Η αγάπη είναι συντροφιά.
Μόνος στους δρόμους να περπατώ δεν ξέρω,
γιατί μόνος να είμαι δεν μπορώ.
Μια επιθυμία ζωηρή με κάνει να επισπεύδω
λίγα να δω, αλλά να δω τα πάντα.
Μαζί μου προχωρά η απουσία της.
Μ’ αρέσει τόσο πολύ, που δεν ξέρω πόσο τη θέλω.
Όταν δε τη βλέπω, τη σκέφτομαι και δυνατός νιώθω
σαν τα ψηλά δέντρα.
Τρέμω όμως μόλις τη δω, δεν ξέρω από τι είναι φτιαγμένο
αυτό που νιώθω όταν λείπει από κοντά μου.
Το είναι μου, δύναμη που μ’ αφήνει.
Η πραγματικότητα, σαν ηλιοτρόπιο με κοιτάζει
με το κεφάλι της γυρτό.
Άτιτλο, του Φερνάντο Πεσσόα
«Ποιήματα», του Φερνάντο Πεσσόα, μτφ. Γιάννης Σουλιώτης
