Οι Nirvana έγιναν όνομα σε μια εποχή που διάφορα περιθωριακά είδη μουσικής όπως η grunge, άρχιζαν να αναδύονται. Το συγκρότημα ξόδεψε χρόνια παίζοντας σε μικρά κλαμπ στην περιοχή του Σηάτλ, προτού εμφανιστεί η δισκογραφική εταιρία, Subpop και ακόμη και τότε, πέρασαν χρόνια πριν το Nevermind του 1991 κάνει τον Kurt Cobain και το συγκρότημα παγκοσμίως γνωστούς.
Όπως η grunge, έτσι το hip-hop πέρασε χρόνια στο περιθώριο. Ενώ είναι ένα από τα πιο δημοφιλή είδη μουσικής σήμερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δεν είχε σχεδόν καθόλου την προσοχή από μεγάλα μουσικά περιοδικά και συχνά απορρίφθηκε ως άλλη μια μόδα. Όπως και η grunge, αυτό που χρειαζόταν το hip-hop ήταν ένα καθοριστικό άλμπουμ.
Το 1986, οι Run-DMC το κατάφεραν αυτό με το τρίτο τους άλμπουμ, Raising Hell, ξεκινώντας τη λεγόμενη Χρυσή Εποχή του Hip Hop, η οποία διήρκεσε από το 1986 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και διασταυρώθηκε με την grunge, η οποία κυριαρχούσε ως εναλλακτική μουσική.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Kurt Cobain άκουσε το «It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back» των Public Enemy – που αργότερα ονομάστηκε από τον frontman των Nirvana ως ένα από τα αγαπημένα του άλμπουμ όλων των εποχών. Κυκλοφόρησε το 1988, είναι ένας τολμηρός, πολιτικά φορτισμένος δίσκος. Με up-tempo beats και έξυπνους, καυστικούς στίχους, δεν είναι περίεργο που ο Cobain – ένας θυμωμένος και πολιτικά συνειδητοποιημένος μουσικός – επηρεάστηκε τόσο πολύ. Ούτε ήταν μόνος. Αρκετοί ροκ καλλιτέχνες άντλησαν επιρροή από το άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένων των Rage Against The Machine, οι οποίοι εμπνεύστηκαν από το στιχουργικό στυλ του Chuck D.
Ο Cobain φαίνεται ότι προτιμούσε περισσότερο την ραπ, όταν αντιμετώπιζε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός, οι διώξεις, ο εθισμός στα ναρκωτικά και η κυβερνητική παραμέληση. Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο Billboard το 1993, αποκάλεσε τη ραπ μουσική «τη μόνη ζωτικής σημασίας μορφή μουσικής που έχει εισαχθεί στη μουσική εδώ και πολύ καιρό μαζί με την πανκ ροκ», σύμφωνα με το The Independent. Ωστόσο, υπήρχαν πτυχές της ραπ που έβρισκε προβληματικές.
Μιλώντας με τον Robert Lurosso σε μια συνέντευξη το 1991 που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, ο frontman των Nirvana είπε: «Είμαι λάτρης της ραπ μουσικής, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της είναι τόσο μισογυνιστικό που δεν μπορώ καν να το αντιμετωπίσω», προτού διευκρινίσει: «Το σέβομαι απόλυτα και το αγαπώ γιατί είναι μια από τις μοναδικές πρωτότυπες μορφές μουσικής που έχουν εμφανσθεί».
