Πρώτη ανάρτηση για το 2021. Σπανίως κάνω απολογισμούς, ακόμα σπανιότερα βάζω στόχους για τη χρονιά που έρχεται. Με μάθαν από παιδί πως αυτά δεν λειτουργούν, η ζωή έρχεται και την αφήνεις να σε πάει. Δεν είναι μεγαλεπήβολοι οι στόχοι μου για το 2021, δεν περιλαμβάνουν τίποτε ακατόρθωτο. Λίγο να φτιάξω την υγεία μου που την άφησα να ρημάξει τα τελευταία χρόνια. Να αφήνομαι στα χάδια των παιδιών μου περισσότερο. Να δουλεύω λιγότερο, να αγαπάω πιο πολύ, να αγαπιέμαι πιο πολύ. Να αφήνω να με αγαπήσουν, να δέχομαι δώρα, να μην αφήνω να εκμεταλλεύονται την ανάγκη μου να αγαπηθώ άνθρωποι που πάντα θα ζητάνε παραπάνω όσα κι αν δίνεις, ακόμα κι αν δίνεις τα πάντα.
Να διαβάζω βιβλία, να με μη με εγκαταλείψει το «χάσιμο» του γραψίματος, η έκσταση εκείνη, η ιερή ώρα που είμαι μόνη με ένα ακόμα άγραφτο κείμενο που γεννιέται μέσα στο μυαλό, υλοποιείται άτσαλα σε μια οθόνη ή μια λευκή κόλλα χαρτί, και τελικά δίνει μια από τις μεγαλύτερες ηδονές που έχει δοκιμάσει άνθρωπος. Να είναι καλά τα παιδιά μου, ο άντρας μου, η μαμά μου, οι φίλοι μου, όλα «μου». Μικραίνει ο κόσμος μας μεγαλώνοντας. Έχει μεγαλύτερη σημασία ένα ωραίο βιβλίο, ένα μακρύ φιλί, μια ώρα αγκαλιά μπροστά στην τηλεόραση. Έχει σημασία η συνενοχή. Να είναι οι άνθρωποι με το μέρος μας.
Συνήθιζα να λέω πως ζω και ανασαίνω για τη λογοτεχνία. Η αλήθεια είναι πως είμαι άνθρωπος κατά βάση μονήρης, τους λιγοστούς πραγματικούς μου φίλους, σαν σωστό μοναχοπαίδι, τους κάνω οικογένεια, με γνωρίζουν σαν την ξανάστροφη της παλάμης τους, και με αφήνουν να ανασυνταχτώ όταν πρέπει. Για χρόνια υπήρξε η λογοτεχνία το μόνο πράγμα που μου έδινε ρυθμό, μια ένταση ακατάπαυστη. Τώρα οι ρυθμοί μου πέφτουν. Μετράω τα βήματα, για να μην είναι πια στακάτα, να μαλακώνουν. Έχει κι άλλους ρυθμούς η ζωή. Το 2021 είναι η αρχή για ένα κυματιστό αντάτζιο.
Από το blog
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ
