Βάζουμε το ρυθμό, βάλτε τη διάθεση! Έχουν χορευτεί παντού, σε σπίτια, μπαράκια, παραλίες, ακόμα και στο αυτοκίνητο.
Ακολουθούν 17 χορευτικοί δυναμίτες, από τη δεκαετία του ’50 ως αυτή του ‘90. Μάλιστα σε έναν από αυτούς παραδίδεται… μάθημα χορού βήμα προς βήμα.
Jerry Lee Lewis – Great balls of fire (1957)
O θρύλος του ροκ εντ ρολ με τον πολυτάραχο βίο, έξι παιδιά από επτά γάμους, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Η αξέχαστη επιτυχία του Αμερικανού τραγουδιστή, πιανίστα και συνθέτη, γνωστός με το προσωνύμιο “The killer”, όποτε και όπου ακουστεί ξεσηκώνει για χορό. Κυκλοφόρησε το 1957, παρέμεινε στο No.01 της Αγγλίας για δύο εβδομάδες, No.02 στην Αμερική αλλά κορυφαίο στα “Country Singes”, ξεπερνώντας τα 5 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως.
To 1989 η ζωή του Jerry Lee Lewis έγινε ταινία με τον ίδιο τίτλο, με πρωταγωνιστές τον Dennis Quaid και τη Winona Ryder. Η εισαγωγή του στο Rock and Roll Hall of Fame τo 1987 και στο Country Music Hall of Fame το 2022, τον έκανε έναν από τους 16 καλλιτέχνες που το κατάφεραν. Για τις εκρηκτικές εμφανίσεις του επί σκηνής, ο Johnny Cash έχει δηλώσει: «Κανένας δεν ήθελε να ακολουθήσει τον Jerry Lee στη σκηνή. Ούτε καν ο Elvis».
Ray Charles – Hit the road Jack (1961)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας έχουν συμβεί τουλάχιστον δύο γεγονότα μ’ αυτό το τραγούδι. Να μην το έχετε χορέψει έστω μία φορά, αλλά και να μην έχετε τραγουδήσει: “Hit the road Jack and don’t you come back no more, no more, no more, no more”. Άντε, ίσως δεν έχετε πει το ενδιάμεσο… «And don’t you come back».
Η τύχη και η ατυχία απέναντι σε μία ιδιοφυία. Όσο άτυχος ήταν σε ηλικία 7 ετών που έμεινε ολοκληρωτικά τυφλός, τόσο τυχερός ήταν στα 14 όταν γνώρισε τον 15χρονο Quincy Jones από συγκυρία. Ο εμβληματικός συνθέτης, πιανίστας και τραγουδιστής είναι από τους πρώτους μαύρους μουσικούς που εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame, το 1986, από το φίλο του Quincy Jones. Αξίζει να δείτε τη βιογραφική ταινία για τη ζωή του με τίτλο “Ray”, του 2004, υποψήφια για έξι Όσκαρ με κερδισμένα τα δύο, ένα από αυτά για τον Jamie Fox που τον υποδύθηκε.
To “Hit the road Jack” έγινε Νο.01 στην Αμερική για δύο εβδομάδες.
Chubby Checker – Let’s twist again (1961)
Ο δυναμίτης που έκανε μόδα το τουίστ τη δεκαετία του ΄60. Το χορευτικό «ξεβίδωμα» της μέσης έγινε η αιτία για πολλούς τραυματισμούς, αναγκάζοντας τους γιατρούς στην Αμερική να μην το συστήνουν. O 19χρονος Chubby Checker προκάλεσε φρενίτιδα με το “The twist” το 1960, παρέμεινε στο Νο.01 της Αμερικής για τρεις εβδομάδες. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το “Let’s twist again”, το τραγούδι σφραγίδα του, παρόλο που δεν έγινε Νο.01. Έφτασε μέχρι το Νο.02 στη Αγγλία, ενώ το Νο.08 στην Αμερική.
Dick Dale & his Del-Tones – Misirlou (1962)
Τραγούδι με μικρασιατικές ρίζες αγνώστων δημιουργών, με αμφισβητούμενες καταγραφές. Ένα είναι σίγουρο, η “Misirlou” είναι υπεραιωνόβια και θα χορεύεται στον αιώνα τον άπαντα. Η πρώτη κυκλοφορία έγινε με ελληνικούς στίχους σε ρεμπέτικο ήχο, τον Ιούλιο του 1927. Ηχογραφήθηκε στην Αμερική από τον τραγουδιστή, συνθέτη και στιχουργό Τέτο Δημητριάδη, στο δίσκο αναφέρεται ως συνθέτης και στιχουργός ο Νίκος Ρουμπάνης. Έχει ερμηνευτεί επίσης από τη Σοφία Βέμπο και τη Δανάη Στρατηγοπούλου.
Το 1941 θα αποκτήσει αγγλικούς στίχους από τους Fred Wise, Milton Leeds και Bob Russel και θα παρουσιαστεί με ανατολίτικη μελωδία από τον Mitchell Ayres και το συγκρότημα του Fashions-In-Music, με τα φωνητικά της Meredith Blake. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Richard Anthony Monsour, τον μάθαμε με το ψευδώνυμο Dick Dale, θα το κυκλοφορήσει σε 45άρι δίσκο το 1962 ως “Miserlou” και στη συνέχεια ως “Misirlou” θα το κάνει γνωστό στην Αμερική. Η εκτέλεση επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1994, όταν ακούστηκε στην ταινία “Pulp fiction” του Quentin Tarantino με τον John Travolta και την Uma Thurman και συμπεριλήφθηκε στο σάουντρακ. Ακόμη μεγαλύτερη αναγνώριση είχε το 1995 από τη διασκευή των Βρετανών Spaghetti Surfers, ενώ το 2009 οι Black Eyed Peas χρησιμοποιώντας δείγμα από την εκτέλεση του Dale γνώρισαν επιτυχία με το “Pump it”.
Ο Dick Dale εισήχθη στο Hollywood Rock Walk of Fame το 1996.
Trini Lopez – If Ι had a hammer (1963)
Εκτός από το ότι μας παρασύρει να το χορέψουμε, οι περισσότεροι αναφωνούμε κιόλας “Ου ου ου ου”. Ευτυχώς που λέμε και “If I had a hammer”, για να μη μας κοιτούν παράξενα!
Η πρώτη κυκλοφορία έγινε το 1950 με τίτλο “The hammer song”, από το φολκ συγκρότημα των Αμερικανών Weavers. Πρώτη επιτυχία έγινε από τους Peter, Paul & Mary το 1962, κέρδισαν δύο βραβεία Grammy, “Καλύτερη Ποπ εμφάνιση από γκρουπ με φωνητικά” και “Καλύτερη Φολκ ηχογράφηση”. Την επόμενη χρονιά γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από τον Αμερικανό Trini Lopez, έγινε No.01 στη Σουηδία, Νο.03 στην Αμερική και Νο.04 στην Αγγλία.
Εκτός από τις νοσταλγικές εικόνες που έρχονται στο μυαλό μας από τη χρυσή δεκαετία του '60, είναι αρκετοί αυτοί που ξέρουν και πως να το χορεύουν σωστά. Ανοιγοκλείνοντας τα πόδια πιάνουμε τα γόνατα με τα χέρια μας χιαστή, και μετά το στήθος. Στη συνέχεια ο δείκτης του αριστερού χεριού δείχνει την αριστερή άκρη του κεφαλιού μας, ενώ ο δείκτης του δεξιού χεριού επαναλαμβάνει την κίνηση σημαδεύοντας τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού. Ολοκληρώνουμε το χορευτικό με στρατιωτικό χαιρετισμό. Οι πιο «θαρραλέοι» τραγουδούν “Ου ου ου ου”, επαναλαμβάνοντάς το παρατεταμένο επιφώνημα τρεις φορές. Όσοι το καταλάβατε, συγχαρητήρια. Μάθατε το χορό!
Gibson Brothers – Cuba (1978)
Τρία αδέλφια από το νησί Μαρτινίκα στις Δυτικές Ινδίες έγραψαν τη δική τους ιστορία στα τέλη της δεκαετίας του ’70, κυρίως με τις επιτυχίες “Cuba”, “Que sera mi vida” και “Oh! What a life”. Δημιουργήθηκαν το 1976 στη Γαλλία. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν το “Cuba” που έγινε Νο.08 στο “Dance chart” του Billboard, ενώ Νο.81 στο γενικό κατάλογο της Αμερικής. Στην Αγγλία έφτασε μέχρι το Νο.41, ενώ όταν επανακυκλοφόρησε στην εν λόγω χώρα το 1980 στο Νο.12. Έγινε Νο.01 στη Φινλανδία και πούλησε παγκοσμίως περισσότερα από 4 εκατ. αντίτυπα. Παραμένει ως σήμερα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια στις ντίσκο και όχι μόνο.
Bee Gees – Tragedy (1979)
Τρία ακόμη αδέλφια, μόνο που αυτά κατέκτησαν ολόκληρο τον πλανήτη. Οι Bee Gees με δεκάδες επιτυχίες έχουν παρακαταθήκη μία αξιοζήλευτη πορεία. Το δεύτερο πιο εμπορικό σάουντρακ στην ιστορία της μουσικής τους ανήκει, το “Saturday night fever” ξεπέρασε τα 40 εκατ. αντίτυπα. Το “Tragedy” που έγραψαν οι Barry, Maurice και Robin Gibb, έκαναν και την παραγωγή του, έγινε Νο.01 για δύο εβδομάδες στην Αμερική, επίσης Νo.01 σε Αγγλία, Καναδά και Νέα Ζηλανδία. Στο άκουσμά του αναβιώνει η χρυσή εποχή της ντίσκο.
ABBA – Voulez-vous (1979)
Δημιουργεί παροξυσμό από τις πρώτες νότες. Αν έπεφτε ερώτημα ποια επιτυχία των ABBA χορεύεται περισσότερο στις μέρες μας, πιθανότητα θα έπεφτε «μάχη» ανάμεσα στα “Gimme Gimme Gimme”, “Mamma Mia”, “Dancing Queen” και “Voulez-Vous”. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα είναι σίγουρα… ιδρωμένο. Από τα παραπάνω στο βρετανικό τσαρτ «ισοψήφησαν» το “Mamma mia” με το “Dancing Queen” που έγιναν Νο.01, ενώ στην Αμερική κέρδισε το “Dancing Queen” που ήταν η μοναδική κορυφαία επιτυχία τους.
Έχουμε την εντύπωση ότι στο χορό κερδίζει με απόσταση… νότας το “Voule-Vous”. Εκτός από το ότι ξυπνά μνήμες της ταινίας “Mamma Mia” και συνειρμικά εικόνες από καλοκαιρινές διακοπές, συνδυάζει μαγικά το ρυθμό με τον ερωτισμό: “Voulez-vous, take it now or leave it. Now is all we get. Nothing promised, no regrets”.
Pointer Sisters – I’m so excited (1984)
Δεν υπάρχει περίπτωση να το ακούσετε σε μπαρ ή κλαμπ και να μη δείτε κάποιους να το χορεύουν. To γυναικείο αμερικανικό συγκρότημα έχει κερδίσει τρία βραβεία Grammy, ένα από αυτά για το βίντεο της εν λόγω επιτυχίας. Κυκλοφόρησε το 1982, φτάνοντας μέχρι το Νο.30 στην Αμερική. Έγινε ρεμίξ και επανακυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, σκαρφάλωσε στο No.09, ενώ στην Αγγλία στο No.11. To 1994 οι Pointer Sisters απέκτησαν το δικό τους αστέρι στο Hollywood Walk of Fame και το 2005 εισήχθησαν στο Vocal Group Hall of Fame.
O ενθουσιασμός για χορό κρατά ακόμα αμείωτος στο άκουσμά του, από τις πρώτες νότες.
Michael Sembellο – Maniac (1983)
Εξωφρενικά γρήγορος ρυθμός για πόδια και καρδιές που… αντέχουν. Από τις επιτυχίες που σημάδεψαν την αξεπέραστη ταινία “Flashdance” το 1983. Το “Maniac” έγινε Νο.01 στην Αμερική και στον Καναδά. Ήταν υποψήφιο για τρία βραβεία Grammy, “Ηχογράφηση της χρονιάς”, “Τραγούδι της χιονιάς” και ο Michael Sembello στην κατηγορία “Καλύτερη Ανδρική Ποπ εμφάνιση με φωνητικά”. Τελικά ο Αμερικανός τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός το κέρδισε ως συντελεστής του “Flashdance”, όπως και ο Giorgio Moroder, στην κατηγορία ”Καλύτερο σκορ σάουντρακ για οπτικά μέσα”.
Jermaine Jackson & Pia Zadora – When the rain begins to fall (1984)
Αγαπήθηκε τόσο, που οι περισσότεροι που το χορεύουν ξέρουν και τους στίχους του ρεφραίν. Οι νεότεροι παρακαλούνται να ακολουθήσουν την «παράδοση». H συνεργασία των Αμερικανών Jermaine Jackson και Pia Zadora γράφτηκε για την ταινία “Voyage of the rock aliens”, που πρωταγωνιστεί η δεύτερη. Στην Ευρώπη γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία, στην Αμερική έφτασε ως το Νο.22 στην κατηγορία “Dance Club Songs” του Billboard. Βρέθηκε στο Νο.01 σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και Ελβετία, στη Γαλλία έγινε πλατινένιο πουλώντας 1 εκατ. αντίτυπα. Με τη διαχρονική του επιτυχία αποδείχτηκε παντός… καιρού και εποχής.
Kenny Logins – Footloose (1984)
Ρυθμός για κρας τεστ αντοχής. Γραμμένο από τον ερμηνευτή, μαζί με τον Dean Pitchford, το 1984, επένδυσε την ομώνυμη ταινία με πρωταγωνιστή τον Kevin Bacon. Κέρδισε διπλή υποψηφιότητα για Oscar, αλλά και για Grammy. Παρέμεινε στο No.01 της Αμερικής για τρεις εβδομάδες, ήταν επίσης κορυφαίο σε Αυστραλία, Καναδά, Νέα Ζηλανδία και Νότια Αφρική. Στην Αγγλία έφτασε στο Νο.06 αλλά κατέληξε πλατινένιο, με τις φυσικές πωλήσεις και το streaming να ξεπερνούν το 1,2 εκατ. Στην Αμερική πούλησε 1 εκατ. μόνο από φυσικές πωλήσεις.
Bonnie Tyler – Holding out for a hero (1984)
Ένα ακόμη τραγούδι από την ταινία “Footloose”. Εξοντωτικά γρήγορος ρυθμός, είναι η μεγαλύτερη χορευτική επιτυχία της Ουαλής τραγουδίστριας με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή. Οι δημιουργοί του, ο Dean Pitchford με τον Jim Steinman, ήθελαν εξαρχής τη Bonnie Tyler να το ερμηνεύσει. Ο Steinman είχε γράψει την προηγούμενη χρονιά τους στίχους και τη μουσική της Νο.01 επιτυχίας της “Totally eclipse of the heart”. Ο Pitchford που είχε γράψει τη μουσική και για την ταινία, την είχε «ερωτευτεί» από τα τραγούδια “It’s a heartache” και “Totally eclipse of the heart”, άκουσε το τελευταίο σε ταξίδι του στην Αυστραλία γιατί δεν ήταν ακόμα επιτυχία στην Αμερική.
Έδωσε τόσο εκρηκτική ερμηνεία στο “Holding out for a hero”, που δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλη φωνή να το αποδίδει καλύτερα. Κυκλοφόρησε το 1984 φτάνοντας στο Νο.34 στην Αμερική. Την ίδια χρονιά στην Αγγλία έγινε Νο.96, την επόμενη Νο.02, ενώ το 1991 στη δεύτερη επανακυκλοφορία του Νο.69. Έχει ξεπεράσει τα 600.000 αντίτυπα στη Μεγάλη Βρετανία, από φυσικές πωλήσεις και streaming.
Miami Sound Machine – Conga (1985)
«Επιτάσσει» χορό τόσο ο ρυθμός, όσο και οι στίχοι: “Don't you worry if you can't dance, let the music move your feet”. To “Conga” είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία των Miami Sound Machine με τη Gloria Estefan «αρχηγό» τους. Κυκλοφόρησε το 1985 και έγινε χρυσό σινγκλ στην Αμερική πουλώντας μισό εκατ. αντίτυπα, Νο.01 στο «Hot Dance Singles» του Billboard και Νο.10 στο “Hot 100”. Mε το δημιουργό του συγκροτήματος Emilio Estefan είχαν παντρευτεί το 1978, ένα χρόνο μετά την είσοδο της πρωτοεμφανιζόμενης τότε τραγουδίστριας σε αυτό. Η προσωπική περιουσία της Gloria Estefan εκτιμάται στο μισό δις δολάρια, από συναυλίες και πωλήσεις δίσκων. Αυτή τα ‘χει και τα χαίρεται, εμείς χορεύουμε σαν τρελοί.
Los Lobos – La bamba (1987)
Τραγούδι του 1939 που παρουσίασε πρώτος ο Μεξικανός El Jarocho. Επιτυχία έγινε το 1959 από τον Ritchie Valens, τον πρώτο ισπανόφωνο σταρ του ροκ εντ ρολ. Πούλησε μισό εκατ. αντίτυπα και κέρδισε υποψηφιότητα για βραβείο Grammy, στην κατηγορία “Τραγούδι της χρονιάς”. Ο Αμερικανός τραγουδιστής δυστυχώς δεν πρόλαβε να χαρεί τίποτα από τα παραπάνω, αφού σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα με τους επίσης αστέρες του ροκ εντ ρολ Bubby Holly και “Big Popper” J.P. Richardson, τρεις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του.
Οι Los Lobos έδωσαν στο “La Bamba” ταχύτερο ρυθμό. Το ερμήνευαν στη βιογραφική ταινία με τον ίδιο τίτλο το 1987, βασισμένη στη ζωή του Ritchie Valens. Έγινε Νο.01 στην Αμερική για τρεις εβδομάδες, επίσης κορυφαίο σε Καναδά, Αυστραλία, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Φινλανδία, Ελβετία, Νέα Ζηλανδία, ακόμα και στη Ζιμπάμπουε. Έχει διασκευαστεί στα αγγλικά, γερμανικά, ολλανδικά, ρωσικά, σουηδικά, κροατικά, δανέζικα, τσέχικα, βελγικά και φινλανδικά.
Το έχουν τραγουδήσει τόσοι… Los που χάνουμε το μέτρημα. Los Machucambos, Los Tres Vaqueros, Los Yetis, Los Zafiros, Los Pekenikes, Los Rebeldes del Rock, Los Cinco Latinos και οι Los Lois. Εμείς θα θυμόμαστε τους Los Lobos, φτάνει!
Black Box – Ride on time (1989)
Οι τρεις μουσικοί παραγωγοί από την Ιταλία αρχικά το κυκλοφόρησαν το 1989. Είναι από το πιο αμφιλεγόμενα Νο.01 στην ιστορία της μουσικής. Παρέμεινε στην κορυφή της Αγγλίας για έξι συνεχόμενες εβδομάδες και έγινε το πιο εμπορικό τραγούδι της χρονιάς, ενώ παγκοσμίως ξεπέρασε το 1,5 εκατ. αντίτυπα. Έχει φωνητικά από την επιτυχία του 1980 “Love sensation” της Loleatta Holloway. Στο εξώφυλλο του σινγκλ, όπως και στο βίντεο κλιπ, την «αντικαθιστούσε» η Γαλλίδα μοντέλο Katrin Quinol.
Οι Black Box μη έχοντας πάρει τα δικαιώματα από τη Holloway δέχτηκαν μήνυση από τη ντίβα της ντίσκο, ζητώντας να αφαιρεθούν τα φωνητικά της. Όταν η διάσημη βρετανική μουσική εκπομπή του BBC “Top of the Pops” τους κάλεσε να εμφανιστούν παρουσίασαν τη Quinol, η οποία ανοιγόκλεινε «προβληματικά» το στόμα της αφού δεν ήξερε καν αγγλικά. Στη συνέχεια το επανακυκλοφόρησαν με τραγουδίστρια, το όνομά της παραμένει άγνωστο ως σήμερα, δεν αναφέρθηκε ούτε στις επερχόμενες επιτυχίες “Everybody everybody” και ”Fantasy”, σε όλα εμφανιζόταν το μοντέλο από την Καραϊβική. Η «ανώνυμη» φωνή τους έκανε με τη σειρά της μήνυση, καθώς ούτε και από αυτή είχαν πάρει την άδεια.
Τα δικαιώματα για τα αρχικά φωνητικά της Loleatta Holloway αγοράστηκαν 29 χρόνια μετά, το 2018. Την επόμενη χρονιά για τα 30 χρόνια του τραγουδιού επανακυκλοφόρησε σε επετειακή έκδοση νέα εκτέλεση, με το όνομά της να αναγράφεται πλέον όπως δικαιούτο.
Los Del Rio – Macarena (1996)
Το ντουέτο των Los Del Rio, ο Antonio Romero Monge με τον Rafael Ruiz Perdigones, είναι δύο Ισπανοί μουσικοί και τραγουδιστές με δισκογραφική παρουσία από τη δεκαετία του ’60. Το 1993 έγραψαν και ερμήνευσαν το “Macarena”, είναι ένα γυναικείο όνομα που σημαίνει «Μητέρα των θεών», το οποίο δεν γνώρισε ιδιαίτερη απήχηση στη χώρα τους.
Τρία χρόνια αργότερα έγινε επιτυχία παγκοσμίως, με την προσθήκη αγγλικών στίχων, σε ρεμίξ των παραγωγών Bayside Boys. Έγινε Νο.01 στην Αμερική για 14 εβδομάδες. Παραμένοντας στα 100 πρώτα για 60 εβδομάδες έγινε το τραγούδι με τη μεγαλύτερη διάρκεια παρουσίας στο τσαρτ, ρεκόρ που έχασε το 1998 από τη LeAnn Rimes με το “How do I live” που συμπλήρωσε 69. Το μουσικό κανάλι VH1 το κατέταξε Νο.01 στη λίστα της κατηγορίας «One Hit Wonder of All Time», καλλιτέχνες που έκαναν μία και μοναδική επιτυχία. Έγινε τέσσερις φορές πλατινένιο στην Αμερική πουλώντας 3,7 εκατ. αντίτυπα, τρεις στην Αυστραλία, δύο στο Βέλγιο, μια φορά σε Αγγλία, Ολλανδία, Αυστρία και Νέα Ζηλανδία, ενώ διαμαντένιο στη Γαλλία όπου ξεπέρασε το 1 εκατ. αντίτυπα.
Έχει καταγραφεί στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness, αφού στο ρυθμό του χόρεψαν 50.000 άτομα στο Yankee stadium, τον Αύγουστο του 1996.
