Είναι ροκ, είναι μπαλάντες κι έχουν συμμαχήσει με το χρόνο, γνωρίζοντας καθολική αποδοχή και σεβασμό από τους φίλους όλων των κατηγοριών μουσικής.
Ίσως να είναι ρομαντικό να αποκαλούμε μερικά τραγούδια αθάνατα, προφητεύοντας πως όποια έκβαση και αν πάρει μελλοντικά η μουσική θα παραμείνουν. Πιστεύουμε όμως ακράδαντα ότι για να μπορεί η μουσική να γράφεται ακόμα στο μέλλον με Μ κεφαλαίο, όσες γενιές κι αν περάσουν, θα πρέπει να εμπεριέχει κάποιες σαν τις 15 συνθέσεις που ακολουθούν.
Animals – The house of the rising sun (1964)
Παραδοσιακό αμερικανικό τραγούδι αμφισβητούμενης προέλευσης, το οποίο ηχογραφήθηκε αρχικά από τους Ashley and Foster με τίτλο “Rising sun blues” το 1933. O Frankie Laine το παρουσίασε ως “New Orleans” το 1959, η Joan Baez ως “House of the rising sun” το 1960, όπως και η Nina Simone που το ερμήνευσε ζωντανά και το δισκογράφησε το 1961, αλλά και ο Bob Dylan που το διασκεύασε για το πρώτο του άλμπουμ το 1962. Όμως οι Βρετανοί Animals ήταν αυτοί που το έκαναν θρυλικό το 1964, με τίτλο "The house of the rising sun". Έγινε Νο.01 επιτυχία στην Αγγλία, στην Αμερική και στον Καναδά. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή τους Eric Burdon, το ηχογράφησαν με την πρώτη φορά.
King Crimson – Epitaph (1969)
Κουβαλά στις πλάτες του περισσότερο από μισό αιώνα ζωής. Δημιουργήθηκε από τη βρετανική μπάντα το 1969, θέλοντας να εκφράσει τον φόβο και την αβεβαιότητα όσων έζησαν στη σκιά του Ψυχρού Πολέμου, καθώς και στο αντίκτυπό του από αυτόν. Δύσκολο να ξεχωρίσουμε κάποιους στίχους, η βαθύτερη ανάγνωσή τους γίνεται με τη συνοδεία της μελωδίας. Η διαχρονικότητα και η επικαιρότητα μέσα σε 9 λεπτά, όση και η διάρκειά του, σαν μια ταινία μικρού μήκους. Άραγε πως μπορούμε να εξηγήσουμε την αξία του στις νεότερες γενιές, χωρίς φυσικά να τις υποτιμήσουμε;
Aerosmith – Dream on (1973)
Tο πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε η αμερικανική μπάντα το 1973, σε γραφή και ερμηνεία του ηγέτη της Steven Tyler. Το περιοδικό Rolling Stone το συμπεριέλαβε στα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών το 2004, ενώ εισήχθη στο Grammy Hall of Fame το 2018. Το άθροισμα των φυσικών πωλήσεων με του streaming το ανέδειξε τετραπλά πλατινένιο στην Αμερική το 2021 και μία φορά στην Αγγλία το 2023.
Pavlov’s Dog – Julia (1975)
Μπορεί να μη διακρίθηκε στα πάτρια εδάφη τους, την Αμερική, ξεχώρισε όμως σε χώρες της Ευρώπης με πρώτη την Ελλάδα. Οι Pavlov’s Dog έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές τα μέρη μας, το Ηράκλειο της Κρήτης, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, με τελευταία φορά το 2019. Αρκετοί έχουν μπερδευτεί με το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της φωνής του τραγουδιστή, αν είναι ανδρική ή γυναικεία. Ανήκει στον David Surkamp, τον κιθαρίστα του γκρουπ.
Eagles – Hotel California (1977)
Υπέρτατο δημιούργημα του Don Henley, του τραγουδιστή και μουσικού του αμερικανικού συγκροτήματος, μαζί με τον βασικό κιθαρίστα του σχήματος Don Felder και τον επίσης κιθαρίστα τους Glenn Frey το 1976. Συμπεριλαμβάνεται στον ομότιτλο πέμπτο στούντιο δίσκο των Eagles της ίδιας χρονιάς, που ξεπέρασε τα 42 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως. Έχει πιστοποιηθεί 26 φορές πλατινένιος στην Αμερική, 9 στην Αυστραλία και 6 στην Αγγλία, ενώ διαμαντένιος στον Καναδά.
Το σινγκλ κυκλοφόρησε το 1977. Κατέκτησε την κορυφή της Αμερικής, έγινε χρυσό πουλώντας 500.000 αντίτυπα και κέρδισε βραβείο Grammy στην κατηγορία «Ηχογράφηση της χρονιάς». To 2009, απονεμήθηκε πλατινένιο με 1 εκατ. downloads. Αναμφισβήτητα η πιο διαχρονική επιτυχία τους.
Kansas – Dust in the wind (1977)
Ένα βιολί και μία ακουστική κιθάρα μεγαλουργούν. Οι φιλοσοφικοί στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την καθολική Βίβλο αλλά και από ένα ινδιάνικο βιβλίο ποιημάτων, σ’ ένα από αυτά υπάρχει η φράση «For all we are is dust in the wind». Η σύνθεση και οι στίχοι πιστώνονται στον Kerry Livgren, τον κιθαρίστα και συνιδρυτή του αμερικανικού γκρουπ. Η βασική φωνή που ακούμε ανήκει στον Steve Walsh. Η αξέχαστη, μελαγχολική μπαλάντα του 1977, μέσα στον επόμενο χρόνο είχε ξεπεράσει το μισό εκατ. αντίτυπα στην Αμερική, ενώ με το άθροισμα των φυσικών πωλήσεων και του streaming κατέληξε τρεις φορές πλατινένια το 2019.
Pink Floyd – Hey you (1979)
Η Ακαδημία των κατά τα άλλα αξιόλογων βραβείων Grammy δεν έδωσε ποτέ κάποιο βραβείο της σε τραγούδι της εμβληματικής βρετανικής μπάντας που περιλαμβάνει στίχους. Το μοναδικό που τους έχει δοθεί είναι στην ορχηστρική σύνθεσή τους “Marooned”, στην κατηγορία «Καλύτερη Ροκ Ορχηστρική εμφάνιση».
Το αριστουργηματικό εξ ολοκλήρου γέννημα του Roger Waters το 1979, όπου κάνει τα κύρια φωνητικά μαζί με τον David Gilmour, συμπεριλαμβάνεται στο 17o διπλό στούντιο άλμπουμ των Pink Floyd, το εμβληματικό “The wall”. Κέρδισε υποψηφιότητα για Grammy ως το «Άλμπουμ της Χρονιάς», πιστοποιήθηκε πλατινένιο 23 φορές στην Αμερική ξεπερνώντας τα 12 εκατ. αντίτυπα, ενώ τα 33 εκατ. παγκοσμίως. Εισήχθη στο Grammy Hall of Fame το 2008, όπως και το “The dark side of the moon” το 1999, που είχε κυκλοφορήσει το 1973.
Marianne Faithfull – So sad (1981)
Ο όγδοος δίσκος της Βρετανίδας τραγουδίστριας “Dangerous acquaintances” δεν είναι από τους αγαπημένους της. Γνώρισε εμπορικότητα σε μικρότερες αγορές, όπως οι Γαλλία, Σουηδία, Νορβηγία και η Ελλάδα. Παρόλα αυτά, «έβγαλε» το μελαγχολικό “So sad” όπου συμμετέχει στη σύνθεσή του. Δεν έλαβε καμία προώθηση, δεν κυκλοφόρησε ποτέ σαν ξεχωριστό τραγούδι ή στην δεύτερη πλευρά (B-side) κάποιου άλλου και προφανώς δεν είχε ούτε βίντεο κλιπ. Στην Ελλάδα όμως προβλήθηκε με «εικόνα», αφού ακούστηκε σε δύο εγχώριες ταινίες. Στην εισπρακτικά επιτυχημένη “Ρόδα, τσάντα και κοπάνα” με τον Σταμάτη Γαρδέλη και την Τέτα Ντούζου το 1982, καθώς και στο “Θηλυκό θηριοτροφείο” το 1984.
Boston – Amanda (1986)
Δημιουργία του Tom Scholz, της ψυχής του αμερικανικού hard rock συγκροτήματος. O Schotz παίζει κιθάρα, πλήκτρα, συμμετέχει στα φωνητικά, είναι ο παραγωγός όλων των δίσκων τους και ο μοναδικός εναπομείνας από τα ιδρυτικά μέλη. Ο 78χρονος πλέον μουσικός παραμένει ενεργός γράφοντας μουσική, ενώ επιτελεί και κοινωνικό έργο.
H σπουδαία, ρομαντική μπαλάντα “Amanda” ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία των Boston στην Αμερική. Παρέμεινε στο Νο.01 για δύο εβδομάδες το 1986, όμως δυστυχώς δε γυρίστηκε ποτέ βίντεο κλιπ. Αναλογιζόμαστε πόσο πιο δημοφιλή θα γινόταν, αν σκεφτούμε ότι το MTV μετρούσε ήδη πέντε χρόνια ζωής και το VH1 έναν.
U2 – With or without you (1987)
H ισχύς εν τη ενώσει. Γραφή της διάσημης τετράδας των μουσικών Bono, Edge, Adam Clayton, Larry Mullen Jr. το 1987, για λογαριασμό του πέμπτου πολυπλατινένιου στούντιο δίσκου “The Joshua tree”, που έμελλε να αποδειχτεί ο εμπορικότερος της καριέρας τους ξεπερνώντας τα 25 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως. Πιστοποιήθηκε 10 φορές πλατινένιος στην Αμερική και την Αγγλία αντίστοιχα.
Το "With or without you" ήταν το πρώτο Νο.01 τραγούδι των U2 στην Αμερική, παραμένοντας κορυφαίο για τρεις εβδομάδες. Για την ιστορία, το δεύτερο και τελευταίο ήρθε τρεις μήνες αργότερα, με τo “I still haven’t found what I’m looking for” να κερδίζει την ύψιστη θέση για δύο εβδομάδες. Άρχισε να παίρνει μορφή στα τέλη του 1985, όταν στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας τους “The unforgettable fire tour” ο Bono έγραψε τις πρώτες συγχορδίες του, παρουσιάζοντας ένα πρόχειρο ντέμο στα υπόλοιπα μέλη. Άρχισαν να δουλεύουν πάνω σ’ αυτό, με τον κιθαρίστα Edge να χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα «απαίσιο». Σκέφτηκαν να το εγκαταλείψουν επειδή δεν μπορούσαν να βρουν μια ενορχήστρωση που να αρέσει σε όλους, θεώρησαν ότι στέρεψαν από ιδέες. Όσο για την τελική του ηχογράφηση, το ιρλανδικό συγκρότημα τη χαρακτήρισε ως μία από τις επαναστατικότερες στιγμές του συγκεκριμένου δίσκου. Ο δε Bono, μέσα από τους στίχους που έγραψε, εκφράζει την προσπάθειά του να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του ως σύζυγος με τον παιδικό του έρωτα και ως μουσικός.
Whitesnake – Is this love (1987)
Βρετανική hard rock μπάντα με παρουσία στη δισκογραφία από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Μέσα από το άλμπουμ του 1987, με τίτλο το όνομά τους, το “Is this love” κυκλοφόρησε ως το δεύτερο σινγκλ. Στη χώρα τους έφτασε ως το Νο.09 αλλά στην Αμερική το Νο.02, αφού ο George Michael με το "Faith" δε σκόπευε να αφήσει την κορυφή πριν συμπληρώσει τέσσερις εβδομάδες, ενώ από το Νο.03 καραδοκούσε η Whitney Houston με το “So emotional” που τελικά κατάφερε να τον εκθρονίσει. Γράφτηκε από τον τραγουδιστή του γκρουπ David Coverdale και τον κιθαρίστα John Sykes. Από τότε υπήρχε η φημολογία ότι το προόριζαν για την Tina Turner, κάτι που ο πρώτος επιβεβαίωσε στο ένθετο της 20ης επετειακής έκδοσης του ντεμπούτου τους άλμπουμ. Ο κινηματογραφικός και μουσικός παραγωγός David Geffen ήταν εκείνος που όταν το άκουσε πρότεινε στον Coverdale να μην το δώσει και να το κρατήσει για το συγκρότημα.
Για την ιστορία, την ίδια χρονιά, 1987, οι Whitesnake είχαν Νο.01 επιτυχία στην Αμερική δύο μήνες πριν, το “Here I go again”, που ήταν η μοναδική τους κορυφαία.
Guns N’ Roses – Don’t cry (1991)
Δύο ήταν οι δίσκοι που παρουσίασε το αμερικανικό συγκρότημα το 1991, το “Use your illusion I” και το “Use your illusion IΙ”. Κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα, στις 17 Σεπτεμβρίου, με το ίδιο εξώφυλλο αλλά σε διαφορετικό χρώμα. Το “Don’t cry” ήταν το μοναδικό που συμπεριλήφθηκε και στους δύο, σε διαφορετική όμως εκτέλεση και με παραλλαγές στους στίχους. Ο ηγέτης τους Axl Rose που συμμετέχει στη δημιουργία του, παραθέτει μια αισθαντική ερμηνεία. Ο Slash κάνει μελωδικό σόλο, ενώ το τοπ μόντελ Stephanie Seymour «αναστατώνει» το βίντεο κλιπ, είχε σχέση τότε με τον Axl.
Metallica – Nothing else matters (1992)
Από τα δημοφιλέστερα τραγούδια στις ζωντανές εμφανίσεις τους και όχι μόνο. Κυκλοφόρησε το 1992, ως το τρίτο σινγκλ του πέμπτου στούντιο δίσκου που είχε βγει την προηγούμενη χρονιά με τίτλο το όνομά τους. Το άλμπουμ αποδείχτηκε το πιο εμπορικό του αμερικανικού heavy metal σχήματος. Πούλησε 33 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως, απονεμήθηκε 16 φορές πλατινένιο στην Αμερική, ενώ πολυπλατινένιο σε 11 ακόμη χώρες.
Το “Nothing else matters” γράφτηκε από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα του γκρουπ James Hetfield το 1990, πιστώθηκε και στον ντράμερ τους Lars Ulrich, όταν οι Metallica έκαναν παγκόσμια περιοδεία σε Ευρώπη, Καναδά και Αμερική. Δεν προοριζόταν για να κυκλοφορήσει, το είχε γράψει για τον εαυτό του, όμως όταν το άκουσε ο Ulrich πρότεινε να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ. Έγινε χρυσό στην Αμερική με 500.000 αντίτυπα.
Ian Gillan – I think I know (1992)
Μπορεί να μη διαθέτει τις δάφνες των παραπάνω επιτυχιών, η έκταση όμως που πήρε η απήχηση της εν λόγω μπαλάντας στην Ελλάδα θεωρούμε ότι αιτιολογεί την ύπαρξή της στο αφιέρωμα. Ο τεράστιος Βρετανός μουσικός και στιχουργός, βασικό μέλος των Deep Purple και πρώην των Black Sabbath, μας χάρισε μια υπέροχη, αυθεντική ροκ σύνθεση. Ο Ian Gillan συμμετείχε στο άλμπουμ του Μιχάλη Ρακιτζή με τίτλο “Έτσι μ’ αρέσει” το 1992, σε τρία τραγούδια, ένα από αυτά το μελαγχολικό “I think I know”. Η μουσική και οι στίχοι είναι του Μιχάλη Ρακιτζή, στους στίχους συμμετέχει και ο Γιώργος Γκικοδήμας.
Bon Jovi – Always (1994)
O Jon Bon Jovi έγραψε τους στίχους και τη μελωδία το 1993, για το σάουντρακ της ταινίας “Romeo Is Bleeding” με πρωταγωνιστή τον Gary Oldman, εξού και οι στίχοι στο ξεκίνημά του «This Romeo is bleeding». Παρόλο που του άρεσε το σενάριο του φιλμ, όταν το είδε το χαρακτήρισε B-movie και αποφάσισε να μην το δώσει. Ο John Kalodner, στέλεχος δισκογραφικής εταιρίας και προσωπικός του φίλος, τον έπεισε να το επανηχογραφήσει και να το κυκλοφορήσει.
Ήταν το πρώτο από τα δύο νέα τραγούδια της πρώτης συλλογής των Bon Jovi με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, το πολυπλατινένιο “Cross road” του 1994. Το “Always” είναι το εμπορικότερο της καριέρας τους, αναδείχτηκε πλατινένιο πουλώντας 1 εκατ. φυσικά αντίτυπα στην Αμερική και 500.000 ως ψηφιακό σινγκλ, ενώ παγκοσμίως έφτασε τα 3 εκατ. αντίτυπα ως φυσικό προϊόν.
