Είναι ροκ, είναι μπαλάντες και έχουν συμμαχήσει με το χρόνο, έχοντας καθολική αποδοχή και σεβασμό από τους φίλους όλων των κατηγοριών μουσικής.
Ίσως να είναι ρομαντικό να αποκαλούμε μερικά τραγούδια αθάνατα, προφητεύοντας πως όποια έκβαση και αν πάρει μελλοντικά η μουσική θα παραμείνουν. Πιστεύουμε όμως ακράδαντα πως για να επιτραπεί στη μουσική να γράφεται ακόμα με Μ κεφαλαίο, όσες γενιές κι αν περάσουν, θα πρέπει να περιλαμβάνει κάποια σαν τα ακόλουθα:
Animals – The house of the rising sun (1964)
Πρόκειται για ένα παραδοσιακό τραγούδι αγνώστων δημιουργών με τίτλο “Rising sun blues”, που κυκλοφόρησε το 1933 από τους Ashley and Foster. Το ερμήνευσε ο Frankie Laine με τίτλο “New Orleans” το 1959, έκτοτε η Joan Baez ως “House of the rising sun” το 1960, η Nina Simone το τραγούδησε ζωντανά και το δισκογράφησε το 1961, ενώ ο Bob Dylan το διασκεύασε για το πρώτο του άλμπουμ το 1962. Όμως οι Βρετανοί Animals ήταν αυτοί που το έκαναν θρυλική μπαλάντα το 1964, ως “The house of the rising sun”. Έγινε Νο.01 στην Αγγλία, στην Αμερική και στην Καναδά. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή των Animals, τον Eric Burdon, το ηχογράφησαν με την «πρώτη» φορά.
King Crimson – Epitaph (1969)
«Κουβαλά» στις πλάτες του περισσότερο από μισό αιώνα ζωής. Δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη βρετανική μπάντα το 1969, θέλοντας να εκφράσει το φόβο και την αβεβαιότητα όσων έζησαν στη σκιά του Ψυχρού Πολέμου και στο αντίκτυπό από αυτόν. Δύσκολο να ξεχωρίσουμε κάποιους στίχους, η καλύτερη και βαθύτερη ανάγνωση τους γίνεται παράλληλα με τη μελωδία. Η διαχρονικότητα και η επικαιρότητα μέσα σε 9 λεπτά, όση και η διάρκεια του, σαν μία ταινία μικρού μήκους.
Aerosmith – Dream on (1973)
Tο πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε η αμερικανική μπάντα, το 1973, σε γραφή και ερμηνεία του ηγέτη της Steven Tyler. Μέχρι σήμερα, από φυσικές πωλήσεις και streaming, έχει γίνει τετραπλά πλατινένιο στην Αμερική με 4 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ μονά πλατινένιο στην Αγγλία με 600.000. Το 2004 το περιοδικό Rolling Stone το συμπεριέλαβε στα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, ενώ τo 2018 εισήχθη στο Grammy Hall of Fame.
Pavlov’s Dog – Julia (1975)
Μπορεί να μη διακρίθηκε στα πάτρια εδάφη του, την Αμερική, ξεχώρισε όμως σε χώρες της Ευρώπης, με πρώτη την Ελλάδα. Οι Pavlov’s Dog έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές τα μέρη μας, Ηράκλειο Κρήτης, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με τελευταία φορά το 2019. Αρκετοί έχουν μπερδευτεί με το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της φωνής του τραγουδιστή, αν είναι ανδρική ή γυναικεία, ανήκει στον David Surkamp, ο οποίος παίζει και κιθάρα στο γκρουπ.
Eagles – Hotel California (1976)
O τραγουδιστής του αμερικανικού συγκροτήματος, ο Don Henley, το 1976 έγραψε τους στίχους μαζί με τον κιθαρίστα του σχήματος Glenn Frey, ενώ ο Don Felder συνέθεσε τη μουσική. Ο χρόνος «έτρεξε» υπέρ του τραγουδιού, αφού έγινε Νο.01 και χρυσό σινγκλ στην Αμερική το 1977, την επόμενη χρονιά κέρδισε βραβείο Grammy στην κατηγορία «Ηχογράφηση της χρονιάς», ενώ το 2009 πιστοποιήθηκε ως πλατινένιο με 1 εκατομμύριο downloads, μέχρι σήμερα έχει φτάσει τα 3 εκατομμύρια. Αναμφισβήτητα η πιο διαχρονική επιτυχία τους.
Kansas – Dust in the wind (1977)
Ένα βιολί και μία ακουστική κιθάρα δίνουν ένα μαγικό αποτέλεσμα. Οι φιλοσοφικοί στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την καθολική Βίβλο αλλά και από ένα ινδιάνικο βιβλίο ποιημάτων, σ’ ένα από αυτά υπάρχει η φράση "For all we are is dust in the wind". Η σύνθεση και οι στίχοι πιστώνονται στον Kerry Livgren, τον κιθαρίστα και συνιδρυτή του αμερικανικού γκρουπ, ενώ η βασική φωνή που ακούμε ανήκει στον Steve Walsh. Η αξέχαστη μελαγχολική, ακουστική μπαλάντα του 1977, πιστοποιήθηκε τρεις φορές πλατινένια στην Αμερική το 2019.
Pink Floyd – Hey you (1979)
Το μοναδικό τραγούδι με στίχους που χάρισε στο εμβληματικό βρετανικό συγκρότημα υποψηφιότητα για βραβείο Grammy, στην κατηγορία «Καλύτερη Ροκ εμφάνιση από ντουέτο ή γκρουπ με φωνητικά», το άλλο είναι η ορχηστρική σύνθεση “Marooned” με την οποία και κέρδισαν. Το αριστουργηματικό δημιούργημα του Roger Waters συμπεριλαμβάνεται στο διπλό άλμπουμ “The Wall”, που έγινε πλατινένιο 23 φορές στην Αμερική ξεπερνώντας τα 12 εκατομμύρια αντίτυπα και 33 παγκοσμίως. Ο δίσκος εισήχθη στο Grammy Wal of Fame και ήταν υποψήφιος για Grammy ως «Άλμπουμ της Χρονιάς».
Marianne Faithfull – So sad (1981)
Ο όγδοος δίσκος της “Dangerous Acquaintances” δεν είναι από τους αγαπημένους της Βρετανίδας τραγουδίστριας, έγινε εμπορικός σε μικρότερες αγορές όπως η Γαλλία, Σουηδία, Νορβηγία και Ελλάδα, «έβγαλε» παρόλα αυτά το μελαγχολικό “So sad” όπου συμμετέχει στη σύνθεση του. Δεν είχε καμία προώθηση, δεν κυκλοφόρησε ποτέ σαν single ή B-side άλλου τραγουδιού και προφανώς δεν είχε βίντεο κλιπ. Με «εικόνα» προβλήθηκε στην Ελλάδα, αφού ακούστηκε σε δύο εγχώριες ταινίες, στην εισπρακτικά επιτυχημένη “Ρόδα, τσάντα και κοπάνα” με τον Σταμάτη Γαρδέλη και την Τέτα Ντούζου, το 1982 και στο “Θηλυκό θηριοτροφείο” το 1984.
Boston – Amanda (1986)
Δημιουργία του Tom Scholz, της «ψυχής» του αμερικανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος. O Schotz είναι η κιθάρα, τα πλήκτρα, τα φωνητικά, ο παραγωγός όλων των δίσκων τους και το μοναδικό από τα ιδρυτικά μέλη που παραμένει ως σήμερα. H σπουδαία ρομαντική μπαλάντα ήταν το τελευταίο τους Νο.01 στην Αμερική, το 1986, για την οποία δυστυχώς δε γυρίστηκε ποτέ βίντεο κλιπ. Αναλογιζόμαστε πόσο πιο «ψηλά» θα έφτανε, αν σκεφτούμε ότι το MTV μετρούσε ήδη 5 χρόνια ζωής και το VH1 έναν.
Guns N’ Roses – Don’t cry (1991)
Δύο ήταν τα άλμπουμ που παρουσίασε η αμερικανική μπάντα το 1991, το “Use your illusion I” και “Use your illusion IΙ”. Κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα, στις 17 Σεπτεμβρίου, με το ίδιο εξώφυλλο αλλά σε διαφορετικό χρώμα. Το “Don’t cry” ήταν το μοναδικό που συμπεριλήφθηκε και στα δύο άλμπουμ, σε διαφορετική όμως εκτέλεση και με παραλλαγές στους στίχους. Ο ηγέτης τους, ο Axl Rose, δίνει μία αισθαντική ερμηνεία, συμμετέχει στη δημιουργία του, ο Slash κάνει μελωδικό σόλο, ενώ το τοπ μόντελ Stephanie Seymour «αναστατώνει» το βίντεο κλιπ, είχαν σχέση τότε με τον Axl.
Ian Gillan – I think I know (1992)
Μπορεί να μη διαθέτει τις «δάφνες» των 10 παραπάνω αξέχαστων επιτυχιών, η παρουσία του τεράστιου Βρετανού καλλιτέχνη ως +1 στη δεκάδα δεν είναι μόνο λόγω της οντότητάς του, βασικό μέλος των Deep Purple και πρώην των Black Sabbath, αλλά γιατί μας χάρισε μια υπέροχη, αυθεντική ροκ μπαλάντα. Το 1992 ο Ian Gillan συμμετείχε στο άλμπουμ του Μιχάλη Ρακιτζή με τίτλο “Έτσι μ’ Αρέσει”, σε τρία τραγούδια, ένα από αυτά το μελαγχολικό “I think I know”. Η μουσική και οι στίχοι είναι του Μιχάλη Ρακιτζή, στους στίχους συμμετέχει ο Γιώργος Γκικοδήμας.
