Στα εβδομήντα τους plus χρόνια, οι Judas Priest δεν τιμούν απλά το είδος που τους ανέδειξε. Κυκλοφορούν έναν από τους δίσκους της χρονιάς.
Ένα άναρχο κείμενο, πολύ λιγότερο κριτική-παρουσίαση ενός νέου δίσκου και περισσότερο οι σκέψεις ενός fan boy με 30 χρόνια σχέσης με ένα γκρουπ. 50 χρόνια από το ξεκίνημα τους και 19 studio albums αργότερα, οι Judas Priest δεν τιμούν απλά το heavy metal. Δημιουργούν ένα ακόμα αριστούργημα, πατώντας στην υπερ-επιτυχημένη συνταγή του Painkiller και φτάνοντας άνετα στα επίπεδα του - κλασικού πλέον - προ εξαετίας "Firepower". Το Invincible Shield έχει όλα τα στοιχεία που ο κόσμος έχει λατρέψει στους Priest, έχει έναν Rob Halford που ακούγεται τόσο ακμαίος όσο στη χρυσή εποχή του γκρουπ, έχει τουλάχιστον πέντε με έξι τραγούδια τα οποία είναι καταδικασμένα να μείνουν κλασικά.
Όπως και οι Accept, έτσι και το έτερο μεγάλο συγκρότημα του κλασικού ήχου οι Priest, εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη "μεταγραφή αεροδρομίου" που λέγεται Andy Sneap. Ο σπουδαίος παραγωγός και παλιότερα μέλος των θρύλων Sabbat και Hell, καταφέρνει για μια ακόμα φορά να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα που φέρνει τον κλασικό ήχο των Priest στη νέα εποχή. Η μουσική ακούγεται σύγχρονη και ουχί παρωχημένη, ο ήχος του γκρουπ από τα late 80s early 90s κυριαρχεί σε όλο το album, με τον Richie Faulkner να έχει πλέον κομβικό ρόλο σε σύνθεση τραγουδιών και solos, χωρίς απλά να αρκείται στο ρόλο του αντικαταστάτη του KK Downing.
Καταιγιστική αρχή με Panic Attack, Serpent and the King και Invincible Shield, mid tempo κορυφές με Gates of Hell και Crown of Horns, ένα καταιγιστικό As God is my Witness να γίνεται το δίδυμο αδερφάκι του θρυλικού Leather Rebel, ένα ιδανικό κλείσιμο δίσκου με Sons of Thunder και Giants in the Sky. Ένα album που δεν συμπληρώνει απλά έναν μακρύ κατάλογο κυκλοφοριών αλλά στέκει πολύ ψηλά, παρακαταθήκη ενός γκρουπ που γνωρίζει πολύ καλά ποιο είναι το DNA του και σε ποιους απευθύνεται. Ο κόσμος είναι ξανά εδώ ώστε να τους υποδεχτεί.
Πολλοί οπαδοί των Judas Priest πίστευαν ότι το Firepower, με ύμνους όπως το ομώνυμο, το Lightning Strike και το καλύτερο ίσως τραγούδι από την επιστροφή του Rob Halford κι έπειτα "Traitor's Gate", ήταν πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί. Ακούγοντας το Invincible Shield καταλαβαίνει κανείς πλέον ότι λίγη σημασία έχουν αυτά τα διλήμματα. Ο κόσμος ακούει αυτό στο οποίο μας έχουν συνηθίσει με το παραπάνω οι Judas Priest. Heavy Metal από οπαδούς προς οπαδούς.
Στα επόμενα!
