Stone Noah Bingie.

Strange Bright Crowd

Politically Kkkorrrekkkttt

How Long