Το 1977, οι Clash, οι Sex Pistols και οι Stranglers κυκλοφόρησαν τα πρώτα τους άλμπουμ. Το κάθε συγκρότημα είχε τη δική του μοναδική προσωπικότητα, αλλά οι Stranglers έφεραν έναν πιο μοναδικό και δεξιοτεχνικό ήχο που, όπως το άλμπουμ «Marquee Moon» του 1977 των αμερικανών Television, άνοιξε το δρόμο για το post-punk.
Τα επόμενα πέντε χρόνια, από το 1977 έως και το 1982, οι Sex Pistols είχαν διαλυθεί, οι Clash ακολούθησαν ένα πιο new wave μονοπάτι και οι Stranglers εντάχθηκαν στο post-punk κύμα με πιο συνθετικούς ήχους, με αποκορύφωμα το μπαρόκ-ποπ αριστούργημα, «Golden Brown» του 1982.
Κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ετών, ο Robert Smith έγινε διάσημος ως ο frontman των The Cure. Το συγκρότημα είχε σχηματιστεί κατά τη διάρκεια της ακμής του πανκ, ξεκινώντας με έναν ήχο βγαλμένο από εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, οι επιρροές τους πήγαζαν από παλιότερα, πιο ροκ συγκροτήματα όπως οι Thin Lizzy και ο Jimi Hendrix.
Θα μπορούσαμε, επομένως, να υποθέσουμε ότι ο Robert Smith είχε μια συμπάθεια για το πιο σκοτεινό και πιο περίπλοκο υλικό των Stranglers. Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να υποθέσουμε. Σε μια συνέντευξη του 1996 στο Guitar World, ο Smith δήλωσε τους Stranglers ως το αγαπημένο του πανκ συγκρότημα.
«Εννοώ, μου άρεσαν πολύ οι Sex Pistols», είχε δηλώσει ο Smith. «Ήταν εξαιρετικοί στα πάρτι. Και οι Clash ήταν φοβερό live. Αλλά οι Stranglers ήταν το αγαπημένο μου πανκ συγκρότημα, παρόλο που ήξερες ότι είχαν παλιώσει και απλώς προσποιούνταν πολλές φορές».
