Χόρχε Μπουκάι: Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό»
-«Αποδίδω στον εαυτό μου την αξία του»
-Αν αφού έχω βάλει τα όριά μου, έχω επιμείνει, σου το έχω πει με χίλιους τρόπους κι έχω παρακαλέσει και κάποιον τρίτο να με βοηθήσει να σου το πω- αν, λοιπόν, εσύ εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις, τότε σε προειδοποιώ μ΄ένα Θ&Φ:«Θα Φύγω!»
-…να βρίσκεις σ΄εσένα ό,τι αξιόλογο και πολύτιμο έχεις.
-Και τί είναι αυτό το ιδεώδες Εγώ; » Η ιδέα που έχω για το πως θα έπρεπε να είμαι, ή το αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησής μου, ή πως θέλει η κοινωνία να είμαι…
–Αν βγάλω από το μυαλό μου την ιδέα ότι πρέπει να είμαι κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο, απομένει μόνο το πραγματικό Εγώ.
–Πρέπει να αντιληφθεί, δηλαδή, πως το γεγονός ότι είναι ο εαυτός του έχει μια αξία από μόνο του, και αυτό θα προκύψει μόνο αν πάρει απόφαση να γίνει verda dero (Αληθινός) παντού και πάντα, σε οποιαδήποτε κατάσταση.
-(Autonomia) Αυτόνομος λέγεται ένας άνθρωπος ικανός να καθορίζει τους δικούς του κανόνες, και αυτόνομοι όσοι αποφασίζουν μόνοι τους τι είναι καλό και τι είναι κακό, τί είναι σωστό και τι δεν είναι, όχι όμως άναρχα, αλλά ελέγχοντας …
-(Limites, Όρια)Είναι οι χώροι μου και μπορώ να τους μοιραστώ, αλλά μόνο με όποιον και όποτε θέλω.
–(Orgullo. Υπερηφάνια)…μπορώ να νιώσω υπερήφανος γι΄αυτόν τον ιδιαίτερο συνδυασμό των καλών των κακών πλευρών μου.
-(Recibir. Δέχομαι)…δεχόμαστε πως αξίζουμε – και με το παραπάνω – όσα καλά μας συμβαίνουν
-(Valar. αξία)…πάει να πει πως είμαι αληθινά αυτός που είμαι, αυτόνομος, ικανός να οριοθετώ, περήφανος που είμαι αυτός που είμαι και, τέλος, απολύτως ανοιχτός να δεχτώ από το σύμπαν αυτά που έχω κερδίσει.
-…το να είμαι τεμπέλης δεν αποτελεί μέρος της δομής της προσωπικότητάς μου, είναι απλώς ένας τρόπος συμπεριφοράς…
-…το δύσκολο είναι πάντα πιθανότερο από το αδύνατον.
-…όταν δύο άνθρωποι συναντούνται, επιδρούν ο ένας στον άλλον ανάλογα με τον τρόπο ύπαρξής τους, κι όχι ανάλογα με τη δομή της προσωπικότητάς τους.
-…χρησιμοποιούν τη θλιβερή παιδική τους ηλικία με τους φριχτούς γονείς, βρίσκοντας σ΄αυτή τη σύγχηση ένα ακόμη επιχείρημα για να δικαιολογήσουν την απάισια συμπεριφορά τους προς τον έξω κόσμο.
–Αλλά όμως -κι αυτό το «αλλά όμως», είναι θεμελιώδες-, αν κάποιος δεν πήρε όλα αυτά τα μηνύματα από τους γονείς του, μπορεί να τα πάρει από κάποιον άλλο, σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής του.
-…καθώς δεν είναι πια παιδί, θα πρέπει να ψάξει μόνος του τους τομείς στους οποίους υπερισχύει και είναι αποδεκτός, σεβαστός, υπερήφανος και αναγνωρισμένος.
-Είναι πολύ σκληρό να ζεις σ΄ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου δεν παίρνεις τίποτ΄απ΄όλα αυτά, κι όμως συνεχίζεις να ζεις μες στο ίδιο περιβάλλον.
–Μαθαίνω την αυτοεκτίμηση όχι μόνο επειδή κάποιος μου δείχνει ότι με εκτιμά, αλλά επειδή αυτός που εκτιμά, εκτιμά πρώτα τον εαυτό του και ξέρει ότι είναι αξιόλογος.
-…όταν ο γιος του παίρνει ένα βραβείο κατά την αποφοίτησή του, είναι πραγματική υπερηφάνεια. Αν πιστεύει πως πρέπει να καυχιέται γι΄αυτό στους φίλους του, τότε είναι υπεροψία.
–Η φαντασία τροφοδοτεί τον φόβο όπως η αντίληψη τροφοδοτεί τον τρόμο.
-» Και τι γίνεται αν μια κατάσταση πραγματικού εξωτερικού κινδύνου διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα; » «Δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: το πρώτο είναι να κορυφωθεί η Αντίδραση Συναγερμού σε τέτοιο βαθμό, ώστε το άτομο να δηλητηριαστεί από τις τοξίνες του, όπως είπαμε πριν, και το δεύτερο, αυτή η ίδια αντίδραση να μειωθεί σταδιακά, συνεπεία της εξασθένησης των οργάνων που παράγουν τις τοξίνες.
-… το να ζει μονίμως υπό καθεστώς κινδύνου θα τον οδηγήσει αναπόδραστα σε μια κατάσταση που είναι γνωστή ως «στρες», και στα εγχειρίδια ψυχιατρικής μελετάται με το όνομα «νεύρωση πολέμου»…
– Πρέπει κάποιος να υποβληθεί σ΄αυτόν το φόβο για να τον μετατρέψει σε τρόμο, για να τον σύρει, δηλαδή προς την πλευρά της υγείας.
-Αυτός που σου λέει «διασκέδασε«, στην ουσία σου λέει «ο κόσμος είναι ένας τόπος χαράς«. Ποιός σε αγαπάει καλύτερα;
-…στην κατάθλιψη(και όχι στη θλίψη), καθώς δεν εγγράφω το ερέθισμα δεν εγγράφω ούτε και την εμπειρία του συναισθήματος. Και αφού έχω χάσει και τις δυο εγγραφές, χάνω και την ανάγκη μου για αντίδραση και μισο-παρόν, μισο-απών- πέφτω σ΄έναν λήθαργο που με προστατεύει.
-Πρόκειται συχνά για άτομα που πέρασαν χρόνια υπόδουλοι ενός μοντέλου που δεν είχαν διαλέξει αλλά που τους επιβλήθηκε από το περιβάλλον τους, και ν΄αναστέλλουν τις πιο γνήσιες αντιδράσεις τους. Εύκολα καταλαβαίνεις πως αυτό απαιτεί μεγάλη δαπάνη ενέργειας και, αν δεν αλλάξει κάτι στο μεταξύ, εξουθενώνει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο και τον οδηγεί ακόμα και στην κατάθλιψη.
-Πρέπει να καταλάβουμε πώς πέρασε από την αποφασιστικότητα και το άγχος,- κατάσταση προφανώς αδιέξοδη-, στην παράλυση και την αγωνία, κι έπειτα να δούμε γιατί, αντί να αντιδράσει, τρομοκρατήθηκε κι έπεσε στην κατάθλιψη. Πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να τον κάνουμε να γυρίσει πίσω, για να μπορέσει να πάρει τον δρόμο αντίστροφα και να ξαναβγεί στην επιφάνεια.
ΔΡΑΣΗ
ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΕΓΕΡΣΗ
ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΓΧΟΣ
ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΑΓΩΝΙΑ
ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ
ΦΟΒΟΣ
-…ο φόβος είναι το άλλο άκρο της δράσης.
-Όταν τελικά αποφασίσουμε να δράσουμε, μπορεί και να τρομάξουμε στην ιδέα αυτού που πρόκειται να κάνουμε, ωστόσο, δεν θα φοβόμαστε πια.
-…να μη ζούμε αναπτύσσοντας μόνο τον εαυτό μας, αλλά να κάνουμε κάτι για ν΄αναπτυχθούν και οι άλλοι…
–«Αν βοηθάς άλλους, τότε αναπτύσσεσαι κι εσύ.»
–Η ενοχή είναι μια έννοια βαρύτερη από την ευθύνη, τουλάχιστον με όρους του πολιτισμού μας. Αυτό το συν που έχει η ενοχή έγκειται στο ότι ο ένοχος θα μπορούσε να έχει κάνει κι αλλιώς, εντούτοις επέλεξε να κάνει κάτι βλαπτικό για τον άλλον.»
-Κατά κάποιον τρόπο ο ενοχικός δεν είναι μόνο απαιτητικός, αλλά και μνησίκακος.
–Εκείνη αισθάνεται – ό,τι αισθάνεται- μαζί μου. Δεν είμαι εγώ που την κάνω να αισθάνεται.
–Το να νομίζω ότι είμαι ικανός, να κάνω τον άλλον να αισθανθεί κάτι, είναι ένα ζήτημα εξουσίας.
-ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ
ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΡΘΑ Σ΄ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΩ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΣΟΥ
ΚΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ
-Αν η ενοχή είναι μετατροπή των γνήσιων συναισθημάτων σ΄ένα συναίσθημα ψεύτικο, ο οίκτος είναι κάτι χειρότερο, γιατί δεν είναι καν συναίσθημα. Ο οίκτος είναι, απλώς μια ποταπή σκέψη.
-...αν χαίρομαι για κάτι που κατέχω και μπορώ να μοιραστώ μαζί σου, τότε μπορώ και να λυπάμαι για τον δικό σου πόνο χωρίς να νιώθω ενοχές. Αυτή είναι η συμπόνια: η ικανότητα να νιώθω τον ξένο πόνο, σύμφωνα με τον ίδιο.
–Η ΕΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΦΙΜΩΤΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΦΟΡΑΜΕ ΜΟΝΟ Σ΄ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ
