Φωνές… Αγωγός οι στίχοι. Συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε αυτές και εμάς, το τραγούδι. Μικρές ιστορίες με νότες, συνδεδεμένες με τις μεγαλύτερες της ζωής μας.
Η επιλογή των πιο αναγνωρίσιμων καλλιτεχνών είναι δύσκολη, γεμάτη δεύτερες σκέψεις. Είναι τόσοι στο πέρασμα του χρόνου. Η ιδιαιτερότητα στο ηχόχρωμα τους, ο τρόπος που ερμηνεύουν, επιφωνήματα ή ήχοι που τους έχουν χαρακτηρίσει. Αν συνυπολογίσουμε την παράμετρο των επιτυχιών που «φρόντισαν» να μας γίνουν οικείες, δυσκολεύει η επιλογή.
Κάποιους τους παντρέψαμε, με… συνθέτη και στιχουργό. 20 καλλιτέχνες και δυο λέξεις για αυτούς:
BARRY WHITE
Χαρακτηριστική μπάσα, βαρύτονη αλλά ερωτική η φωνή του Αμερικανού Barry Eugene Carter. Oι γυναίκες φαντασιώνονται έναν σύντροφο με τη φωνή αυτή, ενώ οι άνδρες να είχαν μια φωνή σαν αυτή.
Καρπός παράνομου έρωτα, της ηθοποιού και δασκάλας πιάνου Sandy Marie Carte με τον μηχανικό Melvin White. Η μουσική μπήκε στο αίμα του σε ηλικία τεσσάρων ετών, όταν η μητέρα του τον δίδαξε νότες. Σκοτεινή η εφηβεία του, μπλέκει με συμμορίες, στα 16 φυλακίζεται, εκεί ακούει το τραγούδι “It’s now or never” του Elvis Presley και αποφασίζει να γίνει τραγουδιστής.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 κυκλοφορούσε δίσκους με το όνομα Barry Lee και ως μέλος των συγκροτημάτων Upfronts, Atlantics και Majestics. Το 1972 δημιούργησε την Love Unlimited Orchestra, ένα γυναικείο φωνητικό τρίο. Η μεγάλη όμως επιτυχία ήρθε από την προσωπική του καριέρα. Το όνομα του συνδέθηκε με σόουλ, φανκ και ντίσκο ήχους.
Από τις 11 υποψηφιότητες για Grammy δύο έγιναν δικά του, αμφότερα το 2000. Οι πωλήσεις των δίσκων του ξεπέρασαν τα 40 εκ. αντίτυπα. Είναι κάτοχος του βραβείου Legend στα World Music Awards, ενώ το 2003 απέκτησε το αστέρι που δικαιούται στο Hollywood Walk of Fame.
Ο Barry White έφυγε από τη ζωή το 2003 σε ηλικία 58 ετών. Είχε προλάβει πολύ νωρίτερα να μας δώσει το σύνθημα, το 1975, όταν έγραψε και ερμήνευσε το “Let the music play”. Η μουσική του έπαιξε στο repeat και θα συνεχίσει στον αιώνα τον άπαντα…
DOLLY PARTON
H Dolly Rebecca Parton έχει γράψει εκατοντάδες τραγούδια, ξεκινώντας την πορεία της ως συνθέτης. Η θρυλική κάντρι φωνή έχει ερμηνεύσει σχεδόν 3.000 τραγούδια, 25 από αυτά έγιναν Νο.01.
Η καριέρα της «πατά» σε 7 δεκαετίες. Πρώτο άλμπουμ το 1967 με τίτλο “Hello, I’m Dolly” και πιο πρόσφατο πριν από λίγες μέρες, στις 18 Νοεμβρίου. Το “Diamonds & Rhinestones: The greatest hits collection” περιλαμβάνει 23 επιτυχίες της, από το 1971 ως το 2020.
Πέρα από την Αμερικάνικη λαϊκή μουσική, την κάντρι, είναι από τις πιο ακριβοπληρωμένες γυναίκες μουσικούς του κόσμου, κυρίως με το “I will always love you”. To έγραψε και το τραγούδησε το 1973, αλλά κυκλοφόρησε το 1974 στο άλμπουμ “Jolene”. Θέλησε να το πει ο Elvis Presley, ζητούσε όμως τα μισά δικαιώματα και αρνήθηκε. Το τραγούδι απογείωσε την καριέρα της Whitney Houston το 1992, ξεπερνώντας σε επιτυχία την εκτέλεση της. Μόνο από τα δικαιώματα κέρδισε 10 εκ. δολάρια. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει δείκτη ευφυίας 145.
To 2020 χρηματοδότησε έρευνα για το εμβόλιο του κορονοϊού, δίνοντας 1 εκ. δολάρια.
Οι συνολικές πωλήσεις των σινγκλ και άλμπουμ της ξεπερνούν τα 100 εκ. αντίτυπα. Έχει κερδίσει 10 Grammy με 51 υποψηφιότητες.
Το προηγούμενο Σάββατο 19 Νοεμβρίου, η Dolly Parton εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame μαζί με τους: Pat Benatar, Neil Giraldo, Duran Duran, Eminem, Eurythmics, Lionel Richie και Carly Simon.
To “Jolene”, γραμμένο από την ίδια, είναι η πιο χαρακτηριστική επιτυχία της. Κυκλοφόρησε σαν σινγκλ το 1973 και το συμπεριέλαβε την επόμενη χρονιά στο άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο.
NAT “KING” COLE & NATALIE COLE
Αρκετοί οι λόγοι της επιλογής του τραγουδιού. Καταρχήν και οι δύο φωνές είναι αναγνωρίσιμες, κυρίως του πατέρα, αλλά και της κόρης. Το 1951 ο τεράστιος Nat “King” Cole, ο πιο εμπορικός τραγουδιστής της δισκογραφικής Capitol από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 ως τις αρχές του ’50, ερμήνευσε ένα από τα ωραιότερα και πιο διαχρονικά τραγούδια στην ιστορία της μουσικής, τo “Unforgettable”.
To 1991 η «δύναμη» της τεχνολογίας μας χάρισε μια συγκινητική ηχογράφηση, ιδέα του καλλιτεχνικού διευθυντή Joe Guercio που μεγαλούργησε με τον Elvis Presley. Ενώθηκαν στο στούντιο οι φωνές της κόρης με το νεκρό πατέρα. To “Unforgettable” συμπεριλήφθηκε στο 13o άλμπουμ της Natalie Cole τις ίδιας χρονιάς, με τίτλο “Unforgettable with love”. Το τόλμημα να διασκευάσει 24 επιτυχίες του όχι απλά πέτυχε, αλλά πούλησε 8,6 εκ. αντίτυπα και κέρδισε 3 Grammy.
Στο απόσπασμα που ακολουθεί, η Natalie βρίσκεται επί σκηνής και ο αλησμόνητος Nat “King” Cole στο video wall. Από τότε, το επανέλαβε και με άλλα τραγούδια του σε ζωντανές εμφανίσεις της.
FRANK SINATRA
Τα γαλανά μάτια με την αξιοζήλευτη πορεία. Πολλά τα παρατσούκλια του Francis Albert Sinatra, ένα από αυτά “Η Φωνή”. Γεννήθηκε στο Νιού Τζέρσεϋ από Ιταλούς μετανάστες. Από μικρός ήθελε να γίνει τραγουδιστής, θαύμαζε τον Bing Crosby.
Έφηβος μπήκε στο γκρουπ “Hoboken Four”, κερδίζοντας μαζί τους σε ραδιοφωνικό διαγωνισμό το 1935. Τραγουδώντας σε κλαμπ τον ανακάλυψε ο τρομπετίστας Harry James, με την ορχήστρα του γνώρισε επιτυχία με το “All or nothing at all” που κυκλοφόρησε το 1943. Το 1939 γίνεται μέλος της ορχήστρας του Tommy Dorsey και το 1941 θα κλείσει με 4 επιτυχίες του στο ετήσιο Top 100 του Billboard. Το 1943 ξεκινά η λαμπερή προσωπική πορεία. Τραγουδά στη Νέα Υόρκη, υπογράφει στην Columbia και κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ το 1946. Την ίδια χρονιά κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία “Reveille with Beverly”.
Το 1967 ο Paul Anka σε ένα ταξίδι στη Γαλλία ανακάλυψε το “Comme d’habitude” που τραγουδούσε ο Claude Francois. Σύμφωνα με τον ίδιο, σε κοινή έξοδο με τον Sinatra και φίλους, του είπε ότι σκοπεύει να εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Ο Anka του ζήτησε μια τελευταία ηχογράφηση. Έγραψε τους αγγλικούς στίχους σκεπτόμενος όσα του είπε και τον τρόπο που εκφραζόταν: “And now the end is near”, “I ate it up and spit it out”, “I’ll state my case, of which I’m certain”. Ο Sinatra το ηχογράφησε τη προπαραμονή της πρωτοχρονιάς του 1968. Κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1969, ενώ σε άλμπουμ τον επόμενο μήνα.
Το 1970 το διασκεύασε η Shirley Bassey, το 1973 o Elvis Presley και πολλοί άλλοι, ο χρόνος όμως έδειξε ότι το “My way” θα έχει όχι απλά τη στάμπα του Franky, αλλά θα γίνει η πιο χαρακτηριστική επιτυχία του.
Σε 6 γεμάτες δεκαετίες καριέρας τα άλμπουμ του ξεπέρασαν τα 150 εκ. αντίτυπα, κέρδισε 9 Grammy με 31 υποψηφιότητες, ενώ πρωταγωνίστησε σε πάνω από 60 ταινίες.
Όταν ο έφυγε από τη ζωή το 1998 σε ηλικία 82 ετών, τα φώτα στο Empire State Building έγιναν μπλε προς τιμήν του. Στη μυθική διπλή καριέρα του, είχε πει: «Το μεγάλο μάθημα στη ζωή, μωρό, είναι να μη φοβάσαι ποτέ, κανέναν και τίποτα». Και το έκανε…
WHITNEY HOUSTON
Η Αμερικανίδα Whitney Elizabeth Houston είναι η γυναίκα τραγουδίστρια που έχει χαρακτηριστεί “Η Φωνή”. Η χροιά της δεν είναι μόνο αναγνωρίσιμη, αλλά και από της καλύτερες όλων των εποχών. Έχει εύρος 5 οκτάβες και άψογη τεχνική. Αξιοζήλευτος ο τρόπος που ερμηνεύει, η ευκολία που «ανεβοκατεβαίνει» τις νότες και η σταθερότητα της στις υψηλές νότες που είναι και οι πιο δύσκολες. Άλλωστε δε δίνονται τυχαία οι χαρακτηρισμοί.
Από μικρή ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Ανιψιά της μεγάλης Dionne Warrick, βαφτιστήρα της τεράστιας Aretha Franklin, κόρη της επιτυχημένης γκόσπελ, σόουλ τραγουδίστριας και ηθοποιού Cissy Houston.
Στα 11 τραγουδά σε παιδική χορωδία, ενώ έφηβη στις συναυλίες της Chaka Khan και του Lou Rawls. Στα 15 κάνει εμφανίσεις με τη μητέρα της, ανακαλύπτεται από φωτογράφο, γίνεται μοντέλο, εξώφυλλο στο περιοδικό Seventeen και μια από τις πρώτες Αφροαμερικανίδες που το πετυχαίνει. Στα 19 τραγουδά σε κλαμπ και είναι σειρά του προέδρου της Arista Records, του Clive Davis, να την ανακαλύψει. Δουλεύουν δύο χρόνια μαζί και το 1985 κυκλοφορεί το ντεμπούτο της δίσκο με τίτλο το όνομα της. Έγινε το πιο εμπορικό στούντιο άλμπουμ της, με 23 εκ. αντίτυπα.
Το 1992 ξεκινά ως ηθοποιός. Πρωταγωνιστεί στην ταινία “The bodyguard”, στο πλάι του Kevin Costner. Το μισό σάουντρακ είναι με τη φωνή της, σε 6 από αυτά. 30 χρόνια μετά, εξακολουθεί να παραμένει το πιο εμπορικό όλων των εποχών με 45 εκ. αντίτυπα.
Έχει σπάσει το ρεκόρ Guinness 28 φορές, το πιο σημαντικό ως η πιο επιτυχημένη τραγουδίστρια όλων των εποχών. Έχει 415 βραβεία, ανάμεσα τους: 6 Grammy με 25 υποψηφιότητες, 22 American Music, 16 Billboard, 8 Soul Train, 5 World Music, 1 Legend, 1 Emmy, 2 ΜΤV Europe Music, 2 MTV Movie και 1 MTV Video Music Award.
Οι συνολικές πωλήσεις των άλμπουμ της ξεπερνούν τα 200 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως, μόλις με 7 στούντιο δίσκους. Έφυγε από τη ζωή το 2012, σε ηλικία 48 ετών.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της “I will always love you”, διασκευή του τραγουδιού της Dolly Parton, έμεινε στο Νο.01 της Αμερικής για 14 εβδομάδες. Αξιοθαύμαστο το κράτημα και η σταθερότητα της αναπνοής της για 13,9 δευτερόλεπτα στην κορύφωση του τραγουδιού, σε τόσο ψηλές νότες. Είπαμε… “Η Φωνή”.
FREDDIE MERCURY
Η εμβληματική μορφή των Queen, η ψυχή της λονδρέζικης ροκ μπάντας. Η φωνή του είναι αναγνωρίσιμη στις χαμηλές και μεσαίες νότες, γίνεται πιο χαρακτηριστική στις υψηλές.
Οι φίλοι του Farrokh Bulsara από παιδί τον φώναζαν Freddie. O Bryan May είχε πει ότι το Mercury προέρχεται από το “My fairy King”, τραγούδι των Queen από το ντεμπούτο τους άλμπουμ. “Mother Mercury look what they’ve done to me. I cannot run, I cannot hide”, ένα μέρος των στίχων του. Τότε αποφάσισε ότι θέλει να τον λένε Freddie Mercury.
Σύμφωνα με έρευνα του 2016, η χροιά του είναι πιο κοντά σε λυρικό βαρύτονο παρά σε τενόρο. Με τη γκάμα της φωνής του μπορούσε να ερμηνεύσει μέχρι και όπερα.
Για το μιούζικαλ ”Time” του David Clark που ανέβηκε στο West End του Λονδίνου το 1986, ηχογράφησε την προηγούμενη χρονιά το τραγούδι “In my defence”. Ως σινγκλ κυκλοφόρησε το 1992, ένα χρόνο μετά το θάνατο του από AIDS. Ήταν 45 ετών.
Μια από τις περιβόητες ατάκες του: «Όταν πεθάνω θέλω να με θυμούνται ως μουσικό, με αξία και υπόσταση». Tο πέτυχε περίτρανα…
BARBRA STREISAND & CELINE DION
Δεν θα αναφερθούμε στις πορείες τους γιατί ο σκοπός δεν είναι η σύγκριση. Επιπλέον, το… funny girl έχει σημαντική παρουσία στον κινηματογράφο και μάλιστα διπλά βραβευμένη. Θα σταθούμε στις αναγνωρίσιμες χροιές τους, με τη φωνή της Streisand να είναι πιο χαρακτηριστική.
Σ' ένα ντουέτο ερμηνείας για σεμινάριο, η Barbra Streisand με την Celine Dion έγιναν «ένα» στο τραγούδι “Tell him”, το 1997. Κέρδισε υποψηφιότητα για Grammy στην κατηγορία «καλύτερο ντουέτο με φωνητικά», το έχασε όμως από αυτό του John Lee Hooker με τον Van Morrison στο τραγούδι “Don’t look back”. Η Barbra είχε μια ακόμη υποψηφιότητα στην κατηγορία, για το ντουέτο της με τον Bryan Adams στο εξαιρετικό “I finally found someone”.
Συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ της πρώτης με τίτλο “Higher ground”, ενώ της δεύτερης με τίτλο “Let’s talk about love”.
Η Streisand σε μια επίδειξη δυναμικής απέναντι στη Dion, απέδωσε μια κορόνα παραπάνω λίγο πριν το τέλος, για να «βάλει» τα πράγματα σε τάξη. Tο δικαιούται…
JOE COCKER
Μια ακόμη βραχνή χαρακτηριστική φωνή. Ο Βρετανός John Robert Cocker «έγραψε» το όνομα του σε 6 δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο ότι με τη διασκευή του στο “With a little help with me friends” των Beatles, το έκανε τον ύμνο του Woodstock το 1969 σε μια μνημειώδη εμφάνιση. Ακολούθησε μεγάλη περιοδεία στην Αμερική.
Τo ντουέτο του με την Jennifer Warnes στο τραγούδι “Up where we belong” του 1982, του χάρισε το μοναδικό του Grammy από τις 7 συνολικά υποψηφιότητες που τέθηκε.
Τα άλμπουμ του έχουν πουλήσει 13,8 εκ. αντίτυπα.
To γρέζι της φωνής του στο υποψήφιο για Grammy “You can leave your hat on” του 1986, την ώρα που η Kim Basinger λικνίζεται προς τέρψη του Mickey Rourke στην ταινία 9 ½ εβδομάδες, ξυπνά μνήμες που «ξεσηκώνουν» το λιγότερο… μάτια και αυτιά.
CYNDI LAUPER
Πολλές οι αφορμές για να την αναγνωρίσουμε. Το ηχόχρωμα, τα γυρίσματα, τις χαμηλές ή υψηλές νότες της. Η Αμερικανίδα Cynthia Ann Stephanie Lauper Thornotn χαρακτήρισε την ποπ μουσική τη δεκαετία του ’80.
Η Cyndi Lauper κέρδισε Grammy με μικρόφωνο στο χέρι και χωρίς. Το 1985 είχε 5 υποψηφιότητες, κερδίζοντας τελικά στην κατηγορία “Καλύτερος νέος καλλιτέχνης”. Έγραψε μουσική και στίχους για το μιούζικαλ “Kinky boots”, βασισμένο στην ταινία του 2005, κερδίζοντας το 2014 στην κατηγορία «Καλύτερο θεατρικό άλμπουμ». Ήταν υποψήφια στην ίδια κατηγορία το 2017. Για τον ίδιο λόγο εισήχθη στο Songwriters Walk of Fame το 2015. Ένα χρόνο αργότερα απέκτησε το δικό της αστέρι στο Hollywood Walk of Fame.
Εκτός από Grammy έχει κερδίσει Emmy, Tony, Olivier, Billboard, American Music και MTV Video Music Award.
Οι πωλήσεις των άλμπουμ και σινγκλ της ξεπερνούν τα 50 εκ. παγκοσμίως. Μόνο το ντεμπούτο της άλμπουμ “She’s no unusual” του 1983 πούλησε 16 εκ. αντίτυπα. Μέσα από αυτό, το ”Girls just want to have fun”.
CHRIS REA
Christopher Anton Rea. Ο Βρετανός τραγουδιστής, μουσικός και κιθαρίστας, γεννήθηκε από μάνα Ιρλανδή και πατέρα Ιταλό. Παρόλο που υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες με μπάσα φωνή και βραχνάδα, το ηχόχρωμα του ξεχωρίζει. Μαθαίνει καθυστερημένα κιθάρα στα 22.
To ντεμπούτο του άλμπουμ το 1978 με τίτλο “What happened to Benny Santini?” πούλησε μισό εκ. αντίτυπα. Οι χαμηλές όμως πωλήσεις των δύο δίσκων του στις αρχές της δεκαετίας του ’80 τον είχαν κάνει να σκεφτεί σοβαρά να εγκαταλείψει τη μουσική και να ανοίξει εστιατόριο στην Ιταλία. «Όλοι ήθελαν να είμαι ο επόμενος Elton John ή George Michael. Είμαι από άλλο μουσικό σχολείο, του Joe Walsh, της Bonnie Raitt, του Ry Cooder» είχε δηλώσει απογοητευμένος.
Το 1983 ήρθε το απροσδόκητο. Κυκλοφορεί με κακούς οιωνούς το άλμπουμ “Water sign”, η δισκογραφική σκόπευε να λύσει το συμβόλαιο του μετά από αυτό, ξεχωρίζει το τραγούδι “I can hear your heartbeat”. Κάνει περιοδεία και γνωρίζει επιτυχία κυρίως σε Γερμανία και Γαλλία. Το έβδομο άλμπουμ “Shamrock diaries” το 1984 σηματοδοτεί την «επιστροφή» του στην Αγγλία φτάνοντας στο Νο.15, ενώ στη Γερμανία ξεπερνά τα 250.000 αντίτυπα.
Στον δίσκο “The road to hell” του 1989 υπάρχουν δυο τραγούδια με τον ομώνυμο τίτλο. Το “The road to hell (part II)” δημιουργήθηκε από ταλαιπωρία που υπέστη, «κολλημένος» για περισσότερο από μια ώρα με τη μηχανή του στον αυτοκινητόδρομο του Λονδίνου προς τη Νότια Ουαλία έγραψε τη μουσική και τους στίχους. Το άλμπουμ ξεπέρασε τα 3,1 εκ. αντίτυπα και έγινε το πιο εμπορικό του.
Το “Auberge” του 1991 γίνεται το δεύτερο πιο εμπορικό στούντιο άλμπουμ του με σχεδόν 1,5 εκ.
Τα σινγκλς και άλμπουμ του Chris Rea έχουν ξεπεράσει τα 30 εκ. αντίτυπα.
MARIAH CAREY
H Αμερικανίδα των ρεκόρ Guinness έχει χαρακτηριστεί ως το "υπέρτατο αηδόνι". Η έκταση του βάθους της φωνής της φτάνει τις 5 οκτάβες. Πάμπολλα ρεκόρ ειδικά στην Αμερική, 220 εκ. πωλήσεις παγκοσμίως και μια συλλογή όπου συμπεριέλαβε τις Νο.01 επιτυχίες της, με επιπλέον τέσσερα νέα τραγούδια, το 1998, σε ηλικία μόλις 29 ετών.
Έχει κερδίσει 5 Grammy από τα 34 που ήταν υποψήφια, 19 World Music Awards και 10 American Music Awards. To πιο εμπορικό της άλμπουμ είναι το “Music box” του 1993, πούλησε 30 εκ. αντίτυπα.
Είτε ακούσετε το “Love takes time” του 1990 όταν η Mariah ήταν 21, είτε κάποιο από τα τελευταία της που ξεπέρασε τα 50, η φωνή είναι σχεδόν η ίδια. Από το ντεμπούτο της άλμπουμ που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, με τίτλο το ονοματεπώνυμο της.
Ειδικά στις ψηλές νότες και στις κορώνες, η Mimi είναι… αμίμητη.
MICHAEL JACKSON
Η λεπτή φωνή του, η νεανικότητα της χροιάς του αλλά και ο τρόπος που ερμήνευε, την κάνουν αναγνωρίσιμη. Επίσης, τα διάσημα επιφωνήματα του έγραψαν ιστορία.
Δε θα αναφερθούμε στα βραβεία του, το ότι έχει 39 ρεκόρ Guinness αρκεί.
O Michael Joseph Jackson είναι το όγδοο από τα δέκα παιδιά της οικογένειας Jackson. Το 1962 θα προστεθεί στη μπάντα με τα αδέλφια του, τους Jackson 5, σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών. Το 1968 τους υπογράφει η θρυλική δισκογραφική Motown, ενώ το 1976 η Epic ως Jacksons, με τον Michael στα 20 να σκέφτεται τη σόλο καριέρα.
Την πραγματοποιεί το 1979 κυκλοφορώντας το ντεμπούτο του άλμπουμ "Of the wall" και την επόμενη χρονιά κερδίζει το πρώτο του Grammy στην κατηγορία «Καλύτερη R&B ανδρική εμφάνιση» για την επιτυχία “Don’t stop 'til you get enough”.
Ο βασιλιάς της ποπ μουσικής δε σταμάτησε μέχρι να έχουμε αρκετές...
MINA & ADRIANO CELENTANO
Δύο χαρακτηριστικές φωνές, δύο τεράστιοι καλλιτέχνες του Ιταλικού πενταγράμμου. Η Mina με τον Adriano Celentano έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές.
Η Mina Anna Maria Mazzini στην έβδομη πλέον δεκαετία της καριέρας της, με πρώτο δίσκο το 1960 και πιο πρόσφατο φέτος, κυκλοφόρησε δύο, το “The Beatles songbook” και το “Mina in studio 2001-2021”. Βγήκαν μόνο σε βινύλιο και οι δύο και μάλιστα διπλό. Καλλιτέχνης φαινόμενο στη δισκογραφία, αν αναλογιστούμε ότι σχεδόν κάθε χρόνο κυκλοφορεί δύο και τρία άλμπουμ.
Ο Adriano Celentano, επίσης στην έβδομη δεκαετία δισκογραφικής πορείας, κυκλοφόρησε και αυτός το ντεμπούτο του άλμπουμ το 1960, με πιο πρόσφατη δουλειά το 2019.
To 1998 το κοινό τους άλμπουμ με τίτλο “Mina Celentano” έγινε πλατινένιο στην Ευρώπη, ξεπερνώντας το 1 εκ. σε 29 χώρες. Ξεχωρίζει το εξαιρετικό “Aqua e sale”.
STING
Ο Gordon Matthew Thomas Summer μας «κεντρίζει» για δεκαετίες με τη φωνή του και τα τραγούδια που έχει γράψει. Μπορεί κάποιοι να έχουν πιο χαρακτηριστική από τη δική του, η επανάληψη όμως των επιτυχιών μας «εκπαίδευσε» να την αναγνωρίζουμε.
Ο αειθαλής Βρετανός στιχουργός, βασικός τραγουδιστής και μπασίστας των Police από το 1977 ως το 1984, μετρά 6 δεκαετίες καριέρας μαζί με τη σόλο πορεία του. Το πιο εμπορικό του άλμπουμ με τους Police είναι το “Synchronicity” του 1983, πούλησε 20 εκ. αντίτυπα, ενώ ως σόλο καλλιτέχνης το “Fields of gold: The best of Sting 1984-1994”, που πλησίασε τα 6.5 εκ.
Με τους Police εντάχθηκε στο Rock and Roll hall of Fame το 2003.
Ως τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης και ηθοποιός έχει 17 Grammy με 45 υποψηφιότητες, 3 Brit, μια Χρυσή Σφαίρα, ενα Emmy και 4 υποψηφιότητες για Oscar.
To 1984 ήταν υποψήφιος για 5 Grammy, τρία από αυτά για το “Every breath you take” της προηγούμενης χρονιάς, στις κατηγορίες «Τραγούδι της χρονιάς», «Καλύτερη ποπ εμφάνιση από ντουέτο ή γκρουπ με φωνητικά» και «Ηχογράφηση της χρονιάς». Κέρδισε τα δυο πρώτα. Για το ίδιο τραγούδι έχει βραβευτεί και με Ivor Novello από τη βρετανική ακαδημία, για τους στίχους και τη μουσική. Στην Αγγλία παρέμεινε Νο.01 για 4 εβδομάδες, ενώ στην Αμερική για 8, οι περισσότερες εκείνη τη χρονιά από καλλιτέχνη ή γκρουπ.
Σχετικά με τους στίχους του τραγουδιού έχει δηλώσει: «O κόσμος θεωρεί ότι είναι ρομαντικό και αποπλανητικό, το οποίο αρχικά σκόπευα να είναι, αλλά όταν το ακούς συνειδητοποιείς ότι είναι μια σύνθεση που μιλά για εμμονή που γίνεται αρκετά απειλητική».
SHIRLEY BASSEY
Εκκεντρική; Ναι, από τα ντυσίματα και όχι μόνο. Θεατρική; Ναι, από τα μάτια που γούρλωνε, το στράβωμα των χειλιών, τις κινήσεις των χεριών, το έντονο τέντωμα των δακτύλων της. Ψεύτικη; Σε καμία περίπτωση. Η Ουαλή Dame Shirley Veronica Bassey ότι κι αν έκανε το υποστήριζε στο έπακρο, το ζούσε. Οι ερμηνείες της επικές.
Για δύο χρόνια είχε τη δική της εκπομπή στο BBC με τίτλο το όνομα της. Ανάμεσα στους διάσημους καλεσμένους της, η Dusty Springfield, ο Neil Diamond και ο Charles Aznavour.
Είναι το μοναδικό όνομα που συμμετείχε σε τρεις ταινίες του διάσημου πράκτορα James Bond 007 με αντίστοιχα τραγούδια: “Goldfinger” το 1964, “Diamonds are forever” το 1971 και ”Moonraker” το 1979.
Η φωνή με τα μηδέν Oscar, μηδέν Grammy, με μία μόνο υποψηφιότητα το 1999, ένα μόνο Brit Award το 1977 ως η καλύτερη τραγουδίστρια, αλλά κατά τα άλλα με πωλήσεις πάνω από 130 εκ.
Μια πορεία που «πατά» σε 8 δεκαετίες, με πρώτο δίσκο το 1958 και πιο πρόσφατο το 2020, είναι ένα επίτευγμα που ελάχιστοι στην ιστορία της μουσικής έχουν καταφέρει. Τα παραπάνω δείχνουν ότι τα σημαντικότερα βραβεία δεν τα δίνουν οι θεσμοί, αλλά ο κόσμος.
Αυτή είναι η ζωή της… “This is my life (La vida)”, από το άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο, του 1968.
AARON NEVILLE
Η «τρεμάμενη» φωνή του Αμερικανού Aaron Joseph Neville, με τους 4 πλατινένιους δίσκους σε μια διαδρομή που ξεκίνησε το 1966.
Το 1977 o Art Neville δημιούργησε τους Neville Brothers, με τα αδέλφια του Aaron, Charles και Cyril, κάνοντας κοινή πορεία για 30 χρόνια.
Έχει κερδίσει 4 βραβεία Grammy από τα 13 που ήταν υποψήφιος.
Το “Nature boy” πρωτοτραγουδήθηκε από τον Nat Cole, δεν είχε τότε τον χαρακτηρισμό "King", το 1947. Διασκευάστηκε από περισσότερους από 600 καλλιτέχνες, ανάμεσα τους οι: Frank Sinatra, James Brown, Sarah Vaughan, Bobby Darin, Marvin Gaye, Shirley Bassey, Ella Fitzgerald, David Bowie και Celine Dion. Η εκτέλεση του Aaron Neville το 2003 είναι από τις πιο χαρακτηριστικές. Πέρα από τους στίχους και το τραγούδι συνολικά, η ερμηνεία του είναι καθηλωτική.
LUZ CASAL
Ιδιαίτερη φωνή η Ισπανίδα Luz Casal, η μούσα του σπουδαίου σεναριογράφου, σκηνοθέτη και παραγωγού Pedro Almodovar. Έγινε διάσημη παγκοσμίως από την ισπανική του ταινία με ελληνικό τίτλο “Ψηλά τακούνια” του 1991, με τα τραγούδια “Una ano de amor” και “Piensa en mi”. Η ταινία ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα το 1992 ως η «Καλύτερη ξενόγλωσση».
Τα δύο αξέχαστα μελαγχολικά τραγούδια συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ “A contraluz” του 1991. Έγινε πλατινένιο πουλώντας 400.000 αντίτυπα και αποδείχτηκε το πιο εμπορικό της, μαζί με το “Como la flor prometida” του 1995 που πέτυχε τον ίδιο αριθμό.
To “Piensa en mi” πρωτοτραγουδήθηκε από την Lidya Mendoza, το 1936.
