Λίγα λεπτά με τον Hugh Cornwell των Stranglers στο Ποπ & Ροκ!

Λίγα λεπτά με τον Hugh Cornwell των Stranglers στο Ποπ & Ροκ!

Ένα από τα λίγα καλά που έχει κάποιος όταν γράφει σ’ένα μουσικό περιοδικό είναι το ότι μερικές φορές μπορεί και έρχεται σε άμεση επαφή με καλλιτέχνες, μιλάει μαζί τους και εύκολα ανακαλύπτει ποιο είναι το πραγματικό προσωπείο αυτών των ανθρώπων κάτω από τη σκηνή, όταν οι τελευταίες ζητωκραυγές του πλήθους ηχούν σαν μακρινός αντίλαλος.

Οι Stranglers είναι αναμφισβήτητα το πιο παλιό από τα νέα γκρουπ. Είναι αυτοί που άνοιξαν το δρόμο στους Pistols και σε εκατοντάδες άλλα ονόματα. Τις πρώτες ημέρες της μακρόχρονης καριέρας τους - αισίως έχουν κλείσει 10 χρόνια ύπαρξης στο μουσικά προσκήνιο -τότε που πρωτοεμφανίστηκαν στο 100 club και στο Red Cow, ο Paul Cook των Pistols, πήγαινε και κόλλαγε δίπλα στον Jet Black και του ζητούσε επίμονα να του δείξει πώς παίζει. Μια άλλη φορά, η Chrissie Hynde πριν οδηγήσει τους Pretenders τους ζήτησε να γίνει τραγουδίστριά τους. Οι Stranglers της απάντησαν: «Δεν σε χρειαζόμαστε ούτε για να κουβαλάς τα όργανα». Δεν μπορώ να πω ότι τους διακατέχουν ιδιαίτερες φιλοφεμινιστικές τάσεις. Συχνά στις παραστάσεις του παρελθόντος στη σκηνή ανέβαιναν μισόγυμνα κορίτσια και οι Stranglers τις μαστίγωναν (μέρος του show). Αυτό που κάνουν δεν είναι εντελώς ανυπόστατο. Δεν επιθυμούν το φεμινισμό που στοχεύει στον ανδρικό ευνουχισμό. Υπάρχει εξάλλου μια θεωρία που λέει πως από τη στιγμή που ένας άντρας σχετίζεται με μια γυ-ναίκα, χάνει τον αυθορμητισμό ταυ και γίνεται συντηρητικός.

Οι Stranglers το έχουν δηλώσει πως δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το φεμινιστικό κίνημα. Οι δηλώσεις τους προκαλούν πάντοτε αντιδράσεις αλλά αυτά δεν φαίνεται να τους νοιάζει ιδιαίτερα.

Κάποτε στο Roundhouse έπαιξαν δύο κομμάτια και από τις αντιδράσεις του κοινού κατάλαβαν ότι ο ηχολήπτης είχε ξεχάσει να ανοίξει την κονσόλα και δεν ακουγόταν κανένας ήχος. Ο Strummer και ο Simmonon από τους Clash, για ένα διάστημα τους βοηθούσαν σαν roadies μαζί με μέλη των Slits.

Όταν μάλιστα οι Stranglers έπαιξαν μαζί με την Patti Smith στο Roundhouse, ο Joe Strummer καθόταν στα μπροστινά καθίσματα και φώναζε συνέχεια: «Θέλω ένα γκρουπ σαν το δικό σας..». Ισως γι' αυτές τις δηλώσεις και για μερικές άλλες παρόμοιες, βρίσκονται στα μαχαίρια με τους Clash. Εάν κάποιος συζητήσει μαζί τους μερικές ώρες, θα μάθει πολλές ακόμα τέτοιες μαγευτικές ιστορίες, για γεγονότα που διαδραματίζονταν τις πρώτες μέρες της πανκ έκρηξης.

Ομολογουμένως θα ήθελα να μάθω πολλά γι' αυτούς, πέρα απ' αυτά που έχουν δημοσιευτεί. 'Ετσι έψαχνα να βρω ταν τρόπο για να τους συναντήσω. Στο κοκτέιλ του Hilton εμφανίστηκαν οι τρεις τους (Burnell, Greenfield και Cornwell). 'Οταν το πανηγύρι από την εμφάνιση της Hagen πέρασε, τότε μόνο τους αντιλήφθηκαν και έσπευσαν να τους βομβαρδίζουν με κάθε είδους ερωτήσεις.

Σε μια στιγμή ηρεμίας πλησίασα τον Greenfield και τον ρώτησα αν ετοιμάζουν νέο δίσκο. Μου απάντησε πως έχουν ήδη αρχίσει να ηχογραφούν ορισμένα κομμάτια. Μετά από τρεις ώρες βρεθήκαμε σε μια disco πίσω από το αεροδρόμιο, όπου περιμέναμε μερικούς από τους επίσημους προσκεκλημένους. Σε μία γωνία του μπαρ πήρε το μάτι μου τον Cornwell που παράγγελνε κάποιο ποτό. 'Ηταν μόνος και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία που ζητούσα. Φορούσε ένα γαλάζιο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, μαύρα παπούτσια και έπινε ήρεμος το ποτό τoυ. Κάποιος από την εταιρία έκανε τις συστάσεις και ο Hugh ευδιάθετος άρχισε να μιλάει:

Η.C.: Μου αρέσει αυτά το μέρος. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που το έχουν διακοσμήσει. (Εμοιαζε σαν εσωτερικός χώρος αεροπλάνου. 'Ηταν στεγασμένη σ’ένα ΤΟΛ και όλη η διακόσμηση είχε σχέση με αεροπλάνα). Σκέψου πως πριν λίγες ώρες ήμασταν κάπου εδώ... (Μου έδειξε ένα σημείο του αεροδρόμιου).

— Θα ήθελες να παίζατε εδώ μέσα;

H.C.: Όσο τίποτ' άλλο. Νομίζω πως είναι ένα από τα ιδανικότερα μέρη για να παίξει ένα γκρουπ σαν εμάς. Είχαμε δεχτεί μια πρόταση στο παρελθόν για να παίξουμε στην Ελλάδα αλλά ακυρώθηκε. Δεν έφταιγε η διοργάνωση. Εμείς είχαμε φασαρίες.

Εννοείς το γνωστό επεισόδιο που σας συνέλαβαν για «προτροπή ακροατηρίου σε στάση»;

H.C.: Ακριβώς. Εκείνη η διοργάνωση έφταιγε για όλα. 'Ηταν σκατά. Κρίμα γιατί μας άρεσε η Ελλάδα και θέλαμε να τη γνωρίσουμε. 'Ολο το shοw ήταν απαίσιο.

— Φαντάζομαι για να το λες. Δεν Θυμάμαι να σας έχουν κατηγορήσει ποτέ για άσχημη εμφάνιση. Μια φορά που σας είδα ήσασταν καταπληκτικοί.

H.C.: Πότε ήταν;

Γύρω στο 1978.

H.C.: Στο Wembley Arena, μαζί με τους Who;

Οχι, στο ngwalls.

H.C.: 'Ηταν η εποχή των μεγάλων shows.

Πάντως τώρα μου φαίνεστε σε καλύτερη φυσική κατάσταση από τότε. Μοιάζετε νεότεροι.

H.C.: Αλήθεια λες; (Φαίνεται να τον ευχαριστεί η διαπίστωση). Ισως... Υπάρχει ίσως ο λόγος. Ολοι μας σταματήσαμε εντε-λώς τα ναρκωτικά. Προσπαθούμε να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη φυσική ζωή.

Σας είχαν δημιουργήσει τίποτα προβλήματα;

H.C.: Ευτυχώς όχι στις σχέσεις μας μέσα στο γκρουπ ή στις σχέσεις μας με τις οικογένειες. Δεν μπορούσαμε όμως να προχωρήσουμε σαν μουσικοί. Εγώ προσπαθώ να επαναφέρω τον εαυτό μου στη φυσική ζωή, ο J.J. γυμνάζεται συνέχεια και οι άλλοι δύο αθλούνται.

Εκείνη τη στιγμή ακούγεται μουσική από το «Aural Sculpture».

Κάποιος που τον γνώρισε, τον ρωτάει χαμογελώντας αν ξέρει ποιο είναι αυτό το γκρουπ που ακούγεται:

H.C.: Ποιο είναι αυτά το γκρουπ που παίζει; Δεν ξέρω. Αν θα το βρω θα κερδίσω δίσκο τους; Μήπως ξέρεις ποιοι είναι για να με βοηθήσεις;

Δεν ξέρω. Πρώτη φορά τους ακούω. (Φαίνεται πως το ύφος μου είναι αρκετά πειστικό γιατί τον βλέπω να με παρατηρεί γεμάτος απορία).

Πάντως αυτή τη φωνή έχω την εντύπωση πως κάπου την άκουσα τα δύο τελευταία λεπτά... Βάζει τα γέλια.

Πες μου μερικά πράγματα για το νέο σας LΡ.

H.C.: Ποια νέο LΡ;

Ο Dave μου είπε πως ηχογραφείτε νέο άλμπουμ

H.C.: Οχι ακριβώς. 'Εχουμε γράψει ορισμένα κομμάτια και κάνουμε επιλογή, δεν έχουμε καταλήξει ακόμα πουθενά. Ούτε έχουμε μπει σε στούντιο.

Σε τι θα αναφέρεται αυτή τη φορά;

H.C.: Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να σου πω.

Αφού δεν θες να μου μιλήσεις για το νέο άλμπουμ, πες μου μερικά πράγματα για τα προηγούμενα.

H.C.: Τι ακριβώς θες να μάθεις;

Στο «Raven» επηρεαστήκατε καθόλου από Poe;

H.C.: Όταν σκεφτήκαμε να κάνουμε αυτό το δίσκο, τότε μόνο αντιληφθήκαμε πόσο μας είχε επηρεάσει ο Poe. Ηταν κάτι το απίστευτο. Και οι τέσσερείς μας διαβάζαμε συνέχεια τα έργα του. Μας είχε συνεπάρει. Εξάσκησε μια περίεργη δύναμη επάνω μας. 'Ετσι θελήσαμε να γράψουμε το δικό μας «Κοράκι». Πιστεύω είναι το πιο περίεργο τραγούδι που ηχογραφήσαμε.

Πιο περίεργο και από το «Meninblack»;

Η.C. : Το «Meninblack» ήταν ένα άσχημο αστείο που κάναμε και κανείς δεν το κατάλαβε μέχρι σήμερα. Οτιδήποτε είχαμε γράψει εκεί μέσα έπρεπε να ληφθεί σαν φάρσα, σαν αστείο. Ολοι όμως το πήραν στα σοβαρά.

Εχει σχέση με τους περιβόητους «μαυροντυμένους» επισκέπτες από το διάστημα;

H.C.: Εν μέρει ναι. Αναφερόταν και σε αυτά τα όντα. 'Εχω διαβάσει πως στην Ελλάδα υπήρχαν ορισμένα άτομα που είχαν έρθει σ' επαφή με τους «μαυροντυμένους». Είναι αλήθεια;

Φαντάζομαι πως ναι. 'Ενα απ' αυτά τα άτομα ήταν και ένας γνωστός συγγραφέας ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο που μερικά κεφάλαιά του αναφέρονταν στους «μαυροντυμένους». Πάντως πρέπει να παραδεχτείς ότι έχετε γίνει αρκετά μυστηριώδεις στους τελευταίους δίσκους.

H.C.: Τι εννοείς;

Κάπου διάβασα πως οι στίχοι στο «Feline» ήταν yραμμένοι σε κώδικα και εσύ δεν ήσουν έτοιμος να αποκαλύιμεις το ακριβές νόημα ή τι σε είχε εμπνεύσει στο γράψιμο των τραγουδιών.

H.C.: Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Υπάρχουν ορισμένα τραγούδια που δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι αυτά. Δύσκολα κανείς θα καταλάβει πώς στο «Let Me Down Easy» δεν μιλώ για μετά θάνατο ζωή ή στο «Laughing » αναφέρομαι στον Marvin Gaye και όχι στη δολοφονία του.

Σου αρέσει ο Marvin Gaye;

H.C.: Ναι. Μου αρέσει η μαύρη μουσική. Ακούω πολύ Billie Holiday, Ella Fitzerald, blues, soul. Δεν ακούω καθόλου νέα συγκροτήματα. Δεν μ' ενδιαφέρει η μουσική τους. Ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο ακούω τέτοια μουσική.

Πώς να ακούσεις νέα γκρουπ αφού πολλά απ' αυτά μέχρι σήμερα αντιγράφουν τους Stranglers. Ήσασταν οι πρώτοι διδάξαντες

Η.C.: Με κολακεύεις. Χαίρομαι που σ' αρέσει η μουσική μας.

Σ αυτά το σημείο κάποιος μας διέκοψε και του υπενθύμησε πως ο μάνατζέρ του τον περιμένει για να συζητήσουν για τη συναυλία της επόμενης μέρας. Του ευχήθηκα καλή τύχη. Απλά με ευχαρίστησε «για την ενδιαφέρουσα συζήτηση πον είχαμε». Την επόμενη μέρα αυτός και η παρέα του με έκαναν να νοιώσω όλη την ένταση που μεταφέρουν με τη μουσική τους. Ήταν μοναδικοί.

Νίκος Κοντογούρης