Με το ξεκούδουνο μα πυρπολικό “Easy Lover” των Philip Baley & Phil Collins από τα ηχεία να με θέλει ξάφνου χορευτό και λάιτ, όπως άλλωστε πολλούς ακόμη γύρω μου σε πληροφορώ, στις έντεκα το βράδυ ξαναχόρεψα στην αντίστοιχη εισαγωγή των Slipknot, αφού το “For Those About To Rock” επιλέχθηκε να ακουστεί ολόκληρο, καθώς του πρέπει!
Στα καπάκια, μια μικρή τζούρα από το “Get Behind me Satan and Push” ώστε να αλλοιωθεί καταλλήλως, για να ακολουθήσει αυτό που εικοσιπέντε χιλιάδες μανιακοί αδημονούσατε να συμβεί. Πανζουρλισμός! Ντελίριο. Γιορτή. Slipknot.
Το “Disasterpiece” ήθελε τους φωτογράφους να είμαστε καρφωμένοι στο πελώριο θεατρικό σκηνικό, μα οι ιαχές ξωπίσω μας ήταν τέτοιες που μας ανάγκασαν να γυρίσουμε αρκετές φορές στιγμιαία το φακό προς το κάγκελο. Στα ογδόντα λεπτά που ακολούθησαν ως το τέλος η συμμετοχή ήταν τόσο μαζική, που κατάντησε αξιοθαύμαστη!
Αναμενόμενο λοιπόν στο “Spit it Out” να καθίσουμε κατάχαμα ώστε να εκσφενδονιστούμε λίγο μετά στον αέρα. Μια ωρίτσα όμως θα ήταν λίγη για headliner. Οπότε το encore συμπλήρωσε τα μάλα τούτο το πανηγύρι με δυο ύμνους: “People=Shit” και “Surfacing” έπεσαν ως λαχταριστή ταφόπλακα στο φετινό καυτό φεστιβαλικό καλοκαίρι, με το προηχογραφημένο “Till we Die” να μας καληνυχτά. Και του χρόνου, με Υγεία.
Κείμενο: Χρήστος Κισατζεκιάν
Ένα διαφορετικό γκρουπ με πολλούς φίλους και στην χώρα μας, μάλλον το μεγαλύτερο όνομα που ήλθε φέτος στην χώρα μας, ναι μεγαλύτερο και από τους maiden σε μέγεθος επιτυχίας σε όλο τον πλανήτη και ειδικά στις ΗΠΑ.
