Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Tinsley Ellis – Wining Hand
Εάν τα ηλεκτρισμένα μπλουζ είναι αυτό που σας εξιτάρει τότε ο νέος δίσκος του δεξιοτέχνη από την Ατλάντα είναι το επόμενο φιξ για εσάς. Βέβαια εάν είστε «θαμώνας» μάλλον έχετε ακούσει πριν από εμένα το νέο του άλμπουμ. Ένας γερόλυκος της δισκογραφίας, ο εξηντάχρονος κύριος τα μισά του χρόνια δίνει το παρών με άλμπουμ στο χώρο και οργώνοντας τις ΗΠΑ αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο συναυλιακά. Έχει περιγράψει καλύτερα από τον καθένα το που στέκεται η μουσική του, στην μπλουζ μεριά κοντά στον B.B. King, η αιτία που ασχολήθηκε με το είδος και στην ροκ πλευρά δίπλα στον Billy Gibbons (ZZ Top). Αφήνοντας τα σόουλ μονοπάτια του προκατόχου του, Red Clay Soul του 2016, το μπλουζ / ροκ επιστρέφει δυναμικά και διεισδυτικά φτάνοντας, χωρίς δυσκολία είναι η αλήθεια, μέχρι το κόκαλο του ακροατή. Οι δέκα συνθέσεις περιέχουν μόνο μια διασκευή, στο Dixie Lullaby του μέγα Leon Russell, από τον πρώτο του δίσκο του 1970, σύνθεση του ιδίου και του Chris Stainton. Όσο για την ερμηνεία του, αν και η φωνή του δε ανταγωνίζεται τους μεγάλους μπλουζ ερμηνευτές, υπηρετεί 100 % το συναίσθημα των συνθέσεων χωρίς να αστοχεί ούτε μια στιγμή των πενήντα περίπου λεπτών του δίσκου, πειθαρχημένη και αφοσιωμένη στο μήνυμα του κάθε ενός τραγουδιού.
Ακούστε τα: Don’t Turn Off The Light, Saving Grace, Gamblin’ Man, I Got Mine, Autumn Run
I Got Mine
Saving Grace
Don Bryant – Don’t Give Up On Love
Ένας RnB δίσκος όπως το αγαπήσαμε, γεμάτο πάθος, πάθη, γκόσπελ επιρροές και πολύ ιδρώτα. Είναι ο δεύτερος μόλις του 75χρονου από το Μέμφις. Τις δεκαετίες ‘60 – ‘70 τις πέρασε γράφοντας τραγούδια μέσω της εταιρείας Hi Records, το σπίτι για τα αριστουργήματα του Al Green και της συζύγου του Don, την Ann Pebbles. Υπάρχουν επανεκτελέσεις παλιών τραγουδιών (όπως τα A Nickel and a Nail - 1971, It Was Jealousy – 1970, First You Cry - 1992) αλλά και καινούργιες συνθέσεις (βλέπε για παράδειγμα το ομότιτλο και τα How Do I Get There και What Kind Of Love). Σε ένα κόσμο που η πληροφορία κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα μπορεί η περσινή επιστροφή του να θεωρηθεί παλιά είδηση, αλλά τι να το κάνω όταν η πραγματική σόουλ έχει όλο και σπανιότερα καλές δισκογραφικές στιγμές. Άλλωστε ο διαχρονικός ήχος του άλμπουμ θα τον κρατήσει, γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται, σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους. Αγαπητέ μου κύριε Bryant, εγώ αυτό που νιώθω σχεδόν ως υποχρέωση το έκανα…
Ακούστε τα : What Kind Of Love, Nickel And A Nail, Can’t Hide The Hurt, Something About You, Don’t Give Up On Love, First You Cry, I Gotta To Know.
A Nickel And A Nail
What Kind Of Love
Robert Finley – Goin Platinum!
Η ηλικία δε σημαίνει τίποτα τραγουδούσε στο ντεμπούτο δίσκο του πριν ενάμιση χρόνο ο τότε 63χρονος καλλιτέχνης από τη Βόρεια Λουιζιάνα και δεν υπήρχε πραγματικά καταλληλότερος τίτλος για να περιγράψει με μεγαλύτερη ακρίβεια την περίπτωσή του. Έχοντας ανακαλυφθεί τραγουδώντας στο δρόμο από τον Tim Duffy, πρόεδρο του Music Maker Relief Foundation που βοηθάει καλλιτέχνες του νότου, ερμήνευσε με εκπληκτικό αυθεντικό τρόπο τη southern soul. Στο νέο του δίσκο οι μπλουζ και γκόσπελ επιρροές του κάνουν ακόμα περάσματα αφήνοντας τη ψυχή του Μέμφις να έχει και πάλι τον κυρίαρχο ρόλο. Η σοφή, στα όρια του διακριτικού, παραγωγή του Dan Auerbach, που είχε συνεργαστεί μαζί του στο EP – soundtrack Murder Ballands, https://www.apotis4stis5.com/news-f/25822-bang-bang-robert-finley-and-dan-auerbach, αφήνει να ξεδιπλωθεί η καθηλωτική ερμηνεία του Finley, γνωρίζοντας ότι το πάθος του και η αυθεντικότητα των στίχων του είναι το μεγάλο του όπλο. Για σχεδόν μισή ώρα τα ηχεία σας θα δονούνται από μια ολοφάνερη δίψα του ερμηνευτή να περάσει το μήνυμα. Όπως είπε κάποτε και ο Boss, οι καλλιτέχνες που κάτι τους τρώει έχουν πάντα ενδιαφέρον, και εδώ είναι ακριβώς αυτό. Η δεύτερη ευκαιρία που έχει ο πάλαι ποτέ ξυλουργός ξέρει πολύ καλά ότι δε θα ξαναέρθει και γι’αυτό καίγεται ολόκληρος από την επιθυμία για μουσική δημιουργία που επιθυμεί να φτάσει προς τα έξω… Ένα πραγματικά πολύ ισχυρό κίνητρο ευτυχώς για όλους εμάς.
Ακούστε τα: Medicine Woman, Get It While You Can, Real Love Is Like Hard Time, Three Jumpers, You Don’t Have To Do It Right
Medicine Woman
Get It While You Can
Victor Wainwright - Victor Wainwright and the Train
Ο κύριος Victor είναι ένας προικισμένος πιανίστας αναμφίβολα και βραβευμένος γι’ αυτό. Εκτός όμως από το έξοχο παίξιμό του έρχονται και άλλα στοιχεία να συμπληρώνουν ένα πλήρες καλλιτεχνικό προφίλ. Δεινή συνθετική ικανότητα και μια άκρως εκφραστική φωνή συνδυάζονται στο έκτο δισκογραφικό παιδί του 37χρονου δημιουργού. Το Boogie Woogie με την εξορισμού παιχνιδιάρικη διάθεσή του ενώνεται με τα μπλουζ και την γκόσπελ σε ένα σφιχτοδεμένο σύνολο που σε αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσει και την νέα μπάντα, The Train, που τον συντροφεύει. Οι επιρροές του Dr. John, Leon Russell, αλλά και του B.B. King ολοφάνερες, ειδικά στον τελευταίο αφιερώνει και ένα τραγούδι με συνδετικό κρίκο τη Lucille. Η παράδοση που του έχουν εμφυτεύσει δύο γενιές μπλουζ μουσικών της οικογένειάς του κάνουν τα πράγματα να φαίνονται ότι μπορούν να επιτευχθούν αβίαστα αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Πρέπει να συνυπολογίζονται ότι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι πριν από εικοσιτέσσερα χρόνια, στην ηλικία των 13 και οι συνεχόμενες ζωντανές εμφανίσεις του που δυναμώνουν ακόμα περισσότερο την ποιότητα της μουσικής που μας χαρίζει. Ανεβείτε χωρίς ενδοιασμούς στο τραίνο του, μη φοβηθείτε τη μεγάλη ταχύτητα με την οποία τρέχει, απολαύστε τη βόλτα και είμαι σίγουρος ότι θα σκεφτείτε πολύ σύντομα το ενδεχόμενο μιας νέας επιβίβασης….
Ακούστε τα: Righteous, Wiltshire Grave, Sunshine, Dull Your Shine, Boogie Depression, Everything I Need, That's Love To Me
Wiltshire Grave
Righteous
Janiva Magness – Love Is An Army
Πριν από έξη δεκαετίες στην Motor / Motown City γεννήθηκε η κυρία Magness και φέτος κυκλοφόρησε αισίως το δέκατο τρίτο δίσκο της που είναι απλά απολαυστικός. Μια πληθωρική φωνή σε μια παραζάλη ήχων της αμερικάνικης παράδοσης, ροκ, μπλουζ, κάντρι και γκόσπελ μονοπάτια. Όλα μαζί αρμονικά δεμένα στιγμές- στιγμές σε ηλεκτρικό και άλλες σε ακουστικό φόντο. Η δηλωμένη επιρροή των The Staples Singers είναι εμφανής, η pedal steel κιθάρα του Rusty Young (Poco) δουλεύει ως ένα μπαχαρικό στη σωστή δοσολογία και η παραγωγή του χρόνια συνεργάτη της Dave Darling η μαγική κόλλα που ενώνει τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου. Η εμπειρία των χρόνων που κουβαλάει η κυρία της μπλουζ δισκογραφικά καταγωγής είναι ολοφάνερη ότι ποτίζει κάθε σύνθεση του δίσκου. Αποφεύγοντας την παγίδα των υπερδυναμικών φωνών στην οποία πέφτουν ουκ ολίγες φορές προικισμένοι ερμηνευτές, άλλοτε είναι τραχιά και άλλοτε τρυφερή σα βαμβάκι. Πραγματικά προσπάθησα να ξεχωρίσω κομμάτια αλλά μάταια. Είναι ένα αρμονικό σύνολο που σε πείσμα των καιρών και του μοντέρνου τρόπου μουσικής ακρόασης επιβάλει να πάθεις overdose από τους «κλασσικούς» ήχους του. Ένα διαχρονικό μουσικό λιμάνι που θα εξασφαλίζει όποτε χρειαστεί, στον περιπλανώμενο και ταλαιπωρημένο ακροατή με ασφάλεια, τη μουσική απόλαυση. Από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα το ‘18.
Ακούστε τα: όλα!
Down Below
Tell Me
Hammer
