Βάζουμε το ρυθμό, βάλτε τη διάθεση. Έχουν χορευτεί παντού, σε σπίτια, μπαράκια, παραλίες, ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο… εν κινήσει!
Ακολουθούν 20 χορευτικοί δυναμίτες, από τη δεκαετία του ’50 ως αυτή του ‘90. Μάλιστα σε έναν από αυτούς, παραδίδουμε μάθημα χορού για τους νεότερους, βήμα προς βήμα.
Jerry Lee Lewis – Great balls of fire (1957)
O θρύλος του ροκ εντ ρολ με τον πολυτάραχο βίο, έξι παιδιά από επτά γάμους, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Η αξέχαστη επιτυχία του Αμερικανού τραγουδιστή, πιανίστα και συνθέτη, γνωστός με το προσωνύμιο “The killer”, όποτε και όπου ακουστεί ξεσηκώνει για χορό. Κυκλοφόρησε το 1957, καταφέρνοντας μέσα στο πρώτο δεκαήμερο να πουλήσει 1 εκατ. αντίτυπα στην Αμερική παρόλο που έφτασε ως το Νο.02, κορυφαίο ήταν στην κατηγορία «Country singles». Στην Αγγλία παρέμεινε στο Νο.01 για δύο εβδομάδες, ξεπερνώντας συνολικά τα 5 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως.
H ζωή του Jerry Lee Lewis έγινε ομότιτλη ταινία το 1989, “Great balls of fire!”, με πρωταγωνιστές τον Dennis Quaid και τη Winona Ryder. Η εισαγωγή του στο Rock and Roll Hall of Fame τo 1987 και στο Country Music Hall of Fame το 2022, τον έκανε έναν από τους 16 καλλιτέχνες που το κατάφεραν. Για τις εκρηκτικές εμφανίσεις του επί σκηνής, ο Johnny Cash έχει δηλώσει: «Κανένας δεν ήθελε να ακολουθήσει τον Jerry Lee στη σκηνή. Ούτε καν ο Elvis».
Ray Charles – Hit the road Jack (1961)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σας έχουν συμβεί τουλάχιστον δύο γεγονότα μ’ αυτό το τραγούδι. Να μην το έχετε χορέψει τουλάχιστον μια φορά, καθώς και να μην έχετε τραγουδήσει: «Hit the road Jack and don’t you come back no more, no more, no more, no more». Άντε, ίσως δεν έχετε πει το ενδιάμεσο «And don’t you come back»!
Η τύχη και η ατυχία, απέναντι σε μια ιδιοφυία. Όσο άτυχος ήταν σε ηλικία 7 ετών που έμεινε ολοκληρωτικά τυφλός, τόσο τυχερός ήταν στα 14 του όταν γνώρισε τον 15χρονο Quincy Jones από συγκυρία. Ο εμβληματικός συνθέτης, πιανίστας και τραγουδιστής είναι από τους πρώτους μαύρους μουσικούς που εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame το 1986, από τον φίλο του Quincy. Αξίζει να δείτε τη βιογραφική ταινία για τη ζωή του με τίτλο “Ray”, του 2004, υποψήφια για έξι Όσκαρ με κερδισμένα τα δύο, ένα από αυτά για τον Jamie Fox που τον υποδύθηκε.
To “Hit the road Jack” παρέμεινε στο Νο.01 της Αμερικής για δύο εβδομάδες.
Chubby Checker – Let’s twist again (1961)
Ο δυναμίτης που έκανε μόδα το τουίστ τη δεκαετία του '60. Το χορευτικό «ξεβίδωμα» της μέσης ήταν η αιτία για πολλούς τραυματισμούς, αναγκάζοντας τους γιατρούς στην Αμερική να μην το συστήνουν για χορό. O 19χρονος τότε Chubby Checker προκάλεσε φρενίτιδα με το “The twist” το 1960, παραμένοντας στο Νο.01 της Αμερικής για τρεις εβδομάδες. Την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε το “Let’s twist again” που αποδείχθηκε η σφραγίδα του παρόλο που δεν έγινε Νο.01, έφτασε ως το Νο.02 στη Αγγλία ενώ το Νο.08 στην Αμερική.
Dick Dale & his Del-Tones – Misirlou (1962)
Σύνθεση με μικρασιατικές ρίζες αγνώστων δημιουργών, οι καταγραφές του παραμένουν αμφισβητούμενες. Ένα είναι σίγουρο, η σύντομα υπεραιονόβια “Misirlou” θα χορεύεται στον αιώνα τον άπαντα. Η πρώτη της κυκλοφορία ήταν με ελληνικούς στίχους, σε ρεμπέτικο ήχο, τον Ιούλιο του 1927. Ηχογραφήθηκε στην Αμερική από τον τραγουδιστή, συνθέτη και στιχουργό Τέτο Δημητριάδη, στο δίσκο αναφέρεται ως συνθέτης και στιχουργός ο Νίκος Ρουμπάνης. Έχει ερμηνευτεί επίσης από τη Σοφία Βέμπο και τη Δανάη Στρατηγοπούλου.
Το 1941, θα αποκτήσει αγγλικούς στίχους από τους Fred Wise, Milton Leeds και Bob Russel, και θα παρουσιαστεί με ανατολίτικη μελωδία από τον Mitchell Ayres και το συγκρότημά του Fashions-In-Music, με τα φωνητικά της Meredith Blake. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Richard Anthony Monsour που γνωρίσαμε με το ψευδώνυμο Dick Dale θα το κυκλοφορήσει σε 45άρι δίσκο το 1962, ως “Miserlou”, ενώ στη συνέχεια ως “Misirlou” θα το κάνει γνωστό στην Αμερική. Η τελευταία εκτέλεση επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1994, όταν ακούστηκε στην ταινία “Pulp fiction” του Quentin Tarantino με τον John Travolta και την Uma Thurman, συμπεριλήφθηκε και στο σάουντρακ. Ακόμη μεγαλύτερη αναγνώριση είχε από τη διασκευή των Βρετανών Spaghetti Surfers το 1995, ενώ οι Black Eyed Peas χρησιμοποιώντας δείγμα από την εκτέλεση του Dale γνώρισαν επιτυχία με το “Pump it” το 2009.
Ο Dick Dale θεωρείται από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της ροκ μουσικής, επηρέασε τον Jimi Hendrix, τον Eddie Van Allen και τον Brian May. Εισήχθη στο Hollywood Rock Walk of Fame το 1996.
Trini Lopez – If Ι had a hammer (1963)
Όχι μόνο μας παρασύρει να το χορέψουμε, οι περισσότεροι αναφωνούμε κιόλας «Ου ου ου ου». Ευτυχώς που λέμε και το «If I had a hammer» για να μη μας κοιτούν... παράξενα!
Πρωτοκυκλοφόρησε από το φολκ συγκρότημα των Αμερικανών Weavers το 1950, με τίτλο “The hammer song”. Πρώτη επιτυχία το έκαναν οι Peter, Paul & Mary το 1962, ως “If I had a hammer”, κερδίζοντας δύο βραβεία Grammy, «Καλύτερη Ποπ εμφάνιση από γκρουπ με φωνητικά» και «Καλύτερη Φολκ ηχογράφηση». Την επόμενη χρονιά, γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από τον Αμερικανό Trini Lopez, No.01 στη Σουηδία, Νο.03 στην Αμερική και Νο.04 στην Αγγλία.
Πέρα από τις νοσταλγικές εικόνες που έρχονται στο μυαλό μας από τη χρυσή δεκαετία του '60, είναι αρκετοί αυτοί που ξέρουν πως να το χορεύουν σωστά. Ανοιγοκλείνοντας τα πόδια μας, πιάνουμε τα γόνατα με τα χέρια χιαστή και μετά το στήθος μας. Στη συνέχεια, ο δείκτης του αριστερού χεριού δείχνει την αριστερή άκρη του κεφαλιού μας, ενώ ο δείκτης του δεξιού χεριού επαναλαμβάνει την κίνηση σημαδεύοντας τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού. Ολοκληρώνουμε το χορευτικό, με στρατιωτικό χαιρετισμό. Οι πιο θαρραλέοι τραγουδούν «Ου ου ου ου», επαναλαμβάνοντάς το παρατεταμένο αυτό επιφώνημα τρεις φορές. Όσοι το καταλάβατε, συγχαρητήρια! Μάθατε το χορό!
Tom Jones – It’s not unusual (1965)
Ένας 24χρονος άγνωστος τότε Ουαλός, ξεκινά δυναμικά τη διαδρομή του με την εν λόγω επιτυχία το 1965. Για να είμαστε ακριβείς, ήταν το δεύτερό του σινγκλ. Κατέκτησε την κορυφή της Αγγλίας, μπήκε στα 10 πρώτα της Αμερικής, με υψηλότερη θέση το Νο.03 στην κατηγορία «Easy listening» του περιοδικού Billboard.
Το “It’s not unusual” είναι ξεσηκωτικό, οι στίχοι σε συνδυασμό με τον τρόπο που ερμηνεύτηκε βγάζουν μια… πονηράδα. Μεταδόθηκε για πρώτη φορά σε πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό της Αγγλίας επειδή το BBC το είχε απορρίψει, λόγω του ερωτικού προφίλ που διέθεσε ο ερμηνευτής. Ο Tom Jones ήταν γυναικοκατακτητής από μικρός, σε ηλικία 16 ετών έγινε πατέρας, στα 75 του είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «The women, the sex… I don’t regret anything».
Raffaella Carrà – A far l’amore comincia tu (1976)
Γυναίκα μύθος της γειτονικής χώρας, τραγουδίστρια, χορεύτρια, ηθοποιός, τηλεπαρουσιάστρια, μοντέλο και όχι μόνο, έκανε τη Μπολόνια να καμαρώνει για την καταγωγή της. Η πρώτη της επαφή με την 7η τέχνη ήρθε σε ηλικία 9 ετών στην ιταλική ταινία “Tormento del passato” το 1952, ενώ στα 22 εμφανίστηκε μαζί με τον Frank Sinatra και τον Trevon Howard στην υποψήφια για Όσκαρ ταινία “Von Ryan's Express” το 1965. Μετά τη λαμπερή πορεία στην ιταλική τηλεόραση από τη δεκαετία του ’60 με το ψυχαγωγικό σόου "Io Agata e tu", απέκτησε τη δική της εκπομπή και στην ισπανική.
Οι πωλήσεις των δίσκων της ξεπερνούν τα 90 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως, 25 από αυτούς κυκλοφόρησαν σε 37 χώρες. Μία από τις διαχρονικότερες, χορευτικές ιταλικές επιτυχίες της ανήκει. Τραγουδά το “A far l’amore comincia tu” το 1976, το αποδίδει στα γαλλικά την ίδια χρονιά, στα γερμανικά το 1977, ενώ στα αγγλικά το 1978, με το “Do it, do it again” να ανεβαίνει στο Νο.02 της Αγγλίας. Ήταν η μοναδική φορά που η εντυπωσιακή ψιλόλιγνη ξανθιά περσόνα εμφανίστηκε στο βρετανικό τσαρτ. Η σύνθεση γνώρισε επιτυχία στην Ελλάδα και από τη διασκευή της Μπέσσυ Αργυράκη το 1977, με τίτλο “Σκόρπια φιλιά”.
Οι παλαιότεροι όταν το χορεύουν, αφού τραγουδήσουν τους στίχους «Scoppia, scoppia mi sco», αμέσως μετά κάνουν την κίνηση του κεφαλιού μπρος πίσω, καθώς και των χεριών πάνω κάτω, όπως ακριβώς έκανε η Raffaella!
Gibson Brothers – Cuba (1978)
Τρία αδέλφια από το νησί Μαρτινίκα στις Δυτικές Ινδίες έγραψαν τη δική τους ιστορία στα τέλη της δεκαετίας του ’70, κυρίως με τις επιτυχίες “Cuba”, “Que sera mi vida” και “Oh! What a life”. Δημιούργησαν το γκρουπ στη Γαλλία το 1976. Δύο χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησαν το “Cuba” που ανέβηκε στο Νο.08 του «Dance chart» του Billboard και στο Νο.81 στον γενικό κατάλογο των σινγκλς στην Αμερική. Στην Αγγλία έφτασε στο Νο.41, ενώ όταν επανακυκλοφόρησε το 1980, στο Νο.12. Παραμένει ως σήμερα αγαπημένο σε νυχτερινούς χώρους διασκέδασης, ειδικά στις ντίσκο.
Bee Gees – Tragedy (1979)
Τρία ακόμη αδέλφια, μόνο που αυτά σάρωσαν σε όλο τον πλανήτη. Πλούσια παρακαταθήκη οι δεκάδες επιτυχίες τους, σε μια αξιοζήλευτη πορεία. Το δεύτερο πιο εμπορικό σάουντρακ στην ιστορία της μουσικής τους ανήκει, το “Saturday night fever” έχει ξεπεράσει τα 40 εκατ. αντίτυπα. Όσο για το “Tragedy” που έγραψαν οι Barry, Maurice και Robin Gibb το 1979, έκαναν και την παραγωγή του, βρέθηκε στο Νο.01 της Αμερικής για δύο εβδομάδες. Την ύψιστη θέση πήρε επίσης στην Αγγλία, τον Καναδά και τη Νέα Ζηλανδία. Στο άκουσμά του αναβιώνει η νοσταλγική εποχή της ντίσκο, με τα πιο χρυσά γράμματα.
ABBA – Voulez-vous (1979)
Δημιουργεί παροξυσμό από τις πρώτες νότες. Αν έπεφτε ερώτημα ποια επιτυχία των ABBA χορεύεται περισσότερο στις μέρες μας, πιθανότητα θα έπεφτε σκληρή μάχη ανάμεσα στα “Gimme Gimme Gimme”, “Mamma Mia”, “Dancing Queen” και “Voulez-Vous”. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα είναι σίγουρα… ιδρωμένο. Από τα παραπάνω, στο βρετανικό τσαρτ «ισοψήφησαν» το “Mamma mia” με το “Dancing Queen” που έγιναν Νο.01, ενώ στην Αμερική κέρδισε το “Dancing Queen” που ήταν η μοναδική κορυφαία επιτυχία τους.
Έχουμε την εντύπωση ότι στο χορό κερδίζει με απόσταση… νότας το “Voule-Vous”. Εκτός από το ότι ξυπνά μνήμες της ταινίας “Mamma Mia”, συνειρμικά και εικόνες από καλοκαιρινές διακοπές, συνδυάζει μαγικά τον ρυθμό με τη μελωδικότητα και τον ερωτισμό. Χαρακτηριστικοί οι στίχοι: «Voulez-vous, take it now or leave it. Now is all we get. Nothing promised, no regrets».
Michael Sembellο – Maniac (1983)
Εξωφρενικά γρήγορο, για πόδια και καρδιές που… αντέχουν. Από τις επιτυχίες που σημάδεψαν την αξεπέραστη ταινία “Flashdance”, το 1983. Έγινε Νο.01 στην Αμερική και τον Καναδά, απέκτησε τρεις υποψηφιότητες για βραβείο Grammy, «Ηχογράφηση της χρονιάς», «Τραγούδι της χρονιάς» και ο Michael Sembello για την ερμηνεία του σε αυτό ως η «Καλύτερη Ανδρική Ποπ εμφάνιση με φωνητικά». Ο Αμερικανός τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός μπορεί να έχασε και τις τρεις, κέρδισε όμως ως συντελεστής του “Flashdance”, όπως και ο Giorgio Moroder, στην κατηγορία «Καλύτερο σκορ σάουντρακ για οπτικά μέσα».
Pointer Sisters – I’m so excited (1984)
Δεν υπάρχει περίπτωση να το ακούσετε σε μπαρ ή κλαμπ και να μη δείτε κάποιους να ξεφαντώνουν μαζί του. Το γυναικείο αμερικανικό γκρουπ έχει κερδίσει τρία Grammy, ένα από αυτά για το βίντεο της εν λόγω επιτυχίας. Κυκλοφόρησε το 1982, φτάνοντας μέχρι το Νο.30 στην Αμερική. Έγινε ρεμίξ και επανακυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, σκαρφαλώνοντας στο No.09, ενώ στην Αγγλία στο No.11. O ενθουσιασμός για χορό κρατά ακόμα αμείωτος στο άκουσμά του, από τις πρώτες νότες.
Οι Pointer Sisters απέκτησαν το δικό τους αστέρι στο Hollywood Walk of Fame το 1994, ενώ εισήχθησαν στο Vocal Group Hall of Fame το 2005.
Jermaine Jackson & Pia Zadora – When the rain begins to fall (1984)
Αγαπήθηκε έντονα. Οι περισσότεροι που το χορεύουν, κυρίως οι μεγαλύτερες ηλικίες, γνωρίζουν τους στίχους του ρεφραίν. Οι νεότεροι, παρακαλούνται να ακολουθήσουν την «παράδοση». H συνεργασία των Αμερικανών Jermain Jackson και Pia Zadora δημιουργήθηκε για την ταινία “Voyage of the rock aliens”, όπου πρωταγωνιστεί η δεύτερη. Στην Αμερική έφτασε ως το Νο.22 των «Dance Club Songs» του Billboard, στην Ευρώπη όμως γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ήταν Νο.01 σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και Ελβετία, στη Γαλλία πιστοποιήθηκε πλατινένιο πουλώντας 1 εκατ. αντίτυπα. Η διαχρονικότητα του “When the rains begin to fall” αποδείχτηκε... παντός καιρού και εποχής.
Kenny Logins – Footloose (1984)
Ρυθμός για κρας τεστ αντοχή. Γραμμένο από τον ίδιο το 1984, μαζί με τον Dean Pitchford, επένδυσε την ομώνυμη ταινία με πρωταγωνιστή τον Kevin Bacon, η οποία ήταν διπλά υποψήφια τόσο για Oscar όσο και για Grammy. Παρέμεινε στο No.01 της Αμερικής για τρεις εβδομάδες, κατέληξε η τέταρτη μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς, ενώ επίσης κορυφαίο αναδείχτηκε σε Αυστραλία, Καναδά, Νέα Ζηλανδία και Νότια Αφρική. Στην Αγγλία έφτασε ως το Νο.06 αλλά κατέληξε πλατινένιο, με τις φυσικές πωλήσεις και το streaming να προσπερνούν το 1,2 εκατομμύρια. Στην Αμερική, μόνο από φυσικές πωλήσεις, πούλησε 1 εκατ. αντίτυπα.
Bonnie Tyler – Holding out for a hero (1984)
Ένα ακόμη τραγούδι από την ταινία “Footloose”. Εξοντωτικά γρήγορος ο ρυθμός του, είναι η μεγαλύτερη χορευτική επιτυχία της Ουαλής τραγουδίστριας με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή. Οι δημιουργοί του, Dean Pitchford και Jim Steinman, ήθελαν εξαρχής την Bonnie Tyler. Ο Steinman είχε γράψει την προηγούμενη χρονιά τους στίχους και τη μουσική της Νο.01 επιτυχίας της “Total eclipse of the heart”. Ο Pitchford που είχε συνθέσει τη μουσική και για την ταινία, την είχε «ερωτευτεί» από τα “It’s a heartache” και “Total eclipse of the heart”, άκουσε το τελευταίο σε ταξίδι του στην Αυστραλία επειδή δεν ήταν ακόμα επιτυχία στην Αμερική.
H Tyler έδωσε τόσο εκρηκτική ερμηνεία στο “Holding out for a hero”, που δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλη φωνή να το αποδίδει καλύτερα. Κυκλοφόρησε το 1984, φτάνοντας στο Νο.34 της Αμερικής. Στην Αγγλία έφτασε ως το Νο.96 την ίδια χρονιά, την επόμενη όμως ανέβηκε στο Νο.02. Ξεπέρασε τις 600.000 στη Μεγάλη Βρετανία, από φυσικές πωλήσεις και streaming.
Miami Sound Machine – Conga (1985)
Επιτάσσει χορό τόσο ο ρυθμός όσο και οι στίχοι, όπως οι: «Don't you worry if you can't dance, let the music move your feet». Η πρώτη μεγάλη επιτυχία των Miami Sound Machine με την Gloria Estefan στο τιμόνι τους. Κυκλοφόρησε το 1985, αναδείχτηκε χρυσό σινγκλ στην Αμερική πουλώντας μισό εκατ. αντίτυπα, Νο.01 στο «Hot Dance Singles» του Billboard, ενώ Νο.10 στο «Hot 100». Mε τον δημιουργό του συγκροτήματος Emilio Estefan είχαν παντρευτεί το 1978, ένα χρόνο μετά την είσοδο της πρωτοεμφανιζόμενης τότε τραγουδίστριας σε αυτό.
Η προσωπική περιουσία της Gloria Estefan εκτιμάται στο μισό δις δολάρια, από συναυλίες και πωλήσεις δίσκων. Αυτή τα ‘χει και τα χαίρεται, εμείς χορεύουμε σαν τρελοί!
Los Lobos – La bamba (1987)
Σύνθεση του 1939, που παρουσίασε πρώτος ο Μεξικανός El Jarocho. Επιτυχία γνώρισε από τον Ritchie Valens το 1959, τον πρώτο ισπανόφωνο σταρ του ροκ εντ ρολ, πουλώντας μισό εκατ. αντίτυπα. Ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy, στην κατηγορία «Τραγούδι της χρονιάς». Ο Αμερικανός τραγουδιστής δυστυχώς δεν πρόλαβε να χαρεί τίποτα από τα παραπάνω, αφού σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα με τους επίσης αστέρες του ροκ εντ ρολ Bubby Holly και “Big Popper” J.P. Richardson τρεις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του.
Οι Los Lobos έδωσαν στο “La bamba” ταχύτερο ρυθμό. Το ερμήνευσαν στη βιογραφική ομότιτλη ταινία το 1987, βασισμένη στη ζωή του Ritchie Valens. Παρέμεινε στο Νο.01 της Αμερικής για τρεις εβδομάδες, επίσης κορυφαίο ήταν σε Καναδά, Αυστραλία, Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Φινλανδία, Ελβετία, Νέα Ζηλανδία, ακόμα και στη Ζιμπάμπουε. Εκτός από την αγγλική γλώσσα τραγουδήθηκε και σε άλλες, στα γερμανικά, ολλανδικά, ρωσικά, σουηδικά, κροατικά, δανέζικα, τσέχικα, βελγικά και φινλανδικά.
Το έχουν διασκευάσει τόσοι… Los, που χάνουμε το μέτρημα: Los Machucambos, Los Tres Vaqueros, Los Yetis, Los Zafiros, Los Pekenikes, Los Rebeldes del Rock, Los Cinco Latinos, Los Lois. Εμείς θα θυμόμαστε τους Los Lobos, φτάνει!
Taylor Dayne – Prove your love (1988)
1988, δεύτερο σινγκλ, δεύτερη επιτυχία για την 25χρονη τότε νεοεμφανιζόμενη Αμερικανίδα, είχε προηγηθεί το “Tell it to my heart”. Με τον ντίσκο ήχο του “Prove your love” κατέκτησε για πρώτη τη χώρα της, στην κατηγορία «Dance Club Songs».
Χάρη στον παρθενικό της δίσκο “Tell it to my heart” του 1987, η Taylor Dayne διεκδίκησε Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη Γυναικεία Ποπ εμφάνιση», το οποίο έχασε από τo τραγούδι “Fast car” της Tracie Chapman. Ευτύχησε όμως να δει το άλμπουμ της να πουλά δύο εκατ. αντίτυπα στην Αμερική και να απονέμεται διπλά πλατινένιο.
Black Box – Ride on time (1989)
Οι τρεις μουσικοί παραγωγοί από την Ιταλία αρχικά το κυκλοφόρησαν το 1989. Είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα Νο.01 στην ιστορία της μουσικής. Παρέμεινε στην κορυφή της Αγγλίας για έξι συνεχόμενες εβδομάδες και αναδείχτηκε το εμπορικότερο της χρονιάς, ξεπερνώντας το 1,5 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως. Έχει φωνητικά από την επιτυχία “Love sensation” της Loleatta Holloway, του 1980. Στο εξώφυλλο του σινγκλ, όπως και στο βίντεο κλιπ, την «αντικαθιστούσε» η Γαλλίδα μοντέλο Katrin Quinol.
Οι Black Box μη έχοντας πάρει τα δικαιώματα από τη Holloway δέχτηκαν μήνυση από την ντίβα της ντίσκο, ζητώντας να αφαιρεθούν τα φωνητικά της. Όταν η διάσημη βρετανική μουσική εκπομπή του BBC “Top of the Pops” τους κάλεσε να εμφανιστούν παρουσίασαν τη Quinol, η οποία ανοιγόκλεινε «προβληματικά» το στόμα της αφού δεν ήξερε αγγλικά. Το επανακυκλοφόρησαν με τραγουδίστρια, το όνομά της παραμένει άγνωστο ως σήμερα, δεν αναφέρθηκε ούτε στις επερχόμενες επιτυχίες “Everybody everybody” και ”Fantasy” που επίσης ερμηνεύει, αφού σε όλα εμφανιζόταν το μοντέλο από την Καραϊβική. Η «ανώνυμη» φωνή τους έκανε με τη σειρά της μήνυση, καθώς ούτε και από εκείνη είχαν πάρει την άδεια.
Τα δικαιώματα για τα αρχικά φωνητικά της Loleatta Holloway αγοράστηκαν 29 χρόνια μετά, το 2018. Την επόμενη χρονιά, για τα 30 χρόνια του "Ride on time", επανακυκλοφόρησε σε επετειακή έκδοση νέα εκτέλεση, με το όνομα της Holloway να αναγράφεται πλέον όπως δικαιούτο.
Los Del Rio – Macarena (1996)
Το ντουέτο των Los Del Rio, ο Antonio Romero Monge με τον Rafael Ruiz Perdigones, είναι δύο Ισπανοί μουσικοί και τραγουδιστές με δισκογραφική παρουσία από τη δεκαετία του ’60. Το 1993, έγραψαν και ερμήνευσαν το “Macarena”, ένα γυναικείο όνομα που σημαίνει «Μητέρα των Θεών», χωρίς να έχει ιδιαίτερη απήχηση στη χώρα τους.
Τρία χρόνια αργότερα, με την προσθήκη αγγλικών στίχων, κυκλοφόρησε σε ρεμίξ των παραγωγών Bayside Boys γνωρίζοντας επιτυχία παγκοσμίως. Έγινε Νο.01 στην Αμερική για 14 εβδομάδες, ενώ παραμένοντας στα 100 πρώτα για 60 συνολικά αποτέλεσε το τραγούδι με τη μεγαλύτερη διάρκεια παρουσίας στο τσαρτ ως το 1998, όταν το “How do I live” της LeAnn Rimes συμπλήρωσε 69 εβδομάδες. Το μουσικό κανάλι VH1 το κατέταξε Νο.01 στη λίστα της κατηγορίας «One hit wonder of all time», αποτελείται από καλλιτέχνες που έκαναν μία και μοναδική επιτυχία.
Πιστοποιήθηκε τέσσερις φορές πλατινένιο στην Αμερική πουλώντας 3,7 εκατ. αντίτυπα, τρεις στην Αυστραλία, δύο στο Βέλγιο, μία φορά σε Αγγλία, Ολλανδία, Αυστρία και Νέα Ζηλανδία, ενώ διαμαντένιο στη Γαλλία όπου ξεπέρασε το 1 εκατ. αντίτυπα. Έχει καταγραφεί στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness, αφού στο ρυθμό του χόρεψαν 50.000 άτομα στο Yankee stadium, τον Αύγουστο του 1996.
