Από τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής ραδιοφωνίας υπήρχαν δύο σταθμοί που είχαν αρκετή επιτυχία και διαμόρφωναν το γούστο των νέων.
Και οι δύο έπαιζαν την μουσική που εμείς αποκαλούμε δήθεν, διασκευές από συνήθως άγνωστα ονόματα, τραγούδια που είναι σύγχρονη εκδοχή του Swing και γενικά δήθεν ψαγμένη ενώ στην ουσία είναι φτηνή απομίμηση μουσικής που δεν υπάρχει πια και την συναντάει κανείς σε μερικά μικρά κλαμπ σε Ευρωπαϊκές χώρες, θα έλεγα περισσότερο σε χώρες τςη πρώην ανατολικής Ευρώπης.
Ο δύο σταθμοί που έβαλαν το χεράκι τους στο να μην παρακολουθούν οι νέοι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν στην διεθνή μουσική σκηνή, έκλεισαν, ο ένας νομίζω άνοιξε ξανά μετά από μερικά χρόνια που είχε κλείσει λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Την σκυτάλη πήραν βέβαια δύο άλλοι σταθμοί που παίζουν τραγούδια στο ίδιο ύφος και έχουν σταθερά 2-4% ακροαματικότητας σύμφωνα με τις μετρήσεις.
Δεν είναι κακοί και ίσως θα μπορούσε κάποιος να τους ακούσει συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, αλλά είναι κάτι ανάλογο αυτό που αποκαλούμε μουσική στο ασανσέρ.
Αυτή η φιλοσοφία πέρασε και σε ένα κομμάτι του Ελληνικού τραγουδιού που γνωρίζει επιτυχία, γιατί όπως άκουσα, 'έχουν χαβαλέ'.
Εκτός από τον χαβαλέ υπάρχει όμως και η κανονική μουσική. Αυτή η φιλοσοφία του χαβαλέ έχει περάσει σε παρουσιαστές και διαγωνιζόμενους των μουσικών παιχνιδιών που είναι πραγματικά αξιολύπητα και προσφέρουν μεν χαβαλέ, αλλά χαμηλής ποιότητας.
Θα προτιμούσα να έπαιζε το Ελληνικό ραδιόφωνο περισσότερο τραγούδια όπως η επιτυχία των Imagine Dragons.
Κώστας Ζουγρής
