Το 8ο studio album του συγκροτήματος, οι περιπέτειες του Brian Robertson και το αμφιλεγόμενο εξώφυλλο
Βρισκόμαστε στo 1977 και ο κόσμος της ροκ μουσικής βιώνει μια ανεπανάληπτη έκρηξη. Οι εποχές των 20λεπτων και 30λεπτων τραγουδιών από τις μεγάλες prog rock μπάντες έχει τελειώσει, το punk βρίσκεται σε διαρκή άνοδο και ένα δεύτερο κίνημα heavy rock, μετά από τις χρυσές περιόδους των Sabbath/Purple/Zeppelin, έχει κάνει την εμφάνιση του. Σε αυτό το κλίμα και μετά από τα ανεπανάληπτα “Jailbreak” και “Johnny the Fox”, οι Thin Lizzy κυκλοφορούν το πιο blues oriented “Bad Reputation” που έχει για εξώφυλλο μια λιτή ασπρόμαυρη φωτογραφία με τρία από τα τέσσερα μέλη της μπάντας. Οι fans μπερδεύονται, η συνωμοσιολογία δίνει και παίρνει κι έτσι τελικά οι ιστορίες πίσω από το εξώφυλλο του “Bad Reputation” θα είναι ένα special κομμάτι στην ιστοριογραφία του συγκροτήματος, με διάφορα σκηνικά να το περιβάλλουν και φυσικά τη βαριά υπογραφή των Phil Lynott και Brian Robertson.
Η ιστορία με το εξώφυλλο ξεκινάει από μια τρελή παρανόηση του Phil Lynott με τον γραφίστα του group, τον Jim Fitzpatrick (μεταξύ άλλων και το γνωστό πορτραίτο του Che Guevara). Οι δυο άντρες και φίλοι θα συναντιόντουσαν ώστε να συζητήσουν για το εξώφυλλο του δίσκου μόνο που ο Lynott πήγε στο Madison του Wisconsin αντί για το Madison του Connecticut όπου διέμενε ο Fitzpatrick. Κι έτσι καθώς τα περιθώρια στένεψαν απότομα, η μπάντα χρησιμοποίησε ένα παλιό της πορτρέτο από τον Sutton Cooper που τους δείχνει ως τρίο χωρίς τον πολύ Brian «Robbo» Robertson. Αντίθετα στο οπισθόφυλλο, μια πολύ όμορφη φωτογραφία στα σκαλιά ενός μοντέρνου για την εποχή κτιρίου, περιλαμβάνει και τον Robbo. Στο εσωτερικό του βινυλίου υπήρχαν φωτογραφίες από την έκθεση φωτογραφίας The Incredible Case of the Stack O’Wheat Murders του Les Krims, με τον τελευταίο να είναι γνωστός στους κύκλους των φίλων της φωτογραφίας ως «συνθέτης» απεικονίσεων με ιδιαίτερα μαύρο χιούμορ και σατιρική διάθεση. Ο Phil είχε δει την έκθεση στη Νέα Υόρκη και χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μέρος της για το επερχόμενο album. Τέλος επανεμφανίζεται μετά το Fighting το γνωστό τραπουλόχαρτο με τα μέλη της μπάντας να πιάνουν από ένα χαρτί το καθένα, με το μπαστούνι να πηγαίνει φυσικά στο Phil Lynott.
Οι απορίες των fans λύθηκαν κάποιο καιρό μετά όταν οι δύο άντρες άρχισαν να μιλάνε φωναχτά. Ο Phil Lynott επέμενε να μην εμφανιστεί ο Robbo στη φωτογραφία του εξωφύλλου, κάτι με το οποίο ο δεύτερος συμφώνησε, καθώς έτσι κι αλλιώς δεν είχε δουλέψει παρά ελάχιστα για τα backing tracks του album και η διάθεση του ήταν καταφανώς πεσμένη εκείνη την περίοδο. Η περίοδος που περνούσε καλά με το συγκρότημα είχε λήξει προ πολλού και οι σχέσεις του με τον Phil ήταν τεταμένες. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Robbo ήταν σε άσχημη κατάσταση ακόμα και στη φωτογραφία του οπισθόφυλλου! Η πιο βαρβάτη φήμη που κυκλοφόρησε ήταν φυσικά αυτή με τον καβγά στο μπαρ που προκάλεσε ράμματα στο Robbo κι έτσι κατέστη αδύνατη η φωτογράφηση του με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, πόσο μάλλον σε κάτι το οποίο προοριζόταν για ολόκληρο εξώφυλλο σε studio album. Όλα αυτά φυσικά είχαν τη γνωστή κατάληξη με τον Brian Robertson να ακούγεται για τελευταία φορά στο μνημειώδες “Live And Dangerous” και μετά να φεύγει κακήν κακώς από τη μπάντα, με τον Gary Moore να τον αντικαθιστά και να ηχογραφεί με τους Lizzy το ανεπανάληπτο Black Rose.
Ο Robertson είναι σίγουρα μια πολύ παρεξηγημένη μορφή, αλλά για να είμαστε ακριβοδίκαιοι πρόκειται για κλασική περίπτωση μουσικού που αδίκησε κατάφωρα τον εαυτό του. Ευκαιρίας δοθείσης, ας ξαναθυμηθούμε το καταιγιστικό ομώνυμο κομμάτι με τη δίκαση του Brian Downey σε πρώτο πλάνο (φοβερή διασκευή κι από Foo Fighters παρεμπιπτόντως), τον οδοστρωτήρα «Opium Trail» που προσδίδει μια ιδιαίτερη «αλήτικη» αισθητική στο δίσκο συνολικά, τα πανέμορφα μελωδικά «Soldier of Fortune», «Southbound» και «Dear Lord», το προσωπικό αγαπημένο του γράφοντα rocker «Killer without a Cause» και φυσικά τέλος το αιώνιο «Dancin’ in the Moonlight», ένα ανεβαστικό blues με μια πανέμορφη «μόρτικη» μελωδία, τραγούδι που κερδίζει με άνεση μια θέση στο top-ten τραγουδιών των Thin Lizzy. Αναρριχήθηκε γρήγορα στη θέση 4 των Βρετανικών Charts με το «Dancing in the Moonlight» να ανεβαίνει στη θέση no 14 τoυ Singles Chart το Σεπτέμβρη του 1977.
To “Bad Reputation” είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Οι ιστορίες γύρω από το εξώφυλλο του απλά δίνουν μια πιο cult διάσταση στην έτσι κι αλλιώς δεδομένη κληρονομιά του album, όσο και της ίδια της μπάντας. Με έναν αλκοολικό Robertson, τους Lynott και Scott Gorham να έχουν θέματα με ουσίες, η τεράστια αυτή μπάντα είναι παράδειγμα προς μίμηση καθώς πέτυχε απίστευτα πολλά πράγματα για το διάστημα που δραστηριοποιούνταν, απολαμβάνοντας όλο και μεγαλύτερη φήμη ακόμα και τώρα 38 σχεδόν χρόνια μετά από το θάνατο του φυσικού της ηγέτη.
