Γράφει ο Χρήστος Κισατζεκιάν
Cry, Cry, Cry... Boom, Boom, Boom. Αυτό. Ακριβώς αυτό συνέβη. Κλάψαμε και χτυποκαρδίσαμε μαζί του δυο ολάκερες ώρες. Σε μια παράσταση που πλέον μπορεί να διδάσκεται στα πεζοδρόμια της Ζωής, τις Μουσικές Ακαδημίες και τα φυτώρια καλλιτεχνών, αναδεικνύοντας και μεταλαμπαδεύοντας την πεμπτουσία της Συναυλίας με σίγμα κεφαλαίο! Που δεν είναι άλλη από το να επιτευχθεί κείνη η μαγική σύζευξη μεταξύ του εκτιθέμενου καλλιτέχνη που παίζει στα σανίδια λες και είναι η τελευταία του φορά, και του συναισθηματικά φορτισμένου θεατή που ως γόνιμος δέκτης μεταμορφώνεται σε δίαυλο που συνδέει τα Γήινα με την Πηγή. Την αρχή και το τέλος μας. Αυτό βιώσαμε το βράδυ της Τετάρτης 15 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού. Το ζητούμενο: μια από «κείνες τις βραδιές» που σημαδεύουν εξίσου το Όνομα και Εμένα.
Πέντε και κάτι στο πόστο μου εγώ ώστε να τιμήσουμε και τα δικά μας σχήματα. Και πρώτοι πρώτοι οι Royal Arch που με το ανεξάρτητο rock που πράγματι αγγίζει το shoegaze και παραπέμπει σε σχήματα θρυλικά όπως οι The Smiths, κατέλαβαν την πελώρια σκηνή συντροφεύοντας τους πιο φανατικούς που είχαν ήδη πιάσει κάγκελο. Και να που οι μουσικές τους επιλογές έδιωξαν μακριά της απειλή της βρόχας, προσφέροντας πτήσεις σε ουρανό γαλάζιο.
Royal Arch © Χρήστος Κισατζεκιάν
Έξι και κάτι το απόγευμα τους διαδέχθηκαν οι γεννημένοι εν τω μέσω της πανδημίας Sugar for the Pill από τις στάχτες των Skinner Box & Dead Buildings και τιμούν τα παραπάνω μουσικά ιδιώματα, με έντονες πινελιές dream pop. Μαυροντυμένοι όλοι, με την τραγουδίστρια Vana Rose να διαφέρει συνειδητά με αέρινο φορεματάκια και σομόν πεταλούδες, για σαρανταπέντε λεπτά παρουσίασαν το πρόσφατο “Wanderlust” που τάραξε τα νερά της εγχώριας δισκογραφίας.
Sugar for the Pill © Χρήστος Κισατζεκιάν
Στις επτά και τέταρτο που ήρθε η ώρα των πολυσυζητημένων Fontaines D.C. από την Ιρλανδία η εικόνα της Πλατείας Νερού προμήνυε αισθητά μεγαλύτερη προσέλευση από εκείνη της βραδιάς των Bauhaus. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε τα μάλα. Με τον υπερκινητικό και αλλόφρονα Grian Chatten, το post-punk κουιντέτο έδειξε τα γυαλιστερά του δόντια μονομιάς. Και παρότι μετρούν μονάχα πέντε χρόνια ύπαρξης, οι μπροστινοί του κάγκελου τραγούδησαν όλα τα στιχάκια του πετυχημένου “Skinty Fia”. Μα όλα! Μιλάμε λοιπόν για άλλη μια αγαπημένη μπάντα του ιδιαίτατου ελληνικού κοινού που έχει πολλά να κερδίσει από τη συμπάθειά μας.
Fontaines D.C. © Χρήστος Κισατζεκιάν
Το φως ήταν πλέον γλυκό πορτοκαλί όταν οι εδώ και πολλά χρόνια αγαπημένοι Mogwai έσυραν τον χορό. Και όπως πάντα, για την επόμενη ώρα οι προσφιλέστατοι Σκοτσέζοι μας «έριξαν» σε ένα ταξίδι ονειρικό τιμώντας συνειδητά το περσινό “As The Love Continues”. Οι εναλλαγές κατάνυξης και εσώτερης οργής που η post-rock αξιωματικά προσφέρει οδήγησε το πλέον πολυπληθές κοινό σε μια νιρβάνα «ό,τι πρέπει» για όσα μας περίμεναν, «ερήμην» μας!
Mogwai © Χρήστος Κισατζεκιάν
Ήταν έντεκα παρά κάτι όταν χωρισμένοι στις δυο άκρες των photo pits οι φωτογράφοι σηκώσαμε τα κανόνια μας ώστε να προσπαθήσουμε να εγκλωβίσουμε το πανδαιμόνιο συναισθημάτων που ξάφνου αντιμετωπίσαμε. Επί ματαίω. Μια σκάλα που ένωνε σκηνή και κάγκελο ήταν υπεύθυνη του σχίσματος αυτού. Υπεύθυνη για την επιβεβλημένη απόστασή μας από το ψηλόλιγνο Θεριό, πενήντα μέτρα, μα συγχρόνως υπεύθυνη για μια από τις πιο διαδραστικές συναυλίες ολάκερης της συναυλιακής μου ενασχόλησης από το 1980 που καταρχάς άρχισε τούτη η εξάρτησή μου ως οπαδού!
© Χρήστος Κισατζεκιάν
Βλέπεις, ο εξηνταπεντάχρονος μάστορας της εξομολόγησης είχε ζητήσει ένα ξύλινο στενόμακρο διάδρομο- πεζούλι που του επέτρεπε κάθε λίγο και λιγάκι να περπατά πέρα-δώθε στο δάσος από τα απλωμένα χέρια των μπροστινών φανατικών, αγγίζοντάς τα όλα, γονατιστός ή όρθιος, τεθραυσμένος ή εκρηξιγενής.
«Όσα ξέρεις για μένα, ισχύουν... Και όσα φοβάσαι, άφησέ τα στην άκρη για δυο ώρες, εμπιστεύσου με!» έκραξε ωσάν κοράκι με το που ξεχύθηκε στα σανίδια. Ε. Το είπε και το έκανε!
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
Από το εισαγωγικό “Get Ready For Love” κιόλας, ο απαράλλακτος Nick Cave πήρε κι έδωσε Αγάπη με τα τσουβάλια. Με ένα δίωρο σετ που τιμούσε τα πάντα όλα, χθες και σήμερα, κανονικά. Στο αναπάντεχο “City of Refuge” έγινε μακελειό. Στο “Jubilee Street” τραγουδούσαν δώδεκα χιλιάδες χορωδία. Το “White Elephant” είχε και καλά το ρόλο της καληνύχτας, για να καθίσει λίγα λεπτά μετά ο πρωταγωνιστής μόνος του στο πιάνο προσκαλώντας μας σε δεύτερα φωνητικά για το “Into My Arms”...
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
«Είμαι δίπλα σας» ψιθύρισε στο “Ghosteen Speaks” ξορκίζοντας τα θεριά που ζώσανε πρόσφατα για δεύτερη φορά τα εσώψυχά του. Και μεις υπνωτισμένοι, μεθυσμένοι. Δεν ήταν συναυλία τούτο δω. Ήταν ψυχόδραμα κοινό.
Το φορητό στούντιο - van του Athens Voice 102.5 στο Release Athens 2022 © Χρήστος Κισατζεκιάν
© Χρήστος Κισατζεκιάν
Royal Arch © Χρήστος Κισατζεκιάν
Royal Arch © Χρήστος Κισατζεκιάν
Sugar for the Pill © Χρήστος Κισατζεκιάν
Sugar for the Pill © Χρήστος Κισατζεκιάν
Fontaines D.C. © Χρήστος Κισατζεκιάν
Fontaines D.C. © Χρήστος Κισατζεκιάν
Fontaines D.C. © Χρήστος Κισατζεκιάν
Mogwai © Χρήστος Κισατζεκιάν
Mogwai © Χρήστος Κισατζεκιάν
Mogwai © Χρήστος Κισατζεκιάν
Release Athens 2022 © Χρήστος Κισατζεκιάν
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
Nick Cave & The Bad Seeds © Χρήστος Κισατζεκιάν
