Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: Ένας μουσικός που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό, το Σαμικό, κοντά στην Κρέστενα της Ηλείας.

Σήμερα μια ματιά στην ιστορία του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου. Ένας μουσικός που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό, το Σαμικό, κοντά στην Κρέστενα της Ηλείας. Oι καλλιτεχνικές ευκαιρίες εκεί περιορισμένες, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον νεαρό Ανδρέα. Από μια κλασική κιθάρα βρέθηκε στην ηλεκτρική, και κάπου εκεί μπήκαν στη ζωή του οι Pink Floyd, η τρομπέτα και η μαγεία της τζαζ.

Σήμερα, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους και ταλαντούχους τρομπετίστες στην Ελλάδα και τη διεθνή μουσική σκηνή. Η πορεία του είναι γεμάτη σημαντικές συνεργασίες, αναγνωρίσεις και μοναδικές ερμηνείες, γεγονός που του έχει χαρίσει τον σεβασμό τόσο του κοινού όσο και των συναδέλφων του.

Ο ίδιος θυμάται: «Αυτή η αίσθηση της μεταφοράς σε έναν άλλο κόσμο όταν ακούς την αγαπημένη σου μουσική... Από μικρός το ένιωθα αυτό με τους Pink Floyd, χάρη στον θείο μου που με μύησε στον ήχο τους. Αργότερα, άκουσα έναν δίσκο του Markus Stockhausen και τότε μου ήρθε για πρώτη φορά η σκέψη: πώς θα ήταν να βρίσκομαι σε αυτό το άλλο σύμπαν όχι μόνο ως ακροατής, αλλά και ως μουσικός, δημιουργώντας εγώ το ηχητικό τοπίο;».

Όταν τον ρώτησαν πότε αποφάσισε να ασχοληθεί για πρώτη φορά με την τρομπέτα και τι τον κέρδισε σε αυτό το όργανο, απάντησε: «Στα δεκαοκτώ μου! Άκουσα τον Miles Davis να παίζει το «It never entered my mind» με μια cup σορντίνα. Αυτό που ένιωσα ήταν τόσο δυνατό που αποφάσισα να μάθω να παίζω αυτό το όργανο. Το επόμενο πρωί πήγα σε μια φιλαρμονική, προσπάθησα να βγάλω ήχο για πρώτη φορά... και αυτό ήταν όλο».

Σπούδασε τζαζ τρομπέτα στο κονσερβατόριο του Άμστερνταμ, δίπλα σε σπουδαίους μουσικούς όπως ο Paolo Fresu και ο Markus Stockhausen. Από τα πρώτα του βήματα φάνηκε το ξεχωριστό του ταλέντο. Έχει κυκλοφορήσει πέντε προσωπικά άλμπουμ και έχει συμμετάσχει σε δεκάδες ηχογραφήσεις με άλλους καλλιτέχνες. Τα τελευταία χρόνια περιοδεύει συχνά και έχει διακριθεί στο εξωτερικό, σε κλαμπ και μεγάλα φεστιβάλ.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον τρόπο που οι Σκανδιναβοί μουσικοί αναζητούν την προσωπική τους φωνή, κάτι που τον εμπνέει και τον ίδιο. «Να παίξω πέντε νότες με τον δικό μου τρόπο», λέει. Είχε την τύχη να γνωρίσει νωρίς τον «ήχο» καλλιτεχνών όπως οι Jan Garbarek, Nils Petter Molvær, Palle Mikkelborg, Arve Henriksen, Mathias Eick και Tore Brunborg, κάτι που τον ώθησε και τον ίδιο στην εξερεύνηση των ηχοχρωμάτων της τρομπέτας. Τον εμπνέει πολύ και η προσέγγισή τους στη μουσική. Ο Palle Mikkelborg, για παράδειγμα, λέει πως ο προσωπικός του ήχος και οι ιδέες του για τις συναυλίες πηγάζουν από το βαθύ του ενδιαφέρον για πνευματικά θέματα. «Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου κάποια μουσική φιλοδοξία, αλλά μόνο πνευματική. Το μακρύ μου ταξίδι στη μουσική και η μαγεία της είχε μόνο έναν στόχο: να βρω την πνευματική ηρεμία».

Αγαπάει τον ήχο των Paolo Fresu, Erik Truffaz, Chet Baker, Miles Davis, Tom Harrell, Nils Petter Molvær, Enrico Rava.

Οι επιρροές του είναι πολυσυλλεκτικές, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος για το «soundtrack» της ζωής του, αναφέροντας κομμάτια όπως τα «Bring on the Night» των Police, «Dance me to the end of Love» του Leonard Cohen, «Time», «Let there be more Light», «Stay» των Pink Floyd, «Yesterday» των Beatles, "No surprises" των Radiohead, "Man gave names to all the animals" του Bob Dylan, «Child of Vision» των Supertramp, «Emporte Moi» του Christophe, «Avec le Temps» του Léo Ferré, «Voyage Voyage» της Desirless, «Vedrai, Vedrai» της Ornella Vanoni, «Ne me quitte pas» του Jacques Brel, «Amapola», «El Ciego» του Armando Manzanero, «Το μινόρε της Αυγής» του Μάρκου, «Η μπαλλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων» του Μάνου Χατζιδάκι, «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», «Στο περιγιάλι» του Μίκη Θεοδωράκη, «Για το Καλό μου» του Γιάννη Μηλιώκα, «Πριν το Τέλος» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, «Αλοτινές μου εποχές» του Στέλιου Καζαντζίδη, «Παλιά πληγή» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Του Άρη» του Πάνου Τζαβέλα και «Δε χωράς Πουθενά» των Τρύπες.

Αρκετοί από τους αγαπημένους του δίσκους, όπως το «Beyond the Missouri Sky» των Haden-Metheny, το «Thimar» του Anouar Brahem και το «Live in Kapodistria» των PAF Trio (Fresu / Salis / Di Castri), δεν έχουν ντραμς. Επίσης, είναι μεγάλος θαυμαστής του Chet Baker, ο οποίος την τελευταία δεκαετία της ζωής του προτιμούσε να παίζει χωρίς ντραμς.

Το 2013, πραγματοποίησε ένα αφιέρωμα/τάμα στους Pink Floyd, με τους οποίους είχε μια ιδιαίτερη σχέση από μικρός. Θυμάται: «Αναρωτιόμουν γιατί βάζουν ήχους από ελικόπτερα και κουλοχέρηδες στα τραγούδια τους. Κάποια στιγμή, όταν είχα κάνει δυο-τρία χρόνια αγγλικά, ο θείος μου μού μετέφρασε τους στίχους από το «Time» και από εκείνη τη στιγμή δεν ξεκόλλησα ποτέ. Έγινα μανιακός, αγόραζα βιβλία, βινύλια, συλλογές, αλλά και τα προσωπικά τους άλμπουμ. Όταν είδα ζωντανά τον Waters στο κλειστό του ΟΑΚΑ, αυτό που ένιωσα ήταν τόσο δυνατό που αποφάσισα να κάνω ένα άλμπουμ αφιερωμένο στους Floyd και στον θείο μου που είχε πεθάνει λίγο καιρό πριν. Αυτή είναι και η δική μου προσέγγιση στο «Heart of the Sun». Για παράδειγμα, το κοντραμπάσο κάνει την εισαγωγή στο «Shine on you crazy diamond» με πολλά εφέ, παίζουμε το «One of my Turns» σαν jazz waltz χωρίς τύμπανα και κάνουμε το «Money» drum ‘n’ bass. Μου φαίνονται μικρές αλλαγές, αλλά προέκυψαν φυσικά μετά από πολλές ακροάσεις και προσεγγίζοντας ένα υλικό του ’70 με ακούσματα του 2013».

Η λίστα που ακολουθεί φτιάχτηκε για να καλύψει μέσα σε πέντε ώρε,  όσο ήταν δυνατόν, τις πιο αντιπροσωπευτικές φάσεις της μέχρι τώρα καριέρας του. Υπάρχουν οι προσωπικές του δισκογραφικές στιγμές και οι συνεργασίες σε τζαζ σχήματα. Σκέφτηκα ότι θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μαζευτούν και κάποιες από τις συμμετοχές του ως μουσικού σε δουλειές άλλων που συμπληρώνουν το παζλ με έναν διακριτικό αλλά  ουσιαστικό τρόπο.

Και για τους λάτρες του Youtube (με προσθήκη στο τέλος ένα δείγμα από τον δίσκο αφιέρωμα στους Pink Floyd):

Σημείωση: χρησιμοποιήθηκαν  και πληροφορίες από συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς στα:

jazzbluesrock, tovima, cnn greece, soundarts, m.popaganda, athensvoice, culturenow, debop