80’ς. Η δεκαετία που έφερε την ισότητα των δύο φίλων, τα εργασιακά δικαιώματα, έπεσε το Τοίχος του Βερολίνου, μπήκε στα σπίτια μας από τη μικρή οθόνη η “Δυναστεία” των Κάρινγκτον, ενώ στην Ελλάδα γεννήθηκε μία άλλη δυναστεία, αυτή του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών που μας έκαναν υπερήφανους από τότε που οι Έλληνες φορούσαν… περικεφαλαία.
Η μουσική πάλι, συνέχισε ακάθεκτη να καταγράφει τη δική της ιστορία. Είναι λογικό η εν λόγω δεκαετία να είναι ιδιαίτερα αγαπημένη σε όσους την έζησαν όταν ήταν έφηβοι, ή διένυαν τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής τους, αφού συνδέθηκαν με τα τραγούδια σε… real time. Βίωσαν αξέχαστα ειδύλλια με τις ερωτικές μπαλάντες της, ενώ με τα πιο ρυθμικά τραγούδια έζησαν «ιστορικές» βραδιές ξεφαντώματος. Θα φιλοξενήσουμε κάθε χρονιά της, μέσα από 15 αξέχαστες επιτυχίες. Το μουσικό φιλμ της ζωής κάποιων από εσάς, ξεκινά...
Irene Cara – Fame (1980)
Ουκ ολίγοι θνητοί θέλησαν να μοιάσουν στους θεούς, εκφράζοντας τραγουδιστά την επιθυμία τους: «I’m gonna live forever»! Η δόξα του ξεκίνησε το 1980, όταν πρωτοκυκλοφόρησε ως σινγκλ. Ήταν το θέμα της ταινίας “Fame”, καθώς και της αξέχαστης ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς που ακολούθησε, “Στον πυρετό της δόξας” ο ελληνικός τίτλος. Ο Michael Gore έγραψε τη μουσική και ο Dean Pitchford τους στίχους, κερδίζοντας Όσκαρ στην κατηγορία «Καλύτερο Τραγούδι». Ο Gore πήρε ένα ακόμα για το score του μιούζικαλ, ενώ η Irene Cara που υποδυόταν την Coco Hernandez και το ερμήνευσε απέκτησε υποψηφιότητα για βραβείο Grammy, ως η «Καλύτερη Ποπ εμφάνιση με φωνητικά».
Επανακυκλοφόρησε το 1982, παρέμεινε στο Νο.01 της Αγγλίας για τρεις εβδομάδες και έγινε χρυσό σινγκλ ξεπερνώντας το 1 εκατ. αντίτυπα. Οι φανατικοί της σειράς θα θυμούνται την αυστηρότατη δασκάλα που έφτανε τους μαθητές της στα άκρα, τον συμπαθέστατο καθηγητή Shorofsky, αλλά και τον ασύλληπτο χορευτή Leroy. Μπορεί η σχολή Καλών Τεχνών να είναι μία φανταστική ιστορία, το σχολείο όμως είναι πραγματικό και βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, αποφοίτησαν από αυτό η Lisa Minelli, ο Robert De Niro, η Jennifer Aniston και η Nicki Minaj.
Lionel Richie with Diana Ross – Endless love (1981)
Από τις διαχρονικότερες ερωτικές μπαλάντες των 80’ς και όχι μόνο. Χορεύτηκε σε αναρίθμητους γάμους από τους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Δημιουργήθηκε το 1981 για τη βασισμένη σε βιβλίο ομότιτλη ταινία του Franko Zeffirelli, με πρωταγωνίστρια την Brooke Shields. Λέγεται ότι η επιλογή της Diana Ross ήταν προτροπή του σκηνοθέτη. Όσο για τον Lionel Richie, από σαξοφωνίστας των Commodores ήταν πλέον ο τραγουδιστής του γκρουπ και ο βασικός στιχουργός. Έγραψε τη μουσική, τους στίχους και αποδείχτηκε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία και των δύο καλλιτεχνών, παρέμεινε στην κορυφή της Αμερικής για εννέα εβδομάδες, ενώ κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Το περιοδικό Billboard χαρακτηρίστηκε το ντουέτο τους ως το σημαντικότερο όλων των εποχών.
Steve Miller Band – Abracadabra (1982)
Η «μαγική» λέξη που έκανε κάνει αποτελεσματικά ξόρκια, μουσικά στην προκείμενη περίπτωση. Μπορεί να μην ήταν το τραγούδι που έβαλε τον Steve Miller στο Rock and Roll Hall of Fame το 2016, είναι όμως μία σπουδαία επιτυχία που βρέθηκε στο Νο.01 της Αμερικής το 1982 για δύο εβδομάδες και έγινε χρυσό σινγκλ ξεπερνώντας το 1 εκατ. αντίτυπα. Κορυφαίο αναδείχτηκε επίσης στον Καναδά όπου απονεμήθηκε πλατινένιο, στην Αυστραλία και σε πέντε χώρες της Ευρώπης, ενώ στην Αγγλία έφτασε ως το Νο.02.
Michael Jackson – Billie Jean (1983)
Όχι μόνο η επιτυχία της χρονιάς, ή από τις μεγαλύτερες της δεκαετίας του ΄80, αλλά όλων των εποχών. Το απέδειξε η εμπορικότητά της, το πίστωσε ο χρόνος. Διαμαντένιο σινγκλ στην Αμερική, συνυπολογίζοντας το streaming ξεπέρασε τα 10 εκατομμύρια, εννέα φορές πλατινένιο στην Αυστραλία, τρεις σε Αγγλία, Ισπανία, Δανία και… μην το «κουράζουμε», σάρωσε παντού. Έχει τις περισσότερες εβδομάδες παραμονής στην κορυφή της Αμερικής από οποιοδήποτε άλλο του, συνολικά επτά, κέρδισε Grammy ως το «Καλύτερο Rhythm & Blues τραγούδι» και ο Jacko στην κατηγορία «Καλύτερη Rhythm & Blues εμφάνιση με φωνητικά». Δημιουργημένο εξ ολοκλήρου από τον ίδιο, σε παραγωγή του τετραπέρατου Quincy Jones, σε συμπαραγωγή με τον 23χρονο τότε Michael. Κυκλοφόρησε το 1983 ως το δεύτερο σινγκλ από τον εμπορικότερο δίσκο της καριέρας του, το “Thriller” του 1982, που έχει πλέον ξεπεράσει τα 110 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως.
Το 1984 καταγράφηκε στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness ως ο εμπορικότερος όλων των εποχών, με 32 εκατ. κόπιες. Στην αυτοβιογραφία του “Moonwalk”, ισχυρίστηκε ότι ο Quincy ήθελε το τραγούδι να έχει τον τίτλο “Not my lover”, για να μην υπάρξει σύγχυση με τον σταρ του τένις Billie Jean King. Φυσικά «πέρασε» αυτός του δημιουργού και ερμηνευτή. Παρόλο που ο ρυθμός του είναι σχετικά αργός για να χορευτεί, δεν υπάρχει «φυσιολογικός» άνθρωπος στον πλανήτη Γη που να μην το χόρεψε, ή έστω να κούνησε τα πόδια του κάτω από το τραπέζι.
Wham! – Wake me up (Before you go-go) (1984)
H ποπ «φόρεσε» το ροκ εντ ρολ, έτσι χορεύεται, παρασύροντας ολόκληρο τον πλανήτη. 21ενός ετών τότε, «πιτσιρικάς», ο George Michael με βάση την ποπ και με επιρροή από τα 50’ς και 60’ς συνέθεσε τη μουσική, έγραψε τους στίχους, έκανε την παραγωγή και το τραγούδησε με την ξενοιασιά που αρμόζει στην ηλικία του. Ήταν το πρώτο του τραγούδι που έγινε Νο.01 τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αμερική, καταφέρνοντας το ίδιο στην Αυστραλία, τον Καναδά και σε όλη την Ευρώπη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες πιστοποιήθηκε πλατινένιο ξεπερνώντας τα 2 εκατ. αντίτυπα, στη Μεγάλη Βρετανία χρυσό, ενώ στην επανακυκλοφορία του το 2006 στην Αγγλία το σύνολο των φυσικών πωλήσεων και του streaming το ανέδειξε διπλά πλατινένιο, ξεπέρασε το 1,2 εκατομμύρια.
Το 2022 κατάφερε μία ακόμη πρωτιά, αφού συγκέντρωσε τα περισσότερα streams τραγουδιού του 1987 στην Αγγλία, σύμφωνα με το BBC. Τα δε λευκά μπλουζάκια που φορούσε ο George Michael με τον Andrew Ridgeley στο βίντεο κλιπ, έγραφαν με μεγάλα γράμματα “Choose life”, έδεσε ιδανικά τόσο με τα νιάτα και την αθωότητά τους, όσο και με τον γεμάτο ζωή ήχο του.
a-ha – Take on me (1985)
Ηχογραφήθηκε αρχικά το 1982, με διαφορετικούς στίχους και τίτλο “Lesson One”. Δύο χρόνια αργότερα τροποποιήθηκε μουσικά, στιχουργικά και κυκλοφόρησε ως “Take on me”. Παρόλα αυτά, το νορβηγικό συγκρότημα το είδε να μην προχωρά στην Ευρώπη, απέτυχε παταγωδώς στην Αγγλία, ενώ στη χώρα του έφτασε μέχρι το Νο.03.
Επανακυκλοφόρησε το 1985, δύο φορές στην Αγγλία, υψηλότερη θέση το Νο.02, όπου και παρέμεινε για τρεις εβδομάδες. Την ίδια χρονιά, στην παρθενική του κυκλοφορία στην Αμερική την κατέκτησε. Έφτασε στην κορυφή έχοντας καθοριστική υποστήριξη από το καινοτόμο βίντεο κλιπ, τα «ζωντανά» σκίτσα με το μολύβι είναι μία μέθοδος που λέγεται rotoscoping. Κέρδισε έξι από τα οκτώ βραβεία που ήταν υποψήφιο στα MTV Video Music Awards το 1986, Νο.01 στην Ευρώπη, χρυσό σινγκλ από φυσικές πωλήσεις στην Αγγλία ξεπερνώντας το μισό εκατ. αντίτυπα, ενώ τετραπλά πλατινένιο από τις ψηφιακές. Ενθουσίασε δικαίως και την Ελλάδα, Νο.01 ραδιοφωνική επιτυχία και ένα από τα πιο αγαπημένα της νυχτερινής μας ζωής. Ούτε οι ίδιοι δεν φαντάζονταν ότι με τόσο «στραβό» ξεκίνημα, το βίντεο κλιπ θα ξεπεράσει το 1 δις προβολές το 2020.
Prince & the Revolution – Kiss (1986)
Το περιοδικό NME το συμπεριέλαβε στην λίστα του με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, στο Νο.04, ενώ οι αναγνώστες του το ψήφισαν ως το κορυφαίο του 1986. Ο «μοβ» πρίγκηπας με τα πολλά ονόματα μεγαλούργησε γράφοντας τη μουσική, τους στίχους, έκανε και την παραγωγή. Παρέμεινε στο Νο.01 της Αμερικής για δύο εβδομάδες καταλήγοντας χρυσό, 1 εκατ. αντίτυπα κατέφτασαν στα δισκοπωλεία. Την πρώτη εβδομάδα που ανέβηκε στην αμερικανική κορυφή, στο Νο.02 βρισκόταν το “Manic Monday” των Bangles που είναι επίσης δική του δημιουργία. 30 χρόνια αργότερα, το 2016, κατάφερε να πουλήσει 1,33 εκατ. ψηφιακά αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
To 1986, οι Ισπανοί και οι Άγγλοι προτίμησαν την εκδοχή των Βρετανών Art of Noise με τα φωνητικά του Tom Jones, του 1988, αφού η διασκευή τους έγινε Νο.01 και Νο.05 αντίστοιχα, η πρωτότυπη είχε βρεθεί μία θέση χαμηλότερα στο βρετανικό τσαρτ το 1984, στο Νο.06. Τελικά ο χρόνος δικαίωσε τον Prince και το σχήμα του, τους New Power Generation, κέρδισε και τη βρετανική αγορά, με το άθροισμα των φυσικών πωλήσεων με το streaming να το απονέμουν πλατινένιο. Για την ιστορία, το τραγούδησε και η Sabrina με πανομοιότυπο τρόπο το 1987, χωρίς να καταφέρει να διεκδικήσει δάφνες.
Bon Jovi – Livin’ on a prayer (1986)
Η «παλιοπαρέα» των Jon Bon Jovi, Richie Sambora και Desmond Child στην πιο χαρακτηριστική τους επιτυχία, παρόλο που δεν το πίστευαν ως τραγούδι. Κυκλοφόρησε το 1986, παρέμεινε στο No.01 της Αμερικής για τέσσερις εβδομάδες, ενώ το 2013 πιστοποιήθηκε τρείς φορές πλατινένιο με 3,4 εκατ. ψηφιακές λήψεις. Το άθροισμα των φυσικών πωλήσεων με το streaming το ανέδειξαν έντεκα φορές πλατινένιο στην Αυστραλία, τέσσερις στην Αγγλία, δύο στην Ισπανία, μία φορά στην Ιταλία, ενώ στην Ιαπωνία πλατινένιο ως ψηφιακό σινγκλ. Στην Αγγλία έχει τα περισσότερα streams από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι του 1986, ενώ το 2023 ξεπέρασε το 1 δις παγκοσμίως.
Όσο για το βίντεο κλιπ, ξεπερνώντας το 1 δις προβολές στο YouTube έγινε η δεύτερη επιτυχία τους που το πέτυχε, προηγήθηκε το “It’s my life” του 2000, ενώ τον περασμένο Μάρτιο τα κατάφερε και το “Always” του 1994. Κάτι ήξερε το CNN, όταν το 2013 έκανε «έκτακτη» είδηση ότι ο John Bon Jovi έκοψε τα μαλλιά του!
Europe – The final countdown (1986)
Μπορεί το όνομα του σουηδικού ροκ γκρουπ να είναι η ήπειρος που το έκανε Νο.01 επιτυχία, στον Έλληνα όμως κάθε φορά θα ακούει το τραγούδι αυτό θα φέρνει πάντα ανατριχίλα. Είναι αναπόφευκτες οι συνειρμικές εικόνες του μυαλού μας με το EuroBasket του 1987, ειδικά σε όσους έζησαν το αξέχαστο τουρνουά κολλημένοι, με καρδιοχτύπι, στη μικρή οθόνη. Κυκλοφόρησε το 1986, γνωρίζοντας αμέσως επιτυχία σε 25 χώρες του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης της Μεγάλης Βρετανίας που το φιλοξένησε στην κορυφή της για δύο εβδομάδες. Είτε μόνο μέσω των φυσικών του πωλήσεων, είτε μαζί με το streaming, έγινε πλατινένιο σε Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Πορτογαλία και Δανία, ενώ χρυσό σε Ιαπωνία, Καναδά και Γερμανία. 36 χρόνια αργότερα, το 2022, το βίντεο κλιπ ξεπέρασε το 1 δις προβολές στο YouTube.
Whitney Houston – I wanna dance with somebody (Who loves me) (1987)
Είναι η μοναδική «μαύρη» φωνή που διαθέτει τρία διαμαντένια άλμπουμ στο ενεργητικό της, αφού το δύο πρώτα, “Whitney Houston” και “Whitney”, μαζί με το σάουντρακ της ταινίας “The bodyguard”, ξεπέρασαν τα 10 εκατ. αντίτυπα το καθένα. Το 1987, ο πολυπλατινένιος παγκοσμίως δεύτερος δίσκος της μας συστήνεται με το “I wanna dance with somebody (Who loves me)”. Μαζί του, η μιγάδα με τα σχιστά μάτια θα κερδίζει Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ εμφάνιση με φωνητικά». Οι φυσικές πωλήσεις και μετέπειτα το streaming θα φροντίσουν να γίνει εννέα φορές πλατινένιο στην Αυστραλία, επτά στην Αμερική, ενώ χρυσό στην Αγγλία, πλατινένιο όμως ψηφιακά.
Το 2022 αναγνωρίστηκε ως η επιτυχία με τα περισσότερα streams στη Μεγάλη Βρετανία για το 1987, ενώ το 2023 οι κριτικοί του περιοδικού Billboard το ανέδειξαν ως το κορυφαίο ποπ τραγούδι όλων των εποχών. Ξεπερνώντας πλέον τα 14 εκατ. παγκοσμίως, αποτελεί ένα από τα πιο εμπορικά τραγούδια στην ιστορία της μουσικής.
Madonna – La isla bonita (1987)
Ισπανικό ταπεραμέντο ξεδίπλωσε η βασίλισσα της ποπ μουσικής το 1987, αρπάζοντας την ευκαιρία να το ερμηνεύσει μετά από άρνηση του Michael Jackson, o οποίος απέρριψε το ντέμο γιατί δεν του άρεσε ο τίτλος του τραγουδιού. Η ειρωνεία είναι ότι με το “La isla bonita” ισοφάρισε τις Τοπ 10 επιτυχίες του MJ στην Αμερική, φτάνοντας τις δώδεκα. Η Madonna έβαλε τη δική της πινελιά στους στίχους, συμμετείχε και στην παραγωγή του, πετυχαίνοντας μία από τις πιο εμβληματικές επιτυχίες της. Ντυμένη σπανιόλα υποστήριξε σκηνοθετικά το βίντεο κλιπ και έγινε αυτό που ζητήθηκε περισσότερο στην ιστορία του MTV, καθώς ήταν η κορυφαία επιλογή των τηλεθεατών του για είκοσι συνεχόμενες εβδομάδες. Έγινε Νο.01 επιτυχία στην Αγγλία και τα ενδέκατο Toπ 5 της στην Αμερική. Οι ισπανόφωνοι στίχοι ξεκινούν και ολοκληρώνουν το κατά τα άλλα αγγλόφωνο τραγούδι, με την ισπανική κιθάρα να δηλώνει έντονα την παρουσία της. Από τον πολυπλατινένιο δίσκο “True blue” του 1986, που ξεπέρασε τα 25 εκατ. αντίτυπα και αποδείχτηκε ο εμπορικότερος της καριέρας της.
Πριν από λίγες μέρες, στις 4 Μαΐου, η Madonna έγραψε ιστορία συγκεντρώνοντας 1,6 εκατ. κοινό σε συναυλία της, στη διάσημη παραλία Copacabana του Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχαν οι Rolling Stones από τον Φεβρουάριο του 2006 με 1,5 κόσμο, στο ίδιο σημείο. Η τετραπέρατη 65χρονη ξεπέρασε κατά πολύ το προσωπικό της ρεκόρ προσέλευσης κόσμου, στο Παρίσι το 1987 είχε συγκεντρώσει 130.000 άτομα.
Rick Astley – Never gonna give you up (1987)
Παγκόσμια επιτυχία το 1987, η πιο χαρακτηριστική του Βρετανού ποπ σταρ. Βρέθηκε στο No.01 της χώρας του για πέντε εβδομάδες και αποδείχτηκε το πιο εμπορικό τραγούδι εκείνης της χρονιάς, έγινε χρυσό σινγκλ ενώ διπλά πλατινένιο ως ψηφιακή κυκλοφορία. Στην Αμερική παρέμεινε στην κορυφή για δύο εβδομάδες, με το άθροισμα των φυσικών πωλήσεων και το streaming να το κάνουν πέντε φορές πλατινένιο. Το βίντεο κλιπ ανέβηκε στο YouTube δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2009, με αφορμή το διαδικτυακό μιμίδιο Rickroll, καταφέρνοντας να ξεπεράσει το 1,5 δις προβολές.
Kylie Minogue and Jason Donovan – Especially for you (1988)
Η Αυστραλιανή λιλιπούτια σταρ έλαμψε στα 80’ς όχι μόνο από τις σόλο ερμηνείες της, αλλά και από τα ντουέτα που έκανε, όπως αυτό με τον Jason Donovan το 1988. Η «αντίπαλος» της Madonna ήταν ήδη επιτυχημένη όταν συνεργάστηκε με τον 20χρονο ομοεθνή της, σκαρφαλώνοντας μαζί στην κορυφή της Αγγλίας και σε όλη την Ευρώπη, παρόλο που στη χώρα τους παρέμειναν στο Νο.02 για ένα μήνα χωρίς τελικά να καταφέρουν να αγγίξουν την πολυπόθητη κορυφή. O Donovan δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα ολοκληρωμένο δίσκο, παρά ένα μόνο σινγκλ. Η τρυφερή μπαλάντα τους έγινε Νο.01 στη Μεγάλη Βρετανία για τρεις εβδομάδες, ενώ με το πέρασμα του χρόνου ξεπέρασε το 1 εκατ. αντίτυπα, στην Αυστραλία απονεμήθηκε χρυσή.
Lisa Stansfield – All around the world (1989)
Η επιμονή της να βρει τον αγαπημένο της ψάχνοντας σε κάθε γωνιά της γης κατάφερε να τη «βάλει» όχι μόνο στα μπαράκια, αλλά και στα κλαμπ, στην έναρξη του προγράμματός τους. Από τα ωραιότερα τραγούδια των 80’ς. Ανέβηκε στο Νο.01 της Αγγλίας για δύο εβδομάδες το 1989, Νο.03 στην Αμερική, κορυφαίο όμως για δύο εβδομάδες στα “Dance Club Songs” και “Hot Black Singles” του Billboard αντίστοιχα.
Είναι η πρώτη λευκή Βρετανίδα τραγουδίστρια που ανέβηκε στο Νο.01 του αμερικανικού R&B τσαρτ. Στην Αμερική πιστοποιήθηκε πλατινένιο πουλώντας 1 εκατ. αντίτυπα, ενώ χρυσό στην Αγγλία και στην Αυστραλία. Την ίδια χρονιά, κέρδισε Ivor Novello Award ως το καλύτερο μουσικά και στιχουργικά, συμμετέχει στη δημιουργία του. Χάρη σε αυτό, η Βρετανίδα τραγουδίστρια ήταν υποψήφια για Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ εμφάνιση με φωνητικά», το έχασε από τη σαρωτική Mariah Carey με το “Visons of love”, όπως και στην κατηγορία «Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης» που ήταν συνυποψήφιες. Τρία χρόνια αργότερα, το 1992, το απολαύσαμε ντουέτο με τον Barry White.
Tina Turner – The best (1989)
Για αρκετούς η δεκαετία του ’80 είναι… simply the best, better than all the rest! Άλλωστε, μας αποχαιρέτησε με τον καλύτερο τρόπο. Στο άκουσμά του το μυαλό μας πηγαίνει κατευθείαν στην Tina Turner, η πρώτη όμως που το τραγούδησε ήταν η Bonnie Tyler το 1988, αρχικά είχε γίνει πρόταση στον Paul Young αλλά το απέρριψε. Η θρυλική γιαγιά της ροκ το ερμήνευσε ένα χρόνο αργότερα από την Ουαλή σταρ, με παρόμοιο ερμηνευτικά τρόπο και στο ίδιο μουσικό, τροποποίησε την ενορχήστρωση όπως το σόλο του σαξόφωνου αντί της κιθάρας, ενώ προσέθεσε και μερικούς στίχους. Έγινε η πιο χαρακτηριστική της επιτυχία, παρόλο που δεν είναι η πιο εμπορική της, No.05 στην Αγγλία, Νο.15 στην Αμερική. Η επιτυχία του οφείλεται κυρίως στο ότι ακούστηκε στη διαφήμιση γνωστού αναψυκτικού, καθώς και τριών ακόμη προϊόντων.
Κυκλοφόρησε ως το πρώτο σινγκλ από τoν έβδομο δίσκο της “Foreign affair” το 1989, το τρίτο πιο εμπορικό στούντιο άλμπουμ της, έβγαλε έξι επιτυχίες και ξεπέρασε τα 4,5 εκατ. αντίτυπα. 30 χρόνια αργότερα, στην επετειακή του κυκλοφορία στη Μεγάλη Βρετανία το 2009, οι φυσικές πωλήσεις και το streaming το ανέδειξαν διπλά πλατινένιο με 1,2 εκατομμύρια. Tina, τι να λέμε τώρα…
