«O άνδρας με τη χρυσή φωνή» όπως τον έχουν αποκαλέσει, ο σπουδαίος βαρύτονος Βρετανός τραγουδιστής Matt Monro διακρίθηκε για τις ερωτικές του μελωδίες. Το αληθινό του όνομα είναι Terence Edward Parsons. Στην τριαντάχρονη καριέρα του έχει εμφανιστεί σε καμπαρέ, θέατρα και στάδια σε κάθε γωνιά του πλανήτη, Αυστραλία, Ιαπωνία, Φιλιππίνες, Κονγκ Κονγκ, Αφρική, Μέση Ανατολή, Ευρώπη και Αμερική.
Οι πωλήσεις των δίσκων του ξεπερνούν τα 25 εκατ. παγκοσμίως. Η χρυσή του δεκαετία ήταν του ’60. Ας τη διανύσουμε μαζί του μία προς μία χρονιά, μέσα από 10+1 επιτυχίες του.
Portrait of my love (1960)
Ο πρώτος του δίσκος “Blue and sentimental” κυκλοφόρησε το 1957. H πρώτη όμως επιτυχία ήρθε από το δεύτερο άλμπουμ “My kind of girl”, που κυκλοφόρησε το 1961. Το “Portrait of my love” κυκλοφόρησε το 1960 φτάνοντας στο Νο.03 της Αγγλίας. Μόλις τον επόμενο μήνα το διασκεύασε ο Αμερικανός Steve Lawrence και το έκανε διεθνή επιτυχία. Το έχουν επίσης ερμηνεύσει οι Lettermen το 1965, ενώ ο Elvis Presley το τραγούδησε ζωντανά το 1972, ηχογράφηση που κυκλοφόρησε το 2011.
My kind of girl (1961)
H διεθνή επιτυχία ήρθε με το “My kind of girl” το 1961, ήταν ο πρώτος που το ερμήνευσε. Ένα γνήσιο τζαζ τραγούδι που έγινε Νο.05 στην Αγγλία και No.18 στην Αμερική. Από τον ομώνυμο δίσκο.
Το διασκεύασαν οι Frank Sinatra, Sammy Davis Jr., Nat King Cole, Perry Como, Tom Jones. Έχει τραγουδηθεί και στα γαλλικά. Ο Frank Sinatra είχε δηλώσει ότι ο Matt Monro ήταν ο μόνος Άγγλος που είχε ακούσει.
Softly as I leave you (1962)
Ιταλικό τραγούδι που ερμήνευσε πρώτη η Mina και το έκανε επιτυχία το 1960 με τίτλο “Piano”. Ο Monro ήταν ο πρώτος που το είπε με αγγλικό στίχο ως “Softly as I leave you” το 1962, δίνοντας πιο κινηματογραφικά εκδοχή. Έγινε Νο.10 στην Αγγλία.
Στη συνέχεια το εκτέλεσαν με τις ορχήστρες τους οι κορυφαίοι συνθέτες Henry Mancini και John Williams, το 1969 και το 1993 αντίστοιχα. Το διασκεύασαν σπουδαία ονόματα, κατά χρονολογική σειρά οι Doris Day, Frank Sinatra, Lettermen, Andy Williams, Bobby Darin, Lena Horne, Brenda Lee, Vic Dana, Shirley Bassey. Ο Elvis Presley το είχε ηχογραφήσει σε ζωντανή του εμφάνιση τη δεκαετία του ‘60, που κυκλοφόρησε το 1972.
From Russia with love (1963)
Ο Matto Monro ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε το αξέχαστο ”From Russia with love”. Επένδυσε μουσικά την ομότιτλη δεύτερη ταινία του James Bond με τον Sean Connery, μία από τις καλύτερες του διάσημου πράκτορα. Ακούστηκε κατά τη διάρκεια της ταινίας, έπαιζε στο ραδιόφωνο και στους τίτλους τέλους.
Παρόλο που δεν είχε ιδιαίτερη αναγνώριση στην Αμερική, στην Αγγλία έφτασε στο Νο.20, έγινε από τις πιο διαχρονικές επιτυχίες του. Συμπεριλήφθηκε στο σάουντρακ της ταινίας το 1963 και την επόμενη χρονιά σε δύο δίσκους του, “From Russia with love” και “Great songs from the movies”. Το έχουν διασκευάσει ο Jack Jones, ο Bobby Vinton και η Shirley Bassey, ενώ έχει επίσης τραγουδηθεί στα γαλλικά και πορτογαλικά.
Walk away (1964)
Πίσω από το τραγούδι «κρύβεται» ο Udo Jürgens, ένας μετέπειτα σημαντικός Αυστριακός πιανίστας, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής που θα γράψει περισσότερα από 1000 τραγούδια και θα κάνει πλούσια δισκογραφία στην πενηντάχρονη καριέρα του. Εκπροσώπησε με δικές του συνθέσεις την Αυστρία στη Eurovision τέσσερις φορές, τις τρεις ως τραγουδιστής όπου πήρε την έκτη, τέταρτη και πρώτη θέση αντίστοιχα.
Tο Φεβρουάριο του 1964 που ο Jürgens εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο διαγωνισμό με το γερμανόφωνο “Warum, nur warum?”, ο Matt Monro εκπροσωπούσε το Ηνωμένο Βασίλειο με το “I love the little things” παίρνοντας τη δεύτερη θέση. Ήταν το μοναδικό αγγλόφωνο της βραδιάς. Τον Σεπτέμβριο της ίδια χρονιάς ο Monro διασκεύασε το “Warum, nur warum?” με αγγλικούς στίχους από τον Don Black, με τίτλο “Walk away”. Έφτασε μέχρι το Νο.04 στην Αγγλία, το Νο.23 στην Αμερική και έγινε από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Το πιο χαρμόσυνο γεγονός του Monro το 1964 ήταν η γέννηση του γιου του Matthew Frederic, το τρίτο και τελευταίο, ο οποίος και ακολούθησε το ίδιο επάγγελμα. Όταν ο Matt Monro Jr. έγινε δεκατριών, ο πατέρας του τον ανέβασε στη σκηνή και τραγουδήσουν ντουέτο.
Yesterday (1965)
Τον Αύγουστο του 1965 τα θρυλικά σκαθάρια κυκλοφόρησαν το πιο εμβληματικό τους τραγούδι. Μόλις δύο μήνες αργότερα o Monro γίνεται ο πρώτος που τολμά να το διασκευάσει και θα τα καταφέρει περίφημα. Έγινε Νο.08 στην Αγγλία , όπως και των Beatles και αποδείχτηκε η δεύτερη πιο επιτυχημένη διασκευή του “Yesterday”, μετά από αυτή των Σκοτσέζων Wet Wet Wet το 1997. Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη επιτυχία του στην πατρίδα του.
Born free (1966)
Η δημιουργία του John Barry επένδυσε μουσικά την ομώνυμη ταινία του 1966. Κέρδισε Όσκαρ ως το «Καλύτερο τραγούδι της χρονιάς», ενώ ήταν υποψήφια για βραβείο Grammy και Χρυσή Σφαίρα. Τους στίχους έγραψε ο Don Black, ο οποίος εκτός από στιχουργός ήταν και ατζέντης του Monro και αυτός που τον έκανε σταρ διεθνώς. Το “Born free” έγινε μεγαλύτερη επιτυχία από τον Vic Reeves το 1991, φτάνοντας στο Νο.06 της Αγγλίας. Έχει τραγουδηθεί και στα ισπανικά.
I will wait for you (1967)
Η σύνθεση του Michel Legrand, του 1964, ακούστηκε στη γαλλική ταινία “Les parapluies de Cherbourg” με την Catherine Deneuve. Το φιλμ προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ, τρία από αυτά για τον Legrand. Με στίχους του Jacques Demy το «τραγούδησε» η Deneuve, η φωνή της είναι ντουμπλαρισμένη από την Danielle Licari. Την ίδια χρονιά το διασκεύασε και η Νάνα Μούσχουρη με την ορχήστρα του Γάλλου συνθέτη.
Με αγγλικούς στίχους του Norman Gimbel το ερμήνευσε πρώτος ο Αμερικανός Steve Lawrence, επίσης το 1964. Μόνο το 1966 το διασκεύασαν γνωστά ονόματα όπως οι Frank Sinatra, Bobby Darin, Johnny Mathis, Trini Lopez, Jack Jones, Astrud Gilberto και Vikki Carr. Στα γαλλοαγγλικά το ερμήνευσε και ο Γιώργος Περρής το 2014.
O Matt Monro το τραγούδησε το 1967. Μελαγχολικό στιχουργικά, μουσικά κα ερμηνευτικά, για αθεράπευτα ρομαντικούς.
The music played (1968)
Από τις πιο χαρακτηριστικές επιτυχίες του. O Udo Jürgens το συνέθεσε το 1967 και το τραγούδησε πρώτος, στα γερμανικά, γνωρίζοντας επιτυχία. Την ίδια χρονιά το είπε και στα γαλλικά, ενώ το 1969 στα αγγλικά.
Το 1968 ο Monro το έκανε διεθνή επιτυχία στα αγγλικά, ενώ το ερμήνευσε την ίδια χρονιά και στα ισπανικά ως “Alguien canto”. Το 1969 το συμπεριέλαβε στον ισπανόφωνο δίσκο του με τον ίδιο τίτλο. Έγινε πλατινένιος γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία και στη Λατινική Αμερική.
Έχει διασκευαστεί επίσης στα ιταλικά, πορτογαλικά, τσέχικα, φινλανδικά και τούρκικα, ενώ στα ελληνικά ξεχώρισε και με τη φωνή του Θέμη Αδαμαντίδη το 1980, ως ”Η μουσική (Γείρε στο πλάι μου)”, από το δίσκο “Αγάπησε με”.
All of a sudden (1969)
Η δεκαετία του ’60 κλείνει με μία ακόμη υπέροχη μελωδία του. Δημιουργία του Βραζιλιάνου Nelson Ned με τίτλο “Tudo passara”, του 1969, το οποίο και τραγούδησε πρώτος στα πορτογαλικά. Την ίδια χρονιά, με στίχους του Don Black, το διασκεύασε και το κυκλοφόρησε σε σινγκλ. Το 2006 συμπεριλήφθηκε στη διπλή συλλογή του “The rare Monro”. Δεν ήταν ο μόνος που το «ταξίδεψε» σε άλλη γλώσσα. Διασκευάστηκε επίσης στα ισπανικά, γαλλικά, τούρκικα και βουλγάρικα.
Το νοσταλγικό “All of a sudden” εκτός από το ότι μας πηγαίνει σε μια άλλη ρομαντική εποχή, δίνει ένα ανατριχιαστικό σύνολο ερμηνευτικά, μουσικά και στιχουργικά. Ξεκινά με μελαγχολικούς στίχους αλλά έχει… happy end.
If I never sing another song (1979)
Μια ακόμη σύνθεση του Udo Jürgens. Η πρώτη εκτέλεση με τίτλο “Illusionen” έγινε το 1968 από τη Γερμανίδα Alexandra στη μητρική της γλώσσα, με στίχους της ίδιας. O συνθέτης το τραγούδησε το 1974 στα γερμανικά και το 1981 στα αγγλικά.
Ο «συνήθης» ύποπτος Don Black έγραψε τους αγγλικούς στίχους το 1976, με τη Shirley Bassey να τραγουδά πρώτη το “If I never sing another song”. Ο Monro το ερμήνευσε το 1979 και το συμπεριέλαβε στον τελευταίο αγγλόφωνο δίσκο της ζωής του, δίνοντάς του τον ίδιο τίτλο. Περιέχει 12 διασκευές. Το τραγούδι αγαπήθηκε στην Ελλάδα και από την εκτέλεση της Donna Lynton το 1986.
Το 1984 σε περιοδεία του στην Αυστραλία αισθάνθηκε αδιαθεσία, νόμιζε ότι είχε πάθει τροφική δηλητηρίαση. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπαρ, συνέχισε όμως να τραγουδά. Έφυγε από τη ζωή την επόμενη χρονιά, σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών.
Ο Frank Sinatra έχει κάνει την πιο κορυφαία δήλωση για τον Matt Monro. «Αν έπρεπε να διαλέξω τρεις από τους καλύτερους άνδρες τραγουδιστές στη δουλειά αυτή, ο Matt θα ήταν ένας από αυτούς».
