Ένας από τους παιδικούς μου ήρωες έφυγε πολύ νωρίς. Ο Steve Harley έσβησε από την επάρατη νόσο στις 17 Μαρτίου τρέχοντος.
Πριν από τον Steve Harley για τα παιδικά μου αυτιά και μάτια υπήρξαν ο Elvis, o Bill Haley, οι Beatles, οι Simon and Garfunkel, αλλά παράξενο πως, ο Steve Harley με τους Cockney Rebel στα 1978 ήταν το πρώτο -ας πούμε σοφιστικέ για μένα- συγκρότημα που μου έκανε τρομερή εντύπωση με την συναισθητική φωνή και τα τραγούδια του.
Η τυχαία μας γνωριμία ξεκινά στα 1978 όταν κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την ΕΜΙ το δεύτερο τους άλμπουμ «The Psychomodo». Στα Τρίκαλα όπου πήγαινα σχολείο απέναντι από το κατάστημα που δούλευε ο πατέρας μου υπήρχε ένα δισκοπωλείο, που καθώς ήταν πάνω στο κεντρικό δρόμο και επειδή μας άφηνε ν’ ακούμε τους δίσκους που επιθυμούσαμε, ήταν ένα μέρος όπου μπορούσες να «χαζέψεις» και να πλουτίσεις τις εικόνες σου και τ’ αυτιά σου με νέους ήχους που στην επαρχία τότε είχες λίγες ευκαιρίες. Μια απ’ αυτές τις φορές καθώς χάζευα δίσκους με πλησιάζει κάποιος, δέκα χρόνια μεγαλύτερος μου περίπου, τον κόβω για φοιτητή. Μου λέει, αν θες ν΄ ακούσεις κάτι και να με θυμάσαι, άκου αυτό και πιάνει μέσα από τον σωρό των δίσκων το «Psychomodo». Βλέπω το εξώφυλλο και παθαίνω, ταξίδι στο παρόν και το μέλλον. Σαν τις «πειραγμένες» φωτογραφίες που έβγαζε ο πατέρας μου με την Lubitel. Μου λέει ο καθοδηγητής μου, αυτό που θ’ ακούσεις λέγεται θεατρικό ρoκ και ξαφνικά βάζει όλες τις αισθήσεις μου ν’ ανασυνθέσουν όσες εικόνες, λόγους και μνήμες μου προκαλούν αυτές οι λέξεις στο βάθος του μυαλού μου. Ο Steve Harley, στο εξώφυλλο, σαν ηθοποιός, ήρωας από αφίσα σύγχρονης εκδοχής αρχαίου ελληνικού δράματος. Τον αγοράζω αβλεπεί και η ακρόαση του γίνεται για μένα μια βαθιά λειτουργία που κρατά μέχρι το τελευταίο αυλάκι του δίσκου.
Πολύ αργότερα μαθαίνω ότι η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι του σπουδαίου Mick Rock που έχει κάνει το “Transformer”-Lou Reed, “Raw Power”-Iggy Pop και τόσα αλλά. Στη συνέχεια παίρνω το πρώτο τους “The Human Menagerie”, το “The Best Years Of Our Lives” και το καταπληκτικό διπλό «ζωντανό» “Face To Face”, αλλά και το “Timeless Flight” καθώς και το “Love's A Prima Donna” που περιέχει την τρομερή διασκευή στο τραγούδι του George Harrison “Here comes the sun” που έφτασε στο Νο.10 του Αγγλικού chart το 1976, αφού ήδη είχε προηγηθεί η καταπληκτική σύνθεση του Steve Harley που πήγε Νο.1 τον Φεβρουάριο του 1975 το “Make Me Smile (Come Up and See Me)”.
Στην Ελλάδα ποτέ οι Cockney Rebel δεν απέκτησαν την φήμη και την σημασία που τους άξιζε και δεν ήταν οι μόνοι. Ο εμμονικός , εγωιστικός και αυθάδης χαρακτήρας του Steve Harley ήταν μια από τις αιτίες. Στην προσωπική του καριέρα αφού πρώτα έφτιαξε τους Cockney Rebel, μετά τους έκανε προσωπικό του σχήμα ονομάζοντας τους Steve Harley and Cockney Rebel, μετά έκανε προσωπική καριέρα, κατόπιν τους ξανασχημάτισε και πάει λέγοντας ήταν ολίγα από τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του.
Στην Ελλάδα θα μείνουν στην καρδιά μας από το ραδιόφωνο και τις ντισκοτέκ αλλά και από τον Παπακωνσταντίνου που διασκεύασε φοβερά -κρατώντας τους αρχικούς στίχους- το “Sebastian” στα 1982 στον δίσκο του «Φοβάμαι». Τα “Hideaway”, “Mr. Soft”, “Sebastian”, “Here comes the sun”, “Make Me Smile (Come Up and See Me)” είναι αυτά που ξέρει ο περισσότερος κόσμος, αλλά το πραγματικό ταλέντο, η υποκριτική ικανότητα και η γραφή του Steve Harley να κινείται και να περιγράφει σκέψεις, καταστάσεις, περιοχές του μυαλού και ανθρώπινες υπάρξεις στα όρια του τραγικού, του γκροτέσκου και του παραληρηματικού ήταν ασύλληπτη.
Κομμάτια όπως το “Death Trip”, “Ritz”, “(If This Is Love) Give Me More” “Tumbling Down” “Red Is A Mean, Mean Colour”, “My Only Vice” δείχνουν ανάγλυφα το ταλέντο ενός ανθρώπου που η ψυχή του είχε πολλά πάθη, αγωνίες, αλήθειες αλλά και λάθη να μοιραστεί μαζί μας όπως όλοι οι κοινοί θνητοί που ζουν μια ζωή στα όρια των δυνατοτήτων τους αλλά των ευκαιριών που άλλες τις αρπάζουν και άλλες τους αρπάζουν και τους πάνε αλλού. Καλό ταξίδι Steve.
