Υπήρχε μια σκηνή που θέλαμε
να κλάψει στ' αλήθεια ο Τζάκι.
''Θα τον κάνω εγώ να κλάψει'',
είπε ο πατέρας του.
Δεν είχα το κουράγιο
να μείνω να δω τι θα του έκανε
κι έτσι πήγα στο καμαρίνι μου.
Λίγα λεπτά αργότερα,
άκουσα τον Τζάκι
να κλαίει και να οδύρεται.
''Έτοιμος είναι'', είπε ο πατέρας του.
Ήταν μια σκηνή στο φιλμ ''Το Χαμίνι'',
όπου σώζω το παιδί
από υπαλλήλους του ασύλου
και ενώ κλαίει, το αγκαλιάζω και το φιλώ.
Μόλις τελείωσε η σκηνή,
ρώτησα τον πατέρα:
- Πως τον κατάφερες να κλάψει;
- Του είπα πως αν δεν τα κατάφερνε,
θα τον παίρναμε από το στούντιο και
θα τον στέλναμε στ' αλήθεια στο άσυλο.
Γύρισα προς τον Τζάκι και τον πήρα
στα χέρια μου να τον παρηγορήσω.
Τα μάγουλά του ήταν
ακόμη υγρά από τα δάκρια.
''Δε θα σε πάρει κανείς απ' εδώ'',
του είπα.
''Το ήξερα ότι ο μπαμπάς με κορόιδευε'',
μου ψιθύρισε.
Τσάρλι Τσάπλιν
Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ
ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
