Αντόνιο Λόμπο Αντούνες: Αν μείνω ικανοποιημένος με ένα βιβλίο που έγραψα δε θα ξαναγράψω τίποτα....

Αν μείνω ικανοποιημένος
με ένα βιβλίο που έγραψα δε θα
ξαναγράψω τίποτα. Θυμάστε αυτό

που έλεγε ο Μαρσέλ Ντυσάν
για τον ζωγραφικό πίνακα;

''Ο πίνακας δεν τελειώνει ποτέ.
Είναι οριστικά ημιτελής.''

Το βιβλίο δεν τελειώνει ποτέ.
Υπάρχει πάντα
ένα ''και'', ένα ''αλλά'', ένα '' κόμμα''.

Οπότε κάθε φορά
που ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο σου,
το διορθώνεις ξανά και ξανά.

Το βιβλίο δεν τελειώνει
όταν μπουχτίσεις εσύ,
αλλά όταν το βιβλίο
μπουχτίσει με σένα.

Όπως όταν μια γυναίκα
παύει ν' αγαπά τον άντρα
και αρχίζει να κοιμάται
στην άκρη του κρεβατιού
για να μην την αγγίξει ο άντρας.

Και αν την αγγίξει
είναι τρομερή η ενόχληση.

Κι ένα φιλί που κρατάει
πέντε δευτερόλεπτα
μοιάζει με αιωνιότητα.
Και η αγκαλιά γίνεται απωθητική.

Έχει ενδιαφέρον
όταν βλέπουμε ένα ζευγάρι
και φαίνεται ότι αυτή έχει μπουχτίσει .

Όλοι το καταλαβαίνουν,
εκτός από το σύζυγο.

Αλλά αυτό έχει να κάνει

με την αυτοεκτίμησή μας

και με τη δυσκολία
να μας απορρίπτουν.

Με την ανικανότητά μας
να αντιμετωπίσουμε την απόρριψη.

Και τότε καταλήγουμε να ζούμε
όχι με τη γυναίκα εκείνη
αλλά με τη γυναίκα

που δημιουργήσαμε στο μυαλό μας,
με αφετηρία τη γυναίκα εκείνη.

Αυτό που ο Φρόιντ
αποκαλούσε Φάντασμα,
δηλώνοντας ότι οι σχέσεις μας
είναι με φαντάσματα.

Όχι με τον άνθρωπο έτσι όπως είναι,
αλλά με τον άνθρωπο
έτσι όπως τον κατασκευάσαμε.

Και τότε ζούμε όπως
στα θεατρικά των μεγάλων
Βορειοευρωπαίων δραματουργών.

Σ' έναν κόσμο γεμάτο
σκιές και φαντάσματα,

διότι τελικά
τον αληθινό άνθρωπο
δεν τον γνωρίζουμε ποτέ.

Αντόνιο Λόμπο Αντούνες
................................................................
Απόσπασμα από το βιβλίο
του Ανταίου Χρυσοστομίδη:

ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΟΥ
(ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ)

Από την σελίδα SintomiSinantisi