Τάσος Λειβαδίτης: ‘H αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα’...

Ο Τάσος Λειβαδίτης, κατά κόσμον Αναστάσιος – Παντελεήμων Λειβαδίτης, ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1922 και πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1988 στην Αθήνα. Είχε καταγωγή από την Κοντοβάζαινα. Ο μικρότερος από 5 αδέρφια, σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά τον κέρδισε η ποίηση.

Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στον χώρο της αριστεράς και μάλιστα συνελήφθη και εξορίστηκε στην Μακρόνησο. Μετά τον θάνατό του, εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του, με τίτλο ‘Χειρόγραφα του Φθινοπώρου’. Ο αξέχαστος ποιητής του αγώνα και της φωτοχογειτονιάς, υπήρξε όμως και ποιητής του έρωτα.

Σε αυτό το άρθρο θα δούμε μερικά αποφθέγματά του Τάσου Λειβαδίτη και τις σημαντικότερες φράσεις του : >>

‘Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον’.

‘Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί’.

‘Οι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα, συμβιβασμοί – πού καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους’.

‘Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο’.

‘Aφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους’.

‘H αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα’

O ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια’.

‘Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…’

‘Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή’.

‘Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…’