Τα κάγκελα του κήπου
υγρά απ' τη βροχή
σαν τους φτωχούς
που τους αφήνουν έξω
αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα.
Σαν ήμασταν παιδιά
κρυβόμασταν κάτω
απ' τη σκάλα
κι όταν βγαίναμε
είχαμε αφήσει εκεί
ένα βασιλικό πεπρωμένο.
Η σιωπή
κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο,
η θλίψη πιο δίκαιο
κι αργότερα νέοι
αγκαλιάσαμε το πρώτο δέντρο
και του διηγηθήκαμε
τα περασμένα.
Άχαρες μέρες που φύγατε
κι όμως αφήσατε
μια ανάμνηση συγκινητική.
Κι εγώ που υπήρξα
τρελός για το αύριο,
κοιτάζω τώρα με αγωνία
να προχωρούν
οι λεπτοδείχτες στα ρολόγια.
Ώσπου μια νύχτα
ένας διαβάτης περνάει
στο δρόμο τραγουδώντας.
Που έχεις ξανακούσει
το τραγούδι αυτό;
Δε θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία
όλων όσων ονειρεύτηκες
τρέμει μες στο τραγούδι.
Στέκεσαι στο παράθυρο
κι ακούς σα μαγεμένος.
Κι άξαφνα
σε κάποια στροφή του δρόμου
το τραγούδι σβήνει.
Όλα χάνονται.
Ησυχία.
Και τώρα τι θα κάνεις;
Τάσος Λειβαδίτης
