Κάποιοι από εμάς επέμεναν
να γράφουν γράμματα
και φαντάζονταν
τρόπους επικοινωνίας
με τον έξω κόσμο.
Τρόπους που πάντοτε
αποδεικνύονταν ακατόρθωτοι.
Κι αν κάποιο τέχνασμα
που είχαμε ανακαλύψει
πετύχαινε,
δεν το μαθαίναμε ποτέ,
γιατί απάντηση δεν ερχόταν.
Αναγκαστήκαμε τότε,
εβδομάδες ολόκληρες,
να γράφουμε
και να ξαναγράφουμε
το ίδιο γράμμα,
να αντιγράφουμε
τις ίδιες παρακλήσεις,
ώσπου οι λέξεις,
βγαλμένες αρχικά
από τα βάθη της καρδιάς μας,
έχασαν κάποια στιγμή
τη σημασία τους, και τότε
τις αντιγράφαμε μηχανικά,
πασχίζοντας να δώσουμε
τουλάχιστον σε εκείνες
τις νεκρές φράσεις
κάτι από τη δύσκολη ζωή μας.
Και, για να μην τα πολυλογούμε,
μπροστά στην άγονη συνομιλία
με τους τοίχους,
μας φαίνονταν προτιμότερη
η συμβατική φρασεολογία
του τηλεγραφήματος.
''Είμαι καλά. Σε σκέφτομαι. Αγάπη''.
Αλμπέρ Καμύ
Απόσπασμα από το βιβλίο:
''Η Πανούκλα''
