Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου: Η επιτυχία και η απήχηση των τραγουδιών μου, οφείλεται στην ειλικρίνεια και στη φυσικότητα με την οποία τα έγραψα...

Γράφω τραγούδια και τα
πουλώ γιατί έχω ανάγκη.

Μόλις τα παραδώσω
υπογράφω και μια
δήλωση παραιτήσεως
από διάφορα δικαιώματα,
ας πούμε απαρνούμαι
τα πνευματικά μου τέκνα
για 200 - 250 δραχμές.

Η εταιρεία δίσκων που ανήκω
δεν δέχεται τους στίχους μου
και μου απαγορεύουν να
συνεργαστώ με άλλη εταιρεία.

Εμείς που ασχολούμαστε
με το τραγούδι,
είμαστε δέσμιοι των
δισκογραφικών εταιρειών.

Αυτοί μας υψώνουν
και οι ίδιοι μας ρίχνουν
στα τάρταρα της ανυπαρξίας.

Είμαι 75 χρονών.
Είμαι άρρωστη και ανήμπορη
να τα βάλω μαζί τους
μα ένα μονάχα τους λέω:

Το πνεύμα
δεν φυλακίζεται.

Δεν δεσμεύεται.
Μια συμβουλή έχω να δώσω

στους νέους στιχουργούς:
Όχι συμβόλαια με εταιρείες!
Στου γιαλού τα βοτσαλάκια
κάθονται δυο καβουράκια,

Τι έχει και κλαίει το παιδί,
Στ' Αποστόλη το κουτούκι,

Είμαστε αλάνια,
διαλεκτά παιδιά
μέσα στην πιάτσα,

Πετραδάκι, πετραδάκι
για τα σένα το 'χτισα,

Στα ώπα - ώπα σ' είχα
και σε ζηλεύανε,

Δε φταις εσύ,
η φαντασία μου
τα φταίει,

Ηλιοβασιλέματα
γεμάτα αναμνήσεις,

Περασμένες μου αγάπες,
όνειρα που σβήσατε,

Είσαι η ζωή μου,
η αναπνοή μου,

Είμαι αητός χωρίς φτερά,
χωρίς αγάπη και χαρά,
Δυο πόρτες έχει η ζωή,

Μ' ένα όνειρο τρελό,
όνειρο απατηλό.

Η επιτυχία και η απήχηση
των τραγουδιών μου,
οφείλεται στην ειλικρίνεια
και στη φυσικότητα
με την οποία τα έγραψα.

Συνήθως ένα τραγούδι
το γράφω σε μια μέρα.

Γράφω όταν με
πνίγει μια θύμηση,
όταν με βαραίνει ο πόνος.

Το γράψιμο είναι ένας τρόπος
για να ξεφύγω από τούτο
το θλιβερό περιβάλλον.

Στην ηλικία μου,
ο άνθρωπος ζει με
τις αναμνήσεις του.

Και οι δικές μου είναι πικρές.
Αγνοήθηκα.

Παραγκωνίστηκα.
Αδικήθηκα.

Μοίρασα απλόχερα
την τέχνη μου,
μα δεν αξιοποιήθηκα.

Μας γέλασες παλιοζωή,
μας γέμισες ελπίδες
μα στις βαθιές ρυτίδες
το δάκρυ μας κατρακυλά.

Νύχτα πέρασε το τρένο
και το χάσαμε,
κάπου θέλαμε να πάμε
μα δε φτάσαμε.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Σαν σήμερα, το 1972, έφυγε από τη ζωή.