Η αλήθεια είναι πως
τα γράμματά σου
είναι σαν κάποια
ωραία μάτια εκφραστικά
που σε κοιτάζουν
δακρυοπνιγμένα,
μα χωρίς να στάζουνε
τα δάκρυά τους
και χωρίς να χάνουν
τίποτε από την ομορφιά τους
τα μάτια αυτά.
Μάλιστα
γίνονται ομορφότερα.
Μα η αλήθεια είναι πως
θα τα ήθελα τα μάτια αυτά
(παραμερίζοντας
κάθε αισθητικό εγωισμό)
πως θα τα ήθελα να
μη πνίγονται δακρυσμένα,
θα τα ήθελα ολοκάθαρα να
λάμπουν και να χαμογελούν
με το χαμόγελο εκείνο
των ωραίων ματιών
που κάποτε και πότε
είναι εκφραστικότερο
και ποθητότερο
από το χαμόγελο
που ανατέλλει στα χείλη
κάποτε και πότε σημειώνω,
γιατί δεν είναι τίποτε ωραιότερο,
από το χαμόγελο του ανθρώπου
το μειδίαμα, βέβαια,
που κέντρο του το στόμα είναι,
μα που απλώνεται φωτίζοντας,
με το φως μιας αυγής,
ολόκληρο το πρόσωπο.
Τα γράμματά σου πώς πονούν.
Παλμός τους είναι η μελαγχολία,
μια deception τα τρεμοσαλεύει
κ' ένας φόβος τα κιτρινίζει.
Αστείος και αφελής θα ήμουν
αν προσπαθούσα
να σε παρηγορήσω.
Μα και δεν πρέπει να σου
σιωπήσω δύο πράγματα:
Πρώτα,
πως μου δίνουν
κ' εμένα ένα πένθος
που όσο κι αν είναι
δυσκολοέκφραστο,
εύκολα θα μπορείς
να το εννοήσεις.
Έπειτα και μαζί πως
μου δίνουν μια χαρά.
Το πένθος είναι
από το πένθος σου
και η χαρά από τη σκέψη
πως με θεωρείς
άξιο της εμπιστοσύνης σου
ώστε να γέρνεις
προς την ψυχή μου
το πρόσωπο της θλίψης σου.
Κωστής Παλαμάς
Απόσπασμα από το βιβλίο: ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΑΧΗΛ
Το είδαμε: SintomiSinantisi
