Πρέπει να τ'ακούσεις: Tony Bennett-Bill Evans Album-Tony Bennett, Bill Evans (1957)
Το Tony Bennett/Bill Evans Album είναι από εκείνους τους δίσκους που δεν ζητούν απλώς να τους ακούσεις, αλλά να τους προσέξεις. Δεν βασίζεται στη λάμψη, ούτε σε περίτεχνες ενορχηστρώσεις. Αντίθετα, χτίζεται πάνω σε μια σχεδόν γυμνή συνάντηση δύο σπουδαίων καλλιτεχνών, που εμπιστεύονται απόλυτα ο ένας τον άλλον: τη φωνή του Tony Bennett και το πιάνο του Bill Evans. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ εσωστρεφές, βαθιά ανθρώπινο και συναισθηματικά διαυγές.
Η βασική του ιδέα είναι απλή αλλά ριζοσπαστική για τα δεδομένα της εποχής: καμία μπάντα, καμία ορχήστρα, κανένας ρυθμικός σκελετός πέρα από την αναπνοή της φωνής και τις αρμονίες του πιάνου. Ο Bennett τραγουδά και ο Evans απαντά, όχι ως συνοδός, αλλά ως ισότιμος συνομιλητής. Οι παύσεις, οι μικρές επιβραδύνσεις, οι ανεπαίσθητες αλλαγές τονικότητας αποκτούν τεράστια σημασία. Εδώ, η σιωπή λειτουργεί εξίσου δυνατά με τον ήχο.
Ο Tony Bennett βρίσκεται σε εξαιρετική φωνητική ωριμότητα. Δεν επιδιώκει εντυπωσιασμούς, ούτε υπερβολές. Αντίθετα, αφηγείται τα τραγούδια με καθαρότητα και ειλικρίνεια, δίνοντας έμφαση στον στίχο και στο συναίσθημα. Η άρθρωσή του είναι υποδειγματική και η φωνή του, ζεστή και ελαφρώς μελαγχολική, μοιάζει να κουβαλά βιώματα ζωής. Κάθε ερμηνεία ακούγεται σαν εξομολόγηση, όχι σαν παράσταση.
Ο Bill Evans, από την άλλη, επιβεβαιώνει γιατί θεωρείται ένας από τους πιο ποιητικούς πιανίστες της τζαζ. Το παίξιμό του είναι λεπτοδουλεμένο, γεμάτο εσωτερική ένταση και λυρισμό. Δεν «γεμίζει» τον χώρο άσκοπα· αντίθετα, αφήνει χώρο στη φωνή να αναπνεύσει και παρεμβαίνει μόνο όταν έχει κάτι ουσιαστικό να πει. Οι αρμονίες του είναι πλούσιες αλλά ποτέ επιδεικτικές, και η αίσθηση του χρόνου του σχεδόν ελεύθερη, σαν να ακολουθεί τον παλμό της στιγμής.
Το ρεπερτόριο αποτελείται κυρίως από κλασικά standards του Great American Songbook, όμως εδώ ακούγονται διαφορετικά. Τραγούδια όπως τα “My Foolish Heart” ή “Waltz for Debby” δεν παρουσιάζονται ως γνωστές μελωδίες, αλλά ως προσωπικές ιστορίες που ξαναλέγονται από την αρχή. Η ερμηνεία τους είναι συγκρατημένη, σχεδόν εύθραυστη, και γι’ αυτό ακριβώς τόσο συγκινητική.
Αυτό που κάνει τον δίσκο ξεχωριστό είναι η αίσθηση εμπιστοσύνης. Ο Bennett αφήνεται πλήρως στο πιάνο του Evans, ενώ ο Evans ακολουθεί τη φωνή με απόλυτο σεβασμό. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, μόνο συνεργασία. Ο ακροατής νιώθει σαν να βρίσκεται μέσα στο στούντιο, μάρτυρας μιας ιδιωτικής μουσικής συνομιλίας.
Το Tony Bennett/Bill Evans Album δεν είναι δίσκος για βιαστική ακρόαση. Απαιτεί ησυχία, χρόνο και διάθεση για ενδοσκόπηση. Ανταμείβει όμως πλουσιοπάροχα όσους του τα προσφέρουν. Είναι ένα μάθημα λιτότητας, ευαισθησίας και ουσιαστικής μουσικής επικοινωνίας – ένας δίσκος που αποδεικνύει πως, καμιά φορά, δύο φωνές αρκούν για να πουν τα πάντα.
