Οκτάβιο Παζ: Η ζωή δεν είναι κανενός, η ζωή είμαστε όλοι, ψωμί του ήλιου για τους άλλους...

{…} – «Η ζωή πότε ήταν αληθινά δική μας,

πότε είμαστε αληθινά αυτό που είμαστε

αληθινά, μονάχοι μας, δεν είμαστε, δεν είμαστε ποτέ

παρά ίλιγγος και χάος

γκριμάτσες στον καθρέφτη, τρόμος και ναυτία,

ποτέ η ζωή δεν είναι δική μας, είναι των άλλων,

η ζωή δεν είναι κανενός, η ζωή είμαστε όλοι,

ψωμί του ήλιου για τους άλλους,

όλους τους άλλους που είμαστε-

είμαι άλλος όταν είμαι, οι πράξεις μου

είναι πιο δικές μου όταν είναι επίσης όλων

για να μπορέσω να είμαι, πρέπει να είμαι ένας άλλος

να βγω απ’ το Εγώ, να ψάχνω ανάμεσα στους άλλους,

τους άλλους που δεν είναι αν δεν υπάρχω,

τους άλλους που μου δίνουν ύπαρξη,

δεν υπάρχει Εγώ, πάντα είμαστε άλλοι,

η ζωή είναι άλλη, πάντα εδώ κάτω, παρά πέρα,

έξω απο μένα, απο σένα, πάντα ορίζοντας,

ζωή που μας πλανάει και μας χωρίζει

απο μας τους ίδιους,

που μας επινοεί ένα πρόσωπο και το φθείρει,

πείνα του Είναι, ω θάνατε, ψωμί των πάντων!»

Απόσπασμα απ’ το μεγάλο ποίημα, Η Πέτρα του ήλιου – Οκτάβιο Παζ (Octavio Paz),