Η βιομηχανία της ψυχαγωγίας όσο διασκεδαστική και τονωτική είναι, άλλο τόσο «σκληρή» μπορεί να γίνει αφού ακολουθεί την «πραγματικότητα» της προσφοράς και της ζήτησης όπως και της οσμής του χρήματος. Το θέμα γι’ ακόμη μια φορά «το μουσικό άλμπουμ» ως προϊόν, αξία, υπόσταση και χρήση.
Δεν θα συμμεριστώ ούτε θα αντικρούσω τις γνώμες κανενός εδώ, γιατί η φράση «... άκουσες το τελευταίο άλμπουμ των/του/της….» σε λίγο θα περιλαμβάνεται στα «εξαφανισμένα είδη» που η νοσταλγία –ακόμη και του Ταρκόφσκι- δεν φτάνει από μόνη της να το επαναφέρει εν ζωή.
Μπορούμε να κάνουμε όμως συγκρίσεις, κρίσεις και αποκρίσεις, να συνεχίζουμε να «βαφτίζουμε» και να «ξεβαφτίζουμε» οτιδήποτε νέο, νεωτερίζον, παλιό ή αρχειακό και να ξιφομαχούμε ως Σωματοφύλακες για το στέμμα του χαμένου βασιλείου.
Την κυριαρχία του Youtube, του Streaming και όλων των άλλων Apps σήμερα μάλλον δεν μπορεί να την σταματήσει τίποτα, αλλά να θυμηθούμε πως γεννιούνταν είδωλα, τραγούδια και άλμπουμ έως τώρα δεν μας το απαγορεύει κανένας και πιθανόν να δίνουμε ιδέες και λαβές σε κάποιους για το πώς το χθές «ακουμπά» και μπλέκεται στο τώρα.
Μου ήταν δύσκολο να επιλέξω άλμπουμ ή τραγούδια από το παρελθόν έως σήμερα με την μέθοδο του σημαντικού, εμπορικού, πετυχημένου, εξειδικευμένου ή αδιατάραχτα μοναδικού.
Έτσι ξεσκόνισα το παρελθόν και ξάφρισα απ’ το σήμερα εμπορικές αφίσες ή πόστερς που διαφημίζουν το νέο του τότε ως το καινούργιο του σήμερα.
Προβληματίστηκα γιατί δεν χωρούσαν όλοι οι «ήρωες» σε ένα άρθρο κι αναγκάστηκα να «κόψω» αυτούς που φίλοι αναγνώστες και μουσικοί Indiana Jones θα πουν …μα ξέχασε τον τάδε δίσκο. Έτσι είναι οι αγάπες, της αποζητούμε περισσότερο όσο κάποιος ή κάτι μας τις θυμίζει. Αυτό ανεβάζει την αξία και έχουμε την ευκαιρία και να τις επαναξιολογήσουμε.
Ξεκινώ από τον Elvis (ζεις εσύ μας οδηγείς) για να πάω στους Beatles που με το “Love me Do” ξεσήκωσαν όλα τα κοριτσάκια και αγοράκια του πλανήτη.
Το “Light my fire” των Doors έδωσε στην αγάπη μια άλλη διάσταση και στις δεκαετίες ’70ς ‘80ς δεν έμεινε σχολική τσάντα που να μην έχει πάνω της με χοντρά μαύρα γράμματα την λέξη “The Doors”. Όσο για τους Jethro Tull το “Locomotive Breath” ήταν χιτ στην ντισκοτέκ και τα άλλα τους ήταν για τους μυημένους.
Οι Led Zeppelin σταθερή αξία σαν την αγγλική χρυσή λίρα και οι Queen αν δεν ήταν ο Freddie Mercury θα ήταν σαν τις μη αλκαλικές (mercury) μπαταρίες, περιορισμένης διάρκειας. Οι Pink Floyd με το “Wish you here” έσπασαν ταμεία και στην Ελλάδα, όπως και το εξώφυλλο του “Trick of the tail” των Genesis έγινε στην Ελλάδα μάλλον το πιο αναγνωρίσιμο. Το “Born to run” του Bruce “Boss” Springsteen θα συνέχισε να ήταν το πιο διάσημο αν το 1984 δεν θυμόταν ότι γεννήθηκε “Born in the USA”
.
Στον αντίποδα, την Disco στην Ελλάδα πολλοί ροκάδες εμίσησαν αλλά όταν ο Mick Jagger τραγούδησε το “Miss you” το χόρεψαν όλοι.
Οι Boney M ξεφωνήθηκαν παντού αλλά κανείς δεν σταμάτησε να μην τους χορεύει ή να κουνιέται. Όσο για το “Black Betty” των Ram Jam είναι πιστεύω ένα από τα πλέον απόλυτα one-hit wonder παγκοσμίως.
Οι Who είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και παρασύρομαι, όσο για το “Fandago” των αγέραστων boogie ZZ Top ήταν το πρώτο live album που αγόρασα.
Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Sex Pistols με την λογοκριμένη αφίσα bollocks
σβησμένο, όπως και οι Clash με το ασυνήθιστα τριπλό “Sandinista”.
Από τους ασύλληπτα πρωτοπόρους Joy Division δεν διάλεξα την αφίσα της Factory για το “Unknown Pleasures” αλλά προτίμησα μια φοβερή αφίσα συναυλίας τους στο Bristol. Αν δεν υπήρχε ο David Bowie μπορεί να μην υπήρχαν και Joy Division όπως και χιλιάδες άλλοι καλλιτέχνες και η promo αφίσα του “Heroes” τα λέει όλα σε μια και μόνο γραμμή “Tomorrow belongs to those who can hear it coming”.
Όλ΄ αυτά πριν το 1977 γιατί ο Bowie ήταν μπροστά απ’ την εποχή του πάντα.
Βέβαια μετά το 1980 ήρθε το ΠΑΣΟΚ, η Θάτσερ, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, η περεστρόικα, η πτώση του τοίχους, το βίντεο κλιπ, το MTV και φυσικά ο Μιχάλης ο Τζάκσον με το “Thriller”, η Madonna ως νέα «Παρθένος Μαρία» και η παρ’ ολίγον Madonna, Cyndi Lauper, το NWOBHM, το arena-rock, το Hair-metal και οι αλογοουρές. Στην βιομηχανία, ξεπούλησαν τα μαγαζιά από walkman, videos, Ψάλτη, All Star, Fruit of the loom, Sega, Ντισκοτεκ και από το “Last night a dj saved my life” μέχρι το “Lambada”.
Θα ήταν ιεροσυλία ν’ αφήσουμε απέξω τους Guns-n-Roses και το “Appetite for Destruction” αφού μαθητές-τρίες έως μοντέρνες νοικοκυρές έμαθαν να τραγουδούν το “Sweet child o mine”. Όσο για τους Iron Maiden το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο Δήμος Αθηναίων μετά τις μεγαλειώδεις συναυλίες του γκρουπ στην Ελλάδα είναι μια «βάπτιση», οδός Iron Maiden.
Οι U2 πάλι έχτισαν εκεί που άλλοι απέτυχαν, κι έγιναν κάπως σαν οι Rolling Stones της Ιρλανδίας. Οι Beastie Boys από την Νέα Υόρκη παραφράζοντας τον James Bond “ Licence to ill” και κρατώντας μικρόφωνο αντί για πιστόλι, απέδειξαν ότι με το ταλέντο και την δημιουργική τρέλα “White men can Rap”.
Για τους Nirvana και το “Nevermind” είναι περιττό να μιλήσουμε για το παλιρροιακό κύμα που προκάλεσαν στη μουσική. Το ίδιο προσπάθησαν και οι Strokes με την νέα χιλιετία με το “Is this It” αλλά παρά το «σπρώξιμο» από τα ΜΜΕ δεν κατάφεραν πιστεύω τα ανάλογα γι’ αυτό διάλεξα την εμπνευσμένη αφίσα από το νέο άλμπουμ τους “ The New Abnormal”.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες που διανύουμε η κυριαρχία του «ακούω και αγοράζω με το κομμάτι», είναι εμφανής, προβαλλόμενη και επιβαλλόμενη. Η Dua Lipa δεν ξέρω αν θα γίνει η νέα Donna Summer, Olivia Newton John ή o θηλυκός Prince, θα δείξει.
Όσο για την Billie Eilish μπορεί στον τελευταίο της δίσκο να είναι “ Happier Than Ever” και διαβάζω κάπου για συγκρίσεις με την Joni Mitchell της εποχής της αλλά μάλλον υπάρχει και άλλος «διεκδικητής» η Taylor Swift με το “Folklore” κι από κοντά-μακριά έρχεται και η Lana Del Rey.
Τα ονόματα που κλείνουν την χρονιά στο post-κάτι είναι οι “Wet Leg” και οι “Dry Cleaning”.
Ένα «στεγνό καθάρισμα» χρειάζεται στην μουσική, αλλά βγαίνουν εύκολα οι παλιοί «λεκέδες» από τα ρούχα και το σώμα μετά από τόσα χρόνια;
