Η αινιγματική περσόνα του τραγουδιστή Steve Perry, τα projects και οι τριβές μεταξύ των μελών του θρυλικού σχήματος.
Η δυάδα Escape και Frontiers είχε φτάσει τους Journey σε δυσθεώρητα ύψη επιτυχίας, ενώ ο Steve Perry είχε αναγνωρισθεί ξεκάθαρα ως μία από τις εξέχουσες φωνές της γενιάς του, συνδυάζοντας τον φυσικά με επιτυχίες όπως τα Open Arms, Don't Stop Believin' και Seperate Ways. Το ντροπαλό παιδί, γόνος Πορτογάλων μεταναστών, είχε φτάσει σε τρελά επίπεδα αναγνωρισιμότητας, παρόλο δε που ξεκίνησε το ταξίδι τους με τους θρύλους του AOR ως ο "νέος τραγουδιστής", έγινε - ίσως και άθελα του - το σημαίνον πρόσωπο, το σημείο αναφοράς και από ένα σημείο και μετά ο κύριος υπεύθυνος για τις κατευθύνσεις του group. Το πρώτο προσωπικό του album Street Talk, το 1984, θέτει τις ράγες για μία από τις κατευθυντήριες αυτές, την σχετική ελάφρυνση του ήχου των Journey και την προσέγγιση στις pop φόρμες των mid 80s. Το δίπολο Neil Schon - Steve Perry θα μπορούσε απλά να καταδειχθεί μέσα από τις συμμετοχές τους σε δύο σπουδαία ξεχωριστά projects, του Schon στο Stars των Hear 'N Aid (υπό την πρωτοβουλία του Ronnie James Dio και με την αφρόκρεμα της hard/heavy σκηνής της εποχής) και του Steve Perry στο πασίγνωστο We are the World των USA For Africa (με ονόματα όπως οι Michael Jackson, Diana Ross, Kenny Rogers κλπ). Ο Steve Perry δεν ήταν απλά η "φωνή" ενός σπουδαίου group, ήταν μια περσόνα της εποχής και της σκηνής και ως τέτοια "έπρεπε" να φέρεται και να άγεται.
Ήταν δε ο ίδιος που πήρε την απόφαση το 1985, ως προς την απόλυση του επί χρόνια rhythm section των Journey, Ross Valory και Steve Smith, οι οποίοι παρεμπιπτόντως απολύθηκαν από το συγκρότημα και δεύτερη φορά (πάλι ταυτόχρονα) πριν από κάποια χρόνια, κάτι που ίσως αποτελεί πρωτόγνωρο γεγονός όχι απλά για μουσικό group, αλλά και για οποιοδήποτε εταιρικό σχήμα. Η απόφαση του 1985 έχει να κάνει με την κατεύθυνση του τότε υπό διαμόρφωση νέου δίσκου, Raised on Radio, των οποίων οι ιδέες είχαν ξεκάθαρη pop και R&B κατεύθυνση, σε αντίθεση με το AOR που τους έκανε superstars. Οι Valory και Smith αναρωτιόνταν τι κακό είχαν κάνει, ο δε δεύτερος το είχε πάρει πολύ βαρέως καθώς ήταν ιδιαίτερα περήφανος για το εύρος των επιρροών του και την προσαρμοστικότητα του. Κάτι που έτσι κι αλλιώς δικαιολογεί τόσο η πλούσια jazz καριέρα του, όσο και συνεργασία με ιερά τέρατα του fusion όπως ο Jean-Luc Ponty. Με τα πολλά, στο Raised on Radio του 1986 ο Ross Valory δεν ακουγόταν πουθενά, ενώ η δουλειά του Steve Smith θα ακουστεί σε τρία μονάχα τραγούδια. Όσον αφορά τους αντικαταστάτες, ξεχωρίζει η περίπτωση του Randy Jackson στη θέση του Valory, ενός ανθρώπου με σημαντική γνώση της βιομηχανίας και του songwriting, ωστόσο και μόνο η καριέρα του ως - επί μεγάλο διάστημα - κριτής του γνωστού talent show, American Idol, μπορεί να καταδείξει τα ηχητικά και επιχειρηματικά μονοπάτια στα οποία όδευαν οι Journey. Μονοπάτια για τα οποία ο κύριος υπεύθυνος ήταν φυσικά ο Perry, με τη σύμφωνη γνώμη των Cain και Schon.
Το "παιδί" είχε μεγαλώσει απότομα. Ταυτόχρονα, η πολύ μεγάλη επιτυχία του Oh Sherrie από τον Street Talk προσωπικό του δίσκο, είχε και αυτή τον αντίκτυπο της. Αφενός ήταν αφιερωμένη στην τότε σύντροφο του, η σχέση του με την οποία είχε πολλά ups and downs λόγω του ιδιαίτερα φορτωμένου προγράμματος του Perry με τους Journey. Αφετέρου, το τραγούδι θα μπορούσε να ακουστεί ως η μετεξέλιξη του ήχου του group μετά το Frontiers album, κάτι που έκανε τον Neal Schon να νιώθει προδομένος. Ο Schon θα κοιτάξει να εξωτερικεύσει το θυμό του αλλά και την εν γένει hard rock περσόνα του, με διάφορες προσπάθειες (εκείνη την εποχή αλλά και γενικά στην καριέρα του) όπως οι HSAS, οι Hardline και οι Bad English. Ο δε Steve Perry θα αποκτήσει μεγάλο πρόβλημα με την αναγνωρισιμότητα και την λατρεία του κόσμου, θα απομονωθεί, θα ταξιδεύει ξεχωριστά από τους υπόλοιπους μαζί με την Sherrie, ενώ θα κάθεται πολύ σπάνια να συνομιλεί με fans μετά τις συναυλίες, δημιουργώντας έτσι ένα "Εlvis has left the building" αστείο μεταξύ των μελών του group. Καλώς ή κακώς, η χαρισματική φωνή του ήταν η αιτία για την οποία η περσόνα του ανέβηκε ψηλότερα στο βάθρο από τους υπόλοιπους, θέτοντας τον άτυπα ως τον "mainman" των Journey.
Το δε Raised on Radio δεν είναι κακός δίσκος. Θα ήταν πολύ δύσκολο έτσι κι αλλιώς για την τριάδα Schon, Perry και Jonathan Cain να παραδώσει μέτριο υλικό, ύστερα από τόση ζύμωση αλλά και με τη δεδομένη χημεία τους. Ωστόσο η ξεκάθαρη pop κατεύθυνση του, με ελάχιστες rock αναλαμπές (κορυφαία εκ των οποίων το Be Good to Yourself), ήταν αρκετή για να δημιουργήσει τριβές στο group, του οποίου φυσικά η δημοκρατικότητα είχε φτάσει στο ναδίρ, με τον Steve Perry να λαμβάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων. Ταυτόχρονα, ιδιαίτερα ζόρικη ήταν η συγκεκριμένη περίοδος και για την προσωπική του ζωή, με τη σχέση του με τη Sherrie να φτάνει στο τέλος της, αλλά και τη μητέρα του να είναι άρρωστη και στα "τελευταία" της. Ο θάνατος της (με τον Perry δίπλα της), θα του στοιχίσει ιδιαιτέρως, καταλαβαίνοντας το πόσο ανώφελη είναι η φήμη και η επιτυχία μπροστά στην προσωπική ευτυχία και ηρεμία, που τόσο είχε στερηθεί εκείνη την περίοδο. Οι αναταραχές και στεναχώριες του προσωπικού του βίου, μαζί με την πλήρη εμπορευματοποίηση των Journey και της απώλειας του οποιουδήποτε αισθήματος brotherhood, θα αποτελέσουν καταλύτες για το δεκαετές hiatus του συγκροτήματος, την περίοδο 1987-1997.
Και αυτό διότι είχαν τεράστιο αντίκτυπο σε αυτό ακριβώς που έκανε ο Steve Perry για να νιώσει χαρούμενος, για να νιώσει άνθρωπος. Το τραγούδι, τη σκηνή, την επαφή με τον κόσμο. Την άνοιξη του 1987 ο Perry θα συναντηθεί με Schon και Cain. Θα τους πει ότι νιώθει εξαντλημένος και ότι δε θα μπορέσει να συνεχίσει. Το timing ήταν τουλάχιστον άκυρο (όσον αφορά την εμπορικότητα), καθώς το Raised on Radio δεν ήταν κάποιο τυχαίο album, αλλά ένας δίσκος που κατάφερε και διατήρησε τη δημοτικότητα των Journey στα ύψη, ύστερα από κυκλοφορίες ογκόλιθους, όπως τα Escape και Frontiers. Έτσι αθόρυβα όμως το group θα διαλυόταν. Χωρίς καμία αποχαιρετιστήρια περιοδεία ή συναυλία, χωρίς καν κάποιο δελτίο τύπου. Ο ίδιος άνθρωπος που έδωσε στο συγκρότημα τις θρυλικές του διαστάσεις, με την καταπληκτική φωνή του, ήταν ο ίδιος που ανέκοψε την ξέφρενη πορεία του, τερματίζοντας την χωρίς καμία προειδοποίηση κάποιου είδους.
Η δεύτερη αποχώρηση του το 1998, λίγο μετά την κυκλοφορία του reunion album Trial by Fire, θα συνοδευτεί από δυσπιστία. Η επίσημη δικαιολογία ήταν τραυματισμός στο ισχίο, ωστόσο πολλοί fans είδαν τη συγκεκριμένη αιτιολόγηση ως προκάλυμμα για τη δεδομένη εξάντληση που ένιωθε ξανά ο Perry. Η επιστροφή του στη μουσική βιομηχανία θα ερχόταν 20 χρόνια αργότερα. Μέσα από όμορφες, ουχί όμως συγκλονιστικές, στιγμές με το προσωπικό του project και με soft rock διάθεση, θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι τύχη και ευλογία να έχει ακόμα η βιομηχανία αυτό το αηδόνι στη μηχανή παραγωγής της, η αλήθεια φυσικά είναι πως πρόκειται για έναν άλλο άνθρωπο και κατά προέκταση για έναν άλλο καλλιτέχνη. Ο Steve Perry ήταν ανέκαθεν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού, φορέα μιας φωνής και μιας περσόνας της οποίας ο συναισθηματισμός ήταν 100% αυθεντικός. Τη δε προσφορά του στους Journey, στο rock, στη μουσική γενικότερα, δε φτάνουν οι φτωχές λέξεις ενός tribute άρθρου για να τις καλύψουν. Αν υπάρχει ένας που το ξέρει καλά αυτό, είναι ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή έχει την ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή να γεμίσει τα παπούτσια του. Η υπόκλιση του Arnel Pineda στον ήρωα του κατά τη διάρκεια της ένταξης των Journey στο Rock n Roll Hall of Fame, είναι σίγουρα ένα από τα highlights της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Pineda ξέρει καλά πως υποκλίθηκε και για όλους εμάς.
