Δεν υποκρίνομαι - θεωρώ
τον εαυτό μου καλή ηθοποιό.
Όμως, αν τα βάλεις κάτω,
καταλήγεις στο συμπέρασμα
πως είμαι μια άθλια ηθοποιός.
Αμόρφωτη.
Ανοργάνωτη.
Ακαλλιέργητη.
Πήρα την απόφαση να διορθωθώ.
Είδα τον εαυτό μου και είπα:
Κύριε ελέησον!
Τι κάνω τόσα χρόνια;
Τώρα θα δεις
πώς θα κάνω τη δουλειά μου
από δω και μπρος...
Και αρρώστησα.
Μόλις πήρα τις σοβαρές,
τις ειλικρινείς αποφάσεις μου,
αρρώστησα.
Όταν κατάλαβα
πώς πρέπει να γίνεται η δουλειά,
την έχασα.
Υπάρχουν βέβαια
διάφοροι συνένοχοι
στο γεγονός ότι δεν αξιοποιήθηκα.
Όχι το κοινό όμως.
Το κοινό δε φταίει σε τίποτα.
Βοηθάει, και μάλιστα
χωρίς να έχει καμία
υποχρέωση να βοηθήσει.
Το κοινό μου έδωσε ήδη.
Εγώ όφειλα
να του δώσω περισσότερα,
γιατί ο Θεός μου έδωσε.
Μου έδωσε ένα χάρισμα,
- κι εγώ τι το έκανα;
Δεν έχω αξίωση
να μου γυρέψει το κοινό
να είμαι καλύτερη.
Εγώ πρέπει να ντρέπομαι
που δεν καλλιέργησα
αυτό που είχα.
Στάθηκα κακιά μάνα
για το ταλέντο μου.
Δεν του έδωσα γάλα.
Κι έτσι,
βγήκε παραμορφωμένο
- με στραβά πόδια.
Έλλη Λαμπέτη
Απόσπασμα από το βιβλίο: ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Το είδαμε: SintomiSinantisi
