Υπάρχουν επιτυχίες που δεν αναγνωρίστηκαν μόνο από τους φανς του ήχου που εκπροσωπούν, είχαν καθολική αποδοχή από τους φίλους όλων των ειδών της μουσικής. Στο άκουσμά τους δινόταν και δίνεται ακόμα η «αυτόματη» εντολή της κίνησης του κεφαλιού μας μπρος πίσω στο ρυθμό τους.
Οι άνω των 45-50 ετών έχουν συνδέσει τις πιο αξέχαστες βραδιές διασκέδασης με αυτά. Τα έζησαν την εποχή που γνώρισαν επιτυχία και τα θυμούνται καλά, πολύ καλά, γιατί μαζί τους αναπολούν τα ωραιότερα χρόνια της ζωής τους.
Charlatans – The only one I know (1990)
Πως να ήταν άραγε να είμασταν σε μια κλασική παμπ της Αγγλίας, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, με μία μπύρα στο χέρι και να παίζει το τραγούδι αυτό; Μπορεί να μη βρισκόμασταν εκεί, αρκετοί όμως από εμάς το έχουμε συνδέσει με το καλοκαίρι αφού έγινε επιτυχία την περίοδο αυτή.
Ήταν το πρώτο Τοπ 10 της βρετανικής ροκ μπάντας, έγινε Νο.09 στη χώρα τους το 1990. Κατάφερε να ξεχωρίσει και στην Αμερική φτάνοντας στο Νο.05 των "Modern Rock Tracks" του περιοδικού Billboard. Η πορεία μιας αξιόλογης μπάντας ξεκινούσε, θα δουν και τους δεκατέσσερις δίσκους τους να γίνονται Τοπ 40 στα πάτρια εδάφη τους, τρεις από αυτούς στο Νο.01.
EMF – Unbelievable (1990)
Tην ίδια περίοδο με τους Charlatans ένα ακόμη βρετανικό συγκρότημα θα δημιουργηθεί και θα καταφέρει να «σκοράρει» από το ντεμπούτο του άλμπουμ. Το “Unbelievable” των EMF έκανε το απίστευτο για νεοσύστατο αγγλικό γκρουπ, κατέκτησε την κορυφή της Αμερικής και έγινε χρυσό σινγκλ. Στην Αγγλία έφτασε ως το Νο.03 και έγινε ασημένιο με 200.000 αντίτυπα συνολικά, γνωρίζοντας επιτυχία σε όλη την Ευρώπη. Χρυσό σινγκλ έγινε επίσης στον Καναδά και στην Αυστραλία.
Το περιοδικό Billboard το κατέταξε στο Τοπ 20 των μεγαλύτερων καλοκαιρινών τραγουδιών της δεκαετίας του ’90. Η μεγαλύτερή του όμως καταξίωση είναι ο χρόνος, η διαχρονικότητα του να ακούγεται μέχρι σήμερα με την ίδια ευχαρίστηση 33 χρόνια μετά.
Soup Dragons feat. Junior Reid – I’m free (1990)
Το 1990, λίγα χρόνια μόλις από την ίδρυσή του, το σκωτσέζικο συγκρότημα έχει το «θράσος» να διασκευάσει τραγούδι του ‘65 των θρυλικών Rolling Stones και θα τα καταφέρει περίφημα. Έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία τους φτάνοντας στο Νο.05 της Αγγλίας και πλέον οι Stones δεν ήταν οι μόνοι που χρησιμοποίησαν τους στίχους των Beatles, “Hold me, love me, hold me, love me”, της Νο.01 επιτυχίας τους “Eight days a week” του 1964. Στα φωνητικά είναι ο Τζαμαϊκανός Junior Reid.
Όσοι αφέθηκαν στο ρυθμό του τραγουδώντας “I'm free to do what I want, any old time” και “Love me, hold me, 'cause I'm free”, φωναχτά το τελευταίο, ένοιωσαν για τα καλά την ενέργειά του.
INXS – Suicide blonde (1990)
Το χορεύαμε και εξακολουθούμε. Για τον τίτλο του «ευθύνεται» μια γυναίκα. Το Δεκέμβριο του ‘89 η τότε σχέση του Michael Hutchence, η Kylie Minogue, φόρεσε μια ξανθιά περούκα στην πρεμιέρα της ταινίας “The Delinquents” που πρωταγωνιστούσε. Αυτοσαρκαζόμενη χαρακτηρίστηκε ”Suicide blonde” στον Hutchence που τη συνόδευε. Ο ηγέτης του αυστραλιανού γκρουπ το έκανε τίτλο στο τραγούδι που έγραψε, το οποίο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του ‘90. Η υψηλότερη θέση που πήρε είναι το Νο.01 στο “Alternative Airplay” και “Mainstream Rock” του Billboard, ενώ με το πέρασμα του χρόνου από φυσικές πωλήσεις και streaming έγινε χρυσό στην Αμερική και στην Αυστραλία.
R.E.M. – Losing my religion (1991)
Από τα πιο αγαπημένα τραγούδια στην Ελλάδα. Οι στίχοι είναι γραμμένοι από τον Michael Stipe, την ψυχή της αμερικανικής μπάντας και δεν έχουν να κάνουν με τη θρησκεία. Αφορούν την έλλειψη πίστης σ’ ένα πρόσωπο, με επακόλουθο να κλονιστεί η σχέση τους. Λέγεται ότι η μουσική γράφτηκε μέσα σε πέντε λεπτά, ενώ οι στίχοι σε μία ώρα. Κυκλοφόρησε το 1991, όπως και το άλμπουμ “Out of time” που έγινε πολυπλατινένιο και το δεύτερο πιο εμπορικό τους, ξεπερνώντας τα 12 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Το 1992 οι R.E.M. συγκέντρωναν τις περισσότερες υποψηφιότητες για βραβείο Grammy από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα ή καλλιτέχνη, επτά συνολικά. Τρία έφτασαν στα χέρια τους, «Καλύτερη Ποπ εμφάνιση από ντουέτο ή γκρουπ με φωνητικά» και «Καλύτερο βιντεοκλίπ μικρής διάρκειας» για το “Losing my religion”, ενώ «Καλύτερο άλμπουμ εναλλακτικής μουσικής» για το “Out of time”. Πριν από αυτά είχαν σαρώσει στα MTV Video Music Awards, κερδίζοντας έξι από τα δέκα που ήταν υποψήφιοι.
Μη πείτε ότι δεν τραγουδήσατε κάποιους στίχους ή έστω τον τίτλο του, δεν θα σας πιστέψουμε.
Nirvana – Smells like teen spirit (1991)
H πιο χαρακτηριστική επιτυχία τους, ένα παράδειγμα καθολικής αποδοχής ανεξαρτήτου μουσικών προτιμήσεων. Έγινε αρκετές φορές η αιτία να κουνήσουμε μπρος πίσω το κεφάλι μας παρασυρόμενοι στον επιβλητικό ρυθμό του και να αισθανθούν ροκάδες ακόμα και αυτοί που δεν είναι.
Ο Curt Cobain, ο βασικός τραγουδιστής και κιθαρίστας της αμερικανικής μπάντας, δήλωσε στο περιοδικό Billboard ότι το έγραψε προσπαθώντας να δημιουργήσει το απόλυτο ποπ τραγούδι. Απέσπασε δύο υποψηφιότητες για βραβείο Grammy, κέρδισε όμως δύο MTV Video Music Awards από τα τέσσερα που ήταν υποψήφιο. Tο βιντεοκλίπ γνώρισε τεράστια επιτυχία, παρόλο που αρχικά οι ιθύνοντες του μουσικού καναλιού αρνήθηκαν να το μεταδώσουν. Ο Cobain «παραπονέθηκε» ότι έχει γράψει κι άλλα σαν αυτό, ίσως και καλύτερα, αλλά έγινε mainstream επιτυχία επειδή μεταδόθηκε από το MTV εκατομμύρια φορές.
Χάρη στο άλμπουμ “Nevermind” το συγκρότημα είχε μία ακόμη υποψηφιότητα για Grammy, στην κατηγορία «Καλύτερη Εναλλακτική μουσική εμφάνιση». Έγινε διαμαντένιος δίσκος στην Αμερική πουλώντας 10 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ παγκοσμίως ξεπέρασε τα 30. Αξέχαστο το εξώφυλλο με το μωρό που προσπαθεί να πιάσει ένα δολάριο κολυμπώντας σε μία πισίνα.
Τον περασμένο Φεβρουάριο οι Nirvana βραβεύτηκαν με Grammy για τη συνολική συνεισφορά τους στη μουσική.
Spin Doctors – Two princes (1992)
Τα ντραμς «στήνουν» πάρτι από την αρχή, με τις ηλεκτρικές κιθάρες να το συνοδεύουν στη συνέχεια επάξια. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία των Αμερικανών, του 1992, με την οποία κέρδισαν υποψηφιότητα για Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη Ροκ εμφάνιση από ντουέτο ή γκρουπ». Αρχικά ήταν να έχει πιο γρήγορο ρυθμό, όταν όμως μπήκαν στο στούντιο αποφάσισαν να τον μειώσουν. Έγινε Νο.01 στο “Mainstream Top 40” του Billboard, Τοπ 10 σε 16 χώρες μεταξύ αυτών η Αγγλία, Aμερική, Καναδάς και Αυστραλία. Μέχρι σήμερα, υπολογίζοντας και το streaming, έχει γίνει πλατινένιο στην Αυστραλία και χρυσό σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και Δανία.
Edwin Collins – A girl like you (1994)
Εξ ολοκλήρου δημιουργία του Σκοτσέζου καλλιτέχνη, έγραψε τους στίχους, τη μουσική, έκανε την παραγωγή και το τραγούδησε το 1994. Γνώρισε επιτυχία παγκοσμίως, ανέβηκε στο Τοπ 10 σε 13 χώρες, ανάμεσα τους η Αγγλία, ενώ γνώρισε ραδιοφωνική επιτυχία και στην Ελλάδα. Με αυτό ο Edwin Collins ήταν διπλά υποψήφιος για το σημαντικότερο βραβείο που δίνεται στους δημιουργούς, το Ivor Novello, στις κατηγορίες “Best Contemporary Song” και “PRS Most Performed Work”.
Big Soul – Hippy hippy shake (1995)
Το τριμελές αμερικανικό συγκρότημα από την Καλιφόρνια ακούστηκε στην Ευρώπη εξαιτίας ενός Γάλλου τουρίστα, που είδε την εμφάνισή τους εκεί και πήρε το άλμπουμ τους στη χώρα του. Ένας DJ στο Παρίσι έπαιξε σ΄ ένα κλαμπ το τραγούδι τους “Hippy hippy shake”, έγινε αμέσως επιτυχία και υπέγραψαν το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο στη Γαλλία. Τα ελληνικά κλαμπ «ακολούθησαν» και χορεύτηκε όπως του αξίζει.
Roy Vedas – Fragments of life (1998)
Από τα ονόματα “one hit wonder”, της λίστας καλλιτεχνών που έκαναν μία και μοναδική επιτυχία.
Ο Maxi Trusso είναι ένας Αργεντινός τραγουδιστής που ξεκίνησε ως DJ στο Μπουένος Άιρες, στα τέλη της δεκαετίας του '80. Η επόμενη δεκαετία τον βρήκε στην Αγγλία και μετά στην Ιταλία, όπου γνώρισε στην Σαρδηνία τον Σικελό παραγωγό Frank Di Mauro και δημιούργησαν το ηλεκτροπόπ δίδυμο Roy Vedas.
Το 1998, το ντεμπούτο τους σινγκλ “Fragments of Life“ ήταν από τα κορυφαία της διάσημης τηλεοπτικής εκπομπής Top of the Pops του BBC, με το βρετανικό μουσικό περιοδικό Face να το χαρακτηρίζει ως ένα από τα τρία καλύτερα τραγούδια των 90's. Την ίδια χρονιά οι Roy Vedas «άνοιξαν» τη συναυλία των Rolling Stones στην Τουρκία, ανεβαίνοντας στη σκηνή με διαστημικές στολές. Είμαστε από τις λίγες χώρες που το έκαναν Νο.01, δικαίως, στο είδος του είναι… one of a kind. Το χορέψαμε έντονα κι ας μη μάθαμε ποτέ τους «δύσκολους» στίχους του.
