Πέθανε ο πατέρας μου.
Ήμουν στην Πάτρα με το
θίασο του Αργυρόπουλου.
Πήρα το τρένο για να έρθω
στην Αθήνα. Όλη τη νύχτα,
μέσα στο τρένο, έκλαιγα.
Φτάνω το πρωί.
Πάω στο σπίτι,
δε βρίσκω κανέναν.
Μου λένε ότι
είναι στο νεκροταφείο.
Πάω στο νεκροταφείο
και τους βλέπω από μακριά,
να περιμένουν στο φέρετρο
του πατέρα μου, εμένα.
Έχω στερέψει από το κλάμα.
Βγάζω μια κραυγή.
Συγκινήθηκαν.
Ύστερα από δύο χρόνια,
παίζω τον ''Λαέρτη'' στο έργο
'Άμλετ'' του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Θυμάμαι την κηδεία.
Όταν πέφτει ο Λαέρτης
μέσα στον τάφο και λέει:
''Τώρα σωριάστε χώμα
ώστε να γίνει ένα βουνό,
να ξεπεράσει την κορυφή
του ουράνιου Ολύμπου'',
πετάχτηκα και το είπα
με το ίδιο συναίσθημα που είχα,
όταν έβγαλα την κραυγή
τη μέρα της κηδείας του πατέρα μου.
Το κοινό στο θέατρο συγκινήθηκε.
Αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή,
τα βιώματά μας, οι εμπειρίες μας,
ή και λεπτομέρειες
των συμβάντων της ζωής μας,
εμείς οι ηθοποιοί
τα βάζουμε σε φακελάκια.
Τα φακελάκια αυτά,
τα αποθηκεύουμε
στο μυαλό και στην ψυχή μας,
και αποτελούν
τη βάση του υλικού εκείνου
που θα μεταχειριστούμε σε έναν ρόλο,
όταν θα μας δοθεί η ευκαιρία.
Μάνος Κατράκης
